Ζωγραφική & Αποφθέγματα
Αν μπορούσαμε να ζωγραφίσουμε με τα χέρια αυτά που βλέπουμε με τα μάτια.
Ονορέ ντε Μπαλζάκ
Οι ζωγράφοι και οι ποιητές έχουν την ελευθερία να ψεύδονται.
Ρόμπερτ Μπερνς
Ο ζωγράφος παλεύει και ανταγωνίζεται με τη φύση.
Λεονάρντο Ντα Βίντσι
Όποιος έχει πλούσια αισθήματα, ζωγραφίζει και καλύτερα.
Αλεξάντερ Πόουπ
Υπάρχουν δύο σχολές ζωγραφικής, η σοβαρή και η γελοία.
Κάρολος Ντίκενς
Η ζωγραφική είναι η σιωπηλή ποίηση και η ποίηση είναι ζωγραφική με το χάρισμα του λόγου.
Σιμωνίδης ο Κείος
Κάθε πορτρέτο που γίνεται με την έμπνευση του ζωγράφου, είναι το πορτρέτο του καλλιτέχνη και όχι αυτού που ποζάρει.
Όσκαρ Ουάιλντ
Κανένας ζωγραφικός πίνακας δεν μπορεί να είναι καλός όταν διαστρέφει την πραγματικότητα, για το λόγο και μόνο ότι τίποτα δεν είναι ωραίο όταν δεν είναι αληθινό.
Αλεξάντερ Πούσκιν
Η έλλειψη των εξαιρετικών προσωπικοτήτων είναι ιδιαίτερα έντονη στο χώρο της τέχνης. Η ποίηση, η ζωγραφική, η μουσική έχουν οριστικά εκφυλιστεί και σε μεγάλο βαθμό έχουν χάσει τη λαϊκή απήχησή τους.
Α. Αϊνσταϊν
Οι καλές τέχνες, όταν αποχωρίζονται από την Αλήθεια, θα φτάσουν, σίγουρα, στον παραλογισμό, αν δεν πεθάνουν.
Τ. Καρλάιλ
Οι μεγάλοι καλιτέχνες δεν έχουν πατρίδα.
Α. ντε Μυσσέ
Λίγοι είναι εκείνοι που καταλαβαίνουν από πίνακες. Οι υπόλοιποι είτε καμώνονται ότι καταλαβαίνουν, ή δεν καταλαβαίνουν τίποτα.
Ρ. Κίπλινγκ
Ο καλλιτέχνης χωρίς φιλοδοξία, είναι σαν γυναίκα που δε θέλει να αρέσει. Και οι δυο προκαλούν πλήξη.
Ε. Λαμπουλέ
Η τέχνη είναι ο μεσίτης εκείνου το οποίο δεν μπορείς να εκφράζεις.
Γκαίτε
Διαγωνισμός: όταν μια μετριότητα κρίνει την άλλη.
Φ. Ράϊτ
Η ζωγραφική είναι ποίηση που βλέπεται, αλλά η ποίηση είναι ζωγραφική που ακούγεται.
Λεονάρδο ντα Βίντσι
Πίνακας: κάτι μεταξύ αντικείμενου και σκέψης.
Σ. Πάλμερ
Εάν είναι τέχνη τότε δεν είναι για όλους, αν όμως δεν είναι για όλους, τότε ίσως ακόμη δεν έγινε Τέχνη.
Α. Σόμπεργκ
Η τέχνη είναι η πνευματική διαμαρτυρία μας, είναι μια θαρραλέα απόπειρα να υποδείξει κανείς στη ζωή το σωστό δρόμο.
Ο. Ουάιλντ
Όλοι είμαστε βουλιαγμένη στο βούρκο, αλλά μερικοί κοιτάζουν τ' άστρα.
Ο. Ουάιλντ
Με τη ζωγραφική βλέπεις τα πράγματα έτσι όπως ήτανε κάποτε, όταν τους κοιτούσανε με αγάπη.
Π. Βαλερύ
Πολλοί άνθρωποι βλέποντας τον πίνακά σας, θα βλαστημούνε, αλλά θα βρίσκονται πιο πολλοί εκλεπτυσμένοι γάιδαροι που με ύφος ειδικού θα ξεστομίσουν: "Υπέροχο!"
Α. Λουνατσάρσκι
Ίσως τις πιο μεγάλες βλακείες και πιο συχνά ακούει ένας πίνακας στο μουσείο.
Ε. και Ζ. Γκονκούρ
Η πραγματικά καλή ζωγραφική μας κάνει να την θαυμάζουμε μέχρι την στιγμή που αρχίζουν να την θαυμάζουν και οι άλλοι.
Λ. Βοβενάργκ
Μουσεία: τα νεκροταφεία της τέχνης.
Α. ντε Λαμαρτίν Σύγχρονη ζωγραφική: αγοράζεις έναν πίνακα για να κρύψεις μια τρύπα στον τοίχο και μετά καταλαβαίνεις ότι η τρύπα είχε καλύτερη όψη.
Ρ. Ορμπέν
Δεν είναι η ποιότητα της πρώτης ύλης που κάνει την τέχνη, είναι η τέχνη που δίνει ποιότητα στην πρώτη ύλη.
Β. Ραφαηλίδης
Ο πίνακας τον οποίον επαινούν περισσότερο από δέκα τοις εκατό θεατές, αξίζει να καεί.
Μπ. Σω
Το ταλέντο γεννά την έμπνευση, αλλά διευθύνει την έμπνευση η δεξιότητα.
Ε. Οζέσκο
"Δίνω στο κοινό ό,τι μου ζητάει" είναι μια καλή απάντηση από έναν υπάλληλο μπακάλικου, αλλά όχι από έναν καλλιτέχνη.
Σ. Μπέρμαν
Όλοι θέλουν να καταλάβουν τη ζωγραφική. Γιατί δεν προσπαθούν να καταλάβουν το κελάηδημα των πουλιών; Τους αρέσει η νύχτα, ένα λουλούδι, τόσα πράγματα γύρω τους, χωρίς να τα καταλαβαίνουν. Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβουν τη ζωγραφική;
Π. Πικάσο
Χωρίς τα παράσιτά της: κλέφτες, τραγουδιστές, χορευτές, μυστικιστές, ποιητές, φιλόσοφους, επιχειρηματίες η ανθρωπότητα θα ήταν μια κοινωνία ζώων, ή μάλλον ούτε καν μια κοινωνία αλλά μια συνομοταξία. Το αλάτι θα έλειπε από τη γη.
Π. Βαλερύ
Στυλ έχεις όταν ξεχνάς όλα τα στυλ.
Ζ. Ρενάρ
"Η τέχνη για την τέχνη" έχει τόσο νόημα όσο "Το ποτό για το ποτό".
Σ. Μωμ
Τέχνη είναι η αδιάκοπη προσπάθεια να συναγωνιστούμε την ομορφιά των λουλουδιών, χωρίς ποτέ να το κατορθώνουμε.
Μ. Σαγκάλ
Ζωγραφική: κάτι ανάμεσα στη σκέψη και αντικείμενο.
Σ. Κόλριτζ
Τέχνη δεν είναι να απεικονίζουμε τα ωραία πράγματα, αλλά να απεικονίζουμε ωραία τα πράγματα.
Ε. Καντ
Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να δούμε την αλήθεια.
Π. Πικάσο
Θα φθάσει μια στιγμή που η τέχνη θα εξοριστεί για τα καλά από τη ζωή μας, που η επιρροή της πάνω στην ύπαρξη θα είναι μηδαμινή.
Γκ. Χέγκελ
Για να μην καταστραφούμε από τη γνώση, έχουμε την Τέχνη.
Φ. Νίτσε
Στο να προσδίδεις στις αρχαίες σκέψεις καινούργια μορφή, αυτό είναι που αποτελεί όλες τις τέχνες και όλη τη δημιουργικότητα.
Α. Φρανς
Ο μεγάλος ζωγράφος δεν πρέπει να έχει γλώσσα, για να εκφράζει τον εαυτό του μόνο με το πινέλο.
Α. Ματίς
Η σύγχρονη Τέχνη της Ευρώπης είναι ένα άχρηστο συμπλήρωμα της ζωής που περισσότερο την μειώνει παρά την εξευγενίζει.
Σ. Αουρομπίντο
Το πιο μεγάλο στήριγμα για την εγωιστική ήρεμη ζωή είναι η απασχόληση με την τέχνη για τέχνη. Ο κακός πρέπει οπωσδήποτε ν’ αγαπά τέτοια τέχνη.
Λ. Τολστόι
Οι ατέλειες πάντα είναι εκεί όπου τελειώνει η δημιουργικότητα και αρχίζει η δουλειά.
Β. Μπελίνσκι
Ο θάνατος της φιλοσοφίας επιτρέπει βιβλία «φιλοσοφίας», ο θάνατος του μυθιστορήματος δημιούργησε «μυθιστορήματα», ο θάνατος της τέχνης, έργα «τέχνης» κ.λπ.
Μ. Ονφρέ
Κάποτε οι ζωγράφοι ζωγράφιζαν για τη χαρά, μη γνωρίζοντας ότι η ζωγραφική πήγαζε από το ταλέντο τους. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να ζωγραφίσουν εν ψυχρώ. Με τον ίδιο τρόπο οι Εγγλέζοι λυρικοί ποητές συνέθεταν ποίηση. Ήταν η εποχή που άνθιζαν οι δυνάμεις του ωραίου.
Ralph Waldo Emerson
Ζωγραφική - γλωσσάρι ζωγραφικής
Οι παρακάτω όροι χρησιμοποιούνται στη ζωγραφική. Ακουαρέλλα, αναπαραγωγή, δίπτυχο, Epreuve d' artiste, μονοτυπία, επιζωγραφισμένο, ελαιογραφία, τέμπερα, ακρυλικό, γκουάς, οξυγραφία, αρίθμηση...
Α
Ακουαρέλλα/υδατογραφία: Χρώμα που έχει ως βάση το νερό και χρησιμοποιείται συνήθως σε χοντρό χαρτί.
Ακουατίντα: Διαδικασία κατά την οποία τα κενά και όχι οι γραμμές, οξυδώνονται πάνω σε μεταλλική πλάκα. Οι εκτυπώσεις από την τεχνική της ακουατίντας παρουσιάζουν μια τονική εντύπωση παρόμοια με wash drawing ή ακουαρέλλα
Ακρυλικό: 'πλαστικό' χρώμα βασισμένο σε νερό.
Ανάγλυφο υψηλό: Ανάγλυφο γλυπτού στο οποίο το σχήμα προεξέχει από το φόντο τουλάχιστον το μισό από το βάθος του
Ανάγλυφο χαμηλό: Γλυπτό στο οποίο το σχήμα προεξέχει ελάχιστα από το φόντο
Αναπαραγωγή: Αντίτυπο
Αντίτυπο: Μία εκτύπωση από μία πλάκα ή μια πέτρα.
Αποκατάσταση: Επιδιόρθωση ενός αντικειμένου ώστε να επαναδημιουρηθεί η αρχική του εμφάνιση
Άριθμηση: Κάθε αντίτυπο μιας περιορισμένης έκδοσης χαρακτικών είναι σημειωμένη με δύο αριθμούς διαχωρισμένους με μία κάθετο. Ο πρώτος αριθμός δηλώνει το συγκεκριμένο αντίτυπο και ο δεύτερος το μέγεθος της έκδοσης
Αυγοτέμπερα: Μέσο ζωγραφικής που συνδυάζει χρωματική ουσία με κρόκο αυγού και αποσταγμένο νερό.
Αυθεντικό: Κάθε έργο που θεωρείται αυθεντική δημιουργία ενός καλλιτέχνη και όχι αντίτυπο, αναπαραγωγή ή μίμηση
Β
Βάση: Ονομάζεται και πλύνθος. Βάση είναι το εκάστοτε αντικείμενο στο οποίο το γλυπτό είναι προσκολλημένο, ή τοποθετημένο
Γ
Γκουάς: Αδιάφανη ζωγραφιά με νερομπογιά.
Carve: Η διαδικασία (συνήθως μη αναστρέψιμη) κατά την οποία αφαιρούμε ύλη από ένα δοσμένο υλικό. Χρησιμοποιείται στο ξύλο, την πέτρα, το μάρμαρο, το γύψο, τον πάγο ή άλλα σκληρά υλικά.
Chiaroscuro: Στη ζωγραφική και τις γραφικές τέχνες, το chiaroscuro αναφέρεται στην απόδοση των μορφών μέσω μιας ισσοροπημένης αντίθεσης ανάμεσα στο φως και στις σκοτεινές περιοχές. Η τεχνική αυτή, η οποία ανακαλύφθηκε στην Αναγέννηση, δημιουργεί αποτελεσματικά μία ψευδαίσθηση του βάθους και του χώρου γύρω από τις κυρίαρχες φιγούρες σε μία σύνθεση
Δ
Διαφάνεια: Επιτρέπει στο φως να περνάει έτσι ώστε τα αντικείμενα να είναι ορατά κι από την αντίθετη μεριά.
Δίπτυχο: Ζωγραφιά με δύο μέρη, συχνά προσκολλημένα σε δύο επιφάνειες
Ε
Εγκαυστική: Μέθοδος ζωγραφικής στην οποία χρησιμοποιούνται χρωματικές ουσίες με καυτό κερί, το οποίο στη συνέχεια καίγεται
Έκδοση: Ο εγκεκριμμένος αριθμός αντύτυπων από ένα μοναδικό έργο, συμπεριλαμβανομένων όλων των αριθμημένων αντιτύπων. Μία περιορισμένη έκδοση περιλαμβάνει ένα συγκεκριμένο αριθμό σημειωμένο στο αντίτυπο. Μέγεθος έκδοσης: Αριθμός εκτυπώσεων στην έκδοση
Ελαιογραφία: Αναπτυγμένη κατα τη διάρκεια του 15ου και του 16ου αιώνα, η τεχνική ή το αποτέλεσμα της χρήσης χρωμάτων αναμεμειγμένων με λάδι πάνω σε καμβά.
Επιζωγραφισμένο: Ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει χαρακτικά στα οποία ο καλλιτέχνης έχει προσθέσει χρώμα ή washes μετά την εκτύπωση του έργου
Engraving: Μέθοδος χαρακτικής στην οποία οι γραμμές χαράζονται σε μεταλλική πλάκα και μετά γεμίζονται με μελάνι ώστε να μεταφερθεί η εικόνα στο χαρτί.
Οξυγραφία: Μέθοδος χαρακτικής στην οποία μία εικόνα χαράζεται σε ένα όξινο ανθεκτικό κάλυμμα που βρίσκεται πάνω σε μία μεταλλική πλάκα. Η πλάκα βυθίζεται μετά σε οξύ το οποίο κατατρώει την εκτεθειμένη επιφάνεια. Έπειτα γίνονται οι εκτυπώσεις από τη χαραγμένη επιφάνεια
Epreuve d' artiste: Εκτύπωση πέρα από την αριθμημένη σειρά, συνήθως το ένα δέκατο (1/10) της έκδοσης. Υπογεγραμμένο στο χέρι από τον καλλιτέχνη για έλεγχο ποιότητας και την ορθότητα του χρώματος. Πιθανώς αριθμημένο.
Ι
Impasto: Παχιές επιστρώσεις μπογιάς που δημιουργούν μιά επιφάνεια με χαρακτηριστική υφή
Intaglio: Μέθοδος εκτύπωσης, η περιοχή της εικόνας προς εκτύπωση διακόπτεται στην επιφάνεια της πλάκας εκτύπωσης και οι διακοπόμμενες περιοχές γεμίζονται με μελάνι.Η κομμένη εικόνα μπορεί να είναι χαραγμενη με χημικά ή εργαλεία
Κ
Καλούπι: Ένα κενό, ή αρνητικό δοχείο που χρησιμοποιείται στη διαδικασία της χύτευσης ώστε να δώσει τη μορφή του στην τοποθετημένη σε αυτό ουσία (κερί για τη μέθοδο του χαμένου κεριού, ή γύψος, τσιμέντο, ρετσίνι φορτωμένο ή μη με σχιστόλιθο, μάρμαρο ή σκόνη ορύχαλκου κ.α) και να την σκληρήνει.
Καμβάς: Ύφασμα που προορίζεται για βάψιμο
Κάρβουνο: Μέσο ζωγραφικής (μολύβι ή κραγιονι) φτιαγμένο από πορώδες, ανθρακώδες υλικό.
Κολάζ: Έργο αποτελούμενο από κολλημένα χαρτιά, υφάσματα κ.α πάνω σε επίπεδη επιφάνεια.
Κορνίζα: Μια κατασκευή, συνήθως από ξύλο ή μέταλο, στην οποία μια ζωγραφιά, χαρακτικό ή άλλο αντικείμενο είναι κλεισμένο για να βελτιώσει ή να ενισχύσει την εμφανισή του, να απομονωθεί από ένα τοίχο ή να συνδεθεί με το ντεκόρ όπως και να το υποστηρίξει και να το προστατέψει
Λ
Λατινική αρίθμηση: Μία μικρότερη έκδοση αριθμημένη με λατινικά νούμερα, συνήθως μια πολυτελής έκδοση με υψηλότερη ποιότητα χαρτιού
Λιθογραφία: Χρησιμοποιεί την αρχή ότι λάδι και νερό δεν αναμειγνύονται σαν βάση για τη διαδιασία εκτύπωσης. Μία επίπεδη πέτρα, όπως ο ασβεστόλιθος ή μία μεταλλική πλάκα χρησιμοποιείται ώστε η περιοχή της εικόνας να προσελκύει το μελάνι με βάση το λάδι και η στεγνη εικόνα απωθεί το μελάνι με βάση το λάδι. Στη λιθογραφία, η επιφάνεια εκτύπωσης είναι επίπεδη με περιοχές με εικόνα και χωρίς στο ίδιο επίπεδο στην πλάκα εκτύπωσης (επιπεδοτυπία).
Λινοτυπία: Διαδικασία στην οποία μία εικόνα χαραζεται ωςανάγλυφο σε ένα κομμάτι λινόλεουμ (κερωμένο ύφασμα)
Μ
Μακέτα: Στη γλυπτική, ένα μικρό μοντέλο από κερί ή πηλό, χρησιμοποιούμενο ως ένα προκαταρτικό σχέδιο το οποίο παρουσιάζεται στον πελάτη για την έγκριση της προτεινόμενης δουλειάς, ή για έναν διαγωνισμό για ένα βραβείο ή μια υποτροφία.
Μάρμαρο: Μία από τις σκληρότερες πέτρες για σμίλευση
Μέγεθος εικόνας: Πραγματικές διαστάσεις μιάς εκτυπωμένης εικόνας. Αυτό αναφέρεται στην εικόνα καθ'εαυτή και όχι στο μέγεθος του χαρτιού πανω στο οποίο είναι τυπωμένη.
Μέσο: Τα υλικά που ένας καλλιτέχνης χρησιμοποιεί στη δημιουργία ενός έργου και μπορει να είναι ελαιοχρωμα, ακρυλλικό, νερομπογιά, μολύβι, ή παστελ, κάποια από τα πιο συχνά μέσα. Η επιφάνεια πάνω στην οποία είναι ζωγραφισμένο το έργο είναι κι αυτό μέρος του μέσου. Για παράδειγμα: οι ελαιογραφίες είναι πάνω σε καμβά η prepared board.
Μεταξοτυπία: Μέθοδος εκτύπωσης
Μικτή τεχνική: Η χρήση διαφορετικών υλικών στο ίδιο έργο.
Μονοτυπία: Μία μοναδική εκτύπωση από μελανωμένο γυαλί ή μεταλλική πλάκα.
Μπατίκ: Μέθοδος βαφής υφάσματος. Το κερί απλώνεται στα τμήματα του υφάσματος που δε θα βαφτούν. Οι βαφές δε δυεισδύουν στο κερί. Μόλις βαφτεί, το κερί μπορεί να αφαιρεθεί με διάφορες μεθόδους όπως το βράσιμο. Η επαναλαμβανόμενη χρήση κεριού και βαφής έχουν ως αποτέλεσμα πολύχρωμα σχέδια. Οι γραμμές που βρίσκονται στο μπατικ δημιουργούνται με το σπάσιμο του σκληρού κεριού πριν τη βαφή.
Μπούστο: Χρησιμοποιείται στη γλυπτική όταν αναφερόμαστε στο πορτραίτο ενός ατόμου που περικλείει το κεφάλι, το λαιμό κ μέρος των ώμων κ του στήθους. Συνήθως είναι τοποθετημένο σε βάση ή στήλη.
Mezzotint: Μέθοδος χαρακτικής στην οποία η επιφάνεια της πλάκας σκληραίνεται και έπειτα μία εικόνα δημιουργείται από τη λείανση των περιοχών προς εκτύπωση
N
Νωπογραφία: Το χρώμα απλώνεται απευθείας στον υγρό γύψο κάνοντας αυτό το μέσο ζωγραφικής μία από τις πιο μόνιμες μορφές διακόσμησης τοίχων.
Ξ
Ξηρή χάραξη: Τεχνική χάραξης όπως η γκραβούρα, στην οποία η εικόνα σχεδιάζεται σε μεταλλική πλάκα με μια βελόνα, δημιουργώντας ένα αυλάκι το οποίο εκτυπώνει μία απαλή γραμμή
Ξυλογραφία: Μιά διαδικάσία στην οποία η εικόνα κόβεται σε ανάγλυφο πάνω σε κομμάτι ξύλου
Ο
Όρθιο Ξύλο: Έκτυπωση που δημιουργείται κόβωντας ένα σχέδιο στη κάθετη πλευρά των νερών ενός κομματιού ξύλου (σόκορο), έπειτα μελανώνοντάς το και πιέζοντάς το σε χαρτί. Το σκληρότερο τέλος των νερών επιτρέπει περισσότερο λεπτομερή χάραξη
Ορείχαλκος: Μείγμα χαλκού και κασσίτερου το οποίο μπορεί να περιέχει μικρές ποσότητες από αλλα στοιχεία όπως ψευδάργυρος και φώσφορο. Από την αρχαιότητα χρησιμοποιείται εντατικά για εκμαγείο γλυπτών
Π
Πασπαρτού: Διακοσμητικό πλαίσιο που χρησιμοποιείται στο καδράρισμα και παρέχει αντίθεση ανάμεσα στην εικόνα και το καλούπι.
Παστελ: Κραγίον φτιαγμένο από χρώμα αναμεμειγμένο με κόλλα και νερό και πιεσμένο σε μορφή ραβδιού. Ένα έργο τέχνης που έχει δημιουργηθεί από αυτά τα κραγιόν λέγεται επίσης παστελ. Το παστελ μπορεί επίσης να δηλώνει ένα απαλό χρώμα.
Πατίνα: Επίστρωση, συνήθως πράσινη, που σχηματίζεται στον χαλκό και τον ορύχαλκό μετά από μια συγκεκριμένη περίοδο έκθεσης στο περιβάλλον και έχοντας ως αποτέλεσμα την οξείδωση του χαλκού.
Περιθώριο: Η άσπρη, μη εκτυπωμένη περιοχή που περιβάλλει μία εκτυπωμένη εικόνα
Περιορισμένη έκδοση: Η έκδοση ενός αντικειμένου που μπορεί να είναι συλλεκτικό, όπως τα χαρακτικά, περιορισμένη σε μία συγκεκριμένη ποσότητα από αριθμημένα αντίτυπα. Ο πρώτος αριθμός δηλώνει τον αριθμό του κομματιού. Ο δεύτερος αριθμός δηλώνει τη συνολική ποσότητα της έκδοσης, π.χ 135/250 46.
Πηλός: Γήινη υλικό το οποίο γινεται σκληρό όταν ψηθεί ή καεί. Χρησιμοποιείται υγρός από τον γλύπτη για να χτύσει ή να φτιάξει το μοντέλο, συχνά πάνω σε αρματωσιά από ξύλο ή μέταλλο: έπειτα ονομάζεται υγρός πηλός- συγκρινόμενο με αυτό που συχνά ονομάζεται πηλός μοντελλισμού.
Πιστοποιητικό Αυθεντικότητας : Πιστοποιεί την αυθεντικότητα μιας εκτύπωσης ενός έργου με περιορισμένη έκδοση ή μιας εκτύπωσης ενός έργου σε καμβά.
Πνευματικά δικαιώματα/ copyright: Το αποκλειστικό δικαίωμα ενός καλλιτέχνη ή μιας άλλης οντότητας, όπως ο εκδότης, να χρησιμοποιήσει ένα έργο τέχνης
Πορτρέτο: Ένα πορτραίτο σε γλυπτό το οποίο αποτελείται από το κεφάλι ή από το κεφάλι και το λαιμό.
Τ
Τέμπερα: Χρωματική ουσία αναμεμειγμένη με μία βάση διαλυτή στο νερό όπως casein ή κρόκος αυγού. Η τέμπερα στεγνώνει με ένα επίπεδο, μουντό τελείωμα
Τίντα: Χρωματικός τόνος. Η τίντα είναι το αντίθετο της σκιάς. Η χρήση της τίντας συνδυάζει το άσπρο με ένα χρώμα ώστε να το κάνει πιο φωτεινό
Τιράζ: Πληροφορλιες για την έκδοση χαρακτικών όπως το μέγεθος της έκδοσης, την εκτύπωση, τη τεχνική, τη χρονιά της εκτέλεσης
Τρίπτυχο: Αποτελούμενο έργο από τρεις ξεχωριστές επιφάνειες, τυπικά δύο μικρότερες επιφάνειες δίπλα σε μια μεγαλύτερη κεντρική επιφάνεια
Υ
Υπογεγραμμένο και Αριθμημένο: Ένα χαρακτικό που φέρει την αυθεντική υπογραφή του καλλιτέχνη και τον αριθμό του αντίγραφου/της έκδοσης
Υπογραφή: Σε ένα έργο τέχνης πιστοποιεί την ταυτότητα του δημιουργού και είναι σημαντικό για να καθορίζεται η αυθεντικότητα του πίνακα
Υψιτυπία: Μια τεχνική στην οποία οι αναλογίες της πλάκας προς εκτύπωση υψώνονται πάνω από την επιφάνεια, όπως στην ξυλογραφία, το linocut κ.α.
Χ
Χύτευση: η διαδικασία του να φτιάχνεις καλούπι ( γύψο, ή καουτσουκ, πολυμερές και γύψος κ.α) από ένα πρωτότυπο. Επίσης, γενικά, χύτευση ονομάζονται οι δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα σε ένα χυτήριο.
Χυτεύω: 1) Αναπαράγω ένα αντικειμένο, όπως ένα κομμάτι από γλυπτό πηλού μέσω καλουπιού. Επίσης, ένας κάλλιτεχνης μπορεί να επιλέξει να χυτεύσει πραγματικά αντικείμενα από τη ζωή, ή μέρη ενός σώματος ή ολοκληρο το σώμα.2)Παραγωγή αντίτυπου μέσω καλουπιου. Το αυθεντικό έργο είναι συνήθως από υλικό που είναι λιγότερο ανθεκτικό από το το υλικό του καλουπιου.
