t


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

Σχόλια γύρω από τη ζωγραφική, την τέχνη, τη σύγχρονη σκέψη


Οι επισκέπτες του δικτυακού μας τόπου θα γνωρίσουν νέες πτυχές του ελληνικού τοπίου. Θα έρθουν σε επαφή με τις καλές τέχνες, κυρίως με τη ζωγραφική & τους ζωγράφους, τους έλληνες ζωγράφους, με τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής μας...


Αναδεικνύοντας την ολιστική σημασία του ελληνικού τοπίου, την αδιάσπαστη ενότητα της μυθικής του εικόνας με την τέχνη, τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία και την ποίηση, τη σύγχρονη σκέψη...
-----
καράβια, ζωγραφικη, τοπια, ζωγραφοι, σχολια, ελληνες ζωγραφοι, λογοτεχνια, συγχρονοι ζωγραφοι, σκεψη, θαλασσογραφίες


Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

Δε φεύγει δεν επιστρέφει...

Τα νερά πολύ πρωινά σταμάτησαν τη μιλιά τους νυχτερινή
κι άθικτη...



https://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Εκδρομή, λάδι σε καμβά

Οδυσσέας Ελύτης
Παράθυρα προς την πέμπτη εποχή
4
Στ' αμπέλια που δεν έχουνε ηλικία
κρύφτηκαν οι καλοκαιρινές μου εγκαταλείψεις.
Ένας κυματισμός ονείρου τραβήχτηκε τ' άφησε κει δε ρώτησε.
Στα κουφά δίχτυα τους το βόμβο στριφογύρισαν σμήνη μέλισσες.
Τα στόματα μοιάσανε στα χρώματα φύγαν μεσ' από τ' άνθη.
Τα νερά πολύ πρωινά σταμάτησαν τη μιλιά τους νυχτερινή
κι άθικτη.

Είναι για να μην ξέρεις πια τίποτε.

Κι όμως πίσω από τ' αγνοημένο αυτό βουναλάκι υπάρχει ένα συναίσθημα.
Δεν έχει δάκρυα ούτε συνείδηση.

Δε φεύγει δεν επιστρέφει.

Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017

Έξω από την παραδομένη πολιτεία, φεγγάρι...

Το ρίχνω στο τραγούδι. Τρεκλίζει το φεγγάρι.
Χορεύω, κι η σκιά μου σαν να παραπατάει.
Ξεμέθυστοι όταν είναι, όλοι μαζί γλεντάνε,
Μα σαν κανείς μεθύσει, γυρνά στον εαυτό του.
Πόσο κοντά τους νιώθω τους άψυχους συντρόφους!
Αύριο να βρεθούμε ξανά – στο Γαλαξία...


https://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Αλλαγή βάρδιας, λάδι σε καμβά 

Λι – Πο
(Κίνα, περίπου 700 – 762 μ.Χ.)
Πολεμικό

Μπροστά στην κορφή «Χαρά της επιστροφής», άμμος, άμμος σαν χιόνι.
Έξω από την παραδομένη πολιτεία, φεγγάρι, φεγγάρι σαν παγωνιά.
Δεν ξέρω ποιος σάλπισε μέσα στη νύχτα.
Όμως, όλη νύχτα, οι στρατιώτες κοιτούσαν κατά τα σπίτια τους.
*
Στο Τσάγκ – Αν, την πρώτη φορά που ανταμώσαμε,
Μου χάρισε το όνομα «Εξορισμένος Αθάνατος».
Ύστερα, αγαπούσε τόσο το περιεχόμενο της κούπας!
Τώρα έχει γίνει χώμα κάτω απ’ τα πεύκα.
Θυμάμαι πως, μια φορά, πούλησε τη χρυσή του χελώνα,
Για να μου αγοράσει κρασί –και δάκρυα βρέχουν το μανδύα μου.
*
Ανάμεσ’ από τα’ άνθη είναι κρασί – μια στάμνα.
Μόνος μου σιγοπίνω, φίλος κανείς κοντά μου.
Σηκώνοντας την κούπα προσφέρω στο φεγγάρι.
Κι ο ίσκιος μου μπροστά μου – να ‘μαστε τρεις νομάτοι.
Μα τούτο το φεγγάρι δεν ξέρει ούτε να πίνει!
Κι ο ίσκιος μου μονάχα να με μιμείται ξέρει.
Ο ίσκιος, το φεγγάρι, της τύχης μου σύντροφοι,
Χαιρόμαστε κι οι τρεις μας την άνοιξη μεθώντας.
Το ρίχνω στο τραγούδι. Τρεκλίζει το φεγγάρι.
Χορεύω, κι η σκιά μου σαν να παραπατάει.
Ξεμέθυστοι όταν είναι, όλοι μαζί γλεντάνε,
Μα σαν κανείς μεθύσει, γυρνά στον εαυτό του.
Πόσο κοντά τους νιώθω τους άψυχους συντρόφους!
Αύριο να βρεθούμε ξανά – στο Γαλαξία.

(μετ. Νίκος Δήμου

Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017

Το άγγιγμα των επίγειων χρόνων...

Καθόλου κίνηση δεν περικλείει τώρα, διόλου δύναμη
Ούτε ακούει μήτε βλέπει
Παρασυρμένη στης γης την καθημερινή περιστροφή,
Με βράχους και πέτρες και δέντρα...
*
No motion has she now, no force;
She neither hears nor sees;
Rolled round in earth's diurnal course,
With rocks, and stones, and trees...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Ελαιώνας στην Αττική, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ
Ένας ύπνος σφράγισε το πνεύμα μου

Ένας ύπνος σφράγισε το πνεύμα μου
Δεν είχα ανθρώπινους φόβους:
Φαινόνταν σαν ένα πράγμα που δεν μπορούσε να αισθανθεί
Το άγγιγμα των επίγειων χρόνων.

Καθόλου κίνηση δεν περικλείει τώρα, διόλου δύναμη
Ούτε ακούει μήτε βλέπει
Παρασυρμένη στης γης την καθημερινή περιστροφή,
Με βράχους και πέτρες και δέντρα.

Κατοίκησε ανάμεσα στους απάτητους δρόμους

Κατοίκησε ανάμεσα στους απάτητους δρόμους
Δίπλα στις πηγές του Νταβ,
Μια υπηρέτρια που δεν υπήρχε κανείς να παινέψει
Και πολλοί λίγοι ν' αγαπήσουν.

Μια βιολέτα πλάι σε χορταριασμένη πέτρα
Μισοκρυμμένη απ΄το μάτι!
- Όμορφη σαν άστρο, όταν μόνο ένα
Λάμπει στον ουρανό.

Έζησε άγνωστη, και λίγοι θα μπορούσαν να ξέρουν
Πότε η Λούσυ έπαψε να υπάρχει
Αλλά είναι στο μνήμα της, και, ω,
Η διαφορά με' μένα !

(μετ. Ηλίας Κεφάλας )

William Wordsworth
A Slumber did my Spirit Seal

A slumber did my spirit seal;
I had no human fears:
She seemed a thing that could not feel
The touch of earthly years.

No motion has she now, no force;
She neither hears nor sees;
Rolled round in earth's diurnal course,
With rocks, and stones, and trees.

She Dwelt among the Untrodden Ways

She dwelt among the untrodden ways
Beside the springs of Dove,
A Maid whom there were none to praise
And very few to love:

A violet by a mossy stone
Half hidden from the eye!
—Fair as a star, when only one
Is shining in the sky.

She lived unknown, and few could know
When Lucy ceased to be;
But she is in her grave, and, oh,
The difference to me!

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017

Η στεριά απ’το αρμένισμα στα πέλαγα...

Έμιλυ Ντίκινσον

Το νερό μαθαίνετ’ απ’τη δίψα.
Η στεριά απ’το αρμένισμα στα πέλαγα.
Η ειρήνη απ’των πολέμων της το χρονικό.
Τα πουλιά απ’το χιόνι…


https://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Χειμωνιάτικο απόγευμα, Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

καημένε κόσμε...

χρόνια αιώνες χρόνια και νιάτα πόχει η ομορφιά!...
 
https://yannisstavrou.blogspot.com
 
Νίκος Καρούζος
Ἡ Ὀρθοδοξία

Γλυκὸ ποὺ εἶναι τὸ σκοτάδι στὶς εἰκόνες τῶν προγόνων
ἄμωμα χέρια μεταληπτικὰ
ροῦχα ποὺ τ᾿ ἄδραξεν ἡ γαλήνη καὶ δὲ γνωρίζουν ἄνεμο
βαθιὰ τὸ ἐλέησον ἀπ᾿ τοὺς ἄυλους βράχους
τὰ μάτια σὰν καρποὶ εὐωδᾶτοι.
Κι ὁ ψάλτης ὁλόσωμος ἀνεβαίνει στὸ πλατάνι τῆς φωνῆς
καημένε κόσμε
θυμίαμα ἡ γαλάζια ὀσμὴ κι ὁ καπνὸς ἀσημένιος
κερὶ νὰ στάζῃ ὁλοένα στὰ παιδόπουλα
καημένε κόσμε
σὰ βγαίνουν - ὢ χαρὰ πρώτη - μὲ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ μὲ τὶς λαμπάδες
κ᾿ ὕστερα ἡ μεγάλη χαρὰ νὰ συντροφεύουν τ᾿ Ἅγια...
Ὁ παπα-Γιάννης τυλιγμένος τ᾿ ἄσπρο του φελόνι
καλὸς πατέρας καὶ καλὸς παπποὺς μὲ τὸ σιρόκο στὴ γενειάδα
χρόνια αἰῶνες χρόνια καὶ νιάτα πὄχει ἡ ὀμορφιά!...

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

Όλα να τα περιμένεις...

Χρημάτων άελπτον ουδεν εστιν ουδ' απώμοτον
*
Όλα να τα περιμένεις, τίποτα απίθανο.

Αρχίλοχος 
(West, αποσπ. 122)

.. διά στόματος Ήρκου Αποστολίδη...

Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017

Νέοι σελιδοδείκτες του Γιάννη Σταύρου στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Νέοι σελιδοδείκτες από πρόσφατα έργα ζωγραφικής του Γιάννη Σταύρου! 
Μόλις κυκλοφόρησαν στο Βιβλιοπωλείο ΠΟΛΙΤΕΙΑ!

https://yannisstavrou.blogspot.com 

Χειμωνιάτικος ήλιος
εγώ καβαλάρης
και παγωμέν’ η σκιά μου
(Matsuo Bashô, 1644 – 1694)

Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2017

βραδύγλωσση βροχή, σαν πρόθεση ναυαγισμένη...

Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ...


https://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Μετά βροχή, Πειραιάς, λάδι σε καμβά

Κική Δημουλά
Τα πάθη της βροχής

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

Κι έμαθα πώς συρρικνώνονται τα πρόσωπα...

Και σβήνει το χαμόγελό μου στα πειθήνιά μου χείλη
Κι ο φόβος, είναι νεκρικός, θροΐζει στο σβησμένο μου γελάκι...


https://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Αγκυροβολημένα, λάδι σε καμβά

Άννα Αχμάτοβα
Επίλογος

Ι

Κι έμαθα πώς συρρικνώνονται τα πρόσωπα
Πώς ο τρόμος ελλοχεύει κάτω από τις βλεφαρίδες
Και πώς η οδύνη γράφει με σφηνοειδείς χαρακτήρες
Τραχιές γραμμές τα μάγουλα,
Πώς κατάμαυρα ή ξανθά δαχτυλίδια τα μαλλιά
Μονομιάς καλύπτονται απ’ ασημένια σκόνη,
Και σβήνει το χαμόγελό μου στα πειθήνιά μου χείλη
Κι ο φόβος, είναι νεκρικός, θροΐζει στο σβησμένο μου γελάκι.
Και για μένα δεν προσεύχομαι μοναχά,
Αλλά για όλους, αυτούς που στάθηκαν μαζί μου στη σειρά
Στη ζέστα του Ιούλη, στο ψύχος του χειμώνα
Κάτω από τον τόσο κόκκινο, τον τοίχο, κι αθώρητο ακόμα.

(μετ. Γιάννης Αντιόχου)

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

.. τα χίλια χρόνια δεν θα επανορθώσουν κάτι που χάθηκε μέσα σε μία ώρα...

Μην θεωρήσετε ότι πιστεύω σε μια μελλοντική βελτίωση της ανθρωπότητας, αυτού του γλοιώδους τέρατος με τα πολλά κεφάλια. Μήπως όμως μπορεί κάτι να αλλάξει στην ανθρωπότητα, αν πάψουμε να της επαναλαμβάνουμε ότι έχει πάρει κάποιο μυστήριο μονοπάτι, ενώ είναι ολοφάνερο ότι δεν κάνει τίποτε άλλο από το να γυρνά γύρω από τον εαυτό της; (Στέφαν Τσβάιχ)

https://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Ανταύγειες στο λιμάνι, λάδι σε καμβά

Στέφαν Τσβάιχ
Αποφθέγματα

Δεν μένει καιρός στην ιστορία για να είναι δίκαιη. Δουλειά της είναι, αφού είναι μεροληπτική, να αναφέρει τις επιτυχίες, όμως πολύ σπάνια την ηθική τους αξία. Έχει τα μάτια της στυλωμένα στους νικητές κι αφήνει στη σκιά τους αφανισμένους.
*
Κάθε έθνος, κάθε εποχή, κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος, πρέπει συχνά να καθορίζει τα όρια ανάμεσα στην ελευθερία και την εξουσία. Γιατί ελευθερία χωρίς εξουσία καταντάει χάος, και εξουσία χωρίς το σεβασμό της ελευθερίας, τυραννία.
*
Μόνο ο άνθρωπος που έχει γνωρίσει φως και σκοτάδι, πόλεμο και ειρήνη, κορυφή και πτώση, μόνο αυτός ο άνθρωπος έχει γνωρίσει πραγματικά τη ζωή.
*
Σε όλες τις εποχές, η πολιτική ήταν η τέχνη του παραλόγου.
*
Κάθε κύμα, άσχετα από το πόσο ψηλά και ορμητικά βρυχάται, θα καταρρεύσει μέσα του.
*
Στην ιστορία, όπως και στην ανθρώπινη ζωή, η μεταμέλεια δεν φέρνει πίσω ένα χαμένο λεπτό και τα χίλια χρόνια δεν θα επανορθώσουν κάτι που χάθηκε μέσα σε μία ώρα.
*
Μην θεωρήσετε ότι πιστεύω σε μια μελλοντική βελτίωση της ανθρωπότητας, αυτού του γλοιώδους τέρατος με τα πολλά κεφάλια. Μήπως όμως μπορεί κάτι να αλλάξει στην ανθρωπότητα, αν πάψουμε να της επαναλαμβάνουμε ότι έχει πάρει κάποιο μυστήριο μονοπάτι, ενώ είναι ολοφάνερο ότι δεν κάνει τίποτε άλλο από το να γυρνά γύρω από τον εαυτό της;