Για να κρατά κανείς ξυπνητό το πνεύμα δεν υπάρχει μόνο ο καφές, η αρρώστεια, η αϋπνία ή η ψύχωση του θανάτου· η αθλιότητα βοηθάει εξίσου αν όχι πιο αποτελεσματικά: ο τρόμος της επαύριον και κείνος της αιωνιότητας, οι σκοτούρες για το χρήμα όπως και οι μεταφυσικές φοβίες, αναιρούν την ησυχία και τον εφησυχασμό. - Όλες μας οι ταπεινώσειςοφείλονται στο ότι δεν μπορούμε να αποφασίσουμε να πεθάνουμε της πείνας. Αυτή τη δειλία την πληρώνουμε ακριβά. Ζούμε μαζί με τους ανθρώπους, χωρίς να έχουμε κλήση στην επαιτεία! Ταπεινωνόμαστε μπροστά σε αυτά τα ντυμένα, επισφαλή, προκατειλημμένα πιθηκάκια! Βρισκόμαστε στη διάκριση αυτών των γελοίων που είναι ανάξιοι για περιφρόνηση! Η ντροπή που νιώθει κανείς όταν σκεπτεται να ξεκινήσει το οτιδήποτε, γεννάει τη λαχτάρα εκμηδένισης αυτού του πλάνήτη, με τις ιεραρχίες και τους υποβιβασμούς που αυτές συνεπάγονται. Η κοινωνία δεν είναι ένα κακό, είναι μια καταστροφή: Τί βλακώδες θαύμα που μπορούμε να ζούμε στους κόλπους της! Όταν την ατενίζουμε, μεταξύ μανίας και αδιαφορίας, είναι ανεξήγητο το πως κανείς δεν μπόρεσε να γκρεμίσει το οικοδόμημά της, το ότι μέχρι σήμερα δεν βρέθηκαν αγαθά πνεύματα, απελπισμένα και ευπρεπή, για να την σαρώσουν και να εξαλείψουν τα ίχνη της.
Υπάρχουν πολλές ομοιότητες ανάμεσα στην αναζήτηση του χρήματος μέσα στην πόλη και στην αναμονή μιας απάντησης από την σιωπή του σύμπαντος. Η απληστεία πρωτοστατεί στις καρδιές και στην ύλη. Στα κομμάτια αυτή η άθλια ύπαρξη! Θησαυρίζει τα νομίσματα και τα μυστήρια: οι τράπεζες είναι τόσο δυσπρόσιτες όσο και τα βάθη του Αγνώστου. Αλλά ποιός ξέρει; Πιθανώς κάποια μέρα αυτό το Άγνωστο θα φανερωθεί και θα δείξει τους θησαυρούς του· όσο το αίμα τρέχει στις φλέβες του, ο πλούσιος δεν θα ξεθάψει τα άσπρα του...Θα σας ομολογήσει τις ντροπές του, τα ελαττώματά του, τα εγκλήματά του: θα πει όμως ψέματα για την περιουσία του· θα κάνει κάθε λογής εκμυστήρευση, θα σας αποκαλύψει τη ζωή του: δεν θα οικειοποιηθείτε όμως το τελευταίο μυστικό του, το χρηματικό του μυστικό...
Η αθλιότητα δεν είναι μια διαβατική κατάσταση: συμπίπτει με τη βεβαιότητα ότι, όπως και να έχουν τα πράγματα δεν θα έχετε ποτέ τίποτα, ότι έχετε γεννηθεί μακριά από την κυκλοφορία των αγαθών, ότι πρέπει να παλέψετα για να αναπνεύσετε, ότι πρέπει να κερδίσετε ακόμα και τον αέρα που αναπνέετε και ότι, ακόμη και όταν θα εξαφανιστεί η κοινωνία, η φύση δεν θα είναι λιγότερο ανεπιεικής ούτε λιγότερο διεστραμμένη. Καμιά πατρική αρχή δεν παρέστει στη Δημιουργία: παντού χαμένοι θησαυροί: ιδού ο Αρπαγκόν δημιουργός, ο Ύψιστος φιλάργυρος και φιλοκρύφιος. Αυτός έβαλε μέσα σας τον τρόμο της επαύριον: διόλου δεν πρέπει να μας εκλήσσει το ότι η θρησκεία είναι μια μορφή αυτού του τρόμου. Για τους ανέκαθεν ενδεείς, η αθλιότητα είναι κάτι σαν διεγερτικό που θα είχαν λάβει άπαξ δια παντός, χωρίς περιθώριο να εξουδετερώσουν την επενέργειά του· ή σαν έμφυτη επιστήμη που, πριν από την όποια γνώση της ζωής, θα μπορούσε να περιγράψει την κόλασή της...
Εμίλ Σιοράν
"Εγκόλπιο Ανασκολοπισμού"
Μετ. Κωστής Παπαγιώργης, Εκδ. Εξάντας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου