Χώρες ανήμπορες να ανταποδώσουν, έστω και με λίγα, αλλά επωδυνα πλήγματα απο μακριά,τα πολλά πλήγματα που θα δέχονταν από κοντά, θα ήσαν αθύρματα στα χέρια του πλανητικού ηγεμόνα και θα μεταβάλλονταν σε πεδίο ασκήσεων και δοκιμών της στρατιωτικής του τεχνολογίας και της πολεμικής του ετοιμότητας. Ετσι, σύντομοι και εντατικοί οιωνεί χειρουργικοί πόλεμοι, όπου η υψηλή στρατιωτική τεχνολογία θα εκδιπλώνει ανεμπόδιστα τις δυνατότητες της και θα κρίνει αποτελεσματικά την έκβαση του πολέμου, είναι πιθανοί μονάχα όταν ο ένας απο τους δύο εμπολέμους, ο χειρούργος δηλαδή, υπερέχει λίγο-πολύ συντριπτικά.
Όσοι λοιπόν προβλέπουν ότι στό μέλλον θα επικρατήσει αυτή η μορφή πολέμου, στην πραγματικότητα έχουν απλώς κατά νούν έναν ορισμένο συσχετισμό δυνάμεων. Με δεδομένο αυτόν τον συσχετισμό, ο ασθενέστερος μόνο μιά δυνατότητα έχει να μεταφέρει (εν μέρει ) τον πόλεμο στό έδαφος του ισχυρότερου, να επιτύχει δηλαδή με άλλα μέσα ότι μιά μεσαία η μείζων δύναμη θα κατάφερνε με τους βαλλιστικούς της πυραύλους. Η δύναμη αυτή είναι η τρομοκρατία και η δολιοφθορά.
Οι δυνάμεις οι οποίες διεκδικούν αυτονόητα γιά τον εαυτό τους το δικαίωμα επεμβάσεως όπου και όποτε θέλουν, επικαλούμενες -και αυτό ούτε κάν πάντα- “ανθρωπιστικούς ” και “ειρηνευτικούς” σκοπούς, θα μάθουν σε διάφορες περιπτώσεις στο μέλλον ότι η επέμβαση δεν εξάγεται μόνον υπό μορφή στρατιωτικών επιχειρήσεων αλλά και εισάγεται υπό μορφή τρομοκρατικών ενεργειών.
Παναγιώτης Κονδύλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου