t


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

Σχόλια γύρω από τη ζωγραφική, την τέχνη, τη σύγχρονη σκέψη


Οι επισκέπτες του δικτυακού μας τόπου θα γνωρίσουν νέες πτυχές του ελληνικού τοπίου. Θα έρθουν σε επαφή με τις καλές τέχνες, κυρίως με τη ζωγραφική & τους ζωγράφους, τους έλληνες ζωγράφους, με τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής μας...


Αναδεικνύοντας την ολιστική σημασία του ελληνικού τοπίου, την αδιάσπαστη ενότητα της μυθικής του εικόνας με την τέχνη, τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία και την ποίηση, τη σύγχρονη σκέψη...
-----
καράβια, ζωγραφικη, τοπια, ζωγραφοι, σχολια, ελληνες ζωγραφοι, λογοτεχνια, συγχρονοι ζωγραφοι, σκεψη, θαλασσογραφίες


Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά...

και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά,
βγαλμένοι ―ω συμφορά!― απ’ τον Ελληνισμό...

http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη 1955, Λάδι σε καμβα

Κ.Π. Καβάφης
Ποσειδωνιάται

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.

Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.

Κ’ είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.

Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.

Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες―
Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά,
βγαλμένοι ―ω συμφορά!― απ’ τον Ελληνισμό.

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

ξεκλήρισαν τις μέρες,...

Μυστήριο οι κάμαρες του βίου
μ’ ό,τι αμυδρό θα ’ρθεί να τις φωτίσει,
οι αναμονές σε σπλάχνα αεροδρομίου
κι η Ελένη που μοιραία θα δακρύσει
βουβή σαν συνοδός επιταφίου·
οι μαίες πού χαρμόσυνα κομίζουν
το μέλλον μας με κόρες που δακρύζουν...

http://yannisstavrou.blogspot.com

Διονύσης Καψάλης
Υπό κλίμακα
(απόσπασμα)

Και εξήλθεν Ιακώβ από του φρέατος του όρκου
και επορεύθη εις Χαρράν, και απήντησεν τόπω
και εκοιμήθη εκεί· έδυ γαρ ο ήλιος· και έλαβεν
από των λίθων του τόπου και έθηκεν προς κεφαλής
αυτού και εκοιμήθη εν τω τόπω εκείνω. και ενυπνι-
άσθη, και ιδού κλίμαξ εστηριγμένη εν τη γη, ης η
κεφαλή αφικνείτο εις τον ουρανόν, και οι άγγελοι
του θεού ανέβαινον και κατέβαινον επ’ αυτής.


                                                                           ΓΕΝΕΣΙΣ, 28 10-12

Γνωρίζω τι θα γράφατε, πατέρες,
γνωρίζω, μα δεν θέλω να το γράψω·
είναι νωρίς ν’ ανέβω στους αιθέρες,
ν’ αναπαυθώ στα μέρη σας, να κλάψω·
και είν’ αργά, ξεκλήρισαν τις μέρες,
κι οι νύχτες μου ηχούν σαν ιστορίες
που απόστρατοι ψελλίζουν σε κυρίες.

Πλαγιάσαμε μαζί για ν’ αναρρώσει
η γη της πληγωμένης Αρκαδίας·
κοιμήθηκα του ύπνου σας τη γνώση
να ονειρευτώ μιας ένδον Ιαπωνίας
τις ανθισμένες κερασιές, την πτώση
αγγέλων που εξαγόρασαν τα ψεύδη,
τα τρόπαια του κόσμου που καθεύδει.

Στηρίχτηκε η κλίμακα στη γη μας
μα πέρασε τα σύννεφα κι εχάθη·
κι ανέβαινε τις σκάλες της πνοής μας
ο αγώνας των αγγέλων, που απ’ τα βάθη
μετέφεραν τη φλόγα της ζωής μας·
κι έπεφτε αργά σαν στάχτη η βασιλεία
των ουρανών στην άδεια πολιτεία.

Γνωρίζω τι θα γράφατε, πατέρες,
πόσο βαθιά στη φλέβα σας να σκάψω·
μα θα ’ναι αργά, σαν έρθω στους αιθέρες
να καρπωθώ τη λύπη σας, να κλάψω
τους ήρωες που δόξασαν τις μέρες·
κι οι νύχτες μου θα ζουν σαν παρωδίες,
με ιππότες, ξωτικά και βαλκυρίες.

Μυστήριο η έναστρη λατρεία
μιας θερινής μας νύχτας μυρωμένης·
μυστήριο οι σιωπές στα καφενεία,
όταν σκυφτοί σε σκότος ειμαρμένης
φωτίζουμε μια μακρινή σοφία,
και  πνέει αργά σαν ύπνος στην οδύνη
μια προσεχής τού κόσμου καλοσύνη.

Μυστήριο οι κάμαρες του βίου
μ’ ό,τι αμυδρό θα ’ρθεί να τις φωτίσει,
οι αναμονές σε σπλάχνα αεροδρομίου
κι η Ελένη που μοιραία θα δακρύσει
βουβή σαν συνοδός επιταφίου·
οι μαίες πού χαρμόσυνα κομίζουν
το μέλλον μας με κόρες που δακρύζουν.

Γνωρίζω τι θα ψέλνατε, πατέρες,
γνωρίζω, μα δεν θέλω να το ψάλω·
είναι αργά να σβήσω τους αστέρες
που ευδοκιμούν στο βλέμμα σας, την άλω
που σας φορούν κοσμήτορες αιθέρες·
δική σας η σιωπή που βασιλεύει
κι η δόξα που αναπέμπουμε στα ερέβη.

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

θα' ναι αργά νέες χίμαιρες να πλάσεις...

Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό,
στον πλατύ κόσμο μια θέση.
Οταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό,
του δίνουν όψη ν' αρέσει...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Γιασεμί, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Κώστας Καρυωτάκης
Υποθήκαι

Οταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,
μπορούνε με χίλιους τρόπους.
Ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής,
όταν ακούσεις ανθρώπους.

Οταν ακούσεις ποδοβολητά
λύκων, ο Θεός μαζί σου!
Ξαπλώσου χάμου με μάτια κλειστά
και κράτησε την πνοή σου.

Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό,
στον πλατύ κόσμο μια θέση.
Οταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό,
του δίνουν όψη ν' αρέσει.

Του δίνουν λόγια χρυσά, που νικούν
με την πειθώ, με το ψέμα,
όταν [οι] άνθρωποι διαφιλονικούν
τη σάρκα σου και το αίμα.

Οταν έχεις μια παιδική καρδιά
και δεν έχεις ένα φίλο,
πήγαινε βάλε βέρα στα κλαδιά,
στη μπουτονέρια σου φύλλο.

Ασε τα γύναια και το μαστροπό
Λαό σου, Ρώμε Φιλύρα.
Σε βάραθρο πέφτοντας αγριωπό,
κράτησε σκήπτρο και λύρα.

Ένα ξερό δαφνόφυλλο...


Ενα ξερό δαφνόφυλλο την ώρα αυτή θα πέσει,
το πρόσχημα του βίου σου, και θ' απογυμνωθείς.
Με το δέντρο δίχως φύλλωμα θα παρομοιωθείς,
που το χειμώνα απάντησε στο δρόμου εκεί τη μέση.

Κι αφού πια τότε θα' ναι αργά νέες χίμαιρες να πλάσεις
ή ακόμη μια επιπόλαιη και συμβατική χαρά,
θ' ανοίξεις το παράθυρο για τελευταία φορά,
κι όλη σου τη ζωή κοιτάζοντας, ήρεμα θα γελάσεις.

Ο κήπος είμαι...

Ο κήπος είμαι που άλλοτε με τ' άνθη του ευωδούσε
κι εγέμιζε με χαρωπό τιτύβισμα πουλιών,
που με κρυφομιλήματα και ψίθυρο φιλιών,
τη νύχτα, στη σκιάδα του, η αγάπη επερπατούσε

Ο κήπος είμαι που έμεινε χρόνια πολλά στην ίδια
θέση, μάταια προσμέοντας κάποιαν επιστροφή,
που αντί λουλούδια τώρα πια στ' αγκάθια έχει ταφεί,
που σώπασαν τ' αηδόνια του και πνίγεται στα φίδια.

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

τα παλιά φαντάσματα...

Μα τα παλιά φαντάσματα
σαν είδαν το σεισμό
οργώσαν τα χαλάσματα
και σπείραν διχασμό...

http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Θύελλα στο Νιμποριό,λάδι σε καμβά

Νίκος Γκάτσος
Τραγούδια

Κοίτα με στα μάτια

Κοίτα με στα μάτια κι έλα πιο κοντά
άγια μου καρδιά κι αγαπημένη
άκουσα κι απόψε πόρτα να χτυπά
πέτρες θα κυλάν οι πεθαμένοι.

Πώς να το ξεχάσω κείνο το παιδί
στο περιβολάκι τ' Αϊ-Νικόλα;
Έπινε τον ήλιο σα χλωρό κλαδί
πριν το θυμηθούν τα πολυβόλα.

Κοίτα με στα μάτια και με το σουγιά
πάρε από τη φλέβα μου μελάνι
γράψε τ' όνομά του στην αστροφεγγιά
χέρι φονικό να μην το φτάνει.

Πού είσαι Πέτρο; Πού είσαι Γιάννη;
Στου κάτω κόσμου το σιντριβάνι.
Νεράκι πίνω να λησμονήσω.
Γύρισε πίσω! Γύρισε πίσω!


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Πορτρέτο του Νίκου Γκάτσου, μικτή τεχνική

Γκρεμίσανε τα φράγματα
 
Εδώ που τώρα φτάσαμε
τι γίνεται μετά
κερδίσαμε ή χάσαμε
κανείς δε μας ρωτά

Τον δρόμο τον περάσαμε
μαζί και χωριστά
σωστά τα λογαριάσαμε
δε βγήκανε σωστά.

Κερδίσαμε ή χάσαμε
ποιος μας ρωτά;

Για να κριθούν τα πράγματα
στο δύσκολο καιρό
γκρεμίσανε τα φράγματα
να τρέξει το νερό

Μα τα παλιά φαντάσματα
σαν είδαν το σεισμό
οργώσαν τα χαλάσματα
και σπείραν διχασμό

Γκρεμίσανε τα φράγματα
και τι μ' αυτό;

Κι εσείς που δοκιμάσατε
της ήττας την ντροπή
κερδίσατε ή χάσατε
κανείς δε θα το πει

Μα σίγουρα διαβάσατε
τι γράφει το χαρτί
Ούτε σε ήλιο μοιάσατε
ούτε και σ' αστραπή

Κερδίσατε ή χάσατε
ποιος θα το πει;

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

O τρελός και η Αφροδίτη...

Σαρλ Μπωντλαίρ
Μικρά ποιήματα σε πρόζα
O τρελός και η Αφροδίτη
(το σπλην του Παρισιού)

http://yannisstavrou.blogspot.com
Σάντρο Μποτιτσέλι,  Η Γέννηση της Αφροδίτης (1485–1486)

Τι θαυμάσια μέρα ! Το αχανές πάρκο λιποθυμά κάτω από το φλεγόμενο μάτι του ήλιου , όπως τα νιάτα κάτω από την τυραννία του Έρωτα .
Η παγκόσμια έκσταση των πραγμάτων δεν εκδηλώνεται με κανένα θόρυβο…τα νερά ακόμα κι αυτά είναι αποκοιμισμένα .Πιο διαφορετικό από τις ανθρώπινες γιορτές εδώ είναι ένα όργιο σιωπηλό .
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένα φως πάντα αυξανόμενο κάνει τα αντικείμενα όλο και πιο πολύ να βγάζουν σπίθες…ότι τα άνθη τα διεγερμένα που φλέγονται από τον πόθο ανταγωνίζονται το γαλάζιο του ουρανού με την ενέργεια των χρωμάτων τους , και ότι η ζεστασιά που κάνει ορατά τα αρώματα , τα ανεβάζει σαν καπνούς προς το άστρο της ομορφιάς .
Παρόλα αυτά μέσα σε τούτη την παγκόσμια απόλαυση , διέκρινα μια λυπημένη ύπαρξη .
Στα πόδια μιας γιγαντιαίας Αφροδίτης , ένας από αυτούς τους προσποιητούς τρελούς ένας από αυτούς τους κωμικούς που με τη θέλησή τους αναλαμβάνουν να κάνουν τους βασιλιάδες να γελάσουν όταν οι τύψεις ή η Ανία τους βασανίζουν, ντυμένος με ένα κουστούμι γελοίο και γυαλιστερό , με κεφάλι γεμάτο με κέρατα και κουδουνάκια , ζαρωμένος μπρος στο βάθρο σηκώνει τα μάτια γεμάτα δάκρυα προς την αθάνατη Θεά !
Και τα μάτια του λένε : - είμαι ο τελευταίος και ο πιο μοναχικός των ανθρώπων , στερημένος από έρωτα και από φιλία , και κατώτερος σ’ αυτό και από το πιο ατελές ζώο . Παρόλα αυτά κι εγώ είμαι φτιαγμένος , για να καταλαβαίνω και να αισθάνομαι την αθάνατη Ομορφιά ! Αχ ! Θεά ! Δείξε ευσπλαχνία για τη μελαγχολία και για το παραλήρημά μου .
Όμως η σκληρή Αφροδίτη κοιτάζει μακρυά δεν ξέρω τι με αυτά τα μαρμάρινα μάτια .

(μετ. Κώστας Ριτσώνης)

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

Βραδιάζει...

Το Άγνώστο γύρω και παντού, - κι ο Νόμος ο Τρανός του!
Κι ενώ δεν είμαστε παρά μορφές αυτού του Αγνώστου,
Φαντάσματα, όλοι, και καπνοί, στην δίνη της Αβύσσου...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Νύχτα στο λιμάνι, λάδι σε καμβά

Ναπολέων Λαπαθιώτης
ΕΡΙΝΥΕΣ

Παλιά τραγούδια μακρινά χαμένα από καιρό
Μες σε στιγμές αγγελικές ή μέσα στ’ όνειρό μου,
Τώρα που, εντός μου, τίποτα δεν μένει πια γερό
Το βράδυ που σας θυμηθώ μοιάζει με βράδυ τρόμου^

Κι εσάς που πάντα φύλαγα, για μια παρηγοριά
- Σα μια στερνή και μαγική παρηγοριά δική μου
Σας βλέπω τώρα, ξαφνικά ν’ αλλάζετε θωριά
Και να στε απ’ όλες τις πληγές, η πιο μαρτυρική μου!

Για αυτό, σφαλώντας τη ματιά πηγαίνω να χαθώ.
Μες στους πικρούς σας εμπαιγμούς και μες στις ειρωνείες,
Τώρα που τίποτα γερό δεν έμεινε κι ορθό
- τραγούδια μου Ερινύες!..

ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Το Άγνώστο γύρω και παντού, - κι ο Νόμος ο Τρανός του!
Κι ενώ σε είμαστε παρά μορφές αυτού του Αγνώστου,
Φαντάσματα, όλοι, και καπνοί, στην δίνη της Αβύσσου
(με τα’ όνειρο, φτωχή ψυχή, για μόνη απολαβή σου),

μάταια φαντάσματα, τυφλά, που το σκοτάδι σπέρνει
που η νύχτα φέρνει μια στιγμή, κι η νύχτα, πάλι, παίρνει,
χαμένοι, δίχως γυρισμό μες στον αιώνιο σάλο,
μισούμε και εχθρευόμαστε – και κρίνει ο ένας τον άλλο…

ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ…

Είμαι μόνος. Βραδιάζει. Τι να κάνω…
Τα χέρια μου είναι τόσο απελπισμένα!
Τα χέρια μου είναι τόσο κουρασμένα!
Τα αφήνω και γλιστρούν αργά στο πιάνο…

Παίζω στην τύχη, κάτι αγαπημένο,
Κάτι παλιό, και γνώριμο, και πλάνο..
Και πάλι σταματώ. Δεν επιμένω.
Θα προτιμούσα μάλλον να πεθάνω…

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

οι φυλλωσιές θροΐζουνε...

Πέθαναν οι θεοί: στη γλαυκομάτα Αθηνά
πια δεν προσφέρουμε στεφάνια της ελιάς,
ούτε ένα μέρος της σοδειάς στην Περσεφόνη...

*
The Gods are dead: no longer do we bring
To grey-eyed Pallas crowns of olive-leaves!
Demeter's child no more hath tithe of sheaves...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Ελαιώνας διπλα στη θάλασσα, λάδι σε καμβά

Όσκαρ Ουάιλντ
ΑΓΙΟΙ ΔΕΚΑ

Πέθαναν οι θεοί: στη γλαυκομάτα Αθηνά
πια δεν προσφέρουμε στεφάνια της ελιάς,
ούτε ένα μέρος της σοδειάς στην Περσεφόνη.
Τα μεσημέρια τραγουδούν ανέμελα οι βοσκοί
γιατί ο Πάνας πέθανε και τα παιχνίδια του
στα μυστικά τα ξέφωτα και τις κρυφές μονιές
πια πήραν τέλος. Έπαψε ο Ύλας να γυρεύει τις πηγές·
ο μέγας Παν είναι νεκρός, και βασιλεύει της Μαρίας ο γιος.

Κι όμως – ίσως σ' αυτό το γητεμένο από τη θάλασσα νησί,
μασώντας τα πικρά φρούτα της μνήμης,
κάποιος θεός να κοίτεται κρυμμένος στ' ασφοδίλια.
Αχ, έρωτα! τέτοιος αν βρίσκεται κανείς, απ΄ την οργή του
ας τρέξουμε γρήγορα να ξεφύγουμε! Μα όχι, δες,
οι φυλλωσιές θροΐζουνε: ας μείνουμε λιγάκι ακόμη.

(Κέρκυρα, 1881)

Oscar Wilde
SANTA DECCA

The Gods are dead: no longer do we bring
To grey-eyed Pallas crowns of olive-leaves!
Demeter's child no more hath tithe of sheaves,
And in the noon the careless shepherds sing,
For Pan is dead, and all the wantoning
By secret glade and devious haunt is o'er:
Young Hylas seeks the water-springs no more;
Great Pan is dead, and Mary's Son is King.

And yet – perchance in this sea-trancèd isle,
Chewing the bitter fruit of memory,
Some God lies hidden in the asphodel.
Ah Love! if such there be then it were well
For us to fly his anger: nay, but see
The leaves are stirring: let us watch a-while.

ΠΗΓΗ:
http://www.koutsourelis.gr/index1.php?subaction=showfull&id=1163875510&archive=&start_from=&ucat=5&

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

Πότε θα τελειώσει η εσωτερική αυτή νύχτα;...

Τί είναι όμως αυτό το πράγμα που μας μετράει χωρίς μέτρο και μας σκοτώνει χωρίς να υπάρχει; Αυτές τις στιγμές, που πια δεν ξέρω αν ο χρόνος υπάρχει ή δεν υπάρχει, τον νιώθω σαν άνθρωπο και θέλω να κοιμηθώ...

http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Νύχτα στο λιμάνι, λάδι σε καμβά

Φερνάντο Πεσόα
Το βιβλίο της ανησυχίας
(απόσπασμα)

Περνούν απο το μυαλό μου ιδέες παράλογες, που ωστόσο δεν κατορθώνω να τις απωθήσω σαν απολύτως παράλογες. Αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος που σκέφτεται αργά μέσα σ' ένα αμάξι που τρέχει με μεγάλη ταχύτητα, προχωρεί αργά ή γρήγορα. Αναρωτιέμαι αν είναι ίσες οι δύο ολόιδιες ταχύτητες με τις οποίες πέφτουν στη θάλασσα ο άνθρωπος που αυτοκτονεί κι αυτός που έχασε την ισορροπία του στην άκρη του γκρεμού. Αναρωτιέμαι αν είναι πράγματι σύγχρονες οι κινήσεις που εκτελώ στην ίδια χρονική διάρκεια όταν καπνίζω ένα τσιγάρο, γράφω τούτη τη σελίδα ή σκέφτομαι πράγματα σκοτεινά.
Για τις δύο ρόδες του ίδιου άξονα μπορούμε να υποθέσουμε πως πάντα η μία θα είναι πιο μπροστά απ' την άλλη, ακόμη και αν πρόκειται για κάποια ελάχιστη υποδιαίρεση του χιλιοστού. Ενα μικροσκόπιο θα υπερέβαλε αυτην τη διαφορά μέχρις ότου την εμφανίσει απίστευτη, αδύνατη θα λέγαμε, αν δεν ήταν πραγματική. Και πώς να μην έχει δίκιο το μικροσκόπιο απέναντι στην τόσο αδύναμη όρασή μας; Λέτε πως όλα αυτά είναι σκέψεις άχρηστες. Το ξέρω. Θεωρητικές αυταπάτες. Συμφωνώ. Τί είναι όμως αυτό το πράγμα που μας μετράει χωρίς μέτρο και μας σκοτώνει χωρίς να υπάρχει; Αυτές τις στιγμές, που πια δεν ξέρω αν ο χρόνος υπάρχει ή δεν υπάρχει, τον νιώθω σαν άνθρωπο και θέλω να κοιμηθώ.

Χωρίς μάσκες
(απόσπασμα)
*
Πότε θα τελειώσει η εσωτερική αυτή νύχτα,
το σύμπαν,
Κι εγώ, ψυχή μου, πότε θα δω τη μέρα μου;
Πότε θα ξυπνήσω απο τον ξύπνο μου;
*
Καρδιακοί σκλάβοι των άστρων,
Κατακτουμε τον κόσμο πριν βγούμε απ' το κρεβάτι
Ξυπνούμε όμως, είναι σκιερός,
Σηκωνόμαστε, μας είναι ξένος,
Βγαίνουμε απ' το σπίτι μας, είναι ολόκληρη η γη,
Συν το ηλιακό σύστημα, ο Γαλαξίας, το 'Απειρο.

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

να διασύρεις το νερό της Λήθης...

Να ξυπνάς κάποιον που κοιμάται
είναι σα να επιβάλλεις στον άλλον
την αέναη φυλακή του σύμπαντος.
Καθώς και τον χρόνο του, χωρίς αυγή ή δειλινό...


http://yannisstavrou.blogspot.com 

Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Πρώτη Όψη

ΚΟΙΜΑΣΑΙ. Σε ξυπνάω.
Το έξοχο πρωί σου δίνει την ψευδαίσθηση πως κάτι αρχίζει.
Ξέχασες τον Βιργίλιο. Τα εξάμετρα να τα.
Σου φέρνω χίλια πράγματα.
Των Ελλήνων τα τέσσερα στοιχεία: γη, νερό και φωτιά και αιθέρα.
¨Ενα μονάχα γυναικείο όνομα.
Τη φιλία της σελήνης.
Τα λαμπερά του άτλαντα χρώματα.
Τη λησμονιά που εξαγνίζει.
Τη μνήμη που επιλέγει και ξαναεγγράφει.
Τη συνήθεια που μας κάνει να νιώθουμε αθάνατοι.
Τη σφαίρα και τους δείκτες που τέμνουν τον άθικτο χρόνο.
Την ευωδία του σάνταλου.
Τις αμφιβολίες που αποκαλούμε, με κάποια ματαιοδοξία, μεταφυσική.
Του ραβδιού την καμπύλη που ελπίζει το χέρι σου.
Τη γεύση που σ' αφήνει το σταφύλι και το μέλι.

Πίσω όψη

ΝΑ ΞΥΠΝΑΣ κάποιον που κοιμάται
είναι μια πράξη καθημερινή, κοινή
που θα μπορούσε όμως να μας συνταράξει.
Να ξυπνάς κάποιον που κοιμάται
είναι σα να επιβάλλεις στον άλλον
την αέναη φυλακή του σύμπαντος.
Καθώς και τον χρόνο του, χωρίς αυγή ή δειλινό.
Είναι να του αποκαλύπτεις ότι είναι κάτι ή κάποιος
δεμένος μ' ένα όνομα που το δημοσιεύει
και μ'  ένα πλήθος περασμένα.
Είναι να του ταράξεις την αιωνιότητα.
Είναι να τον φορτώνεις με αιώνες και άστρα.
Είναι να επιστρέφεις στον κόσμο άλλος Λάζαρος
φορτωμένος με μνήμες.
Είναι να διασύρεις το νερό της Λήθης.

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2016

Σου γράφω μετά από τρεις βροχές...

 Ώ άγρια νοημοσύνη του Χάους
τα όρια τα όρια
το άνευ...


http://yannisstavrou.blogsot.com
Γιάννης Σταύρου, Τρικυμία, λάδι σε καμβά

Έκτωρ Κακναβάτος
Το άρρητο είναι αβαρές

Κι αίφνης το άρρητο μια σαστισμένη σαύρα
πάνω σε ξερολιθιά
στα εσώρουχα του καταρράχτη
στην αυπνία του κροταλία
στην αφράτη γεωμετρία των φράκταλς

Σκαριά σχημάτων στήνουνε τον χώρο
ο χρόνος είναι ηχοβλεψίας αιρεσιουργός
η απόχη του δεν πιάνει το άρρητο
ούτε τη μάζα του που δεν αλλάζει σε ενέργεια
κι ας πάει να την ξεσέρνει το άγιο φως του Άλμπερτ

Τα νετρίνα δεν έχουν τίποτα που να μετριέται
το μόνο που μπορούν είναι που καταδιώκουν τ' όνομά τους
οι πλανήτες να ψήνουνται στο ερυσίπελας
το ανθηρό εκτόπλασμα του εγώ
να πέφτει σε πληθυντικούς εγείς εγών
κι ο λαμπαδίας βήμα χήνας στο λιθόστρωτο

Ώ άγρια νοημοσύνη του Χάους
τα όρια τα όρια
το άνευ.

Είσοδος κινδύνου


Κάτω από το παράθυρο μου πέρασε πάλι αυτός
δόκανο για φεγγάρια
Το κεφάλι του τετράγωνο κλουβί
μέσα του ένα μάτι
απ’ τα λίγα που περίσσεψαν της νύχτας
μα όχι ψάρι

Σου γράφω μετά από τρεις βροχές
Η απόπειρα μου για το ποιος είναι ο άλλος που είμαι
απότυχε
Τι να σου λέω λοιπόν για τη μοναξιά με λέξεις
Μη δεν είδες θερισμένο κάμπο πέρα πέρα
καταμεσί του απόμαχο βαγκόνι έξω από τις ράγιες
τη σιγαλιά ν’ ακουμπάει πάνω του
δίχως κουδούνι να βοσκάει η ερημιά
κατάψηλα να περιπολούν κοράκια;

Κάτω απ’ το παράθυρο μου πάλι αυτός
Το κεφάλι του εγώ: είσοδος κινδύνου.

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Τον προδομένο όλοι τον προδίνουν...

Υπάρχουν πολλοί, ονειρεύονται πως ζούνε ακόμα. Ο χρόνος παίζει μέσα τους, όπως ο αέρας σ’ ένα σπασμένο σωλήνα...

http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Άνθρωπος και δέντρο, λάδι σε καμβά

Τάκης Σινόπουλος
Περί προσώπου

Tι σκέφτεσαι;

Tι σκάβεις συνέχεια το πρόσωπό σου στον καθρέφτη;
όπως η μέρα φεύγει ή κάποτε
στη μνήμη ακούς τον ήχο των παρωχημένων.

Tόσα χρόνια περπατάς, ονειρεύεσαι στο ίδιο κορμί.
Στο ίδιο σκοτάδι τη νύχτα χωνεύεις. Mα απόψε,
τα σημάδια που ψάχνεις και βρίσκεις,
απ’ το πρόσωπο πέφτει ο ασβέστης
και το πρόσωπο τρίζει. 

Ήρθε ένα φως
        
Ξύλα και ξύλα στη φωτιά, πίσω απ’ τα κάψαλα τόσα
χαμένα χρόνια.

Φράξαμε το παράθυρο. Ποιος ακουμπάει τα χέρια πάνω
στον καιρό;

Ήρθε η φωνή από τις ρωγμές, ήρθε ένα φως.

Δεν ήτανε δικό σου. Ο θάνατος που έλεγα έκαιγε
απέξω.

(Συλλογή Πέτρες)
*
Τον προδομένο όλοι τον προδίνουν.

(Νυχτολόγιο, Συλλογή II)
*       
Υπάρχουν πολλοί, ονειρεύονται πως ζούνε ακόμα. Ο χρόνος παίζει μέσα τους, όπως ο αέρας σ’ ένα σπασμένο σωλήνα.

(Ο χάρτης, Συλλογή II)

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

Άνοιξη 2016

Πεμπτή, 18 Φεβρουαριόυ 2016, Υμηττός, Αττική
Η Άνοιξη ήρθε νωρίς. Καταγράφεται κι αυτό στην ακατάσχετη ανωμαλία της εποχής...
Ζεστη, αφρικανική σκόνη, υγρασία· αλλά και ανθισμένες αμυγδαλιές, φορτωμένες λουλούδια...
*
Μα εκείνη χαμογέλασε
φορώντας χρώματα ανοιχτά
σαν ανθισμένη αμυγδαλιά...
                                               Γιώργος Σεφέρης

http://yannisstavrou.blogspot.com 

http://yannisstavrou.blogspot.com 

http://yannisstavrou.blogspot.com 

http://yannisstavrou.blogspot.com 

http://yannisstavrou.blogspot.com 
Ώρα 9.00 το πρωί

Γιώργος Σεφέρης
Άνοιξη μΧ
(απόσπασμα)

Μ κείνη χαμογέλασε
φορώντας χρώματα νοιχτ
σν νθισμένη μυγδαλι
μέσα σε φλόγες κίτρινες
κα περπατοσε νάλαφρα
νοίγοντας παράθυρα
στν οραν πο χαίρονταν
χωρς μς τος μοιρους.
Κι εδα τ στθος της γυμν
τ μέση κα τ γόνατο
πς βγαίνει π τν παιδωμ
ν πάει στ πουράνια
μάρτυρας νέγγιχτος
νέγγιχτος κα καθαρός,
ξω π᾿ τ ψιθυρίσματα
το λαο τ᾿ ξεδιάλυτα
στν τσίρκο τν πέραντο
ξω π᾿ τ μαρο μορφασμ
τν δρωμένο τράχηλο
το δήμιου π᾿ γανάχτησε
χτυπώντας νωφέλευτα.

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016

Αφέγγαρη η νύχτα στη μικρή πόλη...

Μπορείς ν' ακούσεις τη δροσούλα να πέφτει και την πόλη σε σιγή ν' ανασαίνει.  Μόνο τα δικά σου μάτια μένουν ανοιχτά και βλέπουν τη μαύρη πολιτεία βυθισμένη, τυλιγμένη σε ύπνο αργό.  Και μόνο εσύ μπορείς ν' ακούσεις την αόρατη πτώση των άστρων, τη θάλασσα στην πιο σκοτεινή της στιγμή, την πριν απ' την αυγή...
*
You can hear the dew falling, and the hushed town breathing.
Only your eyes are unclosed to see the black and folded town fast, and slow, asleep.
And you alone can hear the invisible starfall, the darkest-before- dawn minutely dewgrazed stir of the black...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Νυχτερινό, Ύδρα, λάδι σε χαρτί

Ντύλαν Τόμας
Κάτω απο το γαλατόδασος
(ένα έργο για φωνές - απόσπασμα)
Πρώτη Φωνή
(Πολύ σιγανά)

Για ν' αρχίσουμε απ' την αρχή.
Είναι άνοιξη. Αφέγγαρη η νύχτα στη μικρή πόλη, χωρίς αστέρια, βιβλικά μαύρη. Πέτρινοι σιωπηλοί δρόμοι και το δάσος καμπούρικο με τους ερωτευμένους, τους λαγούς, αθέατο κατεβαίνει κούτσα - κούτσα ως τη μαύρη - κορόμηλο, μαύρη - κοράκι, την ελαφροκυματούσα θάλασσα με τις ψαρόβαρκες.

Τα σπίτια είναι τυφλά σαν τους τυφλοπόντικες (αν κι αυτοί βλέπουν καλά τη νύχτα μεσ' απ' τις βελούδινες τρύπες τους, ξεμυτίζοντας), τυφλά σαν τον Καπετάν - Γάτο εκεί στη μέση κοντά στη βρύση και το ρολόι της πόλης, τα κατάκλειστα μαγαζιά, το Ίδρυμα Κοινής Ωφελείας μαυροφορεμένο στο σκοτάδι.  Η νανουρισμένη , βουβαμένη πολιτεία με τους ανθρώπους της κοιμάται τώρα.
Σ...σ...σ... τα μωρά κοιμούνται, οι γεωργοί, οι ψαράδες, οι έμποροι, οι συνταξιούχοι, ο τσαγκάρης κοιμάται, ο δάσκαλος, ο ταχυδρόμος, ο ταβερνιάρης, ο νεκροθάφτης, και η ζωηρή του χωριού, ο μέθυσος, η ράφτρα, ο παπάς, ο αστυνόμος, η γυναίκα με τα μύδια και τα παππίσια πόδια και οι ταχτικές νοικοκυρές.

Τα νέα κορίτσια στα μαλακά κρεβάτια γλιστρούν στ' όνειρό τους ως το δάσος που αντηχεί σαν εκκλησιαστικό όργανο, γλιστρούν με δαχτυλίδια και προικιά κι είναι οι πυγολαμπίδες που κρατούν την ουρά της νυφης.  Τ' αγόρια κάνουν πονηρά όνειρα, καβαλικεύουν τ' αδάμαστα άτια της νύχτας ή αλωνίζουν κουρσεμένες θάλασσες.  Ανθρακίτης τα σώματα των αλόγων κοιμισμένα στα λιβάδια, οι αγελάδες στους σταύλους, οι σκύλοι στις αυλές μ' υγρές μουσούδες.  Κι οι γάτες λαγοκοιμούνται στις γωνιές ή με πονηρές δρασκελιές, σαν αστραπή χώνονται στο σύννεφο το μοναδικό της στέγης.

Μπορείς ν' ακούσεις τη δροσούλα να πέφτει και την πόλη σε σιγή ν' ανασαίνει. 
Μόνο τα δικά σου μάτια μένουν ανοιχτά και βλέπουν τη μαύρη πολιτεία βυθισμένη, τυλιγμένη σε ύπνο αργό.  Και μόνο εσύ μπορείς ν' ακούσεις την αόρατη πτώση των άστρων, τη θάλασσα στην πιο σκοτεινή της στιγμή, την πριν απ' την αυγή·

(Μετ. Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ)

Dylan Thomas
Under Milk Wood
(extract)
[Silence]
FIRST VOICE [very softly]


To begin at the beginning:

It is Spring, moonless night in the small town, starless and bible-black, the cobblestreets silent and the hunched, courters'-and- rabbits' wood limping invisible down to the sloeblack, slow, black, crowblack, fishingboat-bobbing sea. The houses are blind as moles (though moles see fine to-night in the snouting, velvet dingles) or blind as Captain Cat there in the muffled middle by the pump and the town clock, the shops in mourning, the Welfare Hall in widows' weeds. And all the people of the lulled and dumbfound town are sleeping now.

Hush, the babies are sleeping, the farmers, the fishers, the tradesmen and pensioners, cobbler, schoolteacher, postman and publican, the undertaker and the fancy woman, drunkard, dressmaker, preacher, policeman, the webfoot cocklewomen and the tidy wives. Young girls lie bedded soft or glide in their dreams, with rings and trousseaux, bridesmaided by glow-worms down the aisles of the organplaying wood. The boys are dreaming wicked or of the bucking ranches of the night and the jollyrogered sea. And the anthracite statues of the horses sleep in the fields, and the cows in the byres, and the dogs in the wet-nosed yards; and the cats nap in the slant corners or lope sly, streaking and needling, on the one cloud of the roofs.

You can hear the dew falling, and the hushed town breathing.

Only your eyes are unclosed to see the black and folded town fast, and slow, asleep.

And you alone can hear the invisible starfall, the darkest-before- dawn minutely dewgrazed stir of the black...

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

από που έρχεται, που πάει δεν ξέρει...

Μόνο η ψυχή μου, σαν το πολικό τ’ αστέρι ασάλευτη...

http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Δύση στον Θερμαϊκό, λάδι σε καμβά

Κωστής Παλαμάς
Γύρω στο εφτάστερο τ’ αμάξι

Γύρω στο εφτάστερο τ’ αμάξι
αμέτρητοι γιγάντων κόσμοι και θηρίων,
ο Γαλαξίας, ήλιων ωκεανός, ο Ωρίων,
τα Ζώδια, του Απείρου τέρατα και τρόμοι.


Μουγκρίζει ο Λέων στην ερμιά των αιθερίων,
κι η Λύρα παίζει, και σαν τρόπαιο και η Κόμη
της Βερενίκης δείχνεται, ρυθμοί και νόμοι
μέσα στο χάος χάνονται των μυστηρίων.


Και με τον Ήλιο Κρόνος, Άρης, Γη, Αφροδίτη,
σέρνονται φεύγουν, τρέχουνε κυνηγημένοι
προς του Ηρακλή το μεγαλόκοσμο μαγνήτη.
Μόνο η ψυχή μου, σαν το πολικό τ’ αστέρι ασάλευτη,

όμως λαχταρίζοντας προσμένει.
Δεν ξέρει από που έρχεται, που πάει δεν ξέρει.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Πύρρειος Νίκη!..

Η ποίηση
δεν έχει πια αηδόνι καθισμένο στο μολύβι της.
Ρήμαξε η ακτή των δαιμονισμένων.
Μείναμε μόνοι…

                                                                         Θωμάς Μπότσαρης

http://yannisstavrou.blogspot.com 
                                                                         
Θωμάς Μπότσαρης
Η ΤΕΘΛΑΣΜΕΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Από βράχον αρχαίας εσοδείας του Φαληρικού Δέλτα ατενίζων
το ανακαινισθέν πέλαγος, ο γέρων εξέπνευσε. Εις το μαλθακόν
υπογάστριον του βυθού το πολυετές δάκρυ αυτού εκομίσθη
προς βρώσιν θαλασσίας φορβάδος. Φανούς έφερον βετεράνοι
του Τρωικού πολέμου, Σταυροφόροι, Αγαρηνοί πειραταί και
ναυμάχοι της Γηραιοτάτης Αλβιόνος, έρρεον δε αι
κυανέρυθροι ανταύγειαι επί της πλοιοσπάρτου οδού. Όνειρα
υδρόβια εξετέλεσον αιμοχαρείς ύμνους ουρανοφρόνων ιχθύων.
Η ρυτίδωσις του ήχου επετεύχθη και οι ψίθυροι των ανθέων
εκόπασαν. Ωστόσο το άρωμα του φωτός ουδόλως συνέβαλε
εις τον εκπολιτισμόν της ιστορίας. Επιβεβλημένη συνεπώς η
επανεγγραφή ή και ο συνάδων μετά τινων θρησκευτικών
παραδόσεων εμπρησμός αυτής.

Δι’ ό και θαλεροί ίστανται

ο Δήμιος Λόγος

και ο Πέλεκυς Χρόνος !

ΛΑΟΚΟΩΝ

Μισά μαύρα, μισά χρυσά μαλλιά,
το ‘να μου μάτι κόκκινο,
τ’ άλλο πιο κόκκινο.
Το μισό φεγγάρι στην καρδιά μου,
τ’ άλλο μισό στην τσέπη μου.
Έξω απ’ το κορμί η ψυχή μου
έρπει μ’ αλλά σκουλήκια.
Ανάμεσα στα φίδια άλλο ένα εγώ
ο Λαοκόων.

Σκλάβες φωνές πολιορκούν την ακοή μου.
Οι ξένοι βάδισαν άσχημα στη χώρα μου
και πρήστηκαν τα χώματά της.
Οι φίλοι μου βαθιά στο χώμα
κοιμούνται κι ονειρεύονται.
Οι αγάπες μου στα κρεβάτια των εχθρών μου.

Όλοι πήγαν στην Κόλαση
κι έτσι μονάχος
για ένα γαμώτο
να παριστάνω τον Παράδεισο!
Πάχυνε η φωνή μου.
Δεν χωράει στ’ αφτιά των ανθρώπων.
Βάρυνε τόσο η μνήμη μου
που έχει πέσει στο χώμα.
Πέταξα όλες τις μάσκες μου
κι έμεινα χωρίς πρόσωπο.
Την Άνοιξη ψάχνοντας
χάθηκα μες στους Χειμώνες.

Ταξιδεύουν οι άνθρωποι
κι εγώ ακόμη εδώ
σα βέλος που μετάνοιωσε
κι έμεινε στάσιμο στον αέρα!

Έχω τινάξει στα ύψη τις τιμές μου
για πάντα μένοντας στα ουράνια ράφια,
πιο αζήτητος κι από τη σκόνη,
πιο τρελλός κι απ’ τον Ήλιο!
Τ’ όνομα μου γραμμένο
σε όλους τους τάφους της Γης.

Το χώμα δαγκώνει
τα παιδιά μου σα μήλα…

Τόσα κόκκαλα
πώς καταπίνει η Γη
χωρίς ανάσα;

Δεν υπάρχει παρά μόνο μια νίκη:
η Πύρρειος Νίκη!
Δαναοί και Τρώες,
κ’ οι δυό νικημένοι!
Ο Χρόνος Κρόνος τρώει τα παιδιά του
κι ο Όμηρος όμηρος των ποιημάτων.

Ο Χρόνος λέει πάντοτε τα ίδια ψέμματα:
Δούρειος Ίππος,
Δούρειος Χρόνος.

Η ποίηση
δεν έχει πια αηδόνι καθισμένο στο μολύβι της.
Ρήμαξε η ακτή των δαιμονισμένων.
Μείναμε μόνοι…

Πηγή
http://www.thomasbotsaris.com/

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Άνοιξη...

Έφτασ’ η άνοιξη
στο βουνό χωρίς όνομα
ομίχλη πρωινή...                                   
                                         
http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Άνοιξη στον Υμηττό, λάδι σε καμβά

Ιαπωνική ποίηση
Χαϊκού
Enomoto Kikaku (1661 – 1707)

Στο καπέλο μου
το χιόνι μου φαντάζει λαφρύ
ότι είναι δικό μου.
*
Έφτασε ο χειμώνας.
Στα σκιάχτρα
κουρνιάζουνε τα κοράκια.
*
Το γεμάτο φεγγάρι λαμπρό.
Στο ψάθινο δάπεδο, των πεύκων
αντανακλώνται οι σκιές.

Matsuo Bashô (1644 – 1694)

Στο άρωμα των δαμασκηνιών
ξάφνου σηκώνετ’ ο ήλιος
μονοπάτι μες τα βουνά
*
Των τζιτζικιών το άσμα
ίσαμε την καρδιά των βράχων
γαλήνη.
*
Όπου να ‘ναι θα πεθάνουνε
τα τζιτζίκια. Όσο τ’ ακούμε
δεν το σκεφτόμαστε.
*
Πρώτη του χειμώνα νεροποντή.
Ο πίθηκος μοιάζει κι αυτός
ένα βρόχινο να ζητάει παλτό.
*
Χειμωνιάτικος ήλιος
εγώ καβαλάρης
και παγωμέν’ η σκιά μου
*
Αρρώστησα ταξιδεύοντας,
τώρα σ’ ένα λειμώνα πλανώνται
τα όνειρα μου γυμνό.
*
Πρώτη μέρα του χρόνου
σκέφτομαι τη μοναξιά
των δειλινών του φθινοπώρου
*
Το φθινόπωρο πλησιάζει
η δαμασκηνιά κι η σελήνη
τα πάντα αγγέλουν τον ερχομό του
*
Σ’ ένα κλαρί νεκρό
κάποιο κοράκι στάθηκε
του φθινοπώρου δείλι.
*
Δεν καίει λάδι πια στη λάμπα μου,
ξάπλωσα. Νύχτα,
κι απ’ το παράθυρο το φεγγάρι.
*
Φεγγάρι ολόγιομο.
Τριγύρω απ’ τη λίμνη όλη τη νύχτα
περιπλανήθηκα.
*
Τα νερά του καταρράκτη διαυγή.
Μέσα στα κύματα άσπιλα
λάμπει η σελήνη καλοκαιρινή.
*
Μιαν αστραπή:
Μες το σκοτάδι αστράφτει
του ερωδιού η κραυγή.
*
Μπροστά σε μιαν αστραπή
αξιοθαύμαστος
αυτός που δεν καταλαβαίνει!
*
Ξύπνα, ξύπνα, φωνάζω,
φίλη μου εσύ μοναχή,
πεταλούδα, που τώρα κοιμήθηκες.
*
Τη μοναξιά αυτή
θα ‘ρθεις να τη μοιραστείς μαζί μου
φύλλο παυλόβνιας;
*
Όταν λείπει ο Θεός
τα πάντα μοιάζουν παρατημένα
και τα φύλλα νεκρά.
*
Έφτασ’ η άνοιξη
στο βουνό χωρίς όνομα
ομίχλη πρωινή.
*
Τ’ άνθη ποιου δέντρου
αδύνατο να πεις
κι όμως τι άρωμα!

Tachibana Hokushi (- 1718)

Όλα καήκαν.
Ευτυχώς οι ανθοί
είχαν προλάβει ν’ ανθίσουν.
*
Ομπρέλες…
Πόσες περάσαν
Τούτη τη βραδιά μες το χιόνι;

(Μετ. Ζ. Δ. Αϊναλής)

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2016

αδιάφοροι στα ελπιδοφόρα σήματα...

Εκεί, ασάλευτοι μέσα στο φως της προκυμαίας
μόνοι, κοιτώντας προς τη θάλασσα...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Κυριακάτικος περίπατος, Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
Αναισθητική αγωγή    

Εκεί, ασάλευτοι μέσα στο φως της προκυμαίας
μόνοι, κοιτώντας προς τη θάλασσα κτίρια γυμνά
αμέτοχοι στο πλήθος που έρχεται βομβίζοντας
αδιάφοροι στα ελπιδοφόρα σήματα, όχι αρεστοί

Αιφνίδια ανάρρωση, ήχοι ανεπαίσθητοι, διαφάνεια

Αθήνα 2016

Αθήνα, Φεβρουάριος 2016

http://yannisstavrou.blogspot.com
12 Φεβρουαρίου 2016, 6.30 μμ

http://yannisstavrou.blogspot.com
12 Φεβρουαρίου 2016, 6.30 μμ

http://yannisstavrou.blogspot.com
13 Φεβρουαρίου 2016, 2.00 μμ

http://yannisstavrou.blogspot.com

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016

Η ήττα σήμερα τραβάει...

Η ήττα μάλιστα σήμερα "τραβάει":
Τί ραγισμένοι δρόμοι, τί ασβεστωμένα συνθήματα,
Τα πιο καλά είναι τα γκρινιάρικα ποιήματα
κι ο Σεφέρης που δεν μου απαντάει...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Μήλο και μαχαίρι, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Μάριος Μαρκίδης
Νεότερα από τον ποιητή Ευμένη

Μόλις ξεπεράσω το ρίγος των δικών μου ποιημάτων
θα ασχοληθώ με τον κόσμο των πραγμάτων.
Θ’ ανοίξω γράμματα, θα ξεφυλλίσω βιβλία -
ανεξάντλητο απόθεμα για ειρωνεία.

Μακάρι να διέθετα περισσότερη ασέλγεια.
Εισπράττω μόνο του στιχουργού τα δικαιώματα,
φαγώθηκα με τις παρομοιώσεις και τα χρώματα
μα υπελείφθην, λένε, σε ποιητική ενέργεια.

Ασφαλώς, έχω στην τέχνη κάποια σημασία.
Στις κρίσεις μου γενικά επιδεικνύω ανοχή.
Τί ν’ απαντήσω: αντιδώρημα ή αντιπαροχή;
Οι αφιερώσεις μού προξενούν αμηχανία.

Ποιητής των αχράντων μας των μυστηρίων
(καθόλου τυχαία, κύριοι, η περίπτωσή μου)
αδικήθηκα φριχτά από τη νεύρωσή μου.
Εγώ, λογιστής απλώς των ερειπίων;

Να βρω έναν στόχο που δεν θα τον έχουν περπατήσει
- δεν με αποθαρρύνει της συνθέσεως η βραδύτης.
Η υψηλή έμπνευσή μου θα μιλήσει.
Είναι καλύτερος από μένα ο Ελύτης;

Σοφία Σολομώντος


Εμείς πουλάμε στην άλφα τιμή, άλλοι πουλάνε στη βήτα.
Δικαίωμά τους, δικαίωμά μας.
Βαραίνει οπωσδόποτε στην αγορά το όνομά μας
-ζήτημα σχετικό η νίκη και η ήττα.
Η ήττα μάλιστα σήμερα "τραβάει":
Τί ραγισμένοι δρόμοι,τί ασβεστωμένα συνθήματα,
Τα πιο καλά είναι τα γκρινιάρικα ποιήματα
κι ο Σεφέρης που δεν μου απαντάει.
Το ουσιώδες είναι ότι όλοι μας πουλάμε.

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι είναι σκλάβοι...

Οι αδύναμοι άνθρωποι είναι οι ελαφρές δυνάμεις των κακών. Προκαλούν περισσότερη ζημιά από τον κυρίως στρατό, λεηλατούν και ερημώνουν...

http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Καφές και βιβλία, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Νικολά Σαμφόρ
Αποφθέγματα

Όταν μαζεύονται πολλοί μαζί, οι άνθρωποι γίνονται μικροί. Είναι σαν τους διαβόλους του Milton που αναγκάζονται να γίνουν πυγμαίοι για να μπουν στο Πανδαιμόνιον.

Ένας άνθρωπος που δεν έχει υψηλό επίπεδο, δεν μπορεί να έχει καλοσύνη. Μπορεί να έχει μόνο καλόκαρδη ευπιστία.

Η λίστα με τα πράγματα για τα οποία δεν μιλάω πια, μέρα με τη μέρα μακραίνει. Τελικά, τον τίτλο του φιλοσόφου τον αξίζει πιο πολύ εκείνος που έχει καταρτίσει τη μακρύτερη λίστα.

Στη Γαλλία, αφήνουν ήσυχο αυτόν που άναψε τη φωτιά και κυνηγούν αυτόν που σήμανε συναγερμό.

Φιλόσοφος είναι ο άνθρωπος που ξέρει την αξία του καθενός. Καταλαβαίνετε τώρα, γιατί η γνώμη του δεν αρέσει σε κανέναν;

Οι αδύναμοι άνθρωποι είναι οι ελαφρές δυνάμεις των κακών. Προκαλούν περισσότερη ζημιά από τον κυρίως στρατό, λεηλατούν και ερημώνουν.

Σε μια πολιορκία, ένας νεαρός που κουβαλούσε δυο κουβάδες νερό φώναζε: «6 νομίσματα για έναν κουβά νερό!». Μια βόμβα έπεσε και κατέστρεψε τον ένα κουβά. «12 νομίσματα για ένα κουβά νερό!», συνέχισε ατάραχα ο νεαρός.

Η φιλοδοξία κυριεύει πιο εύκολα τις μικρές ψυχές παρά τις μεγάλες, όπως η φωτιά απλώνεται στο άχυρο και όχι στις πέτρες, στα καλύβια και όχι στα παλάτια.

Σχετικά με την ευτυχία, τα πράματα είναι όπως μ’ ένα ρολόι: όσο πιο απλός ο μηχανισμός, τόσο πιο σπάνια χαλάει.

Το να έχει κανείς πολλές ιδέες δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι ευφυής, όπως το να έχει κανείς πολλούς στρατιώτες δεν σημαίνει ότι είναι μεγάλος στρατηγός.

Όταν γνωρίσει κανείς την κακή πλευρά της φύσης, μισεί το θάνατο. Όταν γνωρίσει την κακή πλευρά της κοινωνίας, μισεί τη ζωή.

Αρκετά λογοτεχνικά έργα χρωστάνε την επιτυχία τους στη φτωχή σκέψη του συγγραφέα, αφού συγγενεύει με τη φτωχή σκέψη του αναγνώστη.

Όταν διοικείς ανθρώπους, να χρησιμοποιείς το μυαλό σου. Δεν παίζεις σκάκι με την καλή σου την καρδιά.

Στα μεγάλα πράγματα, οι άνθρωποι δείχνουν τον εαυτό τους όπως θα ήθελαν να φαίνεται στους άλλους. Στα μικρά πράγματα δείχνουν τον εαυτό τους όπως πραγματικά είναι.

Διατηρήστε τα συμφέροντα που σας συνδέουν με την κοινωνία, αλλά καλλιεργήστε τα αισθήματα που σας χωρίζουν από αυτήν.

Υπάρχουν εποχές που η Κοινή Γνώμη είναι η χειρότερη γνώμη.

Η πιο χαμένη από όλες τις μέρες είναι εκείνη που δεν γελάσαμε.

Διέκοψα τη φιλία μου με δύο ανθρώπους. Με τον ένα γιατί ποτέ δεν μου μίλησε για τον εαυτό του. Και με τον άλλο, επειδή ποτέ δεν μου μίλησε για τον εαυτό μου.

Ένας άνθρωπος χωρίς αρχές είναι συνήθως χωρίς χαρακτήρα. Γιατί αν είχε καλό χαρακτήρα, θα ένοιωθε την ανάγκη να δημιουργήσει και αρχές.

Η τύχη, για να φθάσει σε μένα, περνάει μέσα από συνθήκες που δημιουργεί ο χαρακτήρας μου.

Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι είναι σκλάβοι, επειδή δεν ξέρουν να προφέρουν τη λέξη «όχι».

Αντί να προσπαθούμε να διορθώσουμε τους ανθρώπους που προξενούν μεγάλες αδικίες στην κοινωνία, είναι αναγκαίο να διορθώσουμε την αδυναμία των ανθρώπων που τις υπομένουν.

Ένας άνθρωπος πρέπει να είναι ικανός να κάνει ανοησίες που απαιτούν δυνατό χαρακτήρα.

Η φύση δεν μού είπε «μην είσαι φτωχός» ή «να είσαι πλούσιος». Μού είπε όμως «να είσαι ανεξάρτητος».

Παίρνε και δίνε απολαύσεις χωρίς να κάνεις κακό ούτε στον εαυτό σου ούτε στους άλλους. Αυτό νομίζω είναι ολόκληρη η ηθική.

Συχνά ένας άνθρωπος προικισμένος με ανώτερα προσόντα δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην κοινωνία. Δεν πάνε στη λαϊκή με ράβδους χρυσού. Πηγαίνουν με ψιλά.

Δεν είναι δυνατό να γίνουν επαναστάσεις με ροδόνερο.

Για τους πραγματικά έντιμους ανθρώπους που έχουν αρχές, οι δέκα εντολές του Θεού συνοψίζονται σε μια που είναι γραμμένη πάνω από την είσοδο της μονής Τελέμ: «Κάνε ό,τι θέλεις».

Αυτά που έμαθα, δεν τα ξέρω πια. Τα λίγα που ακόμα ξέρω, τα φαντάστηκα.

Η κοινωνία αποτελείται από δύο μεγάλες τάξεις: αυτούς που έχουν περισσότερα γεύματα από όρεξη και αυτούς που έχουν περισσότερο όρεξη από γεύματα.

Λίγοι ευεργέτες δεν προφέρουν τα λόγια του Σατανά: "si cadens adoraveris me" [αν μ’ αγαπάς, πέσε στα γόνατα]

Ο άνθρωπος παρουσιάζεται αρχάριος σε κάθε ηλικία της ζωής του.

Όταν μας ανταποδίδουν μια ευγενική μας πράξη, την αφαιρούν από μας.

Ένα κύπελλο νερό θεραπεύει καλύτερα τη δίψα από ένα βαρέλι κρασί. Εφαρμόστε το αυτό στα λεφτά.

Όταν ζει κανείς μόνος του, χρειάζεται αρετή. Όταν ζει με τους άλλους, χρειάζεται υπόληψη.

Οι Στωικοί είναι εμπνευσμένοι άνθρωποι του πνεύματος, που φέρνουν μέσα στην Ηθική την έκσταση και τον ποιητικό ενθουσιασμό.

Κάποιος είπε ότι «Θεία Πρόνοια» είναι το χριστιανικό όνομα της Τύχης. Ένας θεοσεβούμενος θα έλεγε ότι «Τύχη» είναι το παρατσούκλι της Θείας Πρόνοιας.

Είναι πιο εύκολο να νομοθετείς ορισμένα πράγματα από το να τα νομιμοποιείς.

Η τέχνη της παρένθεσης είναι ένα από τα μεγάλα μυστικά της ευγλωττίας στις κοινωνικές συναναστροφές.