t


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

Σχόλια γύρω από τη ζωγραφική, την τέχνη, τη σύγχρονη σκέψη


Οι επισκέπτες του δικτυακού μας τόπου θα γνωρίσουν νέες πτυχές του ελληνικού τοπίου. Θα έρθουν σε επαφή με τις καλές τέχνες, κυρίως με τη ζωγραφική & τους ζωγράφους, τους έλληνες ζωγράφους, με τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής μας...


Αναδεικνύοντας την ολιστική σημασία του ελληνικού τοπίου, την αδιάσπαστη ενότητα της μυθικής του εικόνας με την τέχνη, τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία και την ποίηση, τη σύγχρονη σκέψη...
-----
καράβια, ζωγραφικη, τοπια, ζωγραφοι, σχολια, ελληνες ζωγραφοι, λογοτεχνια, συγχρονοι ζωγραφοι, σκεψη, θαλασσογραφίες


Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Οδήγησε τις νεκρές μου σκέψεις μες στο σύμπαν,
Σαν τα φύλλα τα ξερά, για να επιταχύνεις μια νέα γέννηση...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Φθινοπωρινό, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Πέρσι Μπις Σέλλεϋ

Ωδή στον δυτικό άνεμο

Ι.

Ω άγριε Δυτικέ Άνεμε, πνοή εσύ της ύπαρξης του Φθινοπώρου,

Εσύ, που απ’ την αόρατή σου παρουσία τα πεθαμένα φύλλα

Παρασύρονται, όπως φαντάσματα που ένας μάγος τα σκορπίζει,


Κίτρινα και μαύρα και χλωμά και κόκκινα πυρετικά,

Μέγα πλήθος χτυπημένο από λοιμό: Ω Εσύ,

Που ηνιοχεύεις στο σκοτεινό τους χειμωνιάτικο κρεβάτι


Τους φτερωτούς σπόρους, όπου κείνται κρυμμένοι και ψυχροί,

Ένα κουφάρι ο καθένας μες στον τάφο του, ώσπου

Της Άνοιξης η αδελφή σου γαλανή να φυσήξει


Τη σάλπιγγά της πάνω απ’ τη γη που ονειρεύεται και να γεμίσει

(Τα γλυκά ανθάκια οδηγώντας σαν κοπάδια στον αέρα για να ταϊστούν)

Με ζωντανά χρώματα και αρώματα τους λόφους και τις πεδιάδες:


Άγριο Πνεύμα, που ολούθε περιφέρεσαι·

Καταστροφέα και Σωτήρα· άκου! Ω, άκου!


ΙΙ.

Εσύ που απ’ το ρεύμα σου, στου απόκρημνου ουρανού την ταραχή,

Ελεύθερα τα σύννεφα σκορπάνε, όπως της Γης τα φύλλα τα ξερά,

Καθώς τινάζονται απ’ τα πλεγμένα τα κλαδιά του Ουρανού και του Ωκεανού,


Άγγελοι της καταιγίδας και της αστραπής: εκεί απλώνονται

Στην κυανή επιφάνεια της αέρινής σου ορμής,

Σαν τα στιλπνά μαλλιά που ορθώνονται στην κεφαλή


Μιας άγριας Μαινάδας, απ’ τη θολή γραμμή

Του ορίζοντα μέχρι και του ύψους το αποκορύφωμα,

Οι βόστρυχοι της καταιγίδας που επέρχεται. Εσύ Θρήνε


Του θνήσκοντος έτους, για το οποίο η νύχτα που σιμώνει

Θα είναι ο θόλος ενός απέραντου μνήματος,

Υψωμένου με όλη σου τη συγκεντρωμένη δύναμη


Των υδρατμών, που απ’ την ατμόσφαιρά τους την πυκνή

Μαύρη βροχή και φλόγα και χαλάζι θα ξεχυθεί: ω, άκου!


ΙΙΙ.

Εσύ που αφύπνισες από τα θερινά της όνειρα

Τη γαλανή Μεσόγειο, εκεί όπου αναπαυότανε,

Νανουρισμένη από την περιδίνηση των κρυσταλλένιων της ρευμάτων,


Πλάι σε μια νήσο από ελαφρόπετρα στης Μπάιας τον όρμο,

Και έβλεπε μες στον ύπνο της πύργους κι αρχαία ανάκτορα

Να τρέμουνε στου κύματος τη δυνατή φεγγοβολή,


Κρυμμένα όλα κάτω από βρύα και λουλούδια κυανά,

Τόσο γλυκά, που ο νους λιγοθυμά όταν τα παρασταίνει! Εσύ

Που από το πέρασμά σου τα ρεύματα στην επιφάνεια του Ατλαντικού


Σχίζονται κι ανοίγουν χάσματα, ενώ βαθιά από κάτω

Τ’ άνθη της θάλασσας και τα ιλυώδη δάση που φορούν

Του ωκεανού το άχυμο φύλλωμα αναγνωρίζουν


Τη φωνή σου, κι άξαφνα χάνουν το χρώμα τους από τον φόβο,

Και τρέμουνε κι απογυμνώνονται: ω, άκου!


IV.

Ας ήμουν ένα πεθαμένο φύλλο, εσύ μπορούσες να με σήκωνες·

Ας ήμουν ένα γρήγορο σύννεφο για να πετάω μαζί σου·

Ένα κύμα για να ασθμαίνω κάτω απ’ τη δύναμή σου και να μοιράζομαι


Την ώθηση της ισχύος σου, μόνο λιγότερο ελεύθερος

Απ’ ό,τι, ω Αχαλίνωτε, εσύ! Ας ήμουν μόνο

Όπως τότε που ήμουνα παιδί και θα γινόμουν


Ο σύντροφός σου στις περιπλανήσεις σου στον Ουρανό,

Όπως τότε που το να ξεπεράσω την ουράνια ταχύτητά σου

Μόλις που έμοιαζε με όνειρο· ποτέ δεν θα ‘μπαινα σε τέτοιον αγώνα


Εγώ μαζί σου, που είμαι ένας ικέτης μες στην πικρή μου ανημποριά.

Ω, σαν κύμα, σαν φύλλο, σαν σύννεφο, σήκωσέ με!

Πληγώνομαι πάνω στ’ αγκάθια της ζωής! Αιμορραγώ!


Ένα βαρύ φορτίο ωρών έχει δέσει κι έχει λυγίσει

Έναν ακόμη όμοιό σου: αδάμαστο και γρήγορο και υπερήφανο.


V.

Κάνε με λύρα σου, τέτοια που ‘ναι και το δάσος:

Τι κι αν τα φύλλα μου σαν τα δικά του πέφτουνε!

Ο αχός των ισχυρών αρμονιών σου


Θα πάρει από τους δυο μας έναν βαθύ φθινοπωρινό τόνο,

Γλυκό ακόμη και στη θλίψη του. Γίνε εσύ, άγριο Πνεύμα,

Το πνεύμα μου! Εσύ, παράφορε, γίνε εγώ!


Οδήγησε τις νεκρές μου σκέψεις μες στο σύμπαν,

Σαν τα φύλλα τα ξερά, για να επιταχύνεις μια νέα γέννηση!

Και, με τη μαγική επωδή τού στίχου αυτού,


Σκόρπισε, σαν να ‘ναι μιας άσβεστης εστίας

Oι στάχτες και οι σπίθες, τα λόγια μου σ’ όλη την ανθρωπότητα!

Για τη γη που ακόμα δεν αφυπνίστηκε γίνε μέσ’ απ’ τα χείλη μου


Μιας προφητείας η σάλπιγγα! Ω, Άνεμε,

Αν έρθει ο Χειμώνας, μπορεί η Άνοιξη να είναι μακριά;


Εισαγωγή – Μετάφραση Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος


Percy Bysshe Shelley

Ode to the West Wind
   

    I

O wild West Wind, thou breath of Autumn's being,
Thou, from whose unseen presence the leaves dead
Are driven, like ghosts from an enchanter fleeing,

Yellow, and black, and pale, and hectic red,
Pestilence-stricken multitudes: O thou,
Who chariotest to their dark wintry bed

The wingèd seeds, where they lie cold and low,
Each like a corpse within its grave,until
Thine azure sister of the Spring shall blow

Her clarion o'er the dreaming earth, and fill
(Driving sweet buds like flocks to feed in air)
With living hues and odours plain and hill:

Wild Spirit, which art moving everywhere;
Destroyer and Preserver; hear, O hear!

    
    II

Thou on whose stream, 'mid the steep sky's commotion,
Loose clouds like Earth's decaying leaves are shed,
Shook from the tangled boughs of Heaven and Ocean,

Angels of rain and lightning: there are spread
On the blue surface of thine airy surge,
Like the bright hair uplifted from the head

Of some fierce Maenad, even from the dim verge
Of the horizon to the zenith's height,
The locks of the approaching storm. Thou dirge

Of the dying year, to which this closing night
Will be the dome of a vast sepulchre
Vaulted with all thy congregated might

Of vapours, from whose solid atmosphere
Black rain, and fire, and hail will burst: O hear!

    
    III

Thou who didst waken from his summer dreams
The blue Mediterranean, where he lay,
Lulled by the coil of his crystalline streams,

Beside a pumice isle in Baiae's bay,
And saw in sleep old palaces and towers
Quivering within the wave's intenser day,

All overgrown with azure moss and flowers
So sweet, the sense faints picturing them! Thou
For whose path the Atlantic's level powers

Cleave themselves into chasms, while far below
The sea-blooms and the oozy woods which wear
The sapless foliage of the ocean, know

Thy voice, and suddenly grow grey with fear,
And tremble and despoil themselves: O hear!

    
    IV

If I were a dead leaf thou mightest bear;
If I were a swift cloud to fly with thee;
A wave to pant beneath thy power, and share

The impulse of thy strength, only less free
Than thou, O Uncontrollable! If even
I were as in my boyhood, and could be

The comrade of thy wanderings over Heaven,
As then, when to outstrip thy skiey speed
Scarce seemed a vision; I would ne'er have striven

As thus with thee in prayer in my sore need.
Oh! lift me as a wave, a leaf, a cloud!
I fall upon the thorns of life! I bleed!

A heavy weight of hours has chained and bowed
One too like thee: tameless, and swift, and proud.

    
    V

Make me thy lyre, even as the forest is:
What if my leaves are falling like its own!
The tumult of thy mighty harmonies

Will take from both a deep, autumnal tone,
Sweet though in sadness. Be thou, Spirit fierce,
My spirit! Be thou me, impetuous one!

Drive my dead thoughts over the universe
Like withered leaves to quicken a new birth!
And, by the incantation of this verse,

Scatter, as from an unextinguished hearth
Ashes and sparks, my words among mankind!
Be through my lips to unawakened Earth

The trumpet of a prophecy! O Wind,
If Winter comes, can Spring be far behind?

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής του Θαλή Παπακωνσταντίνου


Ο νεαρός ιδαίτερα ταλαντούχος καλλιτέχνης Θαλης Παπακωνσταντίνου πραγματοποιεί την πρωτή ατομική του έκθεση ζωγραφικής, "Προσωπική Ουτοπία"...

Μπράβο Θαλή!



Η Αίθουσα Τέχνης «Καπλανών 5» (οδός Καπλανών 5 & Μασσαλίας), παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση του Θαλή Παπακωνσταντίνου, μία σειρά έργων υπό τον τίτλο «Προσωπική Ουτοπία». Πρόκειται για σχέδια με μελάνι και λευκά ακρυλικά που φιλοτεχνήθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια και στα οποία διαφαίνεται το ιδιαίτερο εικαστικό ιδίωμα του καλλιτέχνη. Στην πλειονότητα των σχεδίων, πρόσωπα σε μεγάλη κλίμακα κυριαρχούν στη σύνθεση, έχοντας ως φόντο ένα φανταστικό «μη χώρο» που δεν μπορεί να προσδιοριστεί γεωγραφικά ή σε συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο.

Οι ανθρώπινες μορφές με το μελαγχολικό και άλλοτε αγωνιώδες βλέμμα τους επιβάλλονται στο ζωγραφικό χώρο, διαταράσσοντας τον φαινομενικά ιδανικό ή άλλοτε δυσ-τοπικό κόσμο που τις περιβάλλει. Με έμμεσο τρόπο ο καλλιτέχνης εκφράζει τη μεταφυσική προβληματική του, υπαινισσόμενος την ανεκπλήρωτη επιθυμία για ένα υπαρξιακό ταξίδι πέραν του έλλογου κόσμου, εικόνα της οποίας αποτελεί ο ίδιος ο ουτοπικός χώρος που δημιουργεί.





Τα σχέδια διακρίνονται για την αμεσότητα, τη σαφήνεια, το δυναμισμό και τη γλυπτική φόρμα τους καθώς η ανθρώπινη μορφή προσεγγίζεται εδώ ως ένα πρόβλημα χώρου. Η μη ρεαλιστική αισθητική αντίληψη των έργων συνεπικουρείται από τους γραφισμούς που χρησιμοποιούνται αντί των χρωμάτων για να αποδώσουν τη ρευστότητα και την επενέργεια λεπτών συναισθημάτων, συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας ιδιότυπης ατμόσφαιρας. Η πολυπλοκότητα της δομής των σχεδίων, η ένταση των μαύρων γραμμών και των λευκών κηλίδων συνιστούν μία πλούσια εικαστική ομιλία η οποία εκπορεύεται εμφανώς από το συναισθηματικό κόσμο του καλλιτέχνη. Ο Θαλής Παπακωνσταντίνου σμιλεύει τις μορφές του με έναν εσωτερικό ασκητισμό και αναπλάθει κόσμους εκτός χωροχρόνου, καταθέτοντας εν τέλει τους δικούς του στοχασμούς για την προσέγγιση της ανθρώπινης κατάστασης στην αναζήτησή της προσωπικής του ου-τοπίας.

«ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΟΥΤΟΠΙΑ»

Έκθεση ζωγραφικής του Θαλή Παπακωνσταντίνου

Εγκαίνια Έκθεσης Τρίτη 28 Ιανουαρίου 19:00 – 22:30

Διάρκεια Έκθεσης : Τρίτη 28 Ιανουαρίου έως Σάββατο 15 Φεβρουαρίου



Η ατομική έκθεση του Θαλή Παπακωνσταντίνου θα διαρκέσει από 28/1-15/2/2014

και οι ώρες λειτουργίας της είναι:

Τρίτη, Πέμπτη & Παρασκευή: 11:00 – 14:00 & 17:00 - 20:00

Τετάρτη & Σάββατο: 12:00 – 15:00 


"Αίθουσα Καπλανών 5" (Καπλανών 5 & Μασσαλίας), τηλ 210 3390946

Φωτογραφίες από τα εγκαίνια της έκθεσης

 

 

 

 

________________________________________________________________ 

Συνέντευξη του Θαλή Παπακωνσταντίνου, με αφορμή την ατομική έκθεση "ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΟΥΤΟΠΙΑ" που φιλοξενείται στη γκαλερί Καπλανών.
 

Παρασκευή, 24 Ιανουάριος 2014 

Στη δουλειά σας παρατηρούμε μια έντονη μεταφυσική ματιά. Από πού πηγάζει?

Οι χώροι που σχεδιάζω έχουν κάποιες ιδιομορφίες που εξαίρουν το υπερβατικό στοιχείο . Προοπτικές στρεβλώσεις , αυξομειώσεις στην κλίμακα αντικειμένων ή απλά δομές που μετεωρίζονται , είναι πράγματα που μας παραπέμπουν μάλλον σε ονειρικούς κόσμους . Τα παράδοξα αυτά στοιχεία λειτουργούν και ως μηχανισμοί για να γίνω ενσυνείδητος τη στιγμή που βρίσκομαι σε κάποιο όνειρο . Η ζωγραφική πράξη ορισμένες φορές  , μέσα από κάποιες λύσεις που καλείσαι να δώσεις επίσης έχει αυτή την υπερβατική επενέργεια - σε κάνει ενσυνείδητο . Μεταφέροντας μάλιστα την αναλογία του συνειδητού ονείρου σε ένα ανώτερο πλαίσιο . 

Ο τίτλος της έκθεσης "ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΟΥΤΟΠΙΑ" κρύβει ένα δεύτερο επίπεδο. Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο γι'αυτό?

Ως προσωπική ουτοπία μπορεί να νοηθεί η "αισθητική νοοσφαίρα " μου . Εκεί πέρα μετουσιώνονται οι πιο πολύτιμες μνήμες μου αλλά και επιθυμίες που είναι πολύ λεπτές για να εγκλωβιστούν στην παχύτητα της ύλης. Σε αυτό το μέρος δύναται να υπάρχουν και προβολές ανθρώπινων μορφών όπως η μνήμη και η φαντασία τις έχουν αναπλάσει. Απαλλαγμένες απ'τα βάσανα του μέλλοντος , αχρονικές πλέον , σαν ζώσες προτομές.

Πόσο μπορεί να επηρεαστεί η δουλειά και η θεματολογία του εικαστικού καλλιτέχνη από τη σημερινή κρίση?

Η δουλειά του επηρεάζεται άμεσα καθώς η αναγκαιότητα των συνθηκών είναι μια παράμετρος που εξωθεί δυνητικά  τον εικαστικό να παρεκκλίνει απ'την εργασία του. Όσον αφορά τη θεματολογία , ο βαθμός της επιρροής έγκειται στην ιδιοσυγγρασία και κατεύθυνση του κάθε καλλιτέχνη. Θα δούμε φερειπείν μια άμεσα ανιχνεύσιμη ανάδραση στο έργο ενός εικαστικού που τοποθετείται κοινωνικά μέσω του έργου του . Ένας δημιουργός φαινομενικά αποστασιοποιημένος δύναται να έχει μια ακούσια επιρροή  -πιο πλάγια- απ'το πως διαμορφώνει η κρίση τη μαζική ψυχολογία όπως και αυτή των ανθρώπων που συναναστρέφεται ο ίδιος .

Ποια χαρακτηριστικά πιστεύετε ότι συνοδεύουν την έκθεσή σας στη Γκαλερί Καπλανών?

Σε αυτή την ενότητα έργων που παρουσιάζεται στη γκαλερί Καπλανών , προσπάθησα κατεξοχήν να δημιουργήσω μια ονερική ατμόσφαιρα. Το αν αυτή η προσπάθεια πραγματώνεται, έγκειται στη ματιά του εκάστοτε θεατή . Ένα λεπτό συναίσθημα  συντεθειμένο απην αισθητική αυτών των έργων , θα ήταν κάτι το εξαιρετικό για μένα .

Η "Προσωπική Ουτοπία" είναι η πρώτη σας ατομική έκθεση. Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας?

Θεματικά θα ήθελα να επιμείνω σε αυτά με τα οποία καταπιάνομαι.Μακροπρόθεσμα ωστόσο θα ήθελα να δοκιμάσω και κάποιο άλλο υλικό  καθώς η αλλαγή του διαφοροποιεί και το πλαίσιο της σκέψης - δημιουργικά. Με αυτό τον τρόπο εμπλουτίζεται η εικαστική γλώσσα, συνολικά.

Όπως διαβάζουμε στο δελτίο τύπου "Τα σχέδια διακρίνονται για την αμεσότητα, τη σαφήνεια, το δυναμισμό και τη γλυπτική φόρμα τους". Πώς συνδυάζονται η τέχνη της γλυπτικής με τη ζωγραφική?

Στη ζωγραφική η τρίτη διάσταση είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα όπως και η αίσθηση της εγγύτητας ή απόστασης των αντικειμένων . Το ίδιο είναι και η εντύπωση του χρώματος και του τόνου του στη γλυπτική όμως. Γι'αυτό και μια νεκρική μάσκα ή το καλούπι ενός προσώπου φαντάζουν - και είναι - αποχαρακτηρισμένα μπροστά στη γλυπτική μελέτη του . Ο γλύπτης μέσα από μορφοπλαστικές υπερβολές μεταφράζει  το χρώμα και τον τόνο του χρώματος σε χώρο .

Οι δυο αυτές τέχνες έχουν  και μεγάλη συνάφεια φυσικά με το σχέδιο ως νοητικό υπόστρωμα να λειτουργεί σαν πολλαπλό σημείο ζεύξης μεταξύ τους . 

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Ζω σε μια εποχή παλαιότερη από αυτή στην οποία ζω...

Αγαπάω, τα αργόσυρτα καλοκαιρινά βράδια, την ησυxία της κάτω πόλης, και προπάντων την ησυxία που η αντίθεση την κάνει ακόμη εντονότερη στα μέρη που την ημέρα σφύζουν από κίνηση...

Φερνάντο Πεσόα και Αμαλία Ροντρίγκεζ...



...Η Ρούα ντου Αρσενάλ, η Ρούα ντα Αλφάντεγκα, οι θλιβεροί δρόμοι που εκτείνονται προς τα ανατολικά, μετά το τέρμα της Ρούα ντα Αλφάντεγκα, οι έρημες αποβάθρες σε ευθεία γραμμή, όλα αυτά με ανακουφίζουν από τη μελαγχολία μου, αν κάποιο από εκείνα τα βράδια εισxωρήσω στη μοναξιά των διαδρομών τους. Ζω σε μια εποχή παλαιότερη από αυτή στην οποία ζω. Απολαμβάνω να νιώθω πως είμαι σύγχρονος του Σεζάριο Βέρδε, κι έχω μέσα μου όχι άλλους στίχους σαν τους δικούς του, αλλά την ίδια ουσία από την οποία είναι φτιαγμένοι οι στίχοι του. Περιφέρω, μέχρι να πέσει η νύχτα, μια αίσθηση ζωής ίδια με αυτών των δρόμων.

...Τη μέρα είναι γεμάτοι από φασαρία που δεν σημαίνει τίποτα. Τη νύχτα είναι γεμάτοι από έλλειψη φασαρίας, που πάλι δεν σημαίνει τίποτα. Εγώ τη μέρα είμαι ένα τίποτα, αλλά τη νύχτα είμαι εγώ. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα σε μένα και τους δρόμους από την πλευρά της Αλφάντεγκα, εκτός από το ότι αυτοί είναι δρόμοι και εγώ ψυχή, το οποίο μπορεί να μην έχει καμιά σημασία μπροστά στην ουσία των πραγμάτων. Υπάρχει ένα κοινό πεπρωμένο, καθότι αφηρημένο, για τους ανθρώπους και τα πράγματα - ένας εξίσου αδιάφορος ορισμός στην άλγεβρα του μυστηρίου.

...Για μένα η ποίηση δεν είναι φιλοδοξία,
Αλλά τρόπος για να μένω πάντα μόνος
Φερνάντο Πεσόα

http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Διαγώνιος 1950, Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά  

Φερνάντο Πεσόα
Ποιήματα

Οι θεοί είναι επιτυχείς.
Ζουν την ήρεμη ζωή των ριζών.
Η μοίρα  τις επιθυμίες τους δεν τις καταπιέζει
Ή, τις καταπιέζει, αλλά τις εξαγοράζει
Με την αθάνατη ζωή.
Οι θεοί θλίβονται
Εξαιτίας ίσκιων ή άλλων όντων.
Και κάτι επιπλέον: δεν υπάρχουν

10-7-1920

Δεν ξέρω πόσες ψυχές έχω.
Αλλάζω κάθε στιγμή
Πάντα σαν ξένος νιώθω.
Ποτέ δεν βρήκα τον εαυτό μου.
Για να 'μαι ζωντανός, έχω ψυχή.
Άνθρωπος που έχει ψυχή, δεν έχει ηρεμία.
Άνθρωπος που βλέπει, είναι αυτό που βλέπει.
Άνθρωπος που νιώθει, δεν είναι αυτό που νιώθει.
Προσεχτικός σε ό,τι είμαι και σε ό,τι βλέπω,
Γίνομαι οι άλλοι και σταματώ να είμαι εγώ.
Κάθε μου όνειρο, κάθε επιθυμία
Ανήκει σε όποιον το 'χει και όχι σ' εμένα.
Το τοπίο μου είμαι εγώ ο ίδιος.
Το ταξίδι μου παρακολουθώ
Διαφορετικός κινούμενος και μόνος.
Εδώ που βρίσκομαι δε νιώθω πια τον εαυτό μου.
Αυτό που διαβάζω σαν ξένος
Με κάνει σαν σελίδα να νιώθω.
Μην ξέροντας τι πρόκειται να έρθει,
Ξεχνώντας ό,τι πέρασε,
Σημειώνω στο περιθώριο αυτό που διαβάζω
Αυτό που νομίζω πως ένιωσα.
Ξαναδιαβάζοντας διερωτώμαι: "εγώ είμαι αυτός;"
Ο Θεός ξέρει, γιατί αυτός το έγραψε.

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει στο μαύρο αδιέξοδο...

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Στον Υμηττό, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Κώστας Καρυωτάκης
 
Αισιοδοξία

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάσει
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Υπεράσπιση της διαφθοράς

http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Καφές & βιβλία, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Μόνο οι διαλυμένες εποχές έχουν το προνόμιο να δείχνουν γυμνή την ουσία της ζωής, να μας αποκαλύπτουν ότι τα πάντα είναι φάρσα ή πίκρα - και ότι κανένα γεγονός δεν αξίζει να εξωραϊσθεί...

Η βλακεία που χαρακτηρίζει τις κορυφές της ιστορίας έχει ως ισοδύναμό της μόνο την αβελτηρία των πρωταγωνιστών της. Η έλλειψη λεπτότητας είναι αυτή που τους κάνει να οδηγούν τις πράξεις και τις σκέψεις τους μέχρι τα άκρα. Ένα λεπτό πνεύμα απεχθάνεται την  τραγωδία και την αποθέωση - οι δυσμένειες και οι δάφνες το εξοργίζουν όσο και οι κοινοτοπίες. Το να φτάνει κανείς στα άκρα σημαίνει ότι δίνει αλάθητα μιαν απόδειξη κακού γούστου. Ο αισθητής τρέμει το αίμα, το υψηλό και τους ήρωες...Οι μόνοι που υπολήπτεται είναι οι γελωτοποιοί...

Εμίλ Σιοράν

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει...

Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά
σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης
καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει
ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά...

http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Νυχτερινό, λάδι σε καμβά

Γιώργος Σεφέρης 

Όπου και να ταξιδέψω

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.
Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου
γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου
καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ' ακολουθούσε
ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου
ώσπου να βρούμε τα νερά του βουνού.
Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν
ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες
μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή
μια σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά
από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης.
Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών
και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της «Ωραίας Ελένης του Μενελάου»·
χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα
μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της.
Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο
με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες.
Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε
πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;
O ένας έρχεται από τη Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο μήπως «έρχεται εξ Oμονοίας»
«Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος» απαντά κι είν' ευχαριστημένος
«βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό».
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
δεν ξέρουμε τίποτε δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι όλοι εμείς
δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια·
περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.

Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική και δε βρίσκεται πουθενά·
αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε
κρατούν «σωσίτριχα» φωτογραφίζουνται
ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με πιτσούνια και με λουλούδια
δέχουνταν το χέρι του γερο-φωτογράφου να του στρώνει τις ρυτίδες
που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του
όλα τα πετεινά τ' ουρανού.

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει
κι αν «ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς»
είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι
εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν
την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜOΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚO.
Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά
σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης
καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει
ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά.

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει·
παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες…
Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓ ΩΝΙΑ 937.

Α/π Αυλίς, περιμένοντας να ξεκινήσει.
Καλοκαίρι 1936

Γ. Σεφέρης, Ποιήματα, Ίκαρος

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

ο αληθινός ήρωας μάχεται και πεθαίνει εν ονόματι της μοίρας του...

http://yannisstavrou.blogspot.com
Εμίλ Σιοράν (1911-1995)

...Δεν υπάρχει τίποτα πιο ξένο στην τραγωδία από την ιδέα της λύτρωσης, της σωτηρίας και της αθανασίας! Ο ήρωας συντρίβεται από τις ίδιες του τις πράξεις, χωρίς να μπορεί να γλυτώσει το θάνατό του με την αρωγή κάποιας υπεφυσικής χάριτος. Ως ύπαρξη δεν συνεχίζεται, παραμέναι ανάγλυφος στη μνήμη των ανθρώπων σαν ένα θέμα οδύνης·........ο αληθινός ήρωας μάχεται και πεθαίνει εν ονόματι της μοίρας του κι όχι εν ονόματι μιας πίστης. Η ύπαρξη του εξαλείφει κάθε ιδέα διαφυγής· οι δρόμοι που δεν τον οδηγούν στο θάνατο του είναι αδέξοδοι· μοχθεί για τη βιογραφία του· φροντίζει για τη λύση και ενστικτωδώς θέτει σε ενέργεια τα πάντα για να προκαλέσει ολέθρια συμβάντα.......κι αν είχε ακινητοποιηθεί στο σταυρό δεν θα ήταν αυτός που θα ύψωνε τα μάτια του στον ουρανό· η ιστορία του είναι το μοναδικό του απόλυτο, όπως η θέληση του να είναι τραγικός αποτελεί τη μοναδική του επιθυμία...

Εμίλ Σιοράν

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

κάτω απ'την πανσέληνο...

Όταν βγαίνει το φεγγάρι
η θάλασσα σκεπάζει τη γη,
κι η καρδιά αισθάνεται νησί
καταμεσής του απείρου...



http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Θεσσαλονίκη με φεγγάρι, λάδι σε καμβά

Φεδερίκο Γκαρσία Λόρκα

Βγαίνει το φεγγάρι

Όταν βγαίνει το φεγγάρι
οι καμπάνες χάνονται,
κι εμφανίζονται τ' απρόσβατα
τα μονοπάτια.

Όταν βγαίνει το φεγγάρι
η θάλασσα σκεπάζει τη γη,
κι η καρδιά αισθάνεται νησί
καταμεσής του απείρου.

Κανείς δεν τρώει πορτοκάλια
κάτω απ'την πανσέληνο.
Πρέπει να φας
πράσινα φρούτα παγωμένα.

Όταν βγαίνει το φεγγάρι
με τα εκατό όμοια πρόσωπα
το αργυρό νόμισμα
κλαίει στην τσέπη

μετ. Ρήγα Καππάτου

Αποχαιρετισμός

Αν θα πεθάνω
αφήστε το μπαλκόνι μου ανοιχτό.

Το παιδί τρώει πορτοκάλια.
(Το βλέπω απ'το μπαλκόνι μου.)

Ο θεριστής θερίζει τα στάχυα.
(Τον βλέπω απ' το μπαλκόνι μου.)

Αν θα πεθάνω
αφήστε το μπαλκόνι μου ανοιχτό!

μετ. Τάκης Βαρβιτσιώτης

Το μουγκό παιδί

Το παιδί ζητάει τη φωνή του.
(Την έχει ο βασιλιάς των γρύλων.)
Σε μια σταγόνα του νερού
το παιδί ζητάει τη φωνή του.

Δεν τη θέλω για να κουβεντιάσω
Δαχτυλιδάκι θα την κάνω
που η σιωπή μου θα το βάλει
στο πιο μικρό της δάχτυλο.

Σε μια σταγόνα του νερού
Το παιδί ζητάει τη φωνή του

(Μακρυά η φωνή φυλακισμένη
το ρούχο φόρεσε ενός γρύλου.)

μετ. Τάκης Βαρβιτσιώτης

Γη

Προχωρούμε
πάνω σ'έναν καθρέφτη
δίχως ασήμι
πάνω σ'ένα κρύσταλλο
δίχως σύννεφα.
Αν οι ίριδες γεννιόταν
στην ανάστροφη όψη
αν τα ρόδα γεννιόταν
στην ανάστροφη όψη
αν όλες οι ρίζες
κοιτούσαν τ' αστέρια
κι ο νεκρός δεν έκλεινε
τα μάτια
θα γινόμασταν σαν κύκνοι.

μετ. Τάκης Βαρβιτσιώτης

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Το αρνητικό νόημα της ιστορίας...


http://yannisstavrou.blogspot.com 

...Ας μου δείξουν σε αυτό τον κόσμο ένα και μόνο πράγμα που να ξεκίνησε καλά και να μην τέλειωσε άσχημα. Οι πιο περήφανες συγκινήσεις βουλιάζουν μέσα σε έναν οχετό, ή παύουν να υπάρχουν, σάμπως να έφτασαν στο φυσικό τους τέρμα: αυτή η έκπτωση συνιστά το δράμα της καρδιάς και το αρνητικό νόημα της ιστορίας. Κάθε "ιδεώδες" τρέφεται στις αρχές του, από το αίμα των αιρετικών του, όταν όμως υιοθετηθεί από το πλήθος φθείρεται και αφανίζεται. Ιδού πως το αγιασματοδόχο σκεύος γίνεται πτυελοδοχείο: είναι ο αναπόδραστος ρυθμός της "προόδου"...

Εμίλ Σιοράν

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Εις Ελευθερίαν...

http://yannisstavrou.blogspot.com 


Ανδρέας Κάλβος

ᾨδὴ Ἐννάτη. Εἰς Ἐλευθερίαν

στροφὴ α´.

Δυστυχησμένα πλάσματα
τῆς πλέον δυστυχησμένης
φύσεως, τελειώνομεν
ἕνα θρῆνον καὶ εἰς ἄλλον
πέφτομεν πάλιν. 5

β´.

Ἡμεῖς κατεδικάσθημεν
ἄθλιοι, κοπιασμένοι,
πάντα ῾νὰ κατατρέχωμεν,
ἀλλὰ ποτὲ δὲν φθάνομεν
τὴν εὐτυχίαν. 10

γ´.

Ἴσως (ἂν δὲν μὲ τρέφῃ
ματαία ἐλπίς) εὑρίσκεται
μετὰ τὸν θάνατόν μου
γλυκυτέρα ζωὴ
καὶ μὲ προσμένει. 15

δ´.

Ὅμως, διατὶ ἐὰν ἔσπειρε
παντοῦ εἰς τὴν οἰκουμένην
τὴν χαρὰν μὲ᾿ τὴν θλῖψιν
τοῦ ἐπουρανίου πατρὸς
τὸ δίκαιον χέρι· 20

ε´.

Διατὶ κ᾿ ἐδῶ ὅπου μ᾿ ἔρριψεν
εἰς τὴν ἀέριον σφαῖραν,
μίαν ῾νὰ μὴν εὕρω τρέχουσαν
διὰ μέ, μόνην μίαν βρύσιν
παρηγορίας; 25

ς´.

Βρύσιν! - Καὶ τὰ θαυμάσια
τῆς Ἀρετῆς ἀένναα
νερὰ δὲν βλέπω; Χύνονται
ποταμηδὸν τρυγύρω μου,
τὴν γῆν σκεπάζουν. 30

ζ´.

Ὦ θνητοί, ποτισθῆτε.
Ἔαν τὸ θεῖον πίετε
ρεῦμα, ὁ πόνος μὲ᾿ δάκρυα
τὴν τράπεζαν, τὸ στρῶμα σας
ἂς βρέξῃ τότε. 35

η´.

Ἂς ἔλθῃ τότε, ἂς ἔλθῃ
῾νὰ σᾶς περικυκλώσῃ
μὲ᾿ σκοτεινά, βρονταῖα,
πεπυκνωμένα σύννεφα
ἡ δυστυχία. 40

θ´.

Μία δύναμις οὐράνιος
εἰς τὴν ψυχήν σας δίδει
πτερὰ ἐλαφρά, καὶ ὑψώνεται
λαμπρὸν τὸ μέτωπόν σας
ὑπὲρ τὴν νύκτα. 45

ι´.

Ἀπὸ τὰ ὀλύμπια δώματα
δροσερὸν καταβαίνει
χαρᾶς, ἐλαίου φύσημα,
καὶ στεγνώνει τὰ δάκρυα·
τὸν ἵδρωτά σας. 50

ια´.

Ἐκεῖ ὅπου ἐπατήσατε
ἰδοὺ οἱ καρποὶ φυτρώνουν,
καὶ τ᾿ ἄνθη ἰδοὺ σκορπίζουσι
τὰ κύματα εὐτυχῆ
τῆς μυρωδίας. 55

ιβ´.

Τῆς Φιλίας ἡ Χάριτες,
καὶ τοῦ Ὑμεναίου, συμπλέκουσι
χορῶν πλουσίους στεφάνους·
βωμὸν ἔχουν τὸν θρόνον σας
καὶ τὸν δοξάζουν. 60

ιγ´.

Ἂν εἰς δικαίους ἔλθητε
πολέμους, ἢ ἕνα μνῆμα,
μνῆμα τίμιον εὑρίσκετε,
ἢ τῶν θριάμβων τ᾿ ᾄσματα,
καὶ τὰ κλωνάρια. 65

ιδ´.

Τὰ πολύχρυσα πέπλα,
καὶ τ᾿ ἀρώματα ὁ Πλοῦτος,
γλυκὺ ἡ Σοφία τὸ φίλημα
σᾶς χαρίζει ἐὰν ἦναι
μὲ σᾶς ἡ εἰρήνη. 70

ιε´.

Ὦ Ἀρετή! πολύτιμος
θεά, σὺ ἠγάπας πάλαι
τὸν Κιθαιρῶνα, σήμερον
τὴν γῆν μὴ παραιτήσῃς,
τὴν πατρικήν μου. 75

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Μηχανὴ μιᾶς ἀπέραντης ὀδύνης...

Ἄλλοι τὸν ἄκουσαν νὰ μιλᾶ μοναχὸ καθὼς περνοῦσε
Γιὰ σπασμένους καθρέφτες πρὶν ἀπὸ χρόνια
Γιὰ σπασμένες μορφὲς μέσα στοὺς καθρέφτες
Ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ συναρμολογήσει πιὰ κανεὶς...



Γιάννης Σταύρου, Άνθρωπος και δέντρο, λάδι σε καμβά


Γιώργος Σεφέρης

Αφήγηση

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
Κανεὶς δὲν ξέρει νὰ πεῖ γιατί
Κάποτε νομίζουν πὼς εἶναι οἱ χαμένες ἀγάπες
Σὰν κι αὐτὲς ποὺ μᾶς βασανίζουνε τόσο
Στὴν ἀκροθαλασσιὰ τὸ καλοκαίρι μὲ τὰ γραμμόφωνα

Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι φροντίζουν τὶς δουλειές τους
Ἀτέλειωτα χαρτιὰ παιδιὰ ποὺ μεγαλώνουν
Γυναῖκες ποὺ γερνοῦνε δύσκολα
Αὐτὸς ἔχει δυὸ μάτια σὰν παπαροῦνες
Σὰν ἀνοιξιάτικες κομμένες παπαροῦνες
Καὶ δυὸ βρυσοῦλες στὶς κόχες τῶν ματιῶν

Πηγαίνει μέσα στοὺς δρόμους ποτὲ δὲν πλαγιάζει
Δρασκελώντας μικρὰ τετράγωνα στὴ ράχη τῆς γῆς
Μηχανὴ μιᾶς ἀπέραντης ὀδύνης
Ποὺ κατάντησε νὰ μὴν ἔχει σημασία

Ἄλλοι τὸν ἄκουσαν νὰ μιλᾶ μοναχὸ καθὼς περνοῦσε
Γιὰ σπασμένους καθρέφτες πρὶν ἀπὸ χρόνια
Γιὰ σπασμένες μορφὲς μέσα στοὺς καθρέφτες
Ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ συναρμολογήσει πιὰ κανεὶς

Ἄλλοι τὸν ἄκουσαν νὰ λέει γιὰ τὸν ὕπνο
Εἰκόνες φρίκης στὸ κατώφλι τοῦ ὕπνου
Τὰ πρόσωπα ἀνυπόφορα ἀπὸ τὴ στοργή

Τὸν συνηθίσαμε εἶναι καλοβαλμένος κι ἥσυχος
Μονάχα ποὺ πηγαίνει κλαίγοντας ὁλοένα
Σὰν τὶς ἰτιὲς στὴν ἀκροποταμιὰ ποὺ βλέπεις ἀπ᾿ τὸ τρένο
Ξυπνώντας ἄσχημα κάποια συννεφιασμένη αὐγὴ

Τὸν συνηθίσαμε δὲν ἀντιπροσωπεύει τίποτα
Σὰν ὅλα τὰ πράγματα ποὺ ἔχετε συνηθίσει
Καὶ σᾶς μιλῶ γι᾿ αὐτὸν γιατὶ δὲ βρίσκω τίποτα
Ποὺ νὰ μὴν τὸ συνηθίσατε
Προσκυνῶ

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Η τελευταία παράσταση μας ανήκει...

Τι να προσμένουμε πια, σέρνοντας την ύπαρξη,
ανάμεσα σε ξένους, που ξεντύνουν τη γύμνια μας;

Καιρός να μαζεύουμε τ'απομεινάρια της ζωής
για την ολόστερνη κάμαρα.

Η τελευταία παράσταση μας ανήκει... 


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Τελευταίο δρομολόγιο, λάδι σε καμβά

Δημ. Κ. Παπακωνσταντίνου

Η Μαύρη Θάλασσα

Τη θάλασσα στείλε μου.

Τη Μαύρη Θάλασσα,
- αναμαλλιασμένη κι αδυσώπητη,
μ’έναν αδίστακτον άνεμο, να ξεσκίζει τα δέντρα,
να τρυπάει την αχλύ των ονείρων,
καθώς, παιδί, έκρυβα το κεφάλι,
κλείνοντας τα μάτια μου, τις νύχτες,
ενώ μούγκριζε το παλιό κωδωνοστάσι…

Τη θάλασσα, στείλε μου, τη Μαύρη.

Η τελευταία παράσταση

Καιρός πια να μαζεύουμε τα σύνεργά μας,
ν'αποχαιρετίσουμε τον κόσμο
και να κλειστούμε στα ενδότερα.

(Η προμύηση απαραίτητη για το μεγάλο επισκέπτη).

Η κωμωδία μπορεί να παίζεται στο ύπαιθρο.
Η αυλαία του δράματος κατεβαίνει στη μοναξιά μας.

Ο καιρός έχασε την καλοκαιριάτικη γεύση του.
Δυνατοί άνεμοι δρεπανίζουν τα δάση,
σφυρίζουν λυσσασμένα στα περιβόλια,
ξετινάζουν τα δέντρα του εφηβικού μας ονείρου.

Το κατάξερο τοπίο βασανίζει την όραση.
Αιχμηρές πέτρες αποψιλώνουν τα πόδια.
Κι όλα τα χέρια τ'άρπαξεν η νύχτα της λήθης.

(Πόσων αβύσσων περπατήματα
στο εωθινό μας εκείνο πρόσωπο!)

Τι να προσμένουμε πια, σέρνοντας την ύπαρξη,
ανάμεσα σε ξένους, που ξεντύνουν τη γύμνια μας;

Καιρός να μαζεύουμε τ'απομεινάρια της ζωής
για την ολόστερνη κάμαρα.

Η τελευταία παράσταση μας ανήκει.

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Ήρθε μία θύμησι...

Μέσ'στη γαλήνη τα καράβια αρμενίζαν
και συ φτωχή ψυχή κάτι περίμενες...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Δύο καράβια, λάδι σε καμβά

Νίκος Καββαδίας

Ήρθε μία θύμησι...

Ήρθε μία θύμησι παληά πολύ και χτύπησε
την πόρτα της θλιμμένης της ψυχής μου ...
Ήταν ένα θλιμμένο δειλινό.
Ξερά τα φύλλα χάμω πέφτανε.
Οι γερανοί στο νότο πέταγαν.
Μέσ'στη γαλήνη τα καράβια αρμενίζαν
και συ φτωχή ψυχή κάτι περίμενες ...
Στο πέλαγο η γολέτα των ονείρων σου ταξίδευε.
Στο πέλαγο η γολέτα των ονείρων σου βυθίστηκε.
Και κείνο που περίμενες το πήρανε
οι γερανοί στο μακρινό ταξίδι τους.
Με τα ξερόφυλλα το πήρε ο αγέρας του φθινοπώρου
το κλέψαν τα καράβια τὰ λευκόπανα.
Φτωχή ψυχή ... Προσμένοντας απόμεινες.