Χυτήριο: Το κτίριο ή μέρος όπου γίνεται η χύτευση του χαλκού με τη μέθοδο του χαμένου κεριού, τη χύτευση άμμου ή τις διαδικασίες του κεραμικού πυρήνα.
Χρωμολιθογραφια: Διαδικασία έγχρωμης εκτύπωσης στην οποία ξεχωριστές πλάκες χρησιμοποιούνται για το κάθε χρώμα
Ιμπρεσιονισμός & Έλληνες ζωγράφοι. Ελληνική ζωγραφική: έλληνες ζωγράφοι & επίδραση του ιμπρεσιονισμού
"Είναι ιμπρεσιονιστές γιατί δεν αποδίδουν ένα τοπίο, αλλά την αίσθηση που δημιουργείται από το τοπίο...Έτσι, ξεφεύγουν από την πραγματικότητα και μπαίνουν στο βασίλειο του ιδεαλισμού" Jules-Antoine Castagnary
Ο ιμπρεσιονισμός αποτελεί μια νέα καλλιτεχνική άποψη που βασίζεται στην απεικόνιση της εντύπωσης (impression), της αίσθησης που δημιουργείται από τα θέματα μέσα από το χρώμα και το φως, και όχι στην αναπαράσταση της πραγματικότητας. Ο ιμπρεσιονισμός δημιουργήθηκε το 1862 περίπου από την ανάγκη των νέων ζωγράφων να απελευθερωθούν από τον αυστηρό ακαδημαϊσμό που διδάσκονταν στη σχολή καλών τεχνών και να αναζητήσουν νέες εικαστικές λύσεις.
Χωρίς αυτό το κίνημα, που αποσταθεροποίησε την παράδοση της ζωγραφικής, η στιλιστική επανάσταση του 20ού αιώνα δεν θα ήταν δυνατή. Ο όρος "ιμπρεσιονισμός" χρησιμοποιείται τότε πρώτη φορά από έναν κριτικό, τον Louis Leroy, στη σατυρική εφημερίδα Charivari, με αφορμή τον πίνακα του Claude Monet Impression, Soleil Levant (Εντύπωση, Ανατέλλων Ήλιος) σε ένα επιθετικό άρθρο που καταδικάζει αυτό το είδος της ζωγραφικής. Έκτοτε, ο όρος αυτός υιοθετείται και από τους ίδιους τους καλλιτέχνες για να ορίσει το κίνημα μιας ομάδας Γάλλων ζωγράφων στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο ιμπρεσιονισμός αποτελεί την αρχή της μοντέρνας αισθητικής, η οποία θα οδηγήσει τους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα στην αφαίρεση.
Κατά το τέλος του 19ου αιώνα, το Παρίσι αρχίζει να υποκαθιστά το Μόναχο στις προτιμήσεις των Ελλήνων καλλιτεχνών, καθώς έβαζε σε προτεραιότητα την υποκειμενικότητα του καλλιτέχνη και την ελευθερία των χειρισμών του. Αρχή των μεταβολών αποτέλεσε η είσοδος του ιμπρεσιονισμού, η μεταφύτευση του οποίου στην Ελλάδα, παρά τα εγγενή προβλήματα, είχε ευρύτατη διάδοση και μακρόχρονη διάρκεια.
Ο ελληνικός καλλιτεχνικός χώρος παρουσίασε μια δική του προσαρμογή, η οποία, με ποικίλες διαφοροποιήσεις, προσήγγιζε περισσότερο τα διάδοχα ρεύματα του κινήματος, τους Fauves, τους Nabis, τον εξπρεσιονισμό, τα δε ιδιώματα που προέκυψαν - του Κωνστ. Μαλέα, του Μιχ. Οικονόμου κ.ά. - απέδωσαν την ελληνική φύση με ευρηματικότητα και δυναμισμό. Η ανανεωτική κίνηση που δημιουργείται τότε προωθείται και από την ομάδα Τέχνη, η οποία συγκροτείται το 1917 από ζωγράφους διαφόρων αποκλίσεων, και από τους λόγιους που ασκούν κριτική.
Χαρακτηριστικά έργα των Γάλλων ιμπρεσιονιστών. Monet, Cézanne, Renoir, Manet, Degas.
Η αλλαγή που θα επέλθει στη διδασκαλία της Σχολής Καλών Τεχνών οφείλεται κυρίως στον Νικόλαο Λύτρα (1883-1927), γιο του Νικηφόρου Λύτρα, και τον Κωνσταντίνο Παρθένη (1878-1967). Ο πρώτος εισήγαγε ένα ελεύθερο εκφραστικό σχέδιο, επενδεδυμένο με παχύ στρώμα χρώματος που παραπέμπει στους Fauves και τους Γερμανούς εξπρεσιονιστές, ο δεύτερος, γνώστης της ελληνικής παράδοσης και μέτοχος των γαλλικών κινημάτων της καμπής του αιώνα, αφομοίωσε την πρωτοπορία διατηρώντας εκπληκτική ισορροπία μεταξύ των εξωγενών επιδράσεων και της προσωπικής έκφρασης.
To στιβαρό και λιτό ύφος του Κωνσταντίνου Μαλέα (1879-1928), η τάση του να συμπτύσσει λεπτομέρειες σε μεγάλες επιφάνειες, περικλειόμενες από βαρύ περίγραμμα, τα επίπεδα χρώματα και η ποιητικότητα των συνθεσεών του τον κατέστησαν, μαζί με τον Παρθένη και τον Παπαλουκά (1892-1957), ηγετική μορφή της ζωγραφικής του 20ού αιώνα.
Ο Σπύρος Παπαλουκάς, τοπιογράφος, αγιογράφος αλλά και σπουδαστής της τέχνης των Nabis, συνέδεσε με τόλμη και πειστικότητα τη βυζαντινή αγιογραφία και τα μεταϊμπρεσιονιστικά ρεύματα.
Επίσης, η ελληνική παράδοση, από την αρχαιότητα έως τη νεώτερη εκδοχή της, η λαϊκή τέχνη, αλλά και η γαλλική πρωτοπορία των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα, συμβιούν, θαυμάσια αφομοιωμένες, στο έργο του Αγήνορα Αστεριάδη (1898-1977).
Πρόσωπο μοναχικό, όπως μοναχική υπήρξε και η τέχνη του, ο Γεώργιος Μπουζιάνης (1885-1959) δημιούργησε μια υποκειμενική έκφραση του εξπρεσιονισμού, μοναδική στην Ελλάδα, αλλά και στη Γερμανία στην οποία σπούδασε.
