η απόλαυση των ψευδαισθήσεων...

«Η πιο σταθερή απόλαυση σε αυτή τη ζωή είναι η μάταιη απόλαυση των ψευδαισθήσεων [...] χωρίς τις οποίες η ζωή μας θα ήταν το πιο άθλιο και βάρβαρο πράγμα.» Giacomo Leopardi

Γιάννης Σταύρου, Νυχτερινό με καράβι

περί ευτυχίας...

 «Ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που δεν σκέφτονται ποτέ, δηλαδή εκείνοι που πιστεύουν ότι το λίγο είναι αρκετό για να ζήσουν» Emil Cioran

                                 Γιάννης Σταύρου, Φθινοπωρινό
                                    

28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 - ΟΧΙ

ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940!

Γιάννης Σταύρου, ΟΧΙ 

Νίκου Καββαδία, «Στο άλογό μου»

Το να γράψει κανείς σ' έναν άνθρωπο, είναι ίσως εύκολο στους πολλούς. Το να γράψει σ' ένα ζώο, είναι αφάνταστα δύσκολο. Για τούτο φοβάμαι. Δε θα τα καταφέρω.

Τα χέρια μου έχουνε σκληρύνει από τα λουριά σου, κι η ψυχή μου από άλλη αιτία. Όμως πρέπει. Αισθάνομαι την ανάγκη. Γι' αυτό θα σου γράψω.

Στην αρχή δεν με ήθελες. Καταλάβαινες σε μένα τον άπραγο με το αδύνατο χέρι. Είχες δίκιο. Ίσως για πρώτη φορά έβλεπα άλογο από τόσο κοντά. Τ' άλογα που είχα δει στη ζωή μου ήτανε στα τσίρκα, που τα δουλεύανε κοζάκοι, και στις κούρσες, που τα παίζαν οι άνθρωποι. Αυτό με είχε πειράξει. Δεν είστε προορισμένα για τόσο χαμηλές πράξεις. Ας είναι... Αυτό είναι μιαν άλλη ιστορία, καθώς λέει ο Κίπλινγκ, αυτός που τόσο σας είχε αγαπήσει και ιστορήσει.

Το ξέρω πόσο σε κούρασα. Στραβά φορτωμένο ακολούθησες υποταχτικά στις πορείες της νύχτας. Γρήγορα γίναμε φίλοι. Με συνήθισες. Έπαψα πια να σε χάνω μέσα στ' άλλα τα ζώα της Μονάδας μας. Έπαψα να μη σε γνωρίζω.

Αν αρχίσω τα «θυμάσαι» δε θα τελειώσω ποτέ. Λατρεύω τη συντομία! Θα σου θυμίσω μονάχα τρεις νύχτες μας. (Απορώ με τον εαυτό μου απόψε. Τόσο στοργικά δε μίλησα ποτέ σε κανένα).

Θυμάσαι τη νύχτα με τη βροχή; Ανελέητα κι οι δυο μουσκεμένοι, προχωρούσαμε μέσα στη νύχτα. Μόνοι. Σε οδηγούσα ή με οδηγούσες; Κάρφωνα τα νυσταγμένα μου μάτια στο νυχτερινό παραπέτασμα, όπως δεν τα κάρφωσα τότε που αναζητούσα φανάρια στη Βόρειο θάλασσα. Η όσφρησή σου μας έσωσε. Ένας στάβλος μάς έγινε άσυλο. Παραμερίσαμε το σανό κι ανάψαμε μεγάλη φωτιά. Λέω, ανάψαμε. Εσύ μου 'δινες θάρρος. Ξαπλωμένος σ' άκουα να μασάς. Κατόπι σου μίλησα. Ποτέ δε συμφώνησα με τους ανθρώπους όπως τότε με σένα. Κοιμηθήκαμε συζητώντας. Εγώ ξαπλωμένος στο χόρτο. Εσύ όρθιο. Πόσοι άνθρωποι δεν κοιμούνται όρθιοι περπατώντας δίχως να 'χουν τη δική σου νόηση; Ας είναι...

Η δεύτερη νύχτα: Τότε που μπήκαμε μ' άλλους πολλούς μες στη μάχη. Μπορούσε κοντά από 'κεί να κουβαλήσουμε τραυματίες. Ακούσαμε μαζί τον θόρυβο του πολέμου και τον συνηθίσαμε. Πήραμε το παλικάρι με το πληγωμένο πόδι και φύγαμε. Ποτέ μου δε σε είδα πιο προσεχτικό και τόσο αλαφροπάτητο. Είχες ξεχάσει κείνο το νευρικό σου συνήθειο να πηδάς σηκώνοντας το σαμάρι. Τα 'χες όλα νιώσει ίσως πριν από μένα.

Και τώρα, η νύχτα στο βουνό με τη λάσπη: βαρυφορτωμένοι, κατάκοποι προχωρούσαμε. Είν' αφάνταστη η λύπη κι η κακομοιριά που δοκιμάζεις σαν αισθάνεσαι να 'σαι και να βλέπεις ανθρώπους και ζώα και τα πάντα μες στη λάσπη.

Άλογα και μουλάρια πεσμένα μάς κόψανε το δρόμο. Εμείς προχωρούσαμε. Άξαφνα έπεσες. Πέσαμε θέλω να πω. Με τα δυο σου πόδια σπασμένα, με το κεφάλι χωμένο στις λάσπες. Θυμάσαι πόσο προσπάθησα. Δεν το κατόρθωσα. Πρέπει να νιώσεις καλά πως δε φταίω. Ποτέ δεν προσπάθησα τόσο. Έμεινα δίπλα σου ολόκληρη νύχτα. Πιο πέρα από μας ένας Ιταλός σκοτωμένος. Πάνω μας η Μεγάλη Άρκτος, το Βόρειο Στέμμα, ο Αστερισμός του Ωρίωνα ψιχάλιζαν φως.

Δεν είδα ποτέ πώς πεθαίνουν οι άνθρωποι. Γύρισα πάντα τα μάτια μου από το θάνατο. Μα φαντάζομαι...

Παύω. Φοβάμαι μήπως πω λόγο μεγάλο.

Φυλάω ακόμη το ξυστρί και τη βούρτσα σου. Κι όταν κάποτε κι αυτά θα τα παραδώσω, θα σε φυλάξω στη μνήμη μου.

Οι κάλοι των χεριών μου από τα λουριά σου μου είναι τόσο αγαπητοί, όσο εκείνοι που κάποτε απόχτησα στις θαλασσινές μου πορείες. Θα σου ξαναγράψω!...

Κούδεσι, Μάρτης 1941

(πηγή: Νίκος Καββαδίας, Του πολέμου. Στο άλογό μου, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 1987, σ. 35-39)

άνθρωπος & γάτα...

 «Αν ήταν δυνατόν να διασταυρώσεις άνθρωπο και γάτα, το αποτέλεσμα θα βελτίωνε τον άνθρωπο, αλλά σίγουρα θα χειροτέρευε τη γάτα» Mark Twain

Γιάννης Σταύρου, Ο βιβλιόφιλος 

πόλεμος...

 «Σήμερα ζούμε στην πολυετή προσδοκία ενός πολέμου. Ο κίνδυνος μπορεί να είναι φανταστικός, αλλά το αίσθημα κινδύνου υπάρχει (..) H μόνη αντίδραση που έχει σημειωθεί είναι ο πανικός, (..) ο πανικός των ψυχών μπροστά στα προβλήματα που δημιουργεί αυτή η απειλή. (..) Ο κίνδυνος, αν δεν εμπλακούμε σε μια σοβαρή προσπάθεια ανάλυσης, είναι ότι μια μέρα ο πόλεμος θα μας εκπλήξει και θα είμαστε ανίκανοι όχι μόνο να δράσουμε, αλλά ακόμα και να κρίνουμε.» Simone Weil, 1933

 

 Francisco Goya, «Los desastres de la guerra»

μετά την βροχη...

Κι ενώ η ζέστη συνεχίζεται, ονειρεύεσαι φθινόπωρο. Πολιτείες του Βορρά, αστικά, κοσμοπολίτικα τοπία που χάθηκαν, την γαλήνη μετά την βροχή...

                    Γιάννης Σταύρου, «Μετά την βροχή» (Διαγώνιος- Θεσσαλονίκη)

 «Η μόνη χαρά στον κόσμο είναι να ξεκινάς. Είναι όμορφο να ζεις γιατί το να ζεις σημαίνει να ξεκινάς, πάντα, σε κάθε στιγμή. Όταν λείπει αυτή η αίσθηση - φυλακή, ασθένεια, συνήθεια, βλακεία - θα ήθελες να πεθάνεις.»
*
«L'unica gioia al mondo è cominciare. È bello vivere perché vivere è cominciare, sempre, ad ogni istante. Quando manca questo senso – prigione, malattia, abitudine, stupidità – si vorrebbe morire.»  
Cesare Pavese, «Το επάγγελμα της ζωής: Ημερολόγιο 1935-1950»

                             Γιάννης Σταύρου, Ο σκύλος που γαύγιζε το φεγγάρι

Του Αυγούστου...

Αυγουστιάτικο!
Αφιερωμένο στη μνήμη του χαρισματικού Παναγιώτη Ταμπαλή, εμπνευστή & δημιουργού της ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ, του καλύτερου περιοδικού αρχιτεκτονικής & διακόσμησης που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα...
Μου λείπεις φίλε!

 

Περιοδικό ΚΑTΟΙΚΙΑ, Σύνθεση εξωφύλλου με έργο (Ύδρα) του Γιάννη Σταύρου, τεύχος  Αύγουστος- Σεπτέμβριος 2000

Καλοκαίρι...

 «.. η τέχνη είναι μια αντίσταση στο πεπρωμένο...»
Αντρέ Μαλρώ

                                      Γιάννης Σταύρου, Καλοκαίρι