Έξω από την παραδομένη πολιτεία, φεγγάρι...

Το ρίχνω στο τραγούδι. Τρεκλίζει το φεγγάρι.
Χορεύω, κι η σκιά μου σαν να παραπατάει.
Ξεμέθυστοι όταν είναι, όλοι μαζί γλεντάνε,
Μα σαν κανείς μεθύσει, γυρνά στον εαυτό του.
Πόσο κοντά τους νιώθω τους άψυχους συντρόφους!
Αύριο να βρεθούμε ξανά – στο Γαλαξία...

Γιάννης Σταύρου, Αλλαγή βάρδιας, λάδι σε καμβά 

Λι – Πο
(Κίνα, περίπου 700 – 762 μ.Χ.)
Πολεμικό

Μπροστά στην κορφή «Χαρά της επιστροφής», άμμος, άμμος σαν χιόνι.
Έξω από την παραδομένη πολιτεία, φεγγάρι, φεγγάρι σαν παγωνιά.
Δεν ξέρω ποιος σάλπισε μέσα στη νύχτα.
Όμως, όλη νύχτα, οι στρατιώτες κοιτούσαν κατά τα σπίτια τους.
*
Στο Τσάγκ – Αν, την πρώτη φορά που ανταμώσαμε,
Μου χάρισε το όνομα «Εξορισμένος Αθάνατος».
Ύστερα, αγαπούσε τόσο το περιεχόμενο της κούπας!
Τώρα έχει γίνει χώμα κάτω απ’ τα πεύκα.
Θυμάμαι πως, μια φορά, πούλησε τη χρυσή του χελώνα,
Για να μου αγοράσει κρασί –και δάκρυα βρέχουν το μανδύα μου.
*
Ανάμεσ’ από τα’ άνθη είναι κρασί – μια στάμνα.
Μόνος μου σιγοπίνω, φίλος κανείς κοντά μου.
Σηκώνοντας την κούπα προσφέρω στο φεγγάρι.
Κι ο ίσκιος μου μπροστά μου – να ‘μαστε τρεις νομάτοι.
Μα τούτο το φεγγάρι δεν ξέρει ούτε να πίνει!
Κι ο ίσκιος μου μονάχα να με μιμείται ξέρει.
Ο ίσκιος, το φεγγάρι, της τύχης μου σύντροφοι,
Χαιρόμαστε κι οι τρεις μας την άνοιξη μεθώντας.
Το ρίχνω στο τραγούδι. Τρεκλίζει το φεγγάρι.
Χορεύω, κι η σκιά μου σαν να παραπατάει.
Ξεμέθυστοι όταν είναι, όλοι μαζί γλεντάνε,
Μα σαν κανείς μεθύσει, γυρνά στον εαυτό του.
Πόσο κοντά τους νιώθω τους άψυχους συντρόφους!
Αύριο να βρεθούμε ξανά – στο Γαλαξία.

(μετ. Νίκος Δήμου