Φρανσίσκο Γκόγια, Ήρθε η ώρα, χαλκογραφία
1797-98
Παναγιώτης Κονδύλης (1943-1998)
Η Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού
(απόσπασμα)
Ο συνδυασμός των πάντων με τα πάντα, ο οποίος, όπως θα δούμε σ΄αυτό το βιβλίο, αποτελεί ουσιώδες γνώρισμα του μαζικοδημοκρατικού τρόπου σκέψης, καθώς και οι ηδονιστικές αξίες του αυθορμητισμού και της αυτοπραγμάτωσης, όπως τις διακήρυξε η πολιτισμική επανάσταση στην Ελλάδα συμφύρθηκαν με τις παμπάλαιες και πασίγνωστες επιχώριες έξεις της πνευματικής νωθρότητας, του εξυπνακιδισμού και της ημιμάθειας. Η σύμφηση αυτή, επομένως, ΄ήταν η φυσική και βολική είσοδος του μεταμοντερνισμού σ΄έναν τόπο όπου το αστικό εργασιακό ήθος είναι ουσιαστικά άγνωστο όχι μόνο στον τομέα της υλικής παραγωγής, αλλά και στον τομέα του πνεύματος, όπου δεν διαμορφώθηκαν επιστημονικές παραδόσεις με συνοχή και με μακρόβιους φορείς και όπου οι μίμοι και οι γελωτοποιοί εκροσωπούνται με ποσοστά ιδιαιτέρως υψηλά στους κύκλους των διανοουμένων, στα πανεπιστήμια και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οπως και να΄χει, η τέτοια είσοδος του μεταμοντερνισμού στις ελληνικές συνθήκες αποτελεί την ολοκλήρωση, και εν μέρει την κορύφωση της κρίσης όλων των θεμελιωδών δεδομένων της ελληνικής εθνικής ζωής.
Η εκποίηση του έθνους με την υλική έννοια θα συνοδευθεί και από την πλήρη πνευματική του στειρότητα, αν η μεταμοντέρνα σύμφυση των πάντων με τα πάντα πραγματωθεί αποκλεισικά ως σύμφυση μεταξύ κακοχωνεμένων δάνειων στοιχείων και αν η φθορά των ελληνικών η εν πάσει περιπτώσει εξελληνισμένων ιδεολογημάτων καταλήξει σύν τοις άλλοις σε συρρίκνωση η εργαλειοποίηση της γλώσσας, τέτοια ώστε να μήν μπορεί πιά να παραχθεί στον νεοελληνικό χώρο το μόνο προιόν που - ακριβώς χάρη στη μοναδική δυναμική μιάς πολυστρωματικής και παμπάλαιας γλώσσας - έχει παραχθεί ως τώρα σε υχηλή ποιότητα : ποίηση.
Απέναντι σε όλα αυτά τα φαινόμενα μπορεί κανείς να δοκιμάζει οδύνη , νοιώθοντας μετέωρος και δίχως εθνικές ρίζες, η μπορεί και να τα θεωρεί ασήμαντα, πιστεύοντας ότι πατρίδα του ανθρώπου προ παντός σήμερα, είναι ο κόσμος κι΄ότι την τροφή που δεν μπορεί να του δώσει ο ένας τόπος του την παρέχει ένας άλλος.
Οποιαδήποτε προσωπική στάση κι΄αν επιλέξει ο καθένας, γεγονός είναι ότι η νεοελληνική ιστορία, έτσι όπως τη γνωρίσαμε στα τελευταία διακόσια χρόνια,κλείνει τον κύκλο της. Ασφαλώς τα τραγικά και κωμικά της επεισόδια δεν τέλειωσαν ακόμη,όμως χάνεται η ενότητα της προβληματικής της και ο ειδοποιός της χαρακτήρας. Η Ελλάδα εντάσσεται σε πολύ χαμηλή θέση στο σύστημα του διεθνούς καταμερισμού της υλικής και πνευματικής εργασίας. Ο δικός της μεταμοντερνισμός συνίσταται στο ότι αποτελεί μιά στενή και παράμερη λωρίδα στο ευρύ φάσμα του μεταμοντερνισμού άλλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου