t


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

Σχόλια γύρω από τη ζωγραφική, την τέχνη, τη σύγχρονη σκέψη


Οι επισκέπτες του δικτυακού μας τόπου θα γνωρίσουν νέες πτυχές του ελληνικού τοπίου. Θα έρθουν σε επαφή με τις καλές τέχνες, κυρίως με τη ζωγραφική & τους ζωγράφους, τους έλληνες ζωγράφους, με τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής μας...


Αναδεικνύοντας την ολιστική σημασία του ελληνικού τοπίου, την αδιάσπαστη ενότητα της μυθικής του εικόνας με την τέχνη, τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία και την ποίηση, τη σύγχρονη σκέψη...
-----
καράβια, ζωγραφικη, τοπια, ζωγραφοι, σχολια, ελληνες ζωγραφοι, λογοτεχνια, συγχρονοι ζωγραφοι, σκεψη, θαλασσογραφίες


Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

κι όλα τα λόγια μας εδώ...

Μια θύρα, θύρα η γκρέμιση
το σάλιο του χελιδονιού που φτιάχνει με τα φρύγανα
στα δέντρα ουράνιες φωλιές.
Και χωρίζουμε σε φως και σκοτάδι το Ένα.
Χωρίζουμε τον Οδυρμό σε τύφλωση και θυσία...


http://yannistavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Στο φως του φεγγαριού, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Νίκος Καρούζος
Είσοδος

Εἶναι μία θύρα στὰ μάτια κάθε νεκροῦ
μὲ καίει τρόμος ἀπ᾿ τὴν ἡλικία
τῶν λουλουδιῶν ἔτσι γρήγορα ποὺ φεύγουν
ἔτσι γρήγορα εἶναι μιὰ θύρα βαμμένη μὲ τὴ σιωπὴ
κι ὁ θάνατος μονόλιθος.
Κράζει τ᾿ ἀηδόνι μαῦρος κόρακας καὶ θέλει τὴ φωνή του
μὰ δὲν ἔχει γλῶσσα ἡ δεύτερη ζωή μας. Καλὴ νύχτα,
ποὺ λέει ὁ θεατρίνος ἢ ὁ ψευδοσκότεινος, δὲν ὑπάρχει
κι οὔτε νύχτα κακὴ κι ἀκόμη οὔτε νύχτα
εἶναι μονάχα τὸ Δὲν τὸ Μὴ καὶ τ᾿ Ὄχι σὰν καρπὸς
τοῦ δέντρου μὲ τ᾿ ὄνομα Ἐγὼ καὶ τ᾿ ἄλλο τ᾿ ὄνομα Ταξιδεύω
κι ὅλα τὰ λόγια μας ἐδῶ
φενάκη κ᾿ ἐσωτερικὰ τηλέφωνα
εἶναι μιὰ θύρα φοβερὴ
γι᾿ αὐτὸ κρατοῦμε τουφέκι τὸ τραγούδι:
Μιὰ θύρα, θύρα ἡ γκρέμιση
τὸ σάλιο τοῦ χελιδονιοῦ ποὺ φτιάχνει μὲ τὰ φρύγανα
στὰ δέντρα οὐράνιες φωλιές.
Καὶ χωρίζουμε σὲ φῶς καὶ σκοτάδι τὸ Ἕνα.
Χωρίζουμε τὸν Ὀδυρμὸ σὲ τύφλωση καὶ θυσία.

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

τραγούδια θλίψης...

Αυτή η πνοή γινόταν τραγούδι, όπως και το φύλλωμα του δέντρου που με φιλοξενούσε, όπως τα άστρα που έλαμπαν ψηλά...

http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Λέυκες στον Λαγκαδά, λάδι σε καμβά 

Διονύσιος Σολωμός
Το αηδόνι και το γεράκι

«Ἄκουσε, γεράκι, τὸ καημένο τ' ἀηδόνι. Ἡ ζωή μου εἶναι στὴν ἐξουσία σου, ὅπως καὶ τὸ πέταγμά μας αὐτὸ μέσα στὰ σύννεφα, ὅπου δὲν εἶχα φτάσει ποτέ. Ἀλλὰ ἄκουσέ με: Ἀπὸ τὶς μυστικὲς πηγὲς τῆς φύσης ἐρχόταν μιὰ ἤπια πνοὴ καὶ συναντοῦσε μιὰν ἄλλη, ἐξίσου ἤπια, μέσα στὸ στῆθος μου. Αὐτὴ ἡ πνοὴ γινόταν τραγούδι, ὅπως καὶ τὸ φύλλωμα τοῦ δέντρου ποὺ μὲ φιλοξενοῦσε, ὅπως τὰ ἄστρα ποὺ ἔλαμπαν ψηλά. Ἡ ὀμορφιὰ τῶν πραγμάτων ποὺ ἦταν γύρω μου μὲ συγκινοῦσε καὶ μεταβαλλόταν σὲ μουσική. Εἶδα κι ἐσένα νὰ ἔρχεσαι καταπάνω μου, καὶ ὁ φόβος μου νικήθηκε ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς γρήγορης καὶ μεγαλόπρεπης πτήσης σου, ποὺ τὴ θαύμαζα σὰν δῶρο τῶν θεῶν. Ἀλλὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη, ἀπὸ ἀπροσμέτρητο βάθος, ἑτοιμάζονταν ν' ἀναβρύσουν ἀπὸ μένα τραγούδια θλίψης γιὰ ἕνα ρόδο ποὺ τὸ μάδησε ὁ ἀέρας. Τὰ ἄρχιζα, τὰ τραγούδια αὐτά, ἐγὼ πού, ὅταν ξεσποῦσε ὁ κεραυνός, ἔνιωθα νὰ μοῦ τρέμει τὸ στῆθος, καθὼς ἤμουν μαζεμένο μέσα στὸ νέο φύλλωμα. Ἄφησέ με νὰ ζήσω μιὰ στιγμὴ μόνο, ὅσο γιὰ νὰ βγάλω στὸν αἰθέρα καὶ γιὰ τὸ αὐτί σου τὸ θησαυρὸ ποὺ αἰσθάνομαι μέσα μου. Μὴ σκοτώσεις αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γεννηθεῖ!».

Καθὼς τὸ ἀηδόνι μιλοῦσε, τὸ γεράκι χαλάρωνε τὸ ἁρπακτικὸ νύχι του, καὶ μὲ τὸ ἄλλο ἔκανε φιλικὸ νεΰμα στὸ ἀηδόνι, ποὺ ὅμως τὴ στιγμὴ ἐκείνη ξεψύχησε. 


 «Ποιήματα και Πεζά».
Επιμέλεια-Εισαγωγές Στυλιανός Αλεξίου. Εκδ. Στιγμή, Αθήνα 1994.

Παρακμή των πολιτισμών...

Η Ιστορία διδάσκει ότι τη στιγμή που οι ηθικές δυνάμεις και ο πολιτισμός μιας κοινωνίας έχασαν τη δύναμη τους, η τελική διάλυση επιτελέστηκε από τους ασυνείδητους και κτηνώδεις όχλους, που δικαίως χαρακτηρίστηκαν βάρβαροι...

Γουσταύος Λε Μπόν



Γουσταύος Λε Μπόν
Στοχασμοί

Ευτελίστε το χαρακτήρα των στρατιωτών και δεν θα έχετε παρά τους όχλους του Ξέρξη. Εξυψώστε το χαρακτήρα, και θα έχετε τους πολεμιστές του Αλεξάνδρου.

Η ικανότητα χωρίς την εξουσία είναι εξίσου ανίσχυρη με την εξουσία χωρίς ικανότητα.

Υπάρχει ένα αλάνθαστο ένστικτο που δίδασκε στους αρχαίους το φόβο των ξένων. Γνώριζαν καλά ότι η αξία μιας χώρας δεν μετριέται με βάση τον αριθμό των κατοίκων της, αλλά με βάση τον αριθμό των πολιτών της.

Η αίσθηση της υπευθυνότητας, που ελέγχει πάντα τα άτομα, χάνεται μέσα σ’ έναν όχλο.

Επειδή η ηδονή είναι εφήμερη ενώ η επιθυμία έχει διάρκεια, οι άνθρωποι πιο συχνά παρακινούνται από την επιθυμία παρά από την ηδονή.

Ανάμεσα σε πολιτικούς διαφορετικών κομμάτων, η φιλία είναι δυνατή. Μεταξύ αυτών που ανήκουν στο ίδιο κόμμα, η ζήλια είναι γενικά πολύ ισχυρή για να επιτρέπει φιλίες.

Στις ομαδικές προσπάθειες υπάρχει μια απερίσκεπτη τάση για συναίνεση και συλλογική παρανόηση σοβαρών θεμάτων, μέσα σε ένα κλίμα εύθυμης συντροφικότητας.

Όσο πιο αδύναμη είναι η κυβέρνηση, τόσο πιο δυνατή η γραφειοκρατία.

Λίγο ενδιαφέρουν οι απώλειες. Η επιτυχία πηγαίνει με το μέρος εκείνου που γνωρίζει να τις αντιμετωπίζει με το μεγαλύτερο σθένος.

Όταν μελετήσει κανείς τα αίτια που αλληλοδιαδόχως οδήγησαν στην καταστροφή διαφόρους λαούς, όπως οι Πέρσες και οι Ρωμαίοι, για τους οποίους μας διηγείται η Ιστορία, ανακαλύπτει ότι ο θεμελιώδης παράγων που οδήγησε στην πτώση τους, ήταν πάντοτε κάποια μεταβολή της ψυχικής τους ιδιοσυνθέσεως, η όποια προήλθε από την ταπείνωση του χαρακτήρα τους. Κανένας από τους λαούς αυτούς δεν εξαφανίστηκε, λόγω ελαττώσεως της ιδιοφυίας του. Ο μηχανισμός της αποσυνθέσεως όλων των πολιτισμών του παρελθόντος υπήρξε πανομοιότυπος και μάλιστα τόσο πανομοιότυπος, ώστε να μας εξαναγκάσει να διερωτηθούμε, όπως ο ποιητής, που αναρωτιόταν αν η ιστορία, που αποτελείται από τόσα βιβλία, δεν αποτελείται παρά μόνον από μια σελίδα.

Ένας λαός, όταν φθάνει σ' έναν ορισμένο βαθμό πολιτισμού και δυνάμεως, πείθεται πλέον, ότι δεν θα προσβληθεί από τους γείτονές του και αρχίζει να απολαμβάνει τα ευεργετήματα της ειρήνης και της ευημερίας, τα οποία παρέχει ο πλούτος. Οι στρατιωτικές του αρετές όμως εξαφανίζονται, εξ αιτίας της υπερβολικής αναπτύξεως του πολιτισμού, ο οποίος δημιουργεί καινούριες ανάγκες και αναπτύσσει την φιλαυτία. Οι δε πολίτες, μη έχοντας άλλο ιδανικό εκτός από την πρώιμη απόλαυση των γρήγορα αποκτηθέντων αγαθών, εγκαταλείπουν την διοίκηση των δημοσίων υποθέσεων στο κράτος και έτσι όχι πολύ μετά χάνουν τις πρώην ιδιότητες, με τις όποιες δημιούργησαν το μεγαλείο τους.
Τότε γειτονικά βαρβαρικά φύλα, πού έχουν ελάχιστες ανάγκες, αλλά ισχυρότατα ιδανικά, εισβάλλουν στην χώρα του αρκετά πολιτισμένου λαού και διαμορφώνουν νέο πολιτισμό, από τα απομεινάρια εκείνου που κατέστρεψαν. Έτσι, παρ’ όλη την ισχυρή οργάνωση των Ρωμαίων και των Περσών, οι μεν βάρβαροι κατέστρεψαν την αυτοκρατορία των πρώτων, οι δε Άραβες την των δευτέρων. Και δεν ήταν βέβαια η ευφυΐα που έλλειπε στους ηττηθέντες λαούς. Από την άποψη αυτή δεν είναι δυνατή καμιά σύγκριση ανάμεσα στους κατακτηθέντες και στους κατακτητές.

Οι Ρωμαίοι των παλαιών χρόνων είχαν ασθενέστατες ανάγκες και ισχυρότατο ιδανικό. Το ιδανικό - το μεγαλείο της Ρώμης - δέσποζε απολύτως στις ψυχές τους και κάθε πολίτης ήταν έτοιμος να θυσιάσει σ’ αυτό την οικογένεια, την περιουσία και την ζωή του. Όταν η Ρώμη έγινε το κέντρο του κόσμου, κατελήφθη από ξένους που έφθασαν από παντού και στους οποίους έδωσε επιπλέον τα δικαιώματα του Ρωμαίου πολίτη. Αναζητώντας μόνον απολαύσεις και πολυτέλειες, οι ξένοι ελάχιστα ενδιαφέρονταν για την δόξα της. Η μεγάλη πόλις έγινε τότε ένας απέραντος ξενώνας, αλλά δεν ήταν πια η Ρώμη. Η πόλις φαινόταν ζωηρότατη ακόμη, αλλά η ψυχή της ήταν από πολλά χρόνια πεθαμένη.

Οφείλομε να αναγνωρίσουμε ότι τα μεγαλύτερα Ευρωπαϊκά έθνη απειλούνται, όσον αφορά την ζωτικότητά τους, από μια καταφανέστατη και σημαντική παρακμή.

Κάθε μέρα χάνουν την πρωτοβουλία τους, την ενεργητικότητα και την θέλησή τους, καθώς και την ικανότητα προς δράση. Η ικανοποίηση των υλικών τους αναγκών, που αυξάνονται καθημερινώς, τείνει να γίνει το μοναδικό τους ιδανικό. Η οικογένεια διαλύεται, τα κοινωνικά υποστηρίγματα τρίζουν επικίνδυνα. Η δυσαρέσκεια και η καχεξία εξαπλώνονται και φωλιάζουν σ’ όλες τις τάξεις, από τις πιο πλούσιες μέχρι και τις πιο φτωχές. Κι’ όπως το πλοίο που έχασε την πυξίδα του χτυπιέται και σύρεται από τους ανέμους εδώ και εκεί, έτσι και ο άνθρωπος της σημερινής εποχής πλανάται στο διάστημα, έτσι στην τύχη, εκεί πού κάποτε κατοικούσαν οι θεοί και που σήμερα είναι έρημα, εξ αιτίας της επιστήμης. Αυτός που έχασε την πίστη, έχασε και την ελπίδα. Και ο όχλος έγινε ευερέθιστος και ξεσηκώνεται πολύ εύκολα, κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να τον σταματήσει και φαίνεται καταδικασμένος να ταλαντεύεται, ανάμεσα στην μανιασμένη αναρχία και στον βαρύτατο δεσποτισμό….Τον ξεσηκώνουν με λέξεις δίχως νόημα…πείθονται τυφλά στους πιο άσημους πολιτικάντηδες και στους πιο ηλίθιους δεσπότες…. Η νεολαία παραιτείται όλο και πιο πολύ, από τα επαγγέλματα τα όποια απαιτούν κρίση, πρωτοβουλία, ενεργητικότητα, προσωπικές προσπάθειες και προπάντων θέληση. Οι ελάχιστες ευθύνες την κατατρομάζουν. Ο σκοτεινός ορίζοντας των έμμισθων λειτουργών του Κράτους της φθάνει.

Η ενεργητικότητα και η δραστηριότητα αντικαταστάθηκαν στο μεν κράτος με συζητήσεις κενές περιεχομένου μεταξύ των πολιτικών ανδρών, στην δε μάζα με καθημερινές διαφωνίες και ενθουσιασμούς και, τέλος στην τάξη των διανοουμένων, με κάποιο είδος κλαψιάρικης αισθηματικότητας, τελείως αδύναμης και αμφίβολης και με ωχρές διαλέξεις για τις ταλαιπωρίες και τα βάσανα τής ζωής. Παντού καλλιεργείται ένας απεριόριστος φιλοτομαρισμός. Οι συνειδήσεις συνθηκολογούν, η δε ηθικότητα σιγά-σιγά πέφτει και χάνεται. Ο άνθρωπος έχασε την εξουσία που έχει πάνω στον ίδιο τον εαυτό του. Δεν ξέρει πια να διαφεντεύει την ψυχή του. Κι’ αυτός που δεν ξέρει να αυτοεξουσιάζεται, είναι καταδικασμένος να διαφεντεύεται από άλλους.

Πηγές:
ΛΟΓΙΟΣ ΕΡΜΗΣ, ΓΝΩΜΙΚΟΛΟΓΙΚΟΝ, ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

ΕΜΙΛ ΣΙΟΡΑΝ: Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΔΙΕΓΕΡΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

http://yannistavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Καταιγίδα, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Για να κρατά κανείς ξυπνητό το πνεύμα δεν υπάρχει μόνο ο καφές, η αρρώστεια, η αϋπνία ή η ψύχωση του θανάτου· η αθλιότητα βοηθάει εξίσου αν όχι πιο αποτελεσματικά: ο τρόμος της επαύριον και κείνος της αιωνιότητας, οι σκοτούρες για το χρήμα όπως και οι μεταφυσικές φοβίες, αναιρούν την ησυχία και τον εφησυχασμό. - Όλες μας οι ταπεινώσειςοφείλονται στο ότι δεν μπορούμε να αποφασίσουμε να πεθάνουμε της πείνας. Αυτή τη δειλία την πληρώνουμε ακριβά. Ζούμε μαζί με τους ανθρώπους, χωρίς να έχουμε κλήση στην επαιτεία! Ταπεινωνόμαστε μπροστά σε αυτά τα ντυμένα, επισφαλή, προκατειλημμένα πιθηκάκια! Βρισκόμαστε στη διάκριση αυτών των γελοίων που είναι ανάξιοι για περιφρόνηση! Η ντροπή που νιώθει κανείς όταν σκεπτεται να ξεκινήσει το οτιδήποτε, γεννάει τη λαχτάρα εκμηδένισης αυτού του πλάνήτη, με τις ιεραρχίες και τους υποβιβασμούς που αυτές συνεπάγονται. Η κοινωνία δεν είναι ένα κακό, είναι μια καταστροφή: Τί βλακώδες θαύμα που μπορούμε να ζούμε στους κόλπους της! Όταν την ατενίζουμε, μεταξύ μανίας και αδιαφορίας, είναι ανεξήγητο το πως κανείς δεν μπόρεσε να γκρεμίσει το οικοδόμημά της, το ότι μέχρι σήμερα δεν βρέθηκαν αγαθά πνεύματα, απελπισμένα και ευπρεπή, για να την σαρώσουν και να εξαλείψουν τα ίχνη της.

Υπάρχουν πολλές ομοιότητες ανάμεσα στην αναζήτηση του χρήματος μέσα στην πόλη και στην αναμονή μιας απάντησης από την σιωπή του σύμπαντος. Η απληστεία πρωτοστατεί στις καρδιές και στην ύλη. Στα κομμάτια αυτή η άθλια ύπαρξη! Θησαυρίζει τα νομίσματα και τα μυστήρια: οι τράπεζες είναι τόσο δυσπρόσιτες όσο και τα βάθη του Αγνώστου. Αλλά ποιός ξέρει; Πιθανώς κάποια μέρα αυτό το Άγνωστο θα φανερωθεί και θα δείξει τους θησαυρούς του· όσο το αίμα τρέχει στις φλέβες του, ο πλούσιος δεν θα ξεθάψει τα άσπρα του...Θα σας ομολογήσει τις ντροπές του, τα ελαττώματά του, τα εγκλήματά του: θα πει όμως ψέματα για την περιουσία του· θα κάνει κάθε λογής εκμυστήρευση, θα σας αποκαλύψει τη ζωή του: δεν θα οικειοποιηθείτε όμως το τελευταίο μυστικό του, το χρηματικό του μυστικό...

Η αθλιότητα δεν είναι μια διαβατική κατάσταση: συμπίπτει με τη βεβαιότητα ότι, όπως και να έχουν τα πράγματα δεν θα έχετε ποτέ τίποτα, ότι έχετε γεννηθεί μακριά από την κυκλοφορία των αγαθών, ότι πρέπει να παλέψετα για να αναπνεύσετε, ότι πρέπει να κερδίσετε ακόμα και τον αέρα που αναπνέετε και ότι, ακόμη και όταν θα εξαφανιστεί η κοινωνία, η φύση δεν θα είναι λιγότερο ανεπιεικής ούτε λιγότερο διεστραμμένη. Καμιά πατρική αρχή δεν παρέστει στη Δημιουργία: παντού χαμένοι θησαυροί: ιδού ο Αρπαγκόν δημιουργός, ο Ύψιστος φιλάργυρος και φιλοκρύφιος. Αυτός έβαλε μέσα σας τον τρόμο της επαύριον: διόλου δεν πρέπει να μας εκλήσσει το ότι η θρησκεία είναι μια μορφή αυτού του τρόμου. Για τους ανέκαθεν ενδεείς, η αθλιότητα είναι κάτι σαν διεγερτικό που θα είχαν λάβει άπαξ δια παντός, χωρίς περιθώριο να εξουδετερώσουν την επενέργειά του· ή σαν έμφυτη επιστήμη που, πριν από την όποια γνώση της ζωής, θα μπορούσε να περιγράψει την κόλασή της...

Εμίλ Σιοράν
"Εγκόλπιο Ανασκολοπισμού"
Μετ. Κωστής Παπαγιώργης, Εκδ. Εξάντας

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

η ζωή υπεχώρει βραδέως...

Ενόμιζες, ότι η ζωή, η άλλοτε τόσον σφριγωδώς επί της χώρας ταύτης επανθήσασα, υπεχώρει τώρα βραδέως, αλλά σταθερώς προς τους ενδοτάτους μυχούς της φύσεως...

http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Φθινόπωρο στον Υμηττό, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)


Γεώργιος Βιζυηνός
Το μόνον της ζωής του ταξείδιον
(απόσπασμα)

...Περί τα κράσπεδα της ακροπόλεως, αμέσως υπό τα βλέμματά μας, έκειντο κατά συγκεχυμένας ομάδας αι οικίαι της πολίχνης, εν ταις αυλαίς των οποίων έβλεπέ τις άνδρας, γυναίκας, παιδία, ενασχολουμένους να εισαγάγωσι τα φθινοπωρινά αυτών προϊόντα εις τας αποθήκας. Αμέσως περί την πόλιν εφαίνοντο οι λαχανόκηποι με τα γηραλέα, τα φυλλορροούντα δένδρα περί τους λελυμένους φραγμούς των· και τους τελευταίους τρυγητάς, φορτώνοντας τα όψιμα λαχανικά επί των αμαξών των· αυτού πλησίον εκάπνιζον καιόμενα τα άχρηστα απομεινάρια των ερήμων πλέον αλωνίων. Παρέκει ήρχοντο εκτεινόμενοι ημικυκλικώς εις μεγίστην ακτίνα οι καρποφορώτατοι της χώρας αγροί, εν οις όμως δεν εσείοντο πλέον βαρείς των δημητριακών οι στάχυς, ως επιφάνεια ξανθής κυμαινομένης θαλάσσης, αλλ’ έβοσκον ελευθέρως, δαπανώντα και την τελευταίαν χλωράν βοτάνην τα βραδέως προς την πόλιν επιστρέφοντα ποίμνια και αι αγέλαι. Εις το απώτατον του ορίζοντος βάθος έκλειον, ως υψηλόν περιθώριον, την αχανή ταύτην εικόνα οι αμπελώνες του τόπου, έρημοι και ούτοι μετά τον τρυγητόν κ’ εγκαταλελειμμένοι. Η λαμπρά ποικιλία των τελευταίων φθινοπωρινών χρωμάτων, οι κατά συχνά διαστήματα διαυλακούντες την χώραν ποταμίσκοι, τα παρά τας όχθας αυτών γραφικώς εγειρόμενα συμπλέγματα δένδρων και οικοδομών, οι κατά τόπους ως μέγιστα κωνοειδή χώματα υψούμενοι των Οδρυσών τύμβοι όχι μόνον διέκοπτον την συνήθη των επιπέδων χωριογραφιών μονοτονίαν, αλλά και παρείχον εις την απέραντον εκείνην εικόνα έκτακτον, θαυμασίαν ενότητα και ποικιλίαν.
Και όμως προ του τερπνοτάτου τούτου θεάματος ―το ενθυμούμαι ακόμη― μυστική τις ανησυχία, θλιβερόν τι προαίσθημα συνείχε την καρδίαν μου. Ενόμιζες, ότι η ζωή, η άλλοτε τόσον σφριγωδώς επί της χώρας ταύτης επανθήσασα, υπεχώρει τώρα βραδέως, αλλά σταθερώς προς τους ενδοτάτους μυχούς της φύσεως· η δ’ επί της όψεως αυτής εναπομένουσα λαμπρότης δεν ήτον ει μη το τελευταίον, το ύστατον μειδίαμα επί των χειλέων του θανατιώντος.
Ο παππούς, αφ’ ού εφ’ ικανήν ώραν ενησχολήθη με το θέαμα τούτο σιωπηλός και αφηρημένος, εστήριξε το βλέμμα επί ενός των απωτέρων κωνοειδών χωμάτων εις το βάθος του ορίζοντος και δείξας δια του δακτύλου:
― Την βλέπεις, ψυχή μου, είπεν, εκείνην την “τούμβα”;
― Ποιάν, παππού;
― Νά εκείνην την αψηλότερη από όλαις ταις άλλαις, που φαίνεται, εκεί που τελειώνει της γης το πρόσωπο.
― Την βλέπω· εγγίζει τον ουρανό με την κορφή της, παππού.
― Άι χακ! Είπεν ο παππούς, ευχαριστημένος εκ της απαντήσεως. Ο ουρανός ακουμβά πάνου της. Δεν ακουμβά;
― Ναι, παππού! Η γης τελειώνει αυτού πέρα και αρχίζει ο ουρανός.
― “Άι χακ”! ανεφώνησεν ο γέρων έτι μάλλον ευχαριστημένος. Είτα προσηλώσας επ’ εμού υπερήφανον βλέμμα· ― Ώς εκεί πέρα, είπε, μ’ εβάσταξε να ταξειδέψω!
Και επρόφερε τας λέξεις με ύφος τόσον εναβρυντικόν, ώστε δεν ηννόησα ευθύς εάν του παππού τού εβάσταξε να ταξειδεύση μέχρι του ουρανού, ή μέχρι της “τούμβας”, εφ’ ης εφαίνετο ο ουρανός στηριζόμενος.
Ο παππούς εξηκολούθησεν.
― Η “τούμβα” φαίνεται από το παράθυρό μας· από μικρό παιδί την έβλεπα και το είχα ένα “μεράκι” ―μια μεγάλη επιθυμία― να ήτανε βολετό να πήγαινα εκεί κάτω, ν’ αναίβω στην κορφή της “τούμβας”, να μβώ εις τα ουράνια. Μα έλα που ήμουνα κορίτσι! Πώς να βγώ μέσα στους δρόμους;
Σαν μ’ έκοψεν ο κύρης μου τα μαλλιά και μ’ έβαλε καβάδι, και μ’ έκαμεν, έτσι δια μιας αγόρι ―εκείνοι εψαλίδιζαν χαρτιά και έπλεκαν του γάμου τα στεφάνια, εγώ, μια κλωθογυρνώ την άκρην άκρη, και βγαίνω στην αυλή. Το ταξείδι είχα στον νου μου, και μόνο το ταξείδι.
Μετά τινα σιωπήν, καθ’ ην ο παππούς εφαίνετο συγκεντρών τας αναμνήσεις του:
― Έξω από τ’ ορνιθαριό, είπεν, ήτον ένα ξύλο στημένο, με κάτι ξυλάκια σταυρωτά πάνω σ’ αυτό καρφωμένα, για να πατούν οι όρνιθες ν’ αναιβαίνουν σταις φωλιαίς των. Το είχα από μιας αρχής στο μάτι. Θα τ’ ακουμβήσω στο γυαλί του ουρανού, έλεγα με τον νου μου, σαν σκάλα, θ’ αναίβω, θα τρυπήσω μια τρύπα ―θαμβώ μέσα. Έτσι, ψυχή μου, σου παίρνω το ξύλο στον ώμο, και, σαν με διουν, ας με γράψουν!
― Βγαίνω από την αυλή, στρίβω δεξιά και ―δρόμο! Ο κόσμος που μ’ έβλεπε, πού να με γνωρίση πως ήμουν η Γεωργιά η θυγατέρα του Σύρμα! Ήταν σαν να ήρθα πρώτη φορά στον κόσμο.
Ώς και η Χρουσή, η γιαγιά σου, που με είδεν έτσι με το καβάδι, μ’ έβαλε μπροστά με ταις πέτραις. Όχι τάχα πως μ’ εγνώρισεν· μα έτσι τα κατάτρεχεν από μιας αρχής τ’ αγόρια. Εγώ ― δρόμο. Από τέτοιο ταξείδι, ποιός μπορεί να μ’ εμποδίση; Βγαίνω στους κήπους· μβαίνω στα χωράφια· περνώ τον ποταμό· τα μάτια καρφωμένα στην “τούμβα”, και ―δρόμο. Πάγω ένα μίλι, πάγω δύο. Μα ―τί θαρρείς, ψυχή μου; Η “τούμβα”, όσο προχωρώ, τραβιέται μακρότερα! Ο ουρανός, όσο κοντεύω, σηκώνετ’ αψηλότερα! Α! αυτό, ψυχή μου, μ’ έκοψε τα γόνατα! Κουρασμένος ήμουν από πολύ προτήτερα, μα δεν μ’ αποφάνηκε, παρά σαν είδα πως η άκρα του ουρανού επήγαινεν όλον έν μακρύτερ’ από την “τούμβαν”, που ελογάριαζα να τον εύρω. Τότε μου εκόπηκε το “χαβέσι”, και έννοιωσα, πως είμαι κουρασμένος, πως πεινώ, πως το ξύλο που σηκόνω βαραίνει σαν μολύβι, πως άρχησε να βραδυάζη και ―τί τα θέλεις, ψυχή μου; ―τότες εγύρισα πίσω κι’ αφήκα το ταξείδι ατελείωτο!
Γιατί, διες, επρόσθεσεν είτ’ αμέσως ο γέρων, εσυλλογίσθηκα κοντά εις τ’ άλλα και τον κύρη μου. Αυτός ―Θεός σχωρέσ’ τονε― δεν έμοιαζε την γιαγιά σου, την Χατζίδενα.
― Πώς, παππού;
― Χμ! είπεν εκείνος, εκφραστικώς μειδιάσας. Η γιαγιά σου, ψυχή μου, μπουμπουνίζει, μα δεν βρέχει. Ο κύρης μου έβρεχε, μα δεν εμπουμπούνιζε! Γι’ αυτό, ψυχή μου, εγύρισα πίσω. ― Ήταν “το μόνο ταξείδι της ζωής μου”, επρόσθεσεν είτα σύννους ο γέρων, μα ― έμειν’ ατελείωτο.
― Και τα πράγματα, που είδες παππού, και ξεύρεις; ― ηρώτησα εγώ τότε εν μεγίστη απορία. ― Στην χώρα που ψήν’ ο ήλιος το ψωμί εκεί κοντά που ζουν οι Σκυλοκέφαλοι, πότε επήγες, παππού;
― Ω! είπεν εκείνος τότε. Αυτού, ψυχή μου, δεν επήγα· με τ’ αφηγήθηκε η γιαγιά μου, όταν μ’ εμάθαινε να πλέκω.
― Και στης θάλασσας τον αφαλό, παππού, που βγαίνει η Φώκια και πιάνει τα καράβια, και τα ρωτά για τον Αλέξανδρο τον βασιλέα; Κ’ εκεί δεν επήγες;
― Όχι, ψυχή μου! Κι αυτό με τ’ αφηγήθηκ’ η γιαγιά μου.
― Και στο σπήλαιο, παππού, που είν’ η Μάγισσα, που μαρμαρώνει τους ανθρώπους, κ’ εκεί δεν επήγες;
― Όχι, ψυχή μου! Η γιαγιά μου, με τ’ αφηγήθηκε, η γιαγιά μου.
Απερίγραπτος είναι η αύξουσα έντασις της απογοητεύσεώς μου ανά πάσαν αυτού απόκρισιν. Όλη λοιπόν η μεγάλη εκείνη ιδέα μου περί των ταξειδίων του παππού, όλη μου η προς αυτόν υπόληψις κ’ εμπιστοσύνη δια την κοσμογνωσίαν και πολυπειρίαν του περιωρίζετο έξαφνα εις τας διηγήσεις, δηλαδή τα παραμύθια, τα οποία ήκουσεν από την μάμμην του, καθ’ ον χρόνον είχε την αφέλειαν να πιστεύη ο πτωχός και το ότι ήτο θηλυκού και ουχί αρσενικού γένους! Απελπισία και αγανάκτησις κατείχε την καρδίαν μου.
― Και ταις βασιλοπούλαις, παππού, και αυταίς λοιπόν δεν ταις είδες με τα μάτια σου; και δεν έφαγες και δεν εκουβέντιασες μαζί των;
― Ποιαίς βασιλοπούλαις, ψυχή μου;
― Νά! αυταίς που ερωτεύονται με τα ραφτόπουλα, και αρρωστούν από την αγάπη, και στέλνουν τον πατέρα τους, τον βασιλέα με την κορώνα, να πάγη να παρακαλέση τον γαμβρό; Δεν θυμάσαι, που με τώλεγες; Δεν θυμάσαι την Χρυσόμαλλη Νεράιδα και τα λευκονδυμένα νεραϊδόπουλα, που τραγουδούν, παππού, και γελούν και χορατεύουν, και ράφτουν τα νυφιάτικα, χωρίς ραφή και ράμμα;
― Αχ! ψυχή μου! Είπεν ο γέρων τότε λυπημένος. Αυτό το άκουσα από την γιαγιά μου, όταν μ’ εμάθαινε να κεντώ και να ράφτω! Μα θαρρώ, ψυχή μου, πως μήτ’ εκείνη δεν το είδε με τα μάτια της!
Τούτο διέλυσε και την ελαχίστην μου πλάνην!… Εις το χαρέμιον της Βαλιδέ-Σουλτάνας, όπισθεν του στρογγύλου ερμαρίου εν τω τοίχω, δεν μ’ επερίμενε λοιπόν η βασιλοπούλα! Και δεν ήτον αυτή που μ’ έδιδε τα μοσχομυρισμένα εκείνα γλυκίσματα, αλλά τίς οίδε τί πιναρός, ρικνοπρόσωπος, πλατύστομος γέρο-Αράπης! Είχον δίκαιον οι συμμαθηταί μου!
Αλλά λοιπόν αι κακουχίαι και τα βάσανα, όσα υπέστην, και όσα έμελλον να υποστώ, με την γλυκείαν ελπίδα, να επιστρέψω ποτέ εις το χωρίον με μίαν βασιλοπούλαν εις το πλευρόν μου, επήγαινεν εις τα χαμένα; επήγαν δια τίποτε; Καλά, παππού! Αν με διης και σύ ποτε να ξαναπιάσω βελόνι, πες πως είμαι θηλυκός και δεν το ξεύρω!
Και τον ενδιάθετον τούτον λόγον ητοιμαζόμην να προφέρω, ελέγχων συγχρόνως τον παππούν, διότι έγεινεν αιτία να υπάγω εις την Πόλιν να κακουχηθώ επί ματαίω. Αλλ’ ότε, υψώσας τους οφθαλμούς, είδον τον παππούν με το ονειροπολούν αυτού βλέμμα διαρκώς προσηλωμένον μακράν επί της κορυφής του κωνοειδούς εκείνου χώματος, από του οποίου ήλπισέ ποτε να εισέλθη εις τα ουράνια, δεν ηξεύρω ποία μυστηριώδης δύναμις εδέσμευσε την φωνήν επί της γλώσσης μου.
Ο ήλιος είχε κατέλθει πολύ χαμηλότερα προς την δύσιν. Πάσα ύπαρξις, πάσα εκδήλωσις ζωής απεσύρετο σιγαλά και βραδέως προς τα ενδοτέρω της πόλεως.
Η έκφρασις της χωριογραφίας μοι εφάνη τώρα μελαγχολικωτέρα, θλιβερωτέρα. Η καρδία μου εταράχθη εκ νέου. Μεταξύ της φυσιογνωμίας της σκηνής και της εκφράσεως του ωχρού και μαραμένου του παππού προσώπου, όπως εφωτίζετο υπό των τελευταίων του ηλίου ακτίνων, υπήρχε τόση ομοιότης, τόση στενή συγγένεια!…
Ο καϋμένος ο παππούς! εσκέφθην προς εμαυτόν, επάλευσε κ’ ενίκησε τον άγγελον χωρίς της βοηθείας μου, αλλά εξαντλήθη και αδυνάτησε τόσο πολύ, που, αν ξανακυλήση έτσι καθώς είναι κανείς δεν τον γλυτώνει.
― Άρχισε να κάμνη κρύο, ψυχή μου ― Είπεν ο γέρων έξαφνα ― Έλα να πάμε.
Τω έτεινα σιωπηλώς την χείρα και υποστηρίζων αυτόν όσον ηδυνάμην, τον συνώδευσα εις την οικίαν του.
Την νύκτα εκείνην έκαμε τω όντι πολύ ψύχος. Τη δε πρωία της επιούσης παχεία πάχνη έκειτο λευκάζουσα επί των μεμαραμένων φύλλων των καλυπτόντων το έδαφος του κήπου μας. Μόλις αφυπνίσθην και έδραμον εις την οικίαν του αγαπητού μου παππού. Αλλ’ οποία διαφορά από της χθες μέχρι σήμερον! Πλήθος συγγενών και οικείων συνωστίζοντο σοβαροί και άφωνοι εις την αυλήν, εις το κατώγειον εις την “σάλαν” της γιαγιάς, εν τω μέσω της οποίας έκειτο μακρύς μακρύς ο παππούς ― Εφαίνετο πως δεν εξύπνησεν ακόμη.
Βαθεία ειρήνη εβασίλευεν επί της μορφής του. Μία υπερκόσμιος αίγλη, εν είδει μειδιάματος βαθμηδόν αποσβεννυμένου έπαιζε με τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.
Η γιαγιά με τας χείρας θηλυκωμένας περί τα γόνατά της, με το απελπισμένον της βλέμμα απλανές, επί της όψεως του παππού, εκάθητο ωχρά, βωβή, ακίνητος ως απολιθωμένη παρά το πλευρόν του. Η ταλαίπωρος! Τί δεν θα έδιδεν όπως τον εμποδίση από τούτο το ταξείδιον! Διότι το μειδίαμα του παππού ήτον η λάμψις, ην έσυρεν οπίσω της η προς ουρανόν αποδημούσα ψυχή του.
Διότι ο καϋμένος ο παππούς συνεπλήρωνε αληθώς τώρα “το μόνον της ζωής του ταξείδιον”!

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Πρόοδος, αυτή η μεγάλη αίρεση των εκφυλισμένων...

Δεν μπορώ να συλλάβω κάποιο τύπο ομορφιάς, στον οποίο δεν υπάρχει μελαγχολία...

http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Πορτρέτο νέας γυναίκας, λάδι σε καμβά

Σαρλ Μπωντλαίρ
Αποφθέγματα

Ποιος θα τολμούσε να αναθέσει στην Τέχνη τη στείρα ασχολία να μιμείται τη Φύση;

Το να είμαι ένας χρήσιμος άνθρωπος, μου φαινόταν πάντα εντελώς αποτρόπαιο.

Το ξέφρενο πάθος για την Τέχνη είναι μια γάγγραινα που καταβροχθίζει όλα τα άλλα.

Η ποίηση και η πρόοδος μοιάζουν με δυο ανθρώπους που μισούνται με ένα ενστικτώδες μίσος και που όταν συναντηθούν στον ίδιο δρόμο, ο ένας από τους δύο πρέπει να παραμερίσει.

Όταν ο ποιητής κυνηγάει έναν ηθικό σκοπό, περιορίζει την ποιητική του δύναμη.

Ελεύθερε άνθρωπε, πάντα θα λατρεύεις τη θάλασσα!

Η μελέτη της ομορφιάς είναι μια μονομαχία στην οποία ο καλλιτέχνης βγάζει μια κραυγή τρόμου πριν νικηθεί.

Τι κι αν έρχεσαι από τον Παράδεισο ή την Κόλαση, δεν έχει σημασία, ω Ομορφιά!

Δεν μπορώ να συλλάβω κάποιο τύπο ομορφιάς, στον οποίο δεν υπάρχει μελαγχολία.

Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του χρόνου,
μεθύστε χωρίς διακοπή.
Με κρασί, με ποίηση, με αρετή, με ό,τι θέλετε!

Στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου ξέχασαν δύο δικαιώματα: της αντίρρησης και της φυγής.

Το Κακό γίνεται πάντα χωρίς προσπάθεια, φυσικά, μοιραία. Το Καλό είναι πάντα αποτέλεσμα κάποιας τεχνικής.

Η φαντασία είναι το βασίλειο της αλήθειας, ενώ το εφικτό είναι μια από τις επαρχίες της αλήθειας.

Ας είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στον κοινό άνθρωπο, στην κοινή λογική, στο συναίσθημα, στην έμπνευση και στο προφανές.

Υπάρχουν μόνο τρία πλάσματα άξια σεβασμού: ο ιερέας, ο πολεμιστής, ο ποιητής. Να γνωρίζεις, να σκοτώνεις, να δημιουργείς.

Αυτή η ζωή είναι ένα νοσοκομείο όπου κάθε άρρωστος έχει τη διακαή επιθυμία να αλλάξει κρεβάτι.

Αυτό που είναι μεθυστικό στο κακό γούστο είναι η αριστοκρατική ηδονή να γίνεσαι δυσάρεστος.

Μια όαση τρόμου μέσα σε μια έρημο ανίας.

Θα ήταν ωραίο να είναι κανείς εκ περιτροπής θύμα και δήμιος.

Δυο θεμελιώδεις λογοτεχνικές αρετές: η αναφορά σε υπερφυσικές δυνάμεις και η ειρωνεία.

Έχω περισσότερες αναμνήσεις από όσες αν ήμουν χιλίων ετών.

Λαμβανομένων όλων υπόψη, η δουλειά τελικά είναι λιγότερη βαρετή από το να διασκεδάζεις.

Τι είναι η τέχνη; Πορνεία.

Πρόοδος, αυτή η μεγάλη αίρεση των εκφυλισμένων.

Η πρόοδος είναι ένα δόγμα των αργόσχολων και των Βέλγων.

Ω, κτήνος αναντικατάστατο, βάναυσο, υποκριτή αναγνώστη μου…άνθρωπέ μου… αδελφέ μου.

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

να ζητώ μιαν ησυχία χαμένη...

Κι όταν το γιόμα χάνεται, κι η νύχτα κατεβαίνει,
και σιωπηλά, σαν τα βιβλία, το φως της μέρας κλείνει,
να ‘ρχομαι, πάλι, να ζητώ μιαν ησυχία χαμένη,
σαν μιαν ελεημοσύνη!..


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Λαδάδικα, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Ναπολέων Λαπαθιώτης
Φθινόπωρο σ’ αγάπησα

Φθινόπωρο σ’ αγάπησα, την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν, κι αφήνουν τα κλαριά γυμνά για το χειμώνα,
που βιάζονται τα δειλινά, κι είναι τα ρόδα μήλα,
- κι είναι τα βράδια μόνα…

Και τώρα στέκω και ρωτώ: Ποια μοίρα, και ποια μπόρα,
καθώς τραβούσα, μοναχός, το δρόμο της αβύσσου,
παράξενα κι ανέλπιστα, να μ’ έχει φέρει, τώρα,
ζητιάνο στην αυλή σου;…

Κι όταν το γιόμα χάνεται, κι η νύχτα κατεβαίνει,
και σιωπηλά, σαν τα βιβλία, το φως της μέρας κλείνει,
να ‘ρχομαι, πάλι, να ζητώ μιαν ησυχία χαμένη,
σαν μιαν ελεημοσύνη!

Σ’ αγάπησα φθινόπωρο, την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν, κι αφήνουν τα κλαριά, κι είναι τα βράδια μόνα…
Μ’ αλήθεια να σ’ αγάπησα – ή μην είν’ η ανατριχίλα
του ερχόμενου χειμώνα;

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Συνέντευξη του Emil Cioran: αυτός ο κόσμος θα αφανιστεί...

Εάν μπορούσα να κάνω μια σύνοψη θα έλεγα ότι είμαι το αποτέλεσμα όλων των χαμένων μου ωρών. Δεν έκανα καριέρα και ξόδεψα τεράστιες ποσότητες χρόνου. Αυτό όμως το ξόδεμα του χρόνου υπήρξε πραγματικό κέρδος. Μόνο ο άνθρωπος που στέκεται απόμακρος, που δεν ενεργεί σαν τους άλλους, διατηρεί την ικανότητα να κατανοεί στην ουσία τα πράγματα.

Αλήθεια δεν είναι καθόλου μοντέρνο εκ μέρους μου να το λέω, αλλά η αρχαιότητα έζησε ολοκληρωτικά με αυτήν την ιδέα. Σήμερα είναι αδύνατο. Είναι μια θέση που δε σημαίνει τίποτα για τους σημερινούς ανθρώπους. Όμως, ούτως ή άλλως, αυτός ο κόσμος θα αφανιστεί, και δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία γι' αυτό.
Εμίλ Σιοράν
(κι ακόμη χειρότερα, αν δεν αφανιστεί - σχόλιο μεταφραστή...)

Απόσπασμα από συνέντευξη του Emil Cioran στον Georg Carpat Focke:



G.C.F: We have said and repeated for a long time that philosophy is finished. But philosophers have defended themselves in such an obstinate manner against this opinion that we must consider that it's not without signifying something. The responses of philosophers bring no more solutions, it's the issue of living here below and the pragmatism that we meet everywhere. To what can we still hold on to? To wisdom maybe, to the path taken by the Sophoi?
* Sophoi is used in French here and signifies 'wise man'.

Cioran: There is no doubt in my mind that wisdom is the principal goal in life, and that is why I always return to the Stoics. They have achieved wisdom, and that is why we can no longer call them philosophers as such. From my point of view, wisdom is the natural term of philosophy, its end in both senses of the word. A philosophy ends in wisdom and thereupon disappears.

G.C.F: A loop, if I understand well, is drawn here, going from ancient wisdom towards speculative philosophy, then coming back to wisdom upon which a new meditation on the essential occurs. Could it be that knowledge starts from self-discovery?

Cioran: The disillusioned from philosophy turns to wisdom. This is absolutely right. If it is true that we must start from philosophy, we must also be able to detach ourselves from it. It might in fact be the supreme task. It's no doubt why ancient wisdom has left such a strong impression in me, this philosophy of the Ancients that has ceased to be a philosophy in the sense that Aristotle for example understood it.

Today the problem of knowledge has become accessory; which is, on first basis, the way of tackling life, the question of knowing how to bear it. In the end I only know of two problems: how to bear life and how to bear oneself. There are no harder tasks. And there are no definitive answers to resolve them.

Simply everyone must resolve at least partially these problems for themselves. Is there in life a greater misery than having to deal with oneself every day, to wake up and say to oneself: "another day has begun, I have to see it to its end, I have to bear this day as well."? It's therefore not just a matter of acting, but of creating...

This is why I am against work. We must not even write. The only important thing is to always have in front of us these insoluble problems and live like Epictetus or Marcus Aurelius. Then we are no longer part of the real life stories, but in contemplation. Our contemporaries have lost the faculty to contemplate things. They have unlearned the art of intelligently wasting one's time.

If I should do a resumé then I would have to say that I am the result of all my lost hours. I have no career, and I wasted enormous amounts of time. But this waste of time has been a real gain. Only the man who stays removed, who doesn't do like the others, keeps the faculty of being able to really understand things.

It's really not modern at all of me to say this, but the antiquity has lived entirely with this idea. Today it is impossible. It's a position that no longer makes sense for people today. But, anyway, this world will perish, that there is no doubt about.


Πηγή  http://www.cioran.eu/

Ελληνική φύση κάποτε...

Κοίταξε το γαλανό χρώμα τ΄ ουρανού, τα πουλιά, τα χελιδόνια, που περνούσαν όλο κελάδημα, και αργά και πού κανένα κοράκι. Και δε σκεφτόταν τίποτα, ή κάποτε κάποια σκέψη ελαφριά φαινότανε στο νου του κι έσβηνε αμέσως, όπως σε κατακάθαρο ουρανό λίγος καπνός...

http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Αμυγδαλιές στον Υμηττό, λάδι σε καμβά

Δημοσθένης Βουτυράς
Δάκρυ στο φίδι

Πατώντας μες στ' αγκάθια, στ' άγρια χόρτα, προχωρούσανε σιωπηλοί, σκεφτικοί με κουρασμένο βήμα. Γύρω τους η φύση είχε στολιστεί, φορούσε τη φορεσιά τής εορτής και οι μυρουδιές των λουλουδιών, των άγριων λουλουδιών, γεμίζανε τον αέρα. Κάποτε κοράκι περνούσε με κρωγμό δυνατό από πάνω τους, και τότε σήκωναν το κεφάλι και το κοίταζαν που έφευγε με φτερουγιές μεγάλες, το κοίταζαν ώσπου χανότανε στου γαλάζιου ουρανού το βάθος.

Μέλισσες, σφήγκες, μύγες χρυσές, μαύρες μεγάλες, τρέχανε, γυρίζανε μέσα στα χαντάκια, μ΄ ένα αρμονικό βουητό, τρέχανε πάνω στα λουλούδια τα κίτρινα, τα τριανταφυλλιά, στις παπαρούνες, που πολλές, πλήθος, φύτρωναν εκεί, και κουνιόντουσαν στο σιγαλό αεράκι που φυσούσε.

Και κανένα σύννεφο στον ουρανό. Ο ήλιος λαμπερός εφώτιζε και ησυχία απλωνόταν, που μέσα σ΄ αυτή ανάδευε το βουητό τής μέλισσας, των εντόμων.

-Να το νταμάρι! το βλέπετε; είπε ο ένας και στάθηκε δείχνοντας ένα λόφο κοκκινωπό μακριά. Εκεί τον φύλαξα. Α, ρε, μανία που τον είχα!... Εκεί πίσω, εκεί τον βάρεσα!... Έγινε καλά όμως!... Το σκυλί!... Α, αν τον πετύχω τώρα, καμιά φορά, δεν πιστεύω να ξαναγίνει!...

-Διπλός ο κόπος γίνεται, Λούκαρή μου, όταν η δουλειά δε γίνει σωστή! του είπε ο δεύτερος με κούνημα του κεφαλιού και σταματώντας, για να δέσει το άσπρο μακρύ ζουνάρι του, που είχε λυθεί και κρεμόταν.

-Έχεις δίκαιο, έτσι είναι!... Μα δε μου λέτε, δεν καθόμαστε να ξαποστάσουμε λίγο σ΄ αυτή την ελιά;

-Ακούς λέει!...

Ο τρίτος άρχισε να βλαστημά κι έσκυψε πιάνοντας το πόδι του.

-Τι έπαθες, μωρέ Κούρη;

-Ένα αγκάθι, Σακίδα μου, εν΄ αγκάθι, τ΄ άτιμο, σα μαχαίρι!...

Και κάθισε κάτω, έβγαλε το παπούτσι του, ένα παλιό λαστιχένιο, κατατρύπιο.

Αυτοί προχωρήσανε για την ελιά, όπου σε λίγο έφτασε και ο Κούρης.

Κρότος σιδηρόδρομου ήρθε ίσαμε κει, έπειτα έφυγε, όπως, όταν φυσά άνεμος, φεύγει κουλουριαστά, στριφογυρίζοντας καπνός, που βγαίνει από καπνοδόχο εργοστασίου.

Πάλι είχανε μείνει σιωπηλοί.

Χελιδόνια περνούσανε γρήγορα, οι σφήγκες, οι μέλισσες βούιζαν... Ένας χτύπος ερχόταν από το λόφο, ένας χτύπος σίδερου, που κτυπά πέτρα.

-Είναι το νταμάρι! τους είχε πει ο Λούκαρης.

Ο Σακίδας έψαχνε την τσέπη του

-Τι γυρεύεις;

-Καπνό!... αν έχει τίποτα τρίμματα!... Μπα!... έκανε κοιτάζοντας την τσέπη του, που αναποδογύρισε.

-Ψίχουλα είναι τα περισσότερα!...

Έγινε σιωπή! Ο κρότος του λοστού, που χτυπούσε την πέτρα, ακουγόταν κανονικός.

Σε λίγο μίλησε ο Κούρης:

-Μωρέ, για βάλτε το και κείνο με το νου σας, που μας είπε κείνη η γυναικούλα στην παραγκούλα! Βάλτε με το νου σας!...

-Α, έκανε ο Σακίδας, για σπουδαίο το 'χεις; Αυτά γίνονται κάθε μέρα! Στο φτωχό δε δίνουνε καμιά αξία, καμιά!... Αν και ο φτωχός, να σας το πω, έχει πιο πιο πολύ αξία απ΄ τους πλούσιους! Αυτό μπορώ να σας τ΄ αποδείξω, τώρα δα, αν θέλετε!... Για σκεφτείτε λίγο το παιδί πώς γεννιέται! Για βάλτε το, ντε, με το νου σας! Πώς γεννιέται;... Γεννιέται άφκιαχτο ακόμα, δε μοιάζει με το κατσίκι, με το αρνί!... Αλλά το παιδί είναι ένα πράγμα άφκιαχτο και το πλάθει ύστερα η μάνα! Σα να ΄χω δίκαιο λίγο ε; Βάλτε λοιπόν με το νου σας τη φτωχειά!... Τι τυραννία τραβά!...Να ξενυχτά να το κουνά, να το σκουπίζει και να το πλένει και να πλένει και ολόκληρο το σπίτι!... Α, το μωρό δεν έχει ύπνο, α, το μωρό ξερνά, α, το σπουρίζει, και άλλα, άλλα!... Βάσανα και βάσανα! Αμ΄ ώσπου να πάρει τα πόδια του; Ασ΄τα!... Απ΄ την άλλη μεριά παρ΄ την πλούσια. Γεννά, ε; το παιδί θα το πάρει η παραμάνα! Θα της κοιτάξουνε και το γάλα!... Η πλούσια κοιμάται σα να την είχε πιάσει μόνο η κοιλιά της και της πέρασε! Το παιδί το σέρνει η παραμάνα. Αλλά μην κι αυτή τυραννιέται; Άμα μαγαριστεί το παιδί, πετά τα μαγαρισμένα!... Άλλη δούλα τα παίρνει και τα πλένει!... Βλέπετε λοιπόν, πως ο φτωχός είναι πιο ιερός από τον πλούσιο;

-Μα πού τα έμαθες αυτά, στο Θεό σου, μωρέ Σακίδα; ρώτησε ο Κούρης, άμα ο Σακίδας σταμάτησε να λέει.

Αυτός τον κοίταξε με χαμόγελο:

-Πού τα ΄μαθα, ρε Κούρη; Στο πανεπιστήμιο, που μας είχανε κλεισμένους!...

Ο Κούρης έσπρωξε το σκούφο του κι έξυσε το κεφάλι του.

-Εγώ δεν ξέρω ποιος είναι ιερός και ποιος δεν είναι, μουρμούρισε ο Λούκαρης, εγώ ξέρω πώς όλοι είναι κακοί!.. Για μένα είναι το ίδιο όλοι!... Αν δεν ήταν ο κόσμος κακός, δε θα ΄μπαινα στη φυλακή και δε θα ήμουνα ό,τι είμαι τώρα! που δε θα γλιτώσω και πάλι να χωθώ μέσα. Αυτό ξέρω γω! Όλοι είναι κακοί, κακοί!...

-Άλλο λέω γω! Έκανε να πει ο Σακίδας.

-Ξέρω τι λες εσύ, αλλά ξέρω και τι λέω γω!... Αν δεν ήταν ο κόσμος κακός, αν δε με πείραζε, δε θα ΄μπαινα στη φυλακή!... Θα ΄χα κι εγώ μια καλύβα, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου...

Έγινε σιωπή. Ο κρότος του λοστού είχε είχε πάψει. Το βουητό των εντόμων, που γυρίζανε στ΄ άγρια λουλούδια κει κοντά τους, ακουγόταν και φωνές σπουργιτιών.

-Μωρέ, διψώ! έκανε σε λίγο ο Σακίδας.

-Κι εγώ! είπε ο Κούρης.

-Μα πού στο διάολο να βρούμε νερό;

-Να, εκεί, τους είπε ο Λούκαρης, δείχνοντας το λόφο, εκεί στο νταμάρι κάτω έχει πηγάδι!

Αυτοί σηκωθήκανε:

-Δε θά ΄ρθεις;

-Δε διψώ!... Αντίστε!... Γρήγορα λιγάκι!... Ο Λούκαρης τους κοίταξε, που φεύγανε, έπειτα για λίγο έγειρε και ξαπλώθηκε.

Κοίταξε το γαλανό χρώμα τ΄ ουρανού, τα πουλιά, τα χελιδόνια, που περνούσαν όλο κελάδημα, και αργά και πού κανένα κοράκι. Και δε σκεφτόταν τίποτα, ή κάποτε κάποια σκέψη ελαφριά φαινότανε στο νου του κι έσβηνε αμέσως, όπως σε κατακάθαρο ουρανό λίγος καπνός.

Ξαφνικά πετάχτηκε και κάθισε.

Πέρα λίγο απ΄ αυτόν, σε μια μεριά μισοκυκλωμένη από χόρτα, ένα φίδι είχε κουλουριαστεί και λιαζότανε με το κεφάλι σα γάτα, ή σκυλί, βαλμένο κάτω...

Τινάχτηκε. Αλλά και το φίδι ορθώθηκε, σήκωσε το κεφάλι του ψηλά και ανοιγόκλεινε το στόμα του με τα μυτερά στριφτά δόντια...

Χωρίς να το σκεφτεί το χτύπημα με με το καυσόξυλο, που είχε για ραβδί, το χτύπησε με δύναμη... Το φίδι έμεινε ακίνητο.

Το τράβηξε έξω. Ήταν αστρίτης αρκετά μεγάλος.

-Γιατί να το σκοτώσω; είπε, αφού στάθηκε, για λίγο, και το κοίταξε. Τι μου έκανε;... Είχε καθίσει να λιαστεί, να ευχαριστηθεί τον ήλιο!... Όλος ο κόσμος το κυνηγά!...

Είδε το φίδι να κουνιέται και να φέρνει κοντά την ουρά του και να μένει πάλι ακίνητο.

Λύπη μεγάλη του ήρθε:

-Δεν έκανα καλά να το σκοτώσω, όχι!... είπε πάλι. Όλος ο κόσμος το κυνηγά!... Δεν έκανα

καλά!... Και είχε καθίσει να λιαστεί, να ευχαριστηθεί τον ήλιο!...

Και δυο δάκρυα κύλησαν από τα μάτια του και πέσανε πάνω στο σκοτωμένο φίδι.

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

τίποτε πια δεν ωφελεί...

Αυτό το βράδυ έφυγε ακόμα ένας. Χάθηκε
εκεί που σβήνεις ένα ένα τα φώτα σου στον ουρανό
και τίποτα δεν είναι πια να ξαναρχίσει...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Κυριακάτικος περίπατος, Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Nίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
Τελευταίος σταθμός

Αυτό το βράδυ στάθηκε το πιο γλυφό. Το ήπια
σταλαματιά σταλαματιά καθώς σκεφτόμουνα
πως ό,τι δόθηκε δεν παίζει με τ’ αποσιωπητικά
δε μιλά τη γλώσσα της επιστροφής θα ξανάρθω με τα πρωτοβρόχια

Αυτό το βράδυ έφυγε ακόμα ένας. Χάθηκε
εκεί που σβήνεις ένα ένα τα φώτα σου στον ουρανό
και τίποτα δεν είναι πια να ξαναρχίσει

Κι εγώ να σκέφτομαι το βράδυ αυτό, να μη μπορώ να μιλήσω
τα μάτια υγρά, το στόμα υγρό, τα μαλλιά μουσκεμένα
σαν τα παράθυρα σ’ ένα βαγόνι τρίτης θέσης
και βλέπεις αόριστα πως τίποτε πια δεν ωφελεί
μες στα χαλαρωμένα χέρια και στα πεσμένα μαλλιά σου

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΤΟ RETHINK ATHENS

Η ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΡΙΓΜΕΝΗ ΣΕ ΑΝΑΚΡΙΒΗ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
(δημοσιεύτηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 20/9/2014)

Σύμφωνα με την οριστική μελέτη του Rethink Athens, στο κεφάλαιο ‘’Η κυκλοφορία των αυτοκινήτων’’, η πρόταση στηρίχθηκε ‘’στην διαγραμματική δομή της υφιστάμενης κατάστασης της κυκλοφορίας, όπως φαίνεται παρακάτω’’ (εικ.51 στη μελέτη).
Διαπιστώνουν ότι παρά τα μεγάλα έργα ‘’στην πραγματικότητα, οι δρόμοι από όλα τα περιφερειακά κέντρα συγκλίνουν στο κέντρο πόλης και διασταυρώνονται σε ένα μεγάλο Χ, που τέμνεται στους τρεις παράλληλους δρόμους της Σταδίου, της Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας, επιτρέποντας τη διαμπερή κυκλοφορία από το κέντρο για την καλύτερη εξυπηρέτηση των περιφερειών. Οι επιπτώσεις στην κυκλοφοριακή επιβάρυνση και την περιβαλλοντική υποβάθμιση του κέντρου είναι πολύ σημαντικές’’. Η πρότασή του συνοδεύεται από τον παρακάτω σχηματικό χάρτη. (Εικόνα 1)


Εικόνα 1. Σχηματικά η σημερινή κατάσταση της κυκλοφορίας, σύμφωνα με το Rethink Athens

Φυσικά αυτό είναι απολύτως ανακριβές και εφευρέθηκε για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του Rethink Athens.
Ποια είναι η πραγματικότητα;

Πράγματι το οδικό δίκτυο της Αθήνας ήταν ακτινικό, όπως άλλωστε σε όλες τις παλιές πόλεις, δηλαδή όλοι οι δρόμοι συνέκλειαν στο κέντρο της πόλης (πχ. Πλατεία Ομονοίας και Πλ. Συντάγματος). Από την δεκαετία του 1960 ξεκίνησε η μετατροπή του σε ορθογωνικό, με στόχο την παράκαμψη του κέντρου και την αποδυνάμωση της μονοκεντρικότητας της πόλης, με βάση και την μελέτη Δοξιάδη. Αυτό αποτυπώθηκε στο Ρυθμιστικό Σχέδιο των Αθηνών του 1966. Η αρχή έγινε με τη κατασκευή του Παρακηφίσιου – σαν Δυτικός περιφερειακός άξονας και την Λ. Βουλιαγμένης (Δ. Φιλιππίδης, Για την Ελληνική Πόλη, ‘’… η διάρθρωση αυτή εξυπηρετείται από ένα δίκτυο με πέντε ελεύθερες ‐ ταχείς λεωφόρους και ένα πλέγμα από κύριες ‐ δευτερεύουσες αρτηρίες που αντικαθιστούν το ακτινωτό σύστημα της Αθήνας’’). Συνεχίστηκε με την κατασκευή της Μιχαλακοπούλου ‐ Χαμοστέρνας, που παρέκαμπτε το κέντρο από τα Ανατολικά και της Λ. Συγγρού και της Παραλιακής σαν Ανατολικός και Νότιος Άξονας, το 1974. Ολοκληρώθηκε με τα Ολυμπιακά έργα του 2004, με την κατασκευή της Αττικής Οδού και τα έργα βελτίωσης στη Λ. Κηφισίας (η οποία έχει πλέον στο μεγαλύτερο μέρος της χαρακτηριστικά ελεύθερης λεωφόρου). Τότε ολοκληρώθηκε ‐ από τον Γ. Κανδύλη ‐ ο Ολυμπιακός Δακτύλιος, που αναίρεσε πλήρως την ακτινική μορφή του δικτύου. Χωρίς υπερβολή μπορούμε να πούμε ότι είναι από τις πιο ολοκληρωμένες ‐ και πιο οικονομικές ‐ παρεμβάσεις σε υπάρχουσες πόλεις. Έχει δημιουργηθεί ένα σχεδόν πλήρως ορθογωνικό δίκτυο, που με κάποια συμπληρωματικά έργα θα μπορεί να εξυπηρετήσει άνετα την Αθήνα και στο μέλλον. Μια ματιά στους χάρτες της Google θα πείσει και τον κάθε αδαή. Στο χάρτη φαίνεται καθαρά η σχεδόν απόλυτα ορθογωνική μορφή του βασικού οδικού δικτύου. (Εικόνα 2)


Εικόνα 2. Χάρτης της Αθήνας από το Google, η ακτινική διάταξη υπάρχει μόνο στη φαντασία των συντελεστών του Rethink Athens.

Οι μελέτες του Rethink Athens αποκρύβουν τελείως την ύπαρξη του Ολυμπιακού Δακτυλίου, με τους δυο κάθετους περιφερειακούς κάθετους άξονες (Παρακηφίσιος προς τη Δύση ‐ Λ. Κηφισίας, Λ. Συγγρού προς τα Ανατολικά), τους δυο οριζόντιους περιφερειακούς (Παραλιακή προς Νότο ‐ Αττική Οδός προς Βορρά) και τον έναν οριζόντιο στο μέσον ‐ που διέρχεται και από το κέντρο της Αθήνας (Λ. Βουλιαγμένης ‐ Πανεπιστημίου ‐ Λ. Αθηνών/Καβάλας). Αυτός ο μεγάλος δακτύλιος, ως γνωστόν, συμπληρώνεται από τον ‘’μικρό δακτύλιο’’ σε επαφή με το Νότιο κάθετο άξονα και την Πανεπιστημίου, μεταξύ του ιστορικού κέντρου της πόλης και του νεότερου. (Εικόνα 3)


Εικόνα 3. Σχηματικά η σημερινή ορθογωνική διάταξη του βασικού οδικού δικτύου από το 2004 (Ολυμπιακός Δακτύλιος)

Η κυκλοφορία έτσι όπως περιγράφεται στη μελέτη, για να στηριχτεί η παρέμβαση στην Πανεπιστημίου, είναι τελείως φανταστική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Δεν υπάρχει τέτοιας μορφής κυκλοφορία. Δηλαδή δεν υπάρχει κάποιος που από την Κηφισιά θα διασχίσει το κέντρο για να πάει στην Πειραιώς, αλλά θα κινηθεί προς Λ.Συγγρού και Παραλιακή. Ούτε θα έρθει από το Μενίδι να διασχίσει το κέντρο για να πάει στην Παραλία, αλλά θα κατέβει τον Παρακηφίσιο και θα συνεχίσει μέσω Πειραιώς ή Παραλιακής. Έτσι λοιπόν στήνοντας αυτό το μύθο, προχωρούν στη συνέχεια στην αναίρεση του Χ. Αποκόβουν τελείως την διαμπερή κίνηση μέσω της Πανεπιστημίου και καθιστούν προβληματικό όλο το οδικό δίκτυο του Λεκανοπεδίου, αφού καταργούν τον μεσαίο άξονα του υπάρχοντος βασικού δικτύου.
Αυτό φυσικά το γνωρίζουν αφού στην μελέτη τους περιλαμβάνουν το χάρτη του βασικού οδικού δικτύου, όπως το περιέγραψα παραπάνω.
Παρεμβαίνουν λοιπόν σε μια προγενέστερη κατάσταση, η οποία πλέον δεν ισχύει, παρ’ όλα αυτά την ορίζουν σαν σημερινή, με στόχο τη διάλυση του βασικού οδικού δικτύου της πόλης. Αυτός και μόνον ο λόγος είναι αρκετός ώστε η κυκλοφοριακή μελέτη που πάνω της στηρίχθηκαν οι υπόλοιπες μελέτες να τοποθετηθεί στην κατηγορία ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ, συμπαρασύροντας και όλο το Rethink Athens.
Ενδιαφέρον όμως έχει και η συνέχεια. Σαν στόχος των παρεμβάσεων, υποτίθεται ότι είναι η αποτροπή της διαμπερούς κίνησης από το κέντρο της πόλης για τα Ι.Χ. αυτοκίνητα. Οι καθηγητές όμως Μ. Καρλαύτης και κ. Σταθόπουλος, εκ των συντελεστών του Rethink Athens και υπεύθυνοι για το Ερευνητικό πρόγραμμα πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η κυκλοφοριακή μελέτη, σε άρθρο τους (‘’Σενάρια για τη Νέα Πανεπιστημίου’’, Καθημερινή, 19/05/2013) ομολογούν : ‘’…οι διερευνήσεις έδειξαν ότι οι διαμπερείς κινήσεις αποτελούν ένα μέρος των μετακινήσεων στο κέντρο και ενδεχομένως δεν αποτελούν το σημαντικότερο αίτιο των κυκλοφοριακών προβλημάτων της περιοχής.’’, δηλαδή πέταξαν και αυτοί στα σκουπίδια την κυκλοφοριακή μελέτη. Προσθέτουν δε ότι αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα ‘’…μετατόπιση της κυκλοφορίας σε άλλες ΗΔΗ ΚΟΡΕΣΜΕΝΕΣ οδούς της περιμέτρου του κέντρου.’’ που μπορεί να οδηγήσει σε ‘’αύξηση στους χρόνους διαδρομών άνω του 50%’’. Θεωρούν δε ότι μία από τις πέντε βασικές προϋποθέσεις για την ‘’επιτυχία του εγχειρήματος αυτού’’ , είναι ‘’ο επανασχεδιασμός και η αναβάθμιση ‐ σε επίπεδο ελεύθερης λεωφόρου‐ των περιμετρικών δακτυλίων του κέντρου της πόλης’’ (σημ. δηλαδή η Λ. Αλεξάνδρας και η Χαμοστέρνας να γίνουν σαν την Λ. Συγγρού).
Στην οριστική μελέτη όμως, που υποτίθεται ότι στηρίχτηκε στα συμπεράσματα του ανωτέρω ερευνητικού προγράμματος, δούλεψαν ‘’δημιουργικά’’ με τα στοιχεία και έτσι στην προβολή του έτους 2016, η Λ. Αλεξάνδρας και γενικά όλοι οι δρόμοι της Αθήνας εμφανίζονται να μην έχουν ιδιαίτερα προβλήματα, παρά μόνον σημειακά και περιορισμένης έντασης (Εικόνα 4). Με αυτό τον τρόπο, φαίνεται η κυκλοφοριακή οργάνωση που προτείνει το Rethink Athens να λειτουργεί αποτελεσματικά και να επιτυγχάνονται οι στόχοι του προγράμματος. Όσο για την πραγματικότητα, έχει ο Θεός…


Εικόνα 4. Χάρτης Rethink Athens ‐ Μεταβολή φορτίων οδικού δικτύου. Σύγκριση μηδενικού και επιλεγμένου σεναρίου.

Συμπερασματικά
Ανέσυραν αρχικά έναν χάρτη από την δεκαετία του 1960, που έχει πάψει να ισχύει εδώ και 50 χρόνια, και με βάση αυτόν έκαναν μια πρόταση που δεν λύνει τα σημαντικότερα σημερινά προβλήματα.
• Η έρευνα των ιδίων έχει δείξει ότι απαιτούνται επιπλέον ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ έργα για να λυθούν αυτά και να λειτουργήσει η πόλη μετά το Rethink Athens, μεταξύ των οποίων και κατασκευή αστικών αυτοκινητοδρόμων, και τα οποία βέβαια μας τα απέκρυψαν. Υποθέτω θα μας τα εμφανίσουν αργότερα, σαν εκ των υστέρων δημιουργηθέντα.

Δηλαδή πάνω σε φανταστικό χάρτη, έλυσαν φανταστικά προβλήματα. Το μόνο πραγματικό, φαίνεται να είναι η εκτόξευση του τελικού κόστους του έργου. Τα 200.000.000€ του Rethink Athens θα είναι μόνο η προκαταβολή. Ο πραγματικός λογαριασμός θα μας έλθει αργότερα, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι θα καλυτερεύσει η ζωή μας, ούτε η πόλη μας.
Ας βρουν λοιπόν και μια φανταστική πόλη να υλοποιήσουν τις φαντασιώσεις τους, αφού η Αθηναϊκή πραγματικότητα έρχεται σε σύγκρουση με αυτές. Και εκεί να στείλουν και τον τελικό λογαριασμό, ο οποίος μάλλον θα είναι εξωπραγματικός.

Νίκος Μιχαλόπουλος – Αρχιτέκτονας
Γιώτα Βρεττάκου – Αρχιτέκτονας

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Οι δύο όψεις της ανάπλασης της Πανεπιστημίου

(αναδήμοσίευση από ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 20/9/14)
άρθρο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΙΑΛΙΟΥ

Εχει μελετηθεί επαρκώς η ανάπλαση της οδού Πανεπιστημίου; Το σχεδιαζόμενο έργο θα αναβαθμίσει το κέντρο της Αθήνας ή θα προκαλέσει κυκλοφοριακό χάος; Στο ερώτημα αυτό καλείται να απαντήσει η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας μέσα στους επόμενους μήνες, καθώς χθες συζητήθηκε η προσφυγή 55 πολιτών ενάντια στο έργο. Το κύριο επιχείρημα όσων αντιτίθενται είναι ότι πρόκειται για ένα «έργο βιτρίνας», βασισμένο σε λανθασμένες επιστημονικές παραδοχές, το οποίο θα προκαλέσει κυκλοφοριακή «ασφυξία» σε μια ευρύτατη περιοχή, από τα Πατήσια έως τη λεωφόρο Συγγρού.

Η αίτηση ακύρωσης των 55 πολιτών (ανάμεσα στους οποίους αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί, δημοτικοί σύμβουλοι και άλλοι) στρέφεται κατά της απουσίας Στρατηγικής Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΣΜΠΕ), μια μελέτη που εκπονείται μόνο στις περιπτώσεις έργων που εκτιμάται ότι έχουν ευρείες επιπτώσεις. Την κινητοποίηση ξεκίνησαν η αρχιτέκτων-πολεοδόμος Ράνια Κλουτσινιώτη και ο πολιτικός μηχανικός Σπύρος Καβουνίδης. «Οι μεγάλες παρεμβάσεις στις πόλεις γίνονται για να βελτιώσουν τις συνθήκες λειτουργίας τους. Εδώ φαίνεται ότι θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο» λέει στην «Κ» η κ. Κλουτσινιώτη. «Ενα βαρύ μεταφορικό μέσο, όπως το τραμ, θα έρθει να καταλάβει το κέντρο της οδού Πανεπιστημίου, ενώ θα διατηρηθούν λωρίδες για ταξί και άλλες κινήσεις πλην Ι.Χ. Δεν πρόκειται λοιπόν για πεζοδρόμηση, αλλά για διοχέτευση της κυκλοφορίας των Ι.Χ. σε άλλους δρόμους του ήδη υπερφορτωμένου κέντρου».

«Το βασικό μας πρόβλημα είναι ότι οι επιπτώσεις του σχεδίου αυτού δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς», λέει ο κ. Καβουνίδης. «Οι μελέτες, όπως η κυκλοφοριακή, έχουν τρομακτικά προβλήματα: για παράδειγμα δέχονται ως βάση για την κυκλοφορία τα δεδομένα του 2011 που ήταν η χειρότερη χρονιά της κρίσης και θεωρεί ότι θα μειωθεί κατά 15% έως το 2016. Μα ήδη το 2012 η κίνηση αυξήθηκε κατά 15%, ενώ το 2013 πιθανότατα περισσότερο. Η οδός Πανεπιστημίου είναι σήμερα η βασικότερη δίοδος μεταξύ Ακρόπολης και Λυκαβηττού, χωρίς να υπάρχουν σοβαρές εναλλακτικές. Αν εφαρμοστούν οι ρυθμίσεις, το Κολωνάκι και τα Εξάρχεια θα “πήξουν”, όπως και το κομμάτι από Καλλιρρόης έως Βασιλίσσης Σοφίας. Οι δε οδηγοί απλά... θα περιπλανώνται στα στενά, προσπαθώντας να βρουν τον δρόμο τους».

«Οταν νυχτώνει, η Πανεπιστημίου θα είναι νεκρή. Επομένως, διακινδυνεύουμε να μεταφέρουμε την κατάσταση της Ομόνοιας στο Σύνταγμα», λέει η κ. Κλουτσινιώτη. «Είναι λάθος να διαθέσουμε 120 εκατ. ευρώ για ένα τόσο ελλιπώς μελετημένο έργο, όταν έχουμε τόσο σοβαρά προβλήματα στο κέντρο. Ας ασχοληθούμε με αυτά και όχι με έργα βιτρίνας».

Ποιες είναι, λοιπόν, οι βασικές κυκλοφοριακές αλλαγές που προτείνονται στο σχέδιο για την ανάπλαση της Πανεπιστημίου; Η ίδια η οδός κλείνει σε όλο το μήκος της για τα Ι.Χ. Η οδός Ακαδημίας αντιδρομείται και μετατρέπεται σε κάθοδο, με είσοδο για όσους έρχονται από τη Βασιλίσσης Σοφίας, από την οδό Σέκερη, αλλά μόνο στο ρεύμα προς Σύνταγμα. Tο ρεύμα από Σύνταγμα θα πρέπει να εισέλθει από την Καραγιώργη Σερβίας και να κατεβεί από τα στενάκια, για να διασχίσει την Πανεπιστημίου μέσω της οδού Αμερικής για να βρεθεί στην άλλη πλευρά. Αντίστοιχα, όλα τα Ι.Χ. που βρίσκονται στην πλευρά της Ακαδημίας και θέλουν να βρεθούν από την πλευρά της Σταδίου, θα διοχετεύονται όλα στην Εμμ. Μπενάκη.

Πού βρίσκεται σήμερα η υπόθεση; Τον περασμένο Φεβρουάριο, το υπουργείο Περιβάλλοντος ανακοίνωσε ότι ενέκρινε τους περιβαλλοντικούς όρους του έργου. Πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι το έργο εντάχθηκε στο ΣΕΣ 2014-2020 για χρηματοδότηση και ότι πρόκειται σύντομα να δημοπρατηθεί.

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Έβρεχε δίχως λόγο όλη τη νύχτα...

Μη φοβάσαι πια
την καλοκαιριάτικη βροχή
τις νύχτες που ξυπνάς
απ' τον βαθύ των φύλλων ψίθυρο...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Μετά τη βροχή, λάδι σε καμβά

Γιώργος Ιωάννου
Όταν αστράφτει

Έκλεισα το παράθυρο
κι αμέσως έπεσε η νύχτα.
Η μακρινή βροντή πάλι ξεχώρισε∙
λύθηκαν, κόπηκαν τα ήπατά μου.

Κρατάω με τα δόντια τον καιρό.
Βυθίζω μέσα στη μαυρίλα το μυαλό μου.

Ας άνοιγε η γη, ας με κατάπινε,
τουλάχιστο να μη γελούν, όταν αστράφτει.

Έβρεχε δίχως λόγο

Έβρεχε δίχως λόγο όλη τη νύχτα.
Έκλαψα - χόρτασε η ψυχή μου.
Σ' έφερα πιο κοντά.
Κράτησα επιτέλους τη μορφή σου.

Χαράζει τώρα στις μηλιές
κείνο σου το χαμόγελο.

Από τη συλλογή Τα Χίλια Δέντρα (1963)

 Ίσως την αποπλύνει

Μη φοβάσαι πια
την καλοκαιριάτικη βροχή
τις νύχτες που ξυπνάς
απ' τον βαθύ των φύλλων ψίθυρο.

Κλείσε τα μάτια μόνο καλύτερα,
κι άνοιξε κείνη την καρδιά σου

Ίσως την αποπλύνει η καταιγίδα.

Από τη συλλογή Ηλιοτρόπια (1954)

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Η ποίηση πάντα γνωρίζει...

Το χέρι υπέγραψε συνθήκη, γέννησε πυρετό,
θέρισε η πείνα κι έπεσε ακρίδα∙
μέγα το χέρι που έχει τόση εξουσία
στον άνθρωπο, με τ’ όνομά του ορνιθοσκαλισμένο...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Καφές & βιβλίο, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Dylan Thomas
The Hand That Signed the Paper

The hand that signed the paper felled a city; 
Five sovereign fingers taxed the breath, 
Doubled the globe of dead and halved a country; 
These five kings did a king to death.

The mighty hand leads to a sloping shoulder, 
The finger joints are cramped with chalk; 
A goose’s quill has put an end to murder 
That put an end to talk.

The hand that signed the treaty bred a fever, 
And famine grew, and locusts came;
Great is the hand that holds dominion over 
Man by a scribbled name.

The five kings count the dead but do not soften 
The crusted wound nor stroke the brow; 
A hand rules pity as a hand rules heaven; 
Hands have no tears to flow.


Ντύλαν Τόμας
Το χέρι που υπέγραψε

Το χέρι που υπέγραψε, ερήμωσε μια πόλη∙
πέντε ηγεμόνες δάχτυλα δεκάτισαν ανάσα,
διεύρυναν την σφαίρα των νεκρών και χώρισαν μια χώρα∙
οι πέντε βασιλιάδες,
οδήγησαν στο θάνατο τον έναν βασιλιά.

Το μέγα χέρι έρχεται στην κατηφόρα του ώμου,
τα δάχτυλα παθαίνουν κιμωλία∙
χήνας φτερό σταμάτησε το φονικό
που είχε σταματήσει ομιλία.

Το χέρι υπέγραψε συνθήκη, γέννησε πυρετό,
θέρισε η πείνα κι έπεσε ακρίδα∙
μέγα το χέρι που έχει τόση εξουσία
στον άνθρωπο, με τ’ όνομά του ορνιθοσκαλισμένο.

Μετρούν νεκρούς οι πέντε βασιλιάδες, μα δε διώχνουν
την κρούστα της πληγής, το μέτωπο δεν πιάνουν∙
χέρι θεσπίζει το έλεος, χέρι τα ουράνια∙
δεν έχουν δάκρυα τα χέρια για να κλάψουν.

(Μετ. Γιώργος Μπλάνας)

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

ήρθε η Σελήνη να με πάρει...

Θα γίνη ατλάζινο το κύμα
και θα ρουφάμε τη δροσιά σου,
χλωμές κ' οι δυό μας νοσταλγίες...

http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Γαλατάς, λάδι σε καμβά

Μαρία Πολυδούρη
Περίπατος με τη σελήνη στο περιγιάλι της πατρίδας μου

Ρεμβαστικὴ παλιά μου φίλη
ἦρθε ἡ Σελήνη νὰ μὲ πάρη.
Γιὰ τὸ λαμπρὸν ὁρίζοντά σου
ἡ νοσταλγία μας θ᾿ ἀπάρη.

Δυὸ πλανεμένες μέσ᾿ στὴ νύχτα
πάνω σου σκιὲς θ᾿ ἀργοπερνοῦνε.
Θ᾿ ἀναθυμοῦνται, θὰ σωπαίνουν,
καθὼς σωπαίνουν ποὺ ξεχνοῦνε.

Μὲ μαγικὰ πετράδια θἄχης
στρωμένη τὴν πλατιά σου ἀγκάλη,
ὡς τὴν αὐγὴ νὰ μᾶς πλανέψης
νὰ μείνουμε κοντά σου πάλι.

Θὰ γίνη ἀτλάζινο τὸ κύμα
καὶ θὰ ρουφᾶμε τὴ δροσιά σου,
χλωμὲς κ᾿ οἱ δυό μας νοσταλγίες,
ἐναντίωμα στὴν ἀρνησιά σου.

Ὧρες θὰ μείνουμε σὰν πρῶτα,
μάτια στὰ μάτια καρφωμένα,
νὰ πίνω θλίψη ἐγὼ ἀπὸ κείνη
καὶ κείνη τὴ σιωπὴ ἀπὸ μένα.

Καὶ θὰ μᾶς εὕρῃ ἡ αὐγὴ γερμένες
σ᾿ ἕνα ναυαγισμένο καΐκι,
στοὺς κόλπους σου ἀποτραβηγμένο
κι ἀπ᾿ τὸν ἀγώνα κι ἀπ᾿ τὴ νίκη,

σὰ ναυαγοὺς καὶ μᾶς κοντά σου
μὲ τὴ γαλήνη σου δεμένες
τὴ μία χλωμότερη ἀπ᾿ τὴν ἄλλη
νὰ σβήνουμε συλλογισμένες...

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Σμύρνη 1922: Βίντεο ντοκουμέντο για την Καταστροφή βρέθηκε 86 χόνια μετά...

Πηγή: ΛΟΓΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

Ο Παναγιώτης Κονδύλης για την τρομοκρατία...

http://yannisstavrou.blogspot.com
Φρανσίσκο Γκόγια, Ο Κρόνος καταβροχθίζει τον γιό του, λάδι σε καμβά

Χώρες ανήμπορες να ανταποδώσουν, έστω και με λίγα, αλλά επωδυνα πλήγματα απο μακριά,τα πολλά πλήγματα που θα δέχονταν από κοντά, θα ήσαν αθύρματα στα χέρια του πλανητικού ηγεμόνα και θα μεταβάλλονταν σε πεδίο ασκήσεων και δοκιμών της στρατιωτικής του τεχνολογίας και της πολεμικής του ετοιμότητας. Ετσι, σύντομοι και εντατικοί οιωνεί χειρουργικοί πόλεμοι, όπου η υψηλή στρατιωτική τεχνολογία θα εκδιπλώνει ανεμπόδιστα τις δυνατότητες της και θα κρίνει αποτελεσματικά την έκβαση του πολέμου, είναι πιθανοί μονάχα όταν ο ένας απο τους δύο εμπολέμους, ο χειρούργος δηλαδή, υπερέχει λίγο-πολύ συντριπτικά.

Όσοι λοιπόν προβλέπουν ότι στό μέλλον θα επικρατήσει αυτή η μορφή πολέμου, στην πραγματικότητα έχουν απλώς κατά νούν έναν ορισμένο συσχετισμό δυνάμεων. Με δεδομένο αυτόν τον συσχετισμό, ο ασθενέστερος μόνο μιά δυνατότητα έχει να μεταφέρει (εν μέρει ) τον πόλεμο στό έδαφος του ισχυρότερου, να επιτύχει δηλαδή με άλλα μέσα ότι μιά μεσαία η μείζων δύναμη θα κατάφερνε με τους βαλλιστικούς της πυραύλους. Η δύναμη αυτή είναι η τρομοκρατία και η δολιοφθορά. 

Οι δυνάμεις οι οποίες διεκδικούν αυτονόητα γιά τον εαυτό τους το δικαίωμα επεμβάσεως όπου και όποτε θέλουν, επικαλούμενες -και αυτό ούτε κάν πάντα- “ανθρωπιστικούς ” και “ειρηνευτικούς” σκοπούς, θα μάθουν σε διάφορες περιπτώσεις στο μέλλον ότι η επέμβαση δεν εξάγεται μόνον υπό μορφή στρατιωτικών επιχειρήσεων αλλά και εισάγεται υπό μορφή τρομοκρατικών ενεργειών. 

Παναγιώτης Κονδύλης
Θεωρία του πολέμου (σελ. 375 και 376)

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΣΦΥΓΑΜΕ ΣΤΟ ΣτΕ, ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΤΙΜΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Λιγότερο πράσινη και πιο ακριβή η «Νέα Πανεπιστημίου»

Στο Rethink Athens πουθενά η λεωφόρος δεν χαρακτηρίζεται πεζόδρομος. Σωστός χαρακτηρισμός μετά την παρέμβαση είναι τραμόδρομος.

Γράφουν οι: Ν. Μιχαλόπουλος, αρχιτέκτονας Γ. Βρεττάκου, αρχιτέκτονας Χ. Ησαΐας, πολιτικός μηχανικός Λ. Σλάβης, πολιτικός μηχανικός
(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 13-9-2014)
Ο πεζός δεν έχει να κερδίσει τίποτα. Θα του επιστρέψουν τα πεζοδρόμια που ήδη έχει και μάλιστα κουτσουρεμένα και χωρίς δέντρα

Τι είναι, τέλος πάντων, η περίφημη πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου;



http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Ακαδημία, Πανεπιστημίου, λάδι σε καμβά

Μα φυσικά τραμόδρομος (ή τροχιόδρομος). Στο Rethink Athens πουθενά δεν χαρακτηρίζεται η Πανεπιστημίου σαν πεζόδρομος. Μάλιστα στο τεύχος της οριστικής μελέτης δεν αναφέρεται παρά μόνο μια φορά, όταν βαφτίζει τα πεζοδρόμια... πεζόδρομους (!!). «Στα δύο πλάγια ένας φαρδύς πεζόδρομος προσφέρει στους πεζούς τη δυνατότητα να κινούνται ανεμπόδιστα πλάι στα κτήρια και τα καταστήματα» (προφανώς εννοεί ότι δεν μπορούν πουθενά αλλού να κινούνται ανεμπόδιστα).

Μάλιστα ο κ. Πολύζος, εκ των βασικών συντελεστών του Rethink Athens, έχει φροντίσει να ξεκαθαρίσει τη θέση της ομάδας σε σχέση με τον όρο «πεζόδρομος», δηλώνοντας: «...η Πανεπιστημίου μπορεί να μετατραπεί σε έναν άξονα βιώσιμης κινητικότητας, σε έναν άξονα ροής (;) πεζών και ποδηλάτων. Πουθενά εμείς δεν δουλέψαμε με την έννοια Πανεπιστημίου-πεζόδρομος. Η Πανεπιστημίου-πεζόδρομος ήρθε σιγά σιγά δημοσιογραφικά» («Αρχιτέκτονες», τεύχος 2).

Η Πανεπιστημίου συνειδητά, με λογική προπαγάνδας, μας αποκαλύφθηκε σταδιακά αποκρύβοντας την οριστική μορφή της, ακόμα και αυτή τη στιγμή, που υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στο στάδιο της οριστικής μελέτης.

Στην αρχή μάς την εμφάνισαν σαν πράσινο βουλεβάρτο φιλικό στον πεζό -σαν αθηναϊκή εκδοχή του Zeil και του Ramblas- στο πλαίσιο της μυθολογίας του πεζόδρομου.

Στη συνέχεια σαν πλατεία 400 μ. -εξόφθαλμα ψευδής χαρακτηρισμό-, μετά εξελίχθηκε στην ανοησία του «γραμμικού πυκνωτή» και στην «πράσινη ραχοκοκαλιά της πόλης» προφανώς από «δημιουργική χρησιμοποίηση» της θεωρίας, για να καταλήξει στην ανυπαρξία χαρακτηρισμού και να προωθηθεί το γενικό «Ανασυγκρότηση του κέντρου της πόλης με άξονα την οδό Πανεπιστημίου».

Είναι δύσκολο να περιγραφεί αυτός ο ιδεολογικός, λειτουργικός και σχεδιαστικός «αχταρμάς», που εμφανίζεται μέσα από τις οριστικές μελέτες, όσο και αν προσπαθούν να τον αποκρύψουν μέσα από τα «πειραγμένα» προοπτικά, τους νεολογισμούς (ονομάζουν «πράσινα δωμάτια» τις ζαρντινιέρες), τις ρομαντικές περιγραφές (με τα πουλάκια να κελαηδούν), τις μεγαλοστομίες, όπως «στρατηγική δέντρων και πρασίνου» και τη σχεδόν ανύπαρκτη παρουσία κανονικών σχεδίων στην παρουσίαση, υποτίθεται, της οριστικής μελέτης.

Θεωρώ ότι ο σωστός χαρακτηρισμός για την Πανεπιστημίου μετά την παρέμβαση είναι: τραμόδρομος (τροχιόδρομος) (με ανεμπόδιστη κίνηση των πεζών μόνο στα στενά πεζοδρόμια δίπλα στα κτήρια και τα καταστήματα). Ο πεζός δεν έχει να κερδίσει τίποτα από την Πανεπιστημίου, εφ' όσον θα του επιστρέψουν τα πεζοδρόμια που ήδη είχε και μάλιστα κουτσουρεμένα και χωρίς τις δεντροστοιχίες.

Η Πανεπιστημίου θα είναι ένας καταπράσινος πνεύμονας;

Τουλάχιστον αυτό προσπαθούν να μας πείσουν. Βέβαια πέρα από τους νεολογισμούς -πράσινα δωμάτια (!) ονομάζουν τις περιοχές πρασίνου, δηλαδή τις ζαρντινιέρες με χώμα, αντί τσιμέντου και πλακοστρώσεων- μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι σιγά σιγά η «προπαγάνδα» έχει αποστασιοποιηθεί από το σχεδιασμό και έχει στραφεί στα δέντρα, στα οικολογικά υλικά των δρόμων και στη διαχείριση του νερού.

Θέλοντας να δούμε εάν εν τέλει θα πρασινίσει η Πανεπιστημίου, μετρήσαμε από την οριστική μελέτη τους χώρους πρασίνου, σε τμήμα της οδού μεταξύ των οδών Εμμ. Μπενάκη και των Χ. Τρικούπη-Αρσάκη. Στη συνέχεια τους συγκρίναμε (μετά από μετρήσεις) με τις ήδη υπάρχουσες δύο σειρές ζαρντινιερών, οι οποίες βρίσκονται στην άκρη των πεζοδρομίων προς την πλευρά του οδοστρώματος (μία σε κάθε πλευρά του δρόμου). Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό.

Σήμερα σε αυτό το τμήμα υπάρχουν (περίπου) 270 τ.μ. χώρου πρασίνου, οι γνωστές ζαρντινιέρες με ικανοποιητική φύτευση και σε αρκετά καλή κατάσταση.

Εκπλαγήκαμε όταν είδαμε ότι στο αντίστοιχο τμήμα το Rethink Athens προβλέπει μόνο 140 τ.μ. (περίπου) χώρους πρασίνου, δηλαδή σχεδόν τη μισή έκταση από την υπάρχουσα και μάλιστα όλοι οι χώροι στη μία πλευρά της οδού.

Πρακτικά αφαιρούν τη μια σειρά ζαρντινιερών (προς την πλευρά του ΣτΕ) και διατηρούν την άλλη (προς την πλευρά του REX). Δηλαδή, η μία από τις υπάρχουσες δύο δεντροστοιχίες κόβεται μαζί με τις ζαρντινιέρες και μετατρέπεται σε δρόμο για αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα να απομένουν τα μισά δέντρα από τα σημερινά.

Σύμφωνα δε με τη μελέτη, δεν προβλέπεται φύτευση σε άλλη θέση.

Δηλώνουν ότι θα φυτεύσουν 800 νέα δέντρα. Ξέχασαν όμως να μας πουν πόσα από τα υπάρχοντα θα κόψουν.

Η Νέα Πανεπιστημίου λοιπόν θα είναι μια γκρίζα οδός (τουλάχιστον πιο γκρίζα από την παλιά).

Θα είναι όμως φιλική στον πεζό, ο οποίος θα είναι ο κύριος χρήστης του χώρου;

Σήμερα η Πανεπιστημίου έχει -ελεύθερα- πεζοδρόμια πλάτους από 4,10-4,40 μ. (οι μετρήσεις έγιναν στο ύψος του REX και στο ΣτΕ) και στη συνέχεια ένα χώρο από 1,80-2,30 μ., στο οποίο υπάρχουν ζαρντινιέρες και δενδροστοιχίες, κατά κύριο λόγο, οι οποίες προσφέρουν την απαραίτητη απομόνωση από την κυκλοφορία των οχημάτων και σκίαση στον πεζό.

Είναι από τα λίγα πεζοδρόμια στην πόλη που έχουν ευρωπαϊκές προδιαγραφές και μπορούν να κινηθούν ανεμπόδιστα και ευχάριστα ηλικιωμένοι, μητέρες με καροτσάκια, ΑμεΑ κ.τ.λ.

Στο φυλλάδιο του Rethink Athens, η Πανεπιστημίου αναφέρεται σαν «μεικτή επιφάνεια». Μας εξηγεί δε παρακάτω ότι: «...Η μεικτή επιφάνεια είναι μια ενιαία επιφάνεια ή περιοχή που είναι προσβάσιμη τόσο από οχήματα όσο και από πεζούς. Ο σχεδιασμός επικεντρώνεται στην προειδοποίηση (!) και επαγρύπνηση των οδηγών (!) ότι εισέρχονται σε άλλη ζώνη (!!).

Βέβαια παράλληλα, επιτείνεται και η προσοχή των πεζών διότι μοιράζονται το χώρο με άλλους χρήστες» (!!) δηλαδή ταξί, ποδηλάτες, μηχανάκια, φορτηγά, 100, 166, επίσημα οχήματα, αυτοκίνητα Δημόσιας Χρήσης και ό,τι άλλο προκύψει.

Ωστόσο υπάρχουν τμήματα που αναφέρονται σαν πεζόδρομοι κατά μήκος των καταστημάτων και χρησιμοποιούνται «αποκλειστικά για πεζούς». Δηλαδή όχι και τόσο αποκλειστικά, γιατί στη συνέχεια αναφέρει ότι «...Η ζώνη μπροστά στα καταστήματα -chic έκφραση για τα πεζοδρόμια- μπορεί να εξυπηρετήσει την πρόσβαση σε περίπτωση έκτακτων αναγκών (!!) παρ' όλο που οι πεζοί -στους οποίους ανήκει κατά αποκλειστικότητα η ζώνη αυτή- δεν θα περιμένουν τα αντίστοιχα οχήματα»...

Απ' ό,τι καταλαβαίνετε, ο δύστυχος πεζός θα μπορεί να περιφέρεται μόνο μπροστά στα καταστήματα, προσεχτικά όμως, γιατί μπορεί να έχει καμιά έκτακτη συνάντηση με όχημα, δηλαδή δεν υπάρχει κανένας χώρος αποκλειστικά για τον πεζό.

Ακόμα και στο κέντρο των πεζοδρομημένων (!) πλατειών, «θα μπορούν να κυκλοφορούν τα οχήματα ανεφοδιασμού» σύμφωνα με τη μελέτη.

Εν τέλει, αυτός ο χώρος που θα μας επιτρέπουν να περπατάμε, κολλημένοι στις βιτρίνες των μαγαζιών και κυνηγημένοι στις υπάρχουσες στοές, πόσος είναι;

Θα περίμενε κανείς ότι τουλάχιστον θα μας έδιναν το χώρο του πρασίνου που μας πήραν. Δεν είναι όμως τόσο ανοιχτοχέρηδες. Σύμφωνα με τη μελέτη, ο χώρος αποκλειστικά για πεζούς έχει πλάτος από 1,00 μ. (δίπλα στις πλατφόρμες των στάσεων του τραμ -έπρεπε να «βολευτούν» κι αυτές και δυστυχώς εις βάρος των πεζών), που πιο κάτω γίνεται 1,50 μ. (!), ή 2,05 μ. (!) και φθάνει μέχρι 2,70μ. (!!).

Εκεί που σήμερα έχουμε στη διάθεσή μας από 4,70 έως και 7,00 μέτρα. Τελικά, η Νέα Πανεπιστημίου θα είναι περισσότερο εχθρική και για τον πεζό και για το περιβάλλον.

Η Νέα Πανεπιστημίου δεν είναι πεζόδρομος, είναι τραμόδρομος, και για τη δημιουργία του μειώνουν δραστικά το χώρο πρασίνου που υπάρχει, κόβουν τα μισά δέντρα και «συμπιέζουν» τους πεζούς πλάι στις βιτρίνες.

Αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους για τους οποίους προσφύγαμε στο ΣτΕ εναντίον της τραμοδρόμησης (και όχι πεζοδρόμησης, όπως έντεχνα μας έχουν «περάσει») της Πανεπιστημίου.

Εμείς απαντάμε: Ευχαριστώ δεν θέλουμε τη «Νέα Πανεπιστημίου» με την glamorous αισθητική της και τους «νέους» επενδυτές της. Προτιμούμε την παλιά. Θα περπατήσουμε στα πεζοδρόμια που υπάρχουν και θα μετακινηθούμε με το Μετρό ή το τρόλεϊ (εξάλλου πηγαίνουν στο ίδιο μέρος που θα πηγαίνει και το τραμ). Και επιπλέον ως πολίτες δεν θα μας στοιχίσει τίποτα.

ΥΓ. 1 Οι σύμβουλοι Επικρατείας -και οι υπάλληλοι του ΣτΕ- παρακαλούνται όταν βγαίνουν από την κεντρική σκάλα του κτηρίου να κατεβαίνουν προσεκτικά από το πλάι και όχι κατ' ευθείαν εμπρός, διότι μπορεί «να συμπέσουν» με κανέναν ποδηλάτη ή ταξιτζή.

ΥΓ. 2 Στη μελέτη υπάρχει σύσταση στους ποδηλάτες να προσέχουν στο κάτω μέρος της Πανεπιστημίου που έχει κατηφόρα και μπορεί να αναπτύξει κάποιος πιο μεγάλη ταχύτητα. Για τους πεζούς δεν υπάρχει καμία σύσταση. Αυτοί θα κυκλοφορούν με δική τους ευθύνη.

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Ανεπαίσθητα σα Λύπη...

Η τρισευτυχισμένη Ώρα λιώνει ξαφνικά
Και δεν σ’ αφήνει ούτε κουρέλι να φυλάξεις–
Οδύνη αφόρητη το να μην έχεις τα φτερά
Ή να ’σαι απλώς πολύ βαρύς για να πετάξεις...

                                                                         Έμιλι Ντίκινσον

http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Φθινοπωρινό, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Έμιλι Ντίκινσον
Ανεπαίσθητα σα Λύπη

Ανεπαίσθητα σα Λύπη
Κύλησε το καλοκαίρι -
Ανεπαίσθητα πια τόσο
Που έμοιαζε με Προδοσία -
Όπως Δείλι που όλο πέφτει,
Ή σα να περνούσε η Φύση
Απόγευμα ήσυχο μονάχη -
Πιο νωρίς το Σούρουπο ήρθε -
Το Πρωί έλαμπε ξένο -
Χάρη αβρή, που όμως λαβώνει,
Σα να φεύγει Καλεσμένος -
Λοιπόν, χωρίς ένα Φτερό
Και δίχως Πλοίο
Δραπέτευσε απαλά το Καλοκαίρι μας
Στην Ομορφιά -

(μετ. Ερρίκος Σοφράς)

Εάν ερχόσουν το φθινόπωρο

Εάν ερχόσουν το φθινόπωρο
Θα έδιωχνα μακριά το καλοκαίρι
με μισό χαμόγελο και μισή αποστροφή
όπως οι νοικοκυρές διώχνουνε τις μύγες

Εάν περνούσε ένας χρόνος πριν σε δω
θα τύλιγα τους μήνες σε κουβάρια
και θα τους έβαζα σε ξεχωριστά συρτάρια
μέχρι να περάσει ο καιρός τους

Κι αν ακόμα αιώνες αργούσες
στα χέρια θα τους μετρούσα
συνέχεια θ’ αφαιρούσα ίσαμε
τα δάχτυλα να έπεφταν στην γη του Van Diemen

Εάν, όπως είναι σίγουρο
η ζωή αυτή τελειώσει
για σένα και για μένα
θα πέταγα τον θάνατο σαν κρούστα
και αιωνιότητα θα γευόμουν

Αλλά τώρα, ανίδεη από το μήκος
του χρόνου το αβέβαιο φτερό,
με κεντρίζει, σαν δαιμόνια μέλισσα,
ότι ποτέ δεν θα μου φανερώσει το τσίμπημά του

(μετ. Μαρία Ροδοπούλου)

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Σφύρα, καράβι αργήσαμε...

Σφύρα, καράβι αργήσαμε.
κι αν φτάσουμε όπου πάμε,
στάσου λίγο, μα ύστερα
σφύρα να φεύγουμε όλο...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Στα μαύρα νερά του λιμανιού, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Κώστας Καρυωτάκης
Νηπενθή
Στροφές

(1)

Εἴκοσι χρόνια παίζοντας
ἀντὶ χαρτιὰ βιβλία,
εἴκοσι χρόνια παίζοντας,
ἔχασα τὴ ζωή.
Φτωχὸς τώρα ξαπλώνομαι,
μίαν εὔκολη σοφία
ν᾿ ἀκούσω ἐδῶ ποὺ πλάτανος
γέρος μου τὴ θροεῖ.

(2)

Ἀπ᾿ ὅλα θέλω ἐλεύτερος
νὰ πλέω στὰ χάη τοῦ κόσμου.
Ἂν ἕνας φίλος μοῦ ῾μεινε,
νὰ φύγει, νὰ περάσει.
Κι ὅταν ζητήσει ὁ θάνατος
τὰ πλούτη πὄχω μάσει,
σένα, πικρία μου ἀπέραντη,
μονάχο νά ῾χω βιός μου.

(3)

Γιὰ τὴ ζωή σου μοῦ ῾λεγες,
γιὰ τὸ χαμὸ τῆς νιότης,
γιὰ τὴν ἀγάπη μας ποὺ κλαίει
τὸν ἴδιο θάνατό της,
κι ἐνῷ μία ὀγρὴ στὰ μάτια σου
περνοῦσε ἀναλαμπή,
ἥλιος φαιδρὸς ἀπ᾿ τ᾿ ἀνοιχτὸ
παράθυρο εἶχε μπεῖ.

(4)

Τί χάνω ἐγὼ τὶς μέρες μου
τὴ μία κοντὰ στὴν ἄλλη,
κι ὅπως μοῦ ἀσπρίζουν τὰ μαλλιὰ
ξινίζει τὸ κρασί,
ἀφοῦ μονάχα ὅταν περνῶ
τὸ βλέμμα ἀπὸ κρουστάλλι,
μὲ νέα ρετσίνα ὁλόγεμο
βλέπω τὴ ζωὴ χρυσή;

(5)

Ἡ νύχτα μᾶς ἐχώρισεν
ἀπὸ ὅσους ἀγαπᾶμε
πρὶν μᾶς χωρίσει ἡ ξενιτιά.
(Νά ῾ναι ὅλοι ἐκεῖ στὸ μόλο;)
Σφῦρα, καράβι ἀργήσαμε.
κι ἂν φτάσουμε ὅπου πᾶμε,
στάσου λίγο, μὰ ὕστερα
σφῦρα νὰ φεύγουμε ὅλο.

(6)

Λεῦκες, γιγάντιοι καρφωτοὶ
στὰ πλάγια ἐδῶ τοῦ δρόμου,
δέντρα μου, ἐστέρξατε ὁ βοριὰς
τὰ φύλλα σας νὰ πάρει.
Σκιὲς ἐμείνατε σκιῶν
ποὺ ρέουν στὸ μέτωπό μου,
καθὼς πηγαίνω χάμου ἐγὼ
κι ἀπάνω τὸ φεγγάρι.

(7)

Χαρά! Ἡ χαρά! Στὰ νέα χαρὰ
παιδιά! Τραβοῦνε -- ὡραῖοι
μαῦροι λῃστὲς -- τὴν κόρη ζωὴ
δεμένη ν᾿ ἀγαπήσουν.
Μὰ στὸ βιβλίο σου ὁλάνοιχτο,
στὰ φύλλα του αὔρα πνέει,
τρελέ, τρελέ, ποὺ ἐγέρασες
καὶ νέος ποτὲ δὲν ἤσουν.

(8)

-- Ποιητή, κυλάει τὸ γέλιο μου
μέλι καὶ χλεύη, ἀλλὰ
δὲν παύεις νὰ σφυροκοπᾷς
τῶν ἤχων τὰ στεφάνια
-- Κόρη, δουλεύω ἀνώφελα,
μὰ ἡ στείρα τί ὡφελᾶ
καὶ σιωπηλὴ τοῦ ἀχάτινου
ματιοῦ σου ὑπερηφάνια;

(9)

Ἀντίο! Ἀντίο! Μὲ τὰ οὐράνια
μάτια σας καὶ μὲ βιόλες
στὸ λαιμό, ἐφύγατε, ξανθὲς
ἐρώτων νέων ἐλπίδες.
Ἀντίο, κι ἐσὺ ποὺ στρέφοντας,
ὅταν χαθήκανε ὅλες
πάλι νὰ παίρνω τὸ βαθύ,
σκοτεινὸ δρόμο μ᾿ εἶδες!

(10)

Μπρούτζινος γύφτος -- τράλαλα! --
τρελὰ πηδάει κεῖ πέρα, χαρούμενος ποὺ ἐδούλευε
τὸν μπροῦτζον ὅλη μέρα
καὶ πού ῾χει τὴ γυναῖκα του
χτῆμα του καὶ βασίλειο.
Μπρούτζινος γύφτος -- τράλαλα! --
δίνει κλοτσιὰ στὸν ἥλιο!

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Ηλιθιοκρατία: η μάστιγα της εποχής μας...

Ορισμένοι ηλίθιοι άνθρωποι υπό φυσιολογικές συνθήκες προκαλούν μόνο περιορισμένες ζημίες, ενώ άλλοι καταφανώς επιτυγχάνουν να προκαλούν ανείπωτες και εκτεταμένες καταστροφές όχι απλά σε ένα ή δυο άτομα αλλά σε ολόκληρες κοινότητες ή κοινωνίες...

http://yannisstavrou.blogspot.com

Γιάννης Σταύρου, Πεπρωμένο, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Carlo M. Cipolla
Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας
(απόσπασμα)

Όπως όλα τα ανθρώπινα όντα, έτσι και οι ηλίθιοι άνθρωποι παρουσιάζουν τεράστιες διακυμάνσεις αναφορικά με τη δυνατότητα τους να επηρεάζουν τους συνανθρώπους τους. Ορισμένοι ηλίθιοι άνθρωποι υπό φυσιολογικές συνθήκες προκαλούν μόνο περιορισμένες ζημίες, ενώ άλλοι καταφανώς επιτυγχάνουν να προκαλούν ανείπωτες και εκτεταμένες καταστροφές όχι απλά σε ένα ή δυο άτομα αλλά σε ολόκληρες κοινότητες ή κοινωνίες. 
Το καταστρεπτικό δυναμικό του ηλίθιου ατόμου συναρτάται από δυο κυρίους παράγοντες. Πρώτα από όλα, εξαρτάται από το γενετικό παράγοντα. Μερικά άτομα κληρονομούν εξαιρετικές δόσεις του γονιδίου της ηλιθιότητας και ελέω κληρονομικότητας ανήκουν εκ γενετής στην αριστοκρατία της ομάδας τους. Ο δεύτερος παράγοντας που καθορίζει το δυναμικό ενός ηλίθιου ατόμου σχετίζεται με την ισχύ και τις ευθύνες της θέσης που καταλαμβάνει στην κοινωνία. Μεταξύ των γραφειοκρατών, των στρατηγών, των πολιτικών και των αρχηγών κρατών είναι αρκετά εύκολο να εντοπιστούν εξαιρετικά παραδείγματα, ουσιαστικά, ηλίθιων ανθρώπων, των οποίων η καταστροφική δυνατότητα είχε (ή έχει) αυξηθεί τρομακτικά λόγω της θέσης εξουσίας που κατείχαν (ή κατέχουν). Δε θα πρέπει εδώ να παραβλέψουμε και τους θρησκευτικούς αξιωματούχους.

Το ερώτημα, που συχνά εγείρουν οι λογικοί άνθρωποι, είναι πώς και γιατί τα ηλίθια άτομα καταφέρνουν να καταλάβουν υπεύθυνες θέσεις εξουσίας.


Η τάξη και οι κάστες ήταν οι κοινωνικές ρυθμίσεις που σταθερά ευνοούσαν την προώθηση ηλίθιων ατόμων σε θέσεις εξουσίας, στις περισσότερες κοινωνίες πριν από τη βιομηχανική επανάσταση. Η θρησκεία ήταν ένας ακόμη παράγοντας που συνέτεινε στην επιδείνωση του φαινομένου. 

Στο σύγχρονο εκβιομηχανισμένο κόσμο, οι τάξεις και οι κάστες έχουν ξορκιστεί τόσο ως λέξεις αλλά και ως έννοιες, και η θρησκεία φθίνει. Αλλά αντί για τάξεις και κάστες έχουμε πολιτικά κόμματα και γραφειοκρατία, και αντί για θρησκεία έχουμε τη δημοκρατία. Σε ένα δημοκρατικό σύστημα, οι βουλευτικές εκλογές είναι ένα αποτελεσματικότατο εργαλείο για να διασφαλιστεί σταθερό το ποσοστό μεταξύ των ισχυρών. Πρέπει να μην ξεχνάμε πως ένα ποσοστό του εκλογικού σώματος είναι ηλίθιοι άνθρωποι και οι εκλογές παρέχουν σε όλους τους μία θαυμάσια ευκαιρία για να βλάψουν όλους τους υπόλοιπους χωρίς να κερδίσουν το παραμικρό από τις ενέργειες τους.

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

και ιδιοτελείς ηλίθιοι και πόρνες και τρελοί και μαριονέτες...

Η κατά Κονδύλη αυτοπραγμάτωση της μαζικής δημοκρατίας έχει χτυπήσει ταβάνι στον δυτικό κόσμο...Να ζήσω εγώ κι ας πεθάνουν όλοι οι άλλοι: επικεντρικός, έκφυλος τρόπος ζωής της εποχής· διακατέχει τους πάντες· από τους ηγέτες μέχρι τον τελευταίο πολίτη των κοινωνιών μας...

http://yannisstavrou.blogspot.com
Φρανσίσκο Γκόγια, Ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα, χαρακτικό

Ο Paul Craig Roberts σκιαγραφεί το ανθρωπολογικό προφίλ των ηγεσιών της σημερινής Δύσης. Αξίζει να διαβαστεί:
(Πηγή ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ)
____________________________________

Προειδοποίηση προς όλο το κόσμο: Η Ουάσιγκτον και οι υποτελείς της του ΝΑΤΟ και της ΕΕ έχουν τρελαθεί
Δρ Paul Craig Roberts  (ΗΠΑ)                     

Ο Herbert E. Meyer, ένας τρελός που ήταν κάποτε ειδικός βοηθός του διευθυντή της CIA κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Ρήγκαν, έγραψε  ένα άρθρο που καλεί για δολοφονία του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν.

Αν μπορούσαμε να «τον κάνουμε να φύγει από το Κρεμλίνο με τα δύο πόδια μπροστά με μια τρύπα πίσω από το κεφάλι, θα ήταν καλό για όλους μας».

Όπως το απεικονίζει πολύ καλά αυτός ο τρελός Meyer, η τρέλα που η Ουάσινγκτον έχει χύσει σε όλο τον κόσμο δεν γνωρίζει πλέον καμία αυτοσυγκράτηση.

Ο Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο (Jose Manuel Barroso), μια μαριονέτα της Ουάσιγκτον που εγκαταστάθηκε ως Πρόεδρο της Επιτροπής της ΕΕ, παραποίησε το περιεχόμενο της πρόσφατης εμπιστευτικής τηλεφωνικής συνομιλίας του με τον Πρόεδρο Πούτιν, δηλώνοντας στα ΜΜΕ ότι ο Πούτιν είχε κάνει απειλές: «Αν θέλω, μπορώ να πάρω το Κίεβο σε δύο εβδομάδες».

Προφανώς, ο Πούτιν δεν εξέφρασε καμία απειλή.
Μια απειλή θα ήταν ασυμβίβαστη με τη διπλωματική προσέγγιση του Πούτιν ενώπιον της στρατηγικής απειλής που η Ουάσιγκτον και οι μαριονέτες του ΝΑΤΟ θέτουν στη Ρωσία στην Ουκρανία.
Ο μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ρωσίας στην ΕΕ, Vladimir Chizhov, δήλωσε ότι αν ο Μπαρόζο επιμένει για το ψέμα του, η Ρωσία θα δημοσιοποιήσει την πλήρη καταγραφή της συνομιλίας τους.
Οποιοσδήποτε είναι εξοικειωμένος με τη διαφορά μεταξύ του ρωσικού και ουκρανικού στρατού γνωρίζει ότι ο ρωσικός στρατός θα έπαιρνε ολόκληρη την Ουκρανία σε μόλις 14 ώρες και όχι σε 14 ημέρες.
Θυμηθείτε τι συνέβη με τον γεωργιανό στρατό, εκπαιδευμένο και εξοπλισμένο από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ, όταν η Ουάσιγκτον έβαλε τις ηλίθιες γεωργιανές μαριονέτες στη Νότια Οσσετία. Ο γεωργιανός στρατός, που υποστηριζόταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ κατέρρευσε εναντίον της ρωσικής αντεπίθεσης σε 5 ώρες.

Το ψέμα της μαριονέτας της Ουάσιγκτον Μπαρόζο δεν είναι αντάξιο ενός σοβαρού προσώπου.
Αλλά που υπάρχει σοβαρό πρόσωπο στην εξουσία στην Ευρώπη; Πουθενά.

Οι λίγοι σοβαροί άνθρωποι είναι μακριά από την εξουσία.
Ας εξετάσουμε τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, Άντερς Ράσμουσεν.
Διετέλεσε Πρωθυπουργός της Δανίας και είδε ξαφνικά ότι μπορούσε να αναδυθεί πέρα από τη Δανία στη διεθνή σκηνή υπηρετώντας την Ουάσιγκτον ως μαριονέτα. Ως πρωθυπουργός, ο ίδιος υποστήριξε σθεναρά την παράνομη εισβολή στο Ιράκ από την Ουάσινγκτον, λέγοντας ότι «γνωρίζουμε ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν διαθέτει όπλα μαζικής καταστροφής». Φυσικά αυτός ο τρελός δεν διάθετε καμία γνώση για κάτι τέτοιο, αλλά και γιατί θα ήταν προβληματικό αν το Ιράκ διέθετε τέτοια όπλα; Πολλές χώρες έχουν όπλα μαζικής καταστροφής.

Σύμφωνα με τον κανόνα αξιολόγησης των προσώπων που εξυπηρετούν τη Ουάσιγκτον, προήχθη το νούμερο Ράσμουσεν.
Το πρόβλημα με τη προαγωγή των αδίστακτων ηλίθιων είναι ότι θυσιάζουν την τύχη του κόσμου για τη σταδιοδρομία τους. Ο Ράσμουσεν έβαλε όλη την Ανατολική και Δυτική Ευρώπη στο χείλος του αφανισμού. Ο Ράσμουσεν ανακοίνωσε την δημιουργία μιας δύναμης που θα είναι αιχμή του δόρατος ικανή να οδηγήσει ένα πόλεμο αστραπή (Blitzkrieg) κατά της Ρωσίας. Αυτό που η μαριονέτα της Ουάσιγκτον ονομάζει «σχέδιο ετοιμότητας για δράση» δικαιολογείται ως απάντηση στην« επιθετική συμπεριφορά της Ρωσίας στην Ουκρανία».

«Η δύναμη αιχμή του δόρατος» του Ράσμουσεν θα καταστραφεί με κάθε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Τι είδος ηλίθιου θα προκαλούσε μια πυρηνική υπερδύναμη με αυτόν τον τρόπο;
Ο Ράσμουσεν κατήγγειλε την  «επιθετική συμπεριφορά της Ρωσίας», αλλά δεν έχει καμία απόδειξη για το τι λέει. Η Ρωσία στάθηκε στο περιθώριο, ενώ η κυβέρνηση-μαριονέτα της Ουάσινγκτον στο Κίεβο βομβάρδισε και επιτέθηκε σπίτια αμάχων, νοσοκομεία, σχολεία και εξέδωσε μια σταθερή ροή ψεμάτων ενάντια στη Ρωσία.
Η Ρωσία απέρριψε τα αιτήματα των νέων ανεξάρτητων επαρχιών της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας, των πρώην περιοχών της Ρωσίας να ενωθούν με τη Ρωσία.

Όπως το γνωρίζουν οι αναγνώστες, θεωρώ την απόφαση του Πούτιν ως σφάλμα, αλλά τα γεγονότα μπορούν και να αποδείξουν ότι κάνω λάθος και είμαι έτοιμος να το δεχτώ.
Προς το παρόν, γεγονός είναι ότι οποιαδήποτε πράξη βιαίας συμπεριφοράς  είναι το αποτέλεσμα της υποστήριξης των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ναζί προς το Κίεβο. Οι ουκρανικές Ναζί πολιτοφυλακές είναι αυτές που επιτεθούν κατά αμάχων στα πρώην εδάφη της Ρωσίας στην ανατολική και νότια Ουκρανία. Ορισμένος αριθμός ουκρανικών στρατιωτικών μονάδων αυτομόλησε στις ανεξάρτητες δημοκρατίες.

Ναι, οι Ναζί.
Το δυτικό μέρος της Ουκρανίας ήταν η μητρική έδρα του ναζιστικού ουκρανικού στρατού SS που πολέμησε υπέρ του Χίτλερ.
Σήμερα, οι οργανωμένες πολιτοφυλακές από το Δεξί Τομέα και άλλες δεξιές πολιτικές οργανώσεις φέρνουν το ναζιστικό έμβλημα του ναζιστικού ουκρανικού στρατού SS.
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που υποστηρίζου η Ουάσιγκτον και η ΕΕ.

Αν οι Ουκρανοί Ναζί μπορούν να νικήσουν κατά της Ρωσίας, αλλά δεν μπορούν, θα στραφούν προς τη Δύση, όπως το έκανε ο ισλαμιστικός στρατός του ΙΚΙΛ (Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ, της Συρίας και του Λεβάντε) που χρηματοδοτείται από την Ουάσιγκτον που πυροδότησε τον πόλεμο στη Λιβύη και τη Συρία.
Αυτή τη στιγμή το ΙΚΙΛ συμμετέχει στην αναδιαμόρφωση της Μέσης Ανατολής, και η Ουάσιγκτον φαίνεται ανήμπορη.

Ο William Binney, ένας πρώην ανώτερος αξιωματούχος της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (NSA) των ΗΠΑ, και οι συνεργάτες του της CIA και των στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών  έγραψαν στη Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ  καλώντας την να προσέξει τα ψέματα του Ομπάμα κατά την επόμενη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουαλία. Οι αξιωματούχοι των αμερικανικών μυστικών συμβουλεύουν στη Μέρκελ να θυμηθεί την ιστορία «των όπλων μαζικής καταστροφής» του Ιράκ και να μη εξαπατηθεί και πάλι, αυτή τη φορά στο πλαίσιο της σύγκρουσης με τη Ρωσία.

Το ερώτημα είναι: ποιον εκπροσωπεί η Μέρκελ; Τη Ουάσιγκτον ή τη Γερμανία;
Μέχρι στιγμής, η Μέρκελ έχει εκπροσωπήσει την Ουάσιγκτον και όχι τα γερμανικά οικονομικά συμφέροντα, ούτε τον γερμανικό λαό, ούτε τα συμφέροντα της Γερμανίας ως χώρα.

Εδώ είναι ένα παράδειγμα μιας εκδήλωσης στη Δρέσδη, όπου το πλήθος αντιτίθεται στην ομιλία της Μέρκελ, φωνάζοντας «kriegstreiber (πολεμοχαρής)»,«ψεύρα, ψεύτρα», και  «όχι πόλεμος με τη Ρωσία». ( δείτε το βίντεο:? https://www.youtube.com/watch -wSMhGE_Mpk v = ).

Κατά τη διάρκεια του διδακτορικού μου, ο επιβλέπον καθηγητής μου, ο οποίος έγινε ανώτερος αξιωματούχος του Πενταγώνου με αποστολή να λήξει τον πόλεμο του Βιετνάμ, απαντώντας σε ερώτησή μου σχετικά με το πώς η Ουάσιγκτον πάντα κατάφερε να επιβάλει στους Ευρωπαίους αυτό που θέλει η Ουάσιγκτον, μου απάντησε:
«τα χρήματα, τους δίνουμε χρήματα». «Την εξωτερική βοήθεια;», ρώτησα,
«Όχι, δίνουμε στους Ευρωπαίους πολιτικούς βαλίτσες γεμάτες με χρήματα (“bag fulls of money”)» . «Ήταν όλοι προς πώληση, και τους αγοράσαμε. Και έρχονται και αναφέρονται».
Ίσως αυτό να εξηγεί τα 50 εκατ. δολάρια που μάζεψε ο Τόνι Μπλερ σε ένα χρόνο.

Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ο μεγαλύτερος οίκος ανοχής στον κόσμο, περιμένει απελπισμένα τον πόλεμο.
Η συντακτική επιτροπή της  Washington Post,  που έγινε τώρα μια εφημερίδα-τρόπαιος στα χέρια του δισεκατομμυριούχου ιδιοκτήτη του Amazon.com, δημοσίευσε ένα κύριο άρθρο στις 31 Αυγούστου, που περιλαμβάνει όλα τα ψέματα που προέρχονται από την Ουάσιγκτον (και του Post ) για τον Πούτιν .
Ο ιδιοκτήτης του Amazon.com  θα ξέρει χωρίς αμφιβολία πως να εμπορεύονται τα προϊόντα στο διαδίκτυο, αλλά και όσον αφορά τη διαχείριση μιας εφημερίδας, η διαχείριση του είναι απελπιστική. Οι συντάκτες της Washington Post  μετέτρεψαν το τρόπαιο του σε περίγελο του κόσμου.

Εδώ είναι οι ανόητες κατηγορίες που διατύπωσαν οι συντάκτες του δισεκατομμυριούχου εναντίον του Πούτιν στην εφημερίδα του:

«Οι πολιτοφυλακές που χρηματοδοτούνται από τους Ρώσους στην Ουκρανία» είναι υπεύθυνες για «την κατάρριψη το αεροπλάνο γραμμής της Μαλαισίας τον Ιούλιο». «Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ελέγχονται από το ρωσικό κράτος» είπαν ψέματα και παραπληροφορούν το ρωσικό λαό για τους υπεύθυνους της συντριβής του αεροσκάφους».
«Ο κ. Πούτιν, ο Μέγας Ψεύτης, δείχνει γιατί είναι σημαντικό να υποστηριχτεί ένας ελεύθερος τύπος, όπου υπάρχει και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπως το Radio Free Europe που φέρνουν την αλήθεια στους ανθρώπους που την έχουν ανάγκη».

Ως πρώην αρχισυντάκτης της  Wall Street Journal, μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτή η ασυνήθιστη προπαγάνδα στα πλαίσια ενός πρωτοσέλιδου θα είχε ως αποτέλεσμα την άμεση απόλυση όλων των ενδιαφερομένων μερών. Στην εποχή μου, η  Washington Post  θεωρούταν ως πράκτορας της CIA ανάμεσα στα μέλη του Κογκρέσου. Σήμερα, το Post  έχει βυθιστεί πολύ κάτω από αυτή τη φήμη.

Έζησα πλημμύρες προπαγάνδας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κατά τη διάρκεια της ζωής μου, αλλά αυτό το πρωτοσέλιδο της Washington Post  κέρδισε το μπρελόκ. Το πρωτοσέλιδο δείχνει πώς οι δημοσιογράφοι, οι αρθρογράφοι αγνοούν τα πάντα εκτός αν είναι τελείως  διεφθαρμένοι. Υποθέτει επίσης ότι οι αναγνώστες είναι εντελώς απληροφόρητοι.

Αν οι ρωσικές στρατιωτικές μονάδες είχαν μπει σε δράση στην ανατολική Ουκρανία, η κατάσταση θα ήταν ακριβώς όπως περιγράφεται από  τον Αλέξανδρο Zakharchenko  και τον  Ντμίτρι Orlov:
Η Ουκρανία δεν θα υφίσταται πλέον.
Η Ουκρανία θα ήταν πάλι μέρος της Ρωσίας, όπως ήταν για αιώνες πριν η Ουάσιγκτον εκμεταλλευτεί την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης για να αποκλείσει την Ουκρανία μακριά από τη Ρωσία.

Το ερώτημα που τίθεται είναι: πόσο καιρό θα έχει η Ρωσία την υπομονή να αντέξει τα τεράστια ψέματα και προκλήσεις της Δύσης;
Δεν έχει σημασία ο τρόπος που Ρωσία αποφεύγει να παρέμβει, η Ρωσία κατηγορείται για το χειρότερο.
Ως εκ τούτου, η Ρωσία μπορεί να προκαλέσει το χειρότερο.

Το ΝΑΤΟ δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα, αν η Ρωσία αποφάσιζε ότι η Ουκρανία στα χέρια της Ουάσιγκτον, παραείναι μεγάλη στρατηγική απειλή, και αποφάσιζε να ενσωματώσει την Ουκρανία στη Ρωσία, της οποίας ήταν μέρος για αιώνες.
Οποιαδήποτε δύναμη του ΝΑΤΟ που θα σταλεί θα συνεπάγεται ένας πόλεμος που το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να κερδίσει. Ο γερμανικός πληθυσμός, που θυμάται τις συνέπειες του πολέμου με τη Ρωσία, θα ανέτρεπε τη κυβέρνηση-μαριονέτα της Ουάσιγκτον. Θα κατάρρεαν το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ η Γερμανία θα εγκατέλειπε το παράλογο κατασκεύασμα που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον σε βάρος της Ευρώπης.

Όταν συμβεί αυτό, ο κόσμος θα έχει ειρήνη. Αλλά όχι πριν.
Για όσους ενδιαφέρονται για το πώς λειτουργεί αυτή η γη προπαγάνδας, η κυβέρνηση μαριονέτα στην Ουάσιγκτον στο Κίεβο αποδίδει την ήττα των στρατιωτικών της δυνάμεων στη Δημοκρατία του Ντόνετσκ στην παρουσία ρωσικών στρατιωτικών μονάδων εντός του στρατού του Ντόνετσκ.
Αυτή είναι η προπαγάνδα που μεταδίδεται στα δυτικά της Ουκρανίας και των Δυτικών των «εκπορνευμένων ( presstitute)» μέσων ενημέρωσης, μια συλλογή πόρνων που αναμεταδίδουν την προπαγάνδα χωρίς καμία έρευνα.

Ωστόσο, το Κίεβο αντιμετωπίζει μια διαφορετική ιστορία με το ΔΝΤ.
Το Κίεβο δεν μπορεί να λάβει χρήματα από το ΔΝΤ για να πληρώσει τους δυτικούς πιστωτές του αν η Ουκρανία είναι σε πόλεμο.
Ως εκ τούτου,  η Ουκρανία δηλώνει ακριβώς το αντίθετο στο ΔΝΤ: Η Ρωσία δεν επιτέθηκε στην Ουκρανία .
(Διαβάστε:  http://vineyardsaker.blogspot.com/2014/08/ukie-doubleplusgooddoublethink.html )

Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης παραμένουν αδιάφορα σε όλα τα γεγονότα. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι τα ψέματα. Μόνο τα ψέματα.

Η  Washington Post , η  New York Times ,  το CNN,  η Fox “news”, η  Die Welt , ο γαλλικός Τύπος, ο βρετανικός Τύπος, όλοι παρακαλούν: «Παρακαλώ, Ουάσιγκτον, δώσε μας πιο εντυπωσιακά ψέματα που μπορούμε να διαδίδουμε. Η οικονομική υγεία μας είναι τα χρειάζεται. Γιατί να ανησυχούμε για τον πόλεμο και την ανθρώπινη φυλή, αν μπορούμε να ανακτήσουμε τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα».

Σύμφωνα με τον Justin Raimondo,  η Ουάσιγκτον φυτεύει τους σπόρους του Γ Παγκοσμίου Πολέμου:
http://original.antiwar.com/justin/2014/09/02/our-cold-war-with-russia-could-turn-hot/

Paul Craig Roberts
paulcraigroberts.org

Πρωτότυπο άρθρο στα αγγλικά:
Warning to the World: Washington and its NATO and EU Vassals are Insane, που δημοσιεύθηκε 5 Σεπ., 2014
About the author:
Paul Craig Roberts, former Assistant Secretary of the US Treasury and Associate Editor of the Wall Street Journal, has held numerous university appointments. He is a frequent contributor to Global Research. Dr. Roberts can be reached at http://paulcraigroberts.org