Ιδιότυπη, αλλά καθόλου μοναχική, δημοφιλής αντιθέτως, είναι η περίπτωση του Φώτη Κόντογλου (1895/1896-1965). Καταγόμενος από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, τις αρχαίες Κυδωνίες, υποστήριξε με δύναμη την απόρριψη της δυτικής τέχνης και την επιστροφή στη βυζαντινή παράδοση. Το έργο του - γνήσια εφαρμογή των ιδεών του - επέδρασε σε πολλούς νεώτερους ζωγράφους.
Οι καλλιτέχνες που γεννήθηκαν κατά την καμπή του αιώνα και τα πρώτα χρόνια του 20ού είναι γνωστοί ως η «Γενιά του '30». Ανδρώθηκαν κατά την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μερικοί έλαβαν μέρος στην ατυχή για την Ελλάδα εκστρατεία στη Μικρά Ασία και βίωσαν τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922). Όσον αφορά τον καλλιτεχνικό προσανατολισμό τους, είναι σαφές ότι αποδέχονται τις νέες ευρωπαϊκές τάσεις. Χάρη σ' αυτούς, ένα πλήθος νέων ρευμάτων (φωβισμός, εξπρεσιονισμός, κυβισμός, μεταφυσική ζωγραφική, αφαίρεση, σουρεαλισμός κ.ά.) εισδύει στη χώρα και επηρεάζει την τέχνη. Τα ρεύματα αυτά, αφού διέλθουν μια περίοδο προσαρμογής, θα αποβούν εικαστικά ιδιώματα της πρώτης πεντηκονταετίας.
Εντούτοις, η σπουδαιότητα των πρώτων δεκαετιών δεν έγκειται μόνο σε τούτο - ήταν άλλωστε φυσικό να συμβεί, αφού οι περισσότεροι καλλιτέχνες σπούδασαν σε ευρωπαϊκά εργαστήρια - αλλά και στο ότι πραγματεύθηκαν τη θεματική του ελληνικού χώρου με ελευθερία και υποκειμενικότητα, όχι μόνο απέναντι σε ό,τι πρότεινε η πραγματικότητα, αλλά και απέναντι στις διάφορες τεχνοτροπικές τάσεις. Αυτό δε που εκτιμούμε στο έργο τους είναι ο βαθμός διαφοροποιήσεώς τους και η προσωπική κατάκτηση. Ο βίος και η τέχνη του Ελληνισμού - λόγια και λαϊκή - επανέρχονται στο προσκήνιο ως πρότυπο με το οποίο θα διαλλαγεί η σύγχρονη τέχνη.
Κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα η ελληνική ζωγραφική έχει εδραιώσει τη θέση της στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής τέχνης. Έλληνες καλλιτέχνες εκθέτουν συχνά σε ευρωπαϊκές και αμερικανικές πόλεις και έργα τους κοσμούν ξένα μουσεία. Κατά το διάστημα τούτο, αθρόα είναι η εμφάνιση πολλών ταλαντούχων ζωγράφων, ενώ τάσεις και ρεύματα της τέχνης, προερχόμενα από την Ευρώπη και την Αμερική, υιοθετούνται και δημιουργικά αφομοιώνονται. Υπό το πρίσμα αυτό πρέπει να αντιμετωπισθεί η τέχνη του Παπαλουκά, του Σπύρου Βασιλείου (1902/1903-1985) και του Γιάννη Τσαρούχη (1910-1989).
Μαλέας, Παρθένης, Λύτρας, Οικονόμου, Παπαλουκάς, Τσαρούχης
[πηγές: WebMuseum, Paris , artelino - Art Auctions , Impressionism , "Η γένεση της νεώτερης ελληνικής ζωγραφικής, 1830-1930" του Μανόλη Βλάχου, Καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών]
Ζωγράφοι - ζωγραφική - Έλληνες ζωγράφοι
Η ζωγραφική της νεότερης Ελλάδας αναφέρεται στο σύνολο των έργων που δημιουργήθηκαν στο ελεύθερο ελληνικό κράτος. Η ίδια η ιστορία της νεοελληνικής ζωγραφικής ταυτίζεται χρονικά με την ιστορία του ελεύθερου ελληνικού κράτους κι εκφράζει τις ιδεολογικές του επιλογές. Με αυτή την έννοια, η ευρωπαϊκή στροφή της νεοελληνικής ζωγραφικής ήταν μοιραία. Σημαντική επίσης, ήταν και η συμβολή της Επτανησιακής Σχολής στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας της νεότερης ελληνικής τέχνης.
Η ιστορία της ζωγραφικής στην Ελλάδα αρχίζει ουσιαστικά μετά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους (1832), και η εξέλιξη της ως τέχνη ξεκινά με την έλευση του βασιλιά Όθωνα και των Βαυαρών. Οι πηγές της βέβαια, βρίσκονται σε προηγούμενες περιόδους της ελληνικής ιστορίας, ιδιαίτερα στον βυζαντινό κόσμο.
Η ιστορία της νεοελληνικής τέχνης ταυτίζεται χρονικά με την ιστορία του ελεύθερου ελληνικού κράτους και ως ένα βαθμό εκφράζει τις ιδεολογικές του επιλογές. Αυτό εκφράζεται στη μέριμνα του νέου κράτους να ιδρύσει το Σχολείο των Τεχνών, να φέρει ξένους δασκάλους και να στείλει υποτρόφους κυρίως στο Μόναχο, ώστε, παράλληλα με τους άλλους θεσμούς, να “εξευρωπαΐσει” τη γλώσσα της τέχνης. Η ευρωπαϊκή στροφή της νεοελληνικής τέχνης ήταν μοιραία. Το Μόναχο ήταν μια μοιραία επιλογή προκαθορισμένη από το καθεστώς της βαυαροκρατίας του Όθωνα και του φιλέλληνα πατέρα του, του Λουδοβίκου Α' της Βαυαρίας.
Σημαντική ήταν και η συμβολή της Επτανησιακής Σχολής στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας της νεότερης ελληνικής τέχνης. Πριν ενωθούν πάντως με την κυρίως Ελλάδα, τα Επτάνησα και η Κρήτη, (τέλη του 19ου αιώνα) είχαν φθάσει ν' αναπτύξουν μια αξιόλογη ζωγραφική παράδοση, έστω και στα ευρύτερα πλαίσια της ιταλική, που τότε δέσποζε στο δυτικό τμήμα της Μεσογείου. Ο ίδιος ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος άλλωστε, πριν καταλήξει στην Ισπανία, είχε άμεση πείρα τόσο από την βυζαντινή όσο και από την βενετσιάνικη ζωγραφική κληρονομιά. Πάντως η ζωγραφική των νησιών αυτών αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, το οποίο τελειώνει με την ένταξή τους στο ελληνικό κράτος, παρ' όλο που περιλαμβάνει εξέχοντες καλλιτέχνες σαν τον Ν. Καντούνη (1768 - 1834), τον Παύλο Προσαλέντη (1784 - 1837) ή τον Γεράσιμο Πιτζαμάνο (1787 - 1825). Ο λόγος είναι ότι όλοι τους δημιουργούν σ' ένα κοινωνικό κλίμα πολύ διαφορετικό απ' αυτό που επικρατεί στον ηπειρωτικό ελλαδικό χώρο του 18ου και του 19ου αιώνα, τον χώρο που μετεξελίχθηκε σε κυρίως εθνικό γεωγραφικό κορμό του έθνους.
Η νεοελληνική ζωγραφική βασικά αναφέρεται στο σύνολο των έργων που δημιουργήθηκαν στο ελεύθερο ελληνικό κράτος και η πορεία της, όπως και η εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας, είναι μια πορεία προς τον αυτοπροσδιορισμό και την αυτονομία.
Η μεταφορά της πρωτεύουσας μάλιστα στην Αθήνα, το 1834, σημαδεύει ακριβέστερα αυτό το όριο, αφού το νέο διοικητικό κέντρο γίνεται γρήγορα το κοινωνικό και πνευματικό πεδίο ζυμώσεων και εξελίξεων, πόλος έλξης δικών μας και ξένων ζωγράφων που έρχονται για να δουλέψουν στην Αυλή ή για την μικρή αστική τάξη που αρχίζει να δημιουργείται - τους οπλαρχηγούς ή του καπεταναίους του Αγώνα, κυρίως, που τότε αποκτούν διοικητική εξουσία. Η σημερινή Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών ιδρύεται το 1836, ως τμήμα του πολυτεχνικού σχολείου. Μαζί με το Πανεπιστήμιο που ιδρύεται το 1837, συμβάλλουν στην ευρύτερη πνευματική ανάπτυξη της πόλης και γενικότερα της μικρής Ελλάδας, που είναι ακόμη περιορισμένη γεωγραφικά.
Η στροφή προς τη δυτική ζωγραφική και η μορφή της.
Καταρχήν, παρατηρείται στροφή από τη βυζαντινή παράδοση προς τα δυτικά πρότυπα. Σε επίπεδο τεχνικής, εγκαταλείπεται η παραδοσιακή διαδικασία που χρησιμοποιούσε το αυγό ως συνδετικό των χρωμάτων, και στη θέση του μπαίνει το λάδι, ενώ το υλικό που θα δεχθεί τη ζωγραφική επιφάνεια, από ξύλο γίνεται μουσαμάς, και καταλήγει έτσι στη γνωστή μας ελαιογραφία. Αλλάζει και η μορφή του έργου.
Από την επίπεδη θρησκευτική ζωγραφική των δύο διαστάσεων, αυτή των βυζαντινών εικόνων, κλπ., περνάμε στην τρίτη διάσταση, έτσι ώστε να διαμορφώνεται στο θεατή η εντύπωση ότι ο χώρος της ζωγραφικής είναι προέκταση του φυσικού χώρου. Περνάμε δηλαδή από ένα μεταφυσικό χώρο σε ένα φυσικό, γήινο, όπου τα πράγματα αποκτάνε την υλικότητά τους.
Τέλος, τα θέματα που επιλέγονται απέχουν κατά πολύ από τα θρησκευτικά της βυζαντινής παράδοσης και ο καλλιτέχνης εμπνέεται από τον κόσμο γύρω του. Με την επιρροή του Μονάχου, λόγω των Βαυαρών βέβαια και του Όθωνα, η στροφή από το θείο στο ανθρώπινο ολοκληρώνεται. Έτσι, εκτός από τις γνωστές μας από τα Επτάνησα προσωπογραφίες, η θεματογραφία καλύπτει ιστορικές σκηνές, νεκρές φύσεις, θρησκευτικές σκηνές και αλληγορίες, ενώ η σημαντική στροφή προς την πραγματικότητα επιτελείται με τις ηθογραφίες.
Τη Γαλλία και την επανάσταση που συντελείται στην τέχνη με τον ιμπρεσιονισμό οι καλλιτέχνες μας θα την ανακαλύψουν αργά, στην πρώτη δηλαδή εικοσαετία του 20ού αιώνα, και κυρίως με τους Παρθένη, Παπαλουκά, Μαλέα κ.ά. Θα πρέπει όμως να περιμένουμε τον 20ό αιώνα για να δούμε τις επιδράσεις που άσκησαν στην Ελλάδα τα μοντέρνα κινήματα της Γαλλίας και να αρχίσει να αποκτάει πιο συγκεκριμένη μορφή η νεοελληνική ζωγραφική.
Ζωγράφοι της Σχολής του Μονάχου: παιδικές σκηνές του Γ.Ιακωβίδη, θαλασσογραφίες του Κ.Βολανάκη
Σύγχρονοι ζωγράφοι - Σύγχρονη Ελληνική ζωγραφική
Οι σύγχρονοι έλληνες ζωγράφοι αντιμετωπίζουν ένα εντελώς διαφορετικό κλίμα. Η ζωγραφική επικοινωνεί με τον κόσμο μέσα από πολυάριθμες αίθουσες τέχνης και πολιτιστικά ιδρύματα. Οι έλληνες ζωγράφοι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης τέχνης, έχοντας χαράξει τον δικό τους δρόμο προς τον ιμπρεσιονισμό, τον εξπρεσιονισμό, την αφαίρεση...
Στις αρχές του 20ού αώνα κυριαρχεί το τοπίο στη ζωγραφική θεματολογία με τους έλληνες ζωγράφους να στρέφουν την αναζήτηση τους στη μελέτη του φωτός και του χρώματος. Σημαντικές μορφές της Ελληνικής ζωγραφικής, όπως ο Παρθένης, ο Μαλέας, ο Νικόλαος Λύτρας επηρρεάσθηκαν από τα κινήματα του ιμπρεσιονισμού και του μεταϊμπρεσιονισμου, συνδιάζοντας πάντα την εικαστική τους έκφραση με την ελληνική διάσταση.
Ακολουθούν οι ζωγράφοι της δεκαετίας του '30 που επιχείρησαν να συνδυάσουν τις πρωτοποριακές ιδέες με την ελληνική παράδοση. Εδώ ανήκουν οι Γιάννης Τσαρούχης, Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Γιάννης Μόραλης, ενώ ο ζωγράφος Σπύρος Παπαλουκάς αποτύπωσε την ελληνική ύπαιθρο.
Σύγχρονοι Έλληνες ζωγράφοι: Κωνσταντίνος Μαλέας, Κωνσταντίνος Παρθένης, Νίκος Λύτρας, Γιώργος Μπουζιάνης
Σύγχρονοι ζωγράφοι: Σπύρος Παπαλουκάς, Γιάννης Τσαρούχης, Νίκος Χατζηκυράκος Γκίκας, Γιάννης Μόραλης
Ζωγράφοι - επιδράσεις στην Ελληνική ζωγραφική. Η ιταλική & γαλλικη επίδραση στους έλληνες ζωγράφους
Οι Έλληνες ζωγράφοι επηρεάσθηκαν από τα καλλιτεχνικά κινήματα της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας. Οι ευκαιρίες στο νεαρό Ελληνικό κράτος ήταν λιγοστές για τους Έλληνες καλλιτέχνες - πολλοί ζωγράφοι αναγκάστηκαν να σπουδάσουν στο εξωτερικο, ιδιαίτερα ατην Ιταλία, Γαλλία και Γερμανία...
Αρκετοί ΄Ελληνες ζωγράφοι σπούδασαν στο Παρίσι και παρέμειναν στην γαλλική πρωτεύουσα ενσωματώνοντας στη δική τους έκφραση και αντιληψη τα καλλιτεχνικά ρεύματα. Ο Ιάκωβος Ρίζος ασχολήθηκε με την απόδοση της γυναικείας κομψότητας, ο Θεόδωρος Ράλλης με σκηνές από την Ορθόδοξη Ανατολή και ο Νικόλαος Ξυδιάς με την προσωπογραφία, την νεκρή φύση και την ηθογραφία. Την ίδια εποχή ο Περικλής Πανταζής θα αναπτύξει τις σχέσεις του με τις πρωτοποριακές ομάδες των ιμπρεσιονιστών.
Έλληνες ζωγράφοι με επιρροές από την Ιταλική τέχνη: Πιτζαμάνος Γεράσιμος, Καλυβωκάς Διονύσιος, Παυλίδης Πέτρος, Τσόκος Διονύσιος, Ιατράς Κωνσταντίνος, Βέβιας Διονύσιος, Αβλυχος Γεώργιος, Προσαλέντης Σπύρος, Παχής Χαράλαμπος, Γιαλυνάς Άγγελος, Τσιριγώτης Περικλής, Σαμαρτζής Γεώργιος, Κουνελάκης Νικόλαος, Αλταμούρας Ιωάννης, Οικονόμου Αριστείδης. Έλληνες ζωγράφοι με επιρροες από την Γαλλική τέχνη: Μαργαρίτης Φίλιππος, Μαργαρίτης Γεώργιος, Κριεζής Αντρέας, Σούτσος Γρηγόριος, Τυπάλδος Νικόλαος, Δούκας Ιωάννης, Πανταζής Περικλής, Ρίζος Ιάκωβος, Ράλλης Θεόδωρος, Καλούδης Αλέξανδρος, Προσαλέντης Εμίλιος, Προσαλέντης Παύλος ο νεότερος, Ροϊλός Γεώργιος, Χειμωνάς Νικόλαος
Έλληνες ζωγράφοι: Ιωάννης Αλταμούρας, Εμίλιος Προσαλέντης, Περικλής Πανταζής
Έλληνες ζωγράφοι - Οι ζωγράφοι της σχολής του Μονάχου
Οι Έλληνες ζωγράφοι επηρεάσθηκαν δημιουργικά από τα καλλιτεχνικά ρεύματα που σφράγισαν τη ζωγραφική της Ευρώπης κατά τον 19ο και 20ο αιώνα. Νέες τάσεις εκδηλώνονται στη θεματολογία και στην ανάπτυξη της εικόνας. Τα ιστορικά θέματα του απελευθερωτικού αγώνα δίνουν σταδιακά τη θέση τους σε σκηνές από το ελληνικό τοπίο και την καθημερινή ζωή...
Τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, στη Σχολή Καλών Τεχνων της Αθήνας δίδαξαν καλλιτέχνες που δημιούργησαν στενούς δεσμούς με το Μόναχο, όπου μετεκπαιδεύτηκαν οι πρώτοι Έλληνες ζωγράφοι. Κύριοι εκπροσωποι της γενιάς αυτής είναι ο Θεόδωρος Βρυζάκης που στράφηκε προς την ιστορική ζωγραφική εμπνευσμένη από την Ελληνική Επανάσταση, ο Νικηφόρος Λύτρας που απεικόνισε την ελληνική ζωή, ο Νικόλαος Γύζης που κινήθηκε σε ένα μεγάλο φάσμα εκφραστικών κατευθύνσεων, ενώ ο Γεώργιος Ιακωβίδης έθεσε ως κύριο πυρήνα της ζωγραφικής του τις παιδικές σκηνές και ο Κωνσταντίνος Βολανάκης την ελληνική θάλασσα.
Οι ζωγράφοι του απελευθερωτικού αγώνα: Ζωγράφος Παναγιώτης, Ησαίας Αλέξανδρος, Ιατρίδης Αθανάσιος, Δράκος Θεμιστοκλής. Οι ζωγράφοι της Σχολής του Μονάχου: Βρυζάκης Θεόδωρος, Λύτρας Νικηφόρος, Γύζης Νικόλαος, Βολανάκης Κωνσταντίνος, Ιακωβίδης Γεώργιος Σαββίδης Συμεών, Βώκος Νικόλαος, Λεμπέσης Πολυχρόνης, Χατζόπουλος Γεώργιος, Χατζής. Βασιλειος, Οικονόμου Ιωάννης, Γεωργαντάς Δημήτριος, Ζαχαρίας Ιωάννης, Πανώριος Κωνσταντίνος. Έλληνες ζωγράφοι με επιρροές από την Ιταλική τέχνη: Πιτζαμάνος Γεράσιμος, Καλυβωκάς Διονύσιος, Παυλίδης Πέτρος, Τσόκος Διονύσιος, Ιατράς Κωνσταντίνος, Βέβιας Διονύσιος, Αβλυχος Γεώργιος, Προσαλέντης Σπύρος, Παχής Χαράλαμπος, Γιαλυνάς Άγγελος, Τσιριγώτης Περικλής, Σαμαρτζής Γεώργιος, Κουνελάκης Νικόλαος, Αλταμούρας Ιωάννης, Οικονόμου Αριστείδης. Έλληνες ζωγράφοι με επιρροες από την Γαλλική τέχνη: Μαργαρίτης Φίλιππος, Μαργαρίτης Γεώργιος, Κριεζής Αντρέας, Σούτσος Γρηγόριος, Τυπάλδος Νικόλαος, Δούκας Ιωάννης, Πανταζής Περικλής, Ρίζος Ιάκωβος, Ράλλης Θεόδωρος, Καλούδης Αλέξανδρος, Προσαλέντης Εμίλιος, Προσαλέντης Παύλος ο νεότερος, Ροϊλός Γεώργιος, Χειμωνάς Νικόλαος
Οι ζωγράφοι της Σχολής του Μονάχου
Ζωγράφοι της Σχολής του Μονάχου: Θεόδωρος Βρυζάκης, Νικηφόρος Λύτρας, Νικόλαος Γύζης, Γεώργιος Ιακωβίδης
Ζωγράφοι της Σχολής του Μονάχου: παιδικές σκηνές του Γ.Ιακωβίδη, θαλασσογραφίες του Κ.Βολανάκη
