Η τελευταία παράσταση μας ανήκει...

Τι να προσμένουμε πια, σέρνοντας την ύπαρξη,
ανάμεσα σε ξένους, που ξεντύνουν τη γύμνια μας;

Καιρός να μαζεύουμε τ'απομεινάρια της ζωής
για την ολόστερνη κάμαρα.

Η τελευταία παράσταση μας ανήκει... 

Γιάννης Σταύρου, Τελευταίο δρομολόγιο, λάδι σε καμβά

Δημ. Κ. Παπακωνσταντίνου

Η Μαύρη Θάλασσα

Τη θάλασσα στείλε μου.

Τη Μαύρη Θάλασσα,
- αναμαλλιασμένη κι αδυσώπητη,
μ’έναν αδίστακτον άνεμο, να ξεσκίζει τα δέντρα,
να τρυπάει την αχλύ των ονείρων,
καθώς, παιδί, έκρυβα το κεφάλι,
κλείνοντας τα μάτια μου, τις νύχτες,
ενώ μούγκριζε το παλιό κωδωνοστάσι…

Τη θάλασσα, στείλε μου, τη Μαύρη.

Η τελευταία παράσταση

Καιρός πια να μαζεύουμε τα σύνεργά μας,
ν'αποχαιρετίσουμε τον κόσμο
και να κλειστούμε στα ενδότερα.

(Η προμύηση απαραίτητη για το μεγάλο επισκέπτη).

Η κωμωδία μπορεί να παίζεται στο ύπαιθρο.
Η αυλαία του δράματος κατεβαίνει στη μοναξιά μας.

Ο καιρός έχασε την καλοκαιριάτικη γεύση του.
Δυνατοί άνεμοι δρεπανίζουν τα δάση,
σφυρίζουν λυσσασμένα στα περιβόλια,
ξετινάζουν τα δέντρα του εφηβικού μας ονείρου.

Το κατάξερο τοπίο βασανίζει την όραση.
Αιχμηρές πέτρες αποψιλώνουν τα πόδια.
Κι όλα τα χέρια τ'άρπαξεν η νύχτα της λήθης.

(Πόσων αβύσσων περπατήματα
στο εωθινό μας εκείνο πρόσωπο!)

Τι να προσμένουμε πια, σέρνοντας την ύπαρξη,
ανάμεσα σε ξένους, που ξεντύνουν τη γύμνια μας;

Καιρός να μαζεύουμε τ'απομεινάρια της ζωής
για την ολόστερνη κάμαρα.

Η τελευταία παράσταση μας ανήκει.