Γιάννης Σταύρου, Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά
Εικόνες ηρεμίας και αστικού τοπίου. Εικόνες από τη Θεσσαλονίκη του '50 - όταν ο πληθυσμός της γης ήταν γύρω στα 3 δισεκατομμύρια...
Μόλις πληροφορηθήκαμε ότι νέες έρευνες καταδεικνύουν λάθη στη θεωρία του Δαρβίνου. Ανατρέπονται τα περί επιβίωσης του ισχυροτέρου και εισάγεται η θεωρία του ζωτικού χώρου ως σημαντικότερη αιτία της εξέλιξης...
Και γεννάται το ερώτημα: Ποιό θα είναι το μέλλον μας, όταν ο πληθυσμός του πλανήτη καλπάζει - διαπλασιαστήκαμε μέσα στα τελευταία πενήντα χρόνια - και ο ζωτικός χώρος του ανθρώπινου είδους τείνει να εξαφανιστεί με πολύ γρήγορους ρυθμούς και άμεσα;
Η απάντηση εύκολη και προδιαγεγραμμένη: Επίκειται τέλος...
Ποιός θα μας αντικαταστήσει; Ίσως κάποια δυνατά έντομα όπως οι κατσαρίδες ή τα βακτήρια...
Καθώς και τα υπόλοιπα ζώα, θηλαστικά κλπ, δεν τα πάνε και πολύ καλά. Τα έχουμε ήδη ξεκάνει...
Ακολουθεί σχετικό άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (25-8-2010)
Ανατρέπονται βασικές αρχές του Δαρβίνου...
Ο Δαρβίνος μπορεί να έκανε λάθος θεωρώντας ότι ο ανταγωνισμός ήταν η κινητήρια δύναμη της εξέλιξης, περιγράφοντας ένα κόσμο στον οποίο οι οργανισμοί μάχονται για την κυριαρχία και μόνο ο ισχυρότερος επιβιώνει.
Νέα έρευνα έρχεται να προσθέσει νέα στοιχεία, εισάγοντας την έννοια του «ζωτικού χώρου», αντί του ανταγωνισμού, ως σημαντικότερη αιτία της εξέλιξης. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε από ομάδα ερευνητών στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ της Βρετανίας, με τη χρήση απολιθωμάτων για τη μελέτη των εξελικτικών τάσεων των ειδών για περισσότερα από 400 εκατομμύρια χρόνια.
Εστιάζοντας στα ζώα της στεριάς – αμφίβια, ερπετά, θηλαστικά και πουλιά – οι επιστήμονες έδειξαν ότι ο βαθμός βιοποικιλότητας συνέπιπτε με τη διαθεσιμότητα «ζωτικού χώρου» στο πέρασμα του χρόνου. Ο «ζωτικός χώρος» αναφέρεται στις ειδικές συνθήκες που απαιτούνται για την ανάπτυξη ενός οργανισμού, και περιλαμβάνουν παράγοντες όπως η διαθεσιμότητα τροφής και το ευνοϊκό κλιματολογικό περιβάλλον.
Η νέα μελέτη διατείνεται ότι οι μεγάλες εξελικτικές αλλαγές συμβαίνουν όταν τα ζώα μετακινούνται σε μεγάλες, άδειες περιοχές ζωτικού χώρου, που δεν καταλαμβάνονται από άλλα ζώα. Για παράδειγμα, όταν τα πουλιά ανέπτυξαν την ικανότητα να πετούν, άνοιξαν πολλές νέες δυνατότητες που δεν υπήρχαν για τα υπόλοιπα ζώα, δίνοντας στα πουλιά νέο ζωτικό χώρο και ξεκινώντας μια νέα εξελικτική πορεία.
Παρόμοια, η εξαφάνιση των δεινοσαύρων άφησε πίσω της μεγάλες περιοχές ζωτικού χώρου που εκμεταλλεύτηκαν τα θηλαστικά για τη δική τους εξέλιξη. Το σκεπτικό αυτό έρχεται σε αντίθεση με την ιδέα ότι ο έντονος ανταγωνισμός για φυσικές πηγές σε πυκνοκατοικημένες περιοχές είναι η κινητήρια δύναμη της εξέλιξης. «Για παράδειγμα, παρά το γεγονός ότι τα θηλαστικά ζούσαν μαζί με τους δεινοσαύρους για 60 εκατομμύρια χρόνια, δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα κυρίαρχα ερπετά. Όταν όμως οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν, τα θηλαστικά κατέλαβαν γρήγορα τους άδειους πλέον χώρους με αποτέλεσμα σήμερα να κυριαρχούν στον κόσμο», σημείωσε ο Μάικ Μπέντον, μέλος της επιστημονικής ομάδας που διατύπωσε τη νέα θεωρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου