Το σκοτάδι απλώνεται...

"Έχουμε δημιουργήσει έναν πολιτισμό, του οποίου τα σημαντικότερα στοιχεία στηρίζονται ουσιαστικά στην επιστήμη και την τεχνολογία. Έχουμε όμως ταυτόχρονα οργανώσει με τέτοιο τρόπο τα πάντα γύρω μας, ώστε σχεδόν κανείς να μην κατανοεί την επιστήμη και την τεχνολογία. Πρόκειται για την ιδανικότερη συνταγή για μια μελλοντική καταστροφή μας! Μπορεί να ξεφεύγουμε λίγο κατά καιρούς, αλλά αργά ή γρήγορα ένα εύφλεκτο μίγμα άγνοιας και δύναμης θα εκραγεί ακριβώς μπροστά στα μάτια μας[..] Φοβάμαι ότι καθώς πλησιαζει το τελος της χιλιετηρίδας, η ψευδο-επιστήμη και η δεισιδαιμονία θα φαίνονται χρόνο με το χρόνο πιο δελεαστικές· το τραγούδι του ανορθολογισμού των σειρήνων πιο εύηχο και ελκυστικο[..]Η φλόγα του κεριού εξασθενεί. Το λιγοστό φως τρεμοσβήνει. ι. Οι δαίμονες ξυπνούν.."
Carl Sagan (1934-1996)
Στοιχειωμένος κόσμος. Επιστήμη: Κερί μες στο σκοτάδι, 1995.

                      Γιάννης Σταύρου, Το μήλο της Γνώσης
 

σε πλήρη παρακμή...

"Ο Θεμιστοκλής, μ' ένα διάταγμα που όλοι, επιδοκίμασαν, καταδίκασε σε θάνατο τον διερμηνέα των απεσταλμένων του Ξέρξη, ο οποίος ζήτησε "γην και ύδωρ" από τους Αθηναίους, "διότι τόλμησε να χρησιμοποιήσει την ελληνική γλώσσα για να μεταφέρει τις διαταγές ενός βαρβάρου". Ένας λαός δεν προβαίνει σε παρόμοια κίνηση παρά στην κορυφή της διαδρομής του. Βρίσκεται σε πλήρη παρακμή, βρίσκεται εκτός Ιστορίας από τη στιγμή που δεν πιστεύει πλέον στη γλώσσα του, από τη στιγμή που παύει να την θεωρεί υπέρτατη μορφή έκφρασης, ως τη γλώσσα καθ' εαυτήν."
Εμίλ Σιοράν
Επιλογή από το έργο του "De l'inconvénient d'être né" (μετ. Αντώνης Καραβασίλης, Εκδ. ΣΤΙΓΜΗ)

βρύσιν παρηγορίας...

Δυστυχησμένα πλάσματα / τῆς πλέον δυστυχησμένης

φύσεως, τελειώνομεν / ἕνα θρῆνον καὶ εἰς ἄλλον / πέφτομεν πάλιν...

 

                             Γιάννης Σταύρου, Ακρόπολις
 

Ανδρέας Κάλβος

Ωιδή Εννάτη

Εις Ελευθερίαν

(απόσπασμα)

α´.

Δυστυχησμένα πλάσματα

τῆς πλέον δυστυχησμένης

φύσεως, τελειώνομεν

ἕνα θρῆνον καὶ εἰς ἄλλον

πέφτομεν πάλιν.

β´.

Ἡμεῖς κατεδικάσθημεν

ἄθλιοι, κοπιασμένοι,

πάντα ῾νὰ κατατρέχωμεν,

ἀλλὰ ποτὲ δὲν φθάνομεν

τὴν εὐτυχίαν.

γ´.

Ἴσως (ἂν δὲν μὲ τρέφῃ

ματαία ἐλπίς) εὑρίσκεται

μετὰ τὸν θάνατόν μου

γλυκυτέρα ζωὴ

καὶ μὲ προσμένει.

δ´.

Ὅμως, διατὶ ἐὰν ἔσπειρε

παντοῦ εἰς τὴν οἰκουμένην

τὴν χαρὰν μὲ᾿ τὴν θλῖψιν

τοῦ ἐπουρανίου πατρὸς

τὸ δίκαιον χέρι·

ε´.

Διατὶ κ᾿ ἐδῶ ὅπου μ᾿ ἔρριψεν

εἰς τὴν ἀέριον σφαῖραν,

μίαν ῾νὰ μὴν εὕρω τρέχουσαν

διὰ μέ, μόνην μίαν βρύσιν

παρηγορίας;

ς´.

Βρύσιν! - Καὶ τὰ θαυμάσια

τῆς Ἀρετῆς ἀένναα

νερὰ δὲν βλέπω; Χύνονται

ποταμηδὸν τρυγύρω μου,

τὴν γῆν σκεπάζουν.

ζ´.

Ὦ θνητοί, ποτισθῆτε.

Ἔαν τὸ θεῖον πίετε

ρεῦμα, ὁ πόνος μὲ᾿ δάκρυα

τὴν τράπεζαν, τὸ στρῶμα σας

ἂς βρέξῃ τότε.

η´.

Ἂς ἔλθῃ τότε, ἂς ἔλθῃ

῾νὰ σᾶς περικυκλώσῃ

μὲ᾿ σκοτεινά, βρονταῖα,

πεπυκνωμένα σύννεφα

ἡ δυστυχία.

θ´.

Μία δύναμις οὐράνιος

εἰς τὴν ψυχήν σας δίδει

πτερὰ ἐλαφρά, καὶ ὑψώνεται

λαμπρὸν τὸ μέτωπόν σας

ὑπὲρ τὴν νύκτα.

ι´.

Ἀπὸ τὰ ὀλύμπια δώματα

δροσερὸν καταβαίνει

χαρᾶς, ἐλαίου φύσημα,

καὶ στεγνώνει τὰ δάκρυα·

τὸν ἵδρωτά σας.

ια´.

Ἐκεῖ ὅπου ἐπατήσατε

ἰδοὺ οἱ καρποὶ φυτρώνουν,

καὶ τ᾿ ἄνθη ἰδοὺ σκορπίζουσι

τὰ κύματα εὐτυχῆ

τῆς μυρωδίας.

ιβ´.

Τῆς Φιλίας ἡ Χάριτες,

καὶ τοῦ Ὑμεναίου, συμπλέκουσι

χορῶν πλουσίους στεφάνους·

βωμὸν ἔχουν τὸν θρόνον σας

καὶ τὸν δοξάζουν.

ιγ´.

Ἂν εἰς δικαίους ἔλθητε

πολέμους, ἢ ἕνα μνῆμα,

μνῆμα τίμιον εὑρίσκετε,

ἢ τῶν θριάμβων τ᾿ ᾄσματα,

καὶ τὰ κλωνάρια.

ιδ´.

Τὰ πολύχρυσα πέπλα,

καὶ τ᾿ ἀρώματα ὁ Πλοῦτος,

γλυκὺ ἡ Σοφία τὸ φίλημα

σᾶς χαρίζει ἐὰν ἦναι

μὲ σᾶς ἡ εἰρήνη.

ιε´.

Ὦ Ἀρετή! πολύτιμος

θεά, σὺ ἠγάπας πάλαι

τὸν Κιθαιρῶνα, σήμερον

τὴν γῆν μὴ παραιτήσῃς,

τὴν πατρικήν μου.