βρύσιν παρηγορίας...

Δυστυχησμένα πλάσματα / τῆς πλέον δυστυχησμένης

φύσεως, τελειώνομεν / ἕνα θρῆνον καὶ εἰς ἄλλον / πέφτομεν πάλιν...

 

                             Γιάννης Σταύρου, Ακρόπολις
 

Ανδρέας Κάλβος

Ωιδή Εννάτη

Εις Ελευθερίαν

(απόσπασμα)

α´.

Δυστυχησμένα πλάσματα

τῆς πλέον δυστυχησμένης

φύσεως, τελειώνομεν

ἕνα θρῆνον καὶ εἰς ἄλλον

πέφτομεν πάλιν.

β´.

Ἡμεῖς κατεδικάσθημεν

ἄθλιοι, κοπιασμένοι,

πάντα ῾νὰ κατατρέχωμεν,

ἀλλὰ ποτὲ δὲν φθάνομεν

τὴν εὐτυχίαν.

γ´.

Ἴσως (ἂν δὲν μὲ τρέφῃ

ματαία ἐλπίς) εὑρίσκεται

μετὰ τὸν θάνατόν μου

γλυκυτέρα ζωὴ

καὶ μὲ προσμένει.

δ´.

Ὅμως, διατὶ ἐὰν ἔσπειρε

παντοῦ εἰς τὴν οἰκουμένην

τὴν χαρὰν μὲ᾿ τὴν θλῖψιν

τοῦ ἐπουρανίου πατρὸς

τὸ δίκαιον χέρι·

ε´.

Διατὶ κ᾿ ἐδῶ ὅπου μ᾿ ἔρριψεν

εἰς τὴν ἀέριον σφαῖραν,

μίαν ῾νὰ μὴν εὕρω τρέχουσαν

διὰ μέ, μόνην μίαν βρύσιν

παρηγορίας;

ς´.

Βρύσιν! - Καὶ τὰ θαυμάσια

τῆς Ἀρετῆς ἀένναα

νερὰ δὲν βλέπω; Χύνονται

ποταμηδὸν τρυγύρω μου,

τὴν γῆν σκεπάζουν.

ζ´.

Ὦ θνητοί, ποτισθῆτε.

Ἔαν τὸ θεῖον πίετε

ρεῦμα, ὁ πόνος μὲ᾿ δάκρυα

τὴν τράπεζαν, τὸ στρῶμα σας

ἂς βρέξῃ τότε.

η´.

Ἂς ἔλθῃ τότε, ἂς ἔλθῃ

῾νὰ σᾶς περικυκλώσῃ

μὲ᾿ σκοτεινά, βρονταῖα,

πεπυκνωμένα σύννεφα

ἡ δυστυχία.

θ´.

Μία δύναμις οὐράνιος

εἰς τὴν ψυχήν σας δίδει

πτερὰ ἐλαφρά, καὶ ὑψώνεται

λαμπρὸν τὸ μέτωπόν σας

ὑπὲρ τὴν νύκτα.

ι´.

Ἀπὸ τὰ ὀλύμπια δώματα

δροσερὸν καταβαίνει

χαρᾶς, ἐλαίου φύσημα,

καὶ στεγνώνει τὰ δάκρυα·

τὸν ἵδρωτά σας.

ια´.

Ἐκεῖ ὅπου ἐπατήσατε

ἰδοὺ οἱ καρποὶ φυτρώνουν,

καὶ τ᾿ ἄνθη ἰδοὺ σκορπίζουσι

τὰ κύματα εὐτυχῆ

τῆς μυρωδίας.

ιβ´.

Τῆς Φιλίας ἡ Χάριτες,

καὶ τοῦ Ὑμεναίου, συμπλέκουσι

χορῶν πλουσίους στεφάνους·

βωμὸν ἔχουν τὸν θρόνον σας

καὶ τὸν δοξάζουν.

ιγ´.

Ἂν εἰς δικαίους ἔλθητε

πολέμους, ἢ ἕνα μνῆμα,

μνῆμα τίμιον εὑρίσκετε,

ἢ τῶν θριάμβων τ᾿ ᾄσματα,

καὶ τὰ κλωνάρια.

ιδ´.

Τὰ πολύχρυσα πέπλα,

καὶ τ᾿ ἀρώματα ὁ Πλοῦτος,

γλυκὺ ἡ Σοφία τὸ φίλημα

σᾶς χαρίζει ἐὰν ἦναι

μὲ σᾶς ἡ εἰρήνη.

ιε´.

Ὦ Ἀρετή! πολύτιμος

θεά, σὺ ἠγάπας πάλαι

τὸν Κιθαιρῶνα, σήμερον

τὴν γῆν μὴ παραιτήσῃς,

τὴν πατρικήν μου.