t


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

Σχόλια γύρω από τη ζωγραφική, την τέχνη, τη σύγχρονη σκέψη


Οι επισκέπτες του δικτυακού μας τόπου θα γνωρίσουν νέες πτυχές του ελληνικού τοπίου. Θα έρθουν σε επαφή με τις καλές τέχνες, κυρίως με τη ζωγραφική & τους ζωγράφους, τους έλληνες ζωγράφους, με τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής μας...


Αναδεικνύοντας την ολιστική σημασία του ελληνικού τοπίου, την αδιάσπαστη ενότητα της μυθικής του εικόνας με την τέχνη, τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία και την ποίηση, τη σύγχρονη σκέψη...
-----
καράβια, ζωγραφικη, τοπια, ζωγραφοι, σχολια, ελληνες ζωγραφοι, λογοτεχνια, συγχρονοι ζωγραφοι, σκεψη, θαλασσογραφίες


Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017

Καθώς βαδίζω...

Σύμβολα εμείναμε καιρών που απάνω μας βαραίνουν,
άλυτοι γρίφοι που μιλούν μονάχα στον εαυτό τους,
τάφοι που πάντα με ανοιχτή χρονολογία προσμένουν,
γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους...


https://yannisstavrou.blogspot.com 

Κώστας Καρυωτάκης
Ελεγεία και Σάτιρες

Καθώς βαδίζω, μια σκιά μ' ακολουθεί από πάνω
σαν βαρύ νέφος ή φτερό δυσοίωνου πουλιού.
Είναι μαζί μου όπου να πάω, μαζί μου ό,τι να κάνω,
και δεν αφήνει ούτε να δω τον ήλιο του θεού.
*
Σάββατο βράδυ: ανοίγουνε στο δρόμο σα λουλούδια
οι απλές καρδιές, παθητικά ν' ανέβουνε τραγούδια
που για τη χαρά ή τον απαλό του έρωτα ψάλλουν πόνο,
ενώ για μένα η εβδομάδα ετελείωσε και μόνο.
*
Ενα σπιτάκι απόμερο, στο δείλι, στον ελαιώνα,
μια καμαρούλα φτωχική, μια βαθιά πολυθρόνα,
μια κόρη που στοχαστικά τον ουρανό κοιτάει,
ω, μια ζωή που χάνεται και με τον ήλιο πάει!
*
Λύπη ας ερχόταν η χαρά, μόνο ήθελα να σπάσει
εμέ η καρδιά κι ανάλαφρη να πέσει καταγής,
όπως το ροδοπέταλο που θύελλα έχει αρπάσει,
ή ακόμη που το εβάρυνε και η δρόσος της αυγής.
*
Μίσθια δουλειά, σωροί χαρτιών, έγνοιες μικρές, και λύπες
άθλιες, με περιμένανε σήμερα καθώς πάντα.
Μόνο είδα, φεύγοντας πρωί, στην πόρτα μου τολύπες
τα ρόδα, και γυρίζοντας έκοψα μια γιρλάντα.
*
Σύμβολα εμείναμε καιρών που απάνω μας βαραίνουν,
άλυτοι γρίφοι που μιλούν μονάχα στον εαυτό τους,
τάφοι που πάντα με ανοιχτή χρονολογία προσμένουν,
γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους
*
Άλογα μαύρα, θίασος ιπποδρομίου, πετούνε
οι σκέψεις τώρα, φεύγοντας τη μάστιγα του λόγου.
Κι είμαι ένας κλόουν τραγικός, που οι άνθρωποι θα δούνε
να παίζει, να συντρίβεται με την οπλή του αλόγου.

Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 - ΟΧΙ!

"Αναμφίβολα, όλη η ιστορική εμπειρία επιβεβαιώνει την αλήθεια ότι ο άνθρωπος δε θα 'χε πετύχει το εφικτό αν δεν είχε ξανά και ξανά προσπαθήσει να φτάσει το ανέφικτο." Μαξ Βέμπερ

https://yannisstavrou.blogspot.com

Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017

Μα ησυχία πια δεν έχουμε εδώ...

Για ένα ταξίδι και ταξίδι τόσο μακρινό:
Δρόμοι που βούλιαζαν, καιρός ξυράφι
Μέσα στο καταχείμωνο...
*
For a journey, and such a long journey:
The ways deep and the weather sharp,
The very dead of winter...


https://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Κόκκινο καράβι, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Τ.Σ. Έλιοτ
Το Ταξίδι των Μάγων

«Μας βρήκε κρύο τσουχτερό
Στην πιο τραχιά περίοδο της χρονιάς
Για ένα ταξίδι και ταξίδι τόσο μακρινό:
Δρόμοι που βούλιαζαν, καιρός ξυράφι
Μέσα στο καταχείμωνο.»
Γδαρμένες οι καμήλες, με πληγές στα πόδια, χολιασμένες
Να κείτονται απάνου στο μισολιωμένο χιόνι.
Ήταν ώρες που νοσταλγούσαμε
Τα θερινά παλάτια στις πλαγιές, τα λιακωτά,
Τις μεταξένιες κόρες να κερνάν σερμπέτια.
Κι ύστερα οι καμηλιέρηδες με βλαστημιές και μούρμουρο
Να παίρνουν δρόμο, να ζητάν πιοτί, γυναίκες,
Τις νύχτες οι φωτιές να σβήνουν, να μην έχουμε κατάλυμα
Κι οι πόλεις εχθρικές κι οι κωμοπόλεις μίζερες
Και τα χωριά μες στη βρομιά και την ακρίβεια:
Μας βρήκαν μέρες δύσκολες.
Και τελικά κρίναμε πιο σωστό να ταξιδεύουμε τη νύχτα,
Με λίγον ύπνο στ’ αρπαχτά,
Όπου ακούγαμε φωνές να τραγουδάν στ’ αυτιά μας
Πως όλα αυτά ήταν μια αποκοτιά.

Κι ύστερα ξημερώματα φτάσαμε σε μια ήμερη κοιλάδα,
Υγρή, κάτω απ’ τη ζώνη του χιονιού, που μοσχοβόλαε χλωρασιά,
Μ’ ένα μικρό ποτάμι και μ’ έναν νερόμυλο που χτύπαε στο σκοτάδι
Και τρία δέντρα, χαμηλά στον ουρανό.
Κι ένα άσπρο γέρικο άλογο έφυγε καλπάζοντας μες στο λιβάδι.
Κι από κει φτάσαμε σε μια ταβέρνα μ’ αμπελόφυλλα στο ανώφλι,
Στην ανοιχτή της πόρτα έξι χέρια παίζαν αργυρά νομίσματα στα ζάρια,
Και κάτι πόδια κλώτσαγαν τα άδεια ασκιά κρασιού
Μα δεν υπήρχε είδηση και πήραμε ξανά το δρόμο
Και πέφτοντας το σούρουπο, την τελευταία στιγμή
Βρήκαμε αυτό το μέρος· κι άξιζε, θαρρώ, τον κόπο μας.

Πάει πολύς καιρός που ’γινε αυτό, θυμάμαι,
Και πάλι αν ήταν θε να το ’κανα. Μα γράψε
Τούτο γράψε
Τούτο: τραβήξαμε όλο αυτό το δρόμο
Για Γέννα ή για Θάνατο; Σίγουρα ήταν Γέννα,
Το ’δαμε με τα μάτια μας, χωρίς αμφιβολία. Γέννα και θάνατο είχα ξαναδεί
Μα νόμιζα πως ήταν κάτι αλλιώτικο· ετούτη η Γέννα ήταν
Σκληρή κι ολόπικρη αγωνία για μας, σαν Θάνατος, ο θάνατός μας.
Γυρίσαμε στις χώρες μας, σε τούτα τα Βασίλεια,
Μα ησυχία πια δεν έχουμε εδώ, με την παλιά μας πίστη,
Μ’ έναν ξένο λαό με τους θεούς του σφιχταγκαλιασμένο.
Χαρά μου θα ’ταν ένας άλλος θάνατος.

(μετ. Βασίλης Πολύζος)

T.S. Eliot
The Journey Of The Magi

A cold coming we had of it,
Just the worst time of the year
For a journey, and such a long journey:
The ways deep and the weather sharp,
The very dead of winter.'
And the camels galled, sorefooted, refractory,
Lying down in the melting snow.
There were times we regretted
The summer palaces on slopes, the terraces,
And the silken girls bringing sherbet.
Then the camel men cursing and grumbling
and running away, and wanting their liquor and women,
And the night-fires going out, and the lack of shelters,
And the cities hostile and the towns unfriendly
And the villages dirty and charging high prices:
A hard time we had of it.
At the end we preferred to travel all night,
Sleeping in snatches,
With the voices singing in our ears, saying
That this was all folly.

Then at dawn we came down to a temperate valley,
Wet, below the snow line, smelling of vegetation;
With a running stream and a water-mill beating the darkness,
And three trees on the low sky,
And an old white horse galloped away in the meadow.
Then we came to a tavern with vine-leaves over the lintel,
Six hands at an open door dicing for pieces of silver,
And feet kicking the empty wine-skins.
But there was no information, and so we continued
And arriving at evening, not a moment too soon
Finding the place; it was (you might say) satisfactory.

All this was a long time ago, I remember,
And I would do it again, but set down
This set down
This: were we led all that way for
Birth or Death? There was a Birth, certainly
We had evidence and no doubt. I had seen birth and death,
But had thought they were different; this Birth was
Hard and bitter agony for us, like Death, our death.
We returned to our places, these Kingdoms,
But no longer at ease here, in the old dispensation,
With an alien people clutching their gods.
I should be glad of another death.

Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017

η ομορφιά είναι η τέλεια αφαίρεση...

".. πόσο παράξενη είναι η ομορφιά της μουσικής. Η σύντομη ομορφιά που αποκτά ζωή μέσα από τον εκτελεστή μεταμορφώνει μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή σε καθαρή συνέχεια· όπως συμβαίνει στις πεταλούδες και σ' όλα τα όντα με σύντομο βιο, η ομορφιά είναι η τέλεια αφαίρεση και η δημιουργία της ίδιας της ζωής. Τίποτα δεν είναι τόσο παρόμοιο με τη ζωή όσο η μουσική..."
Γιούκιο Μίσιμα (1925-1970)

(η πρόχειρη μετάφραση από τα αγγλικά δική μου)

https://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Φθινοπωρινό, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2017

πότε η βροχή θα με κυκλώνει...

κι η ώρα πέρασε πολύ μαζί με τη βροχή.
Του κόσμου τούτου η ερημιά,
που εσένα δε σ’ αγγίζει,
έρχεται...


https://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Μετά τη βροχή, λάδι σε καμβά

Γιώργος Ιωάννου
Ευτυχισμένοι, ευτυχισμένοι

Τον ξέρετε μήπως τον Ρασκόλνικωφ;
Ευτυχισμένοι, ευτυχισμένοι· εγώ
τυχαία τον γνώρισα στο δρόμο.

Ίσως τον συναντήσω κι απόψε
στα λευκά σοκάκια μας
να χτυπάει το κουδούνι πάλι
καμιάς ξύλινης πόρτας

«Πώς πάνε τα μαθήματα;» Το μόνο.
Και τίποτε, μα τίποτε,
για το λεπτό μας ζήτημα.

Μ’ άσπρη μουσαμαδιά μες στη βροχή

Στου καφενείου τα τζάμια
που έγλειφε η βροχή
σ’ αναπολούσε η ψυχή μου
περιμένοντας:

Στο μέτωπο ξανθά μαλλιά
άσπρη μουσαμαδιά μες στη βροχή
έτσι σαν ανοιξιάτικο γαρίφαλο.

Έλα,
και τα τσιγάρα ένα ένα τέλειωσαν,
κι η ώρα πέρασε πολύ μαζί με τη βροχή.
Του κόσμου τούτου η ερημιά,
που εσένα δε σ’ αγγίζει,
έρχεται.

Κι απόψε δε θα κοιμηθώ,
κι όπως θα μυρμηγκιάζουνε
τ’ άπειρα δευτερόλεφτα
πότε η βροχή θα με κυκλώνει
και πότε απ’ την καρδιά
το είδωλό του θα ξανάρχεται.

Στο μέτωπο ξανθά μαλλιά
άσπρη μουσαμαδιά μες στη βροχή
λευκό ανοιξιάτικο γαρίφαλο.

Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017

Στη Βρέστη βρέχει αδιάκοπα καθώς έβρεχε πρώτα   
Όμως δεν είναι το ίδιο πια και ρημαχτήκαν όλα
Φριχτή κι απαρηγόρητη βροχή από πένθος πέφτει...

*
Il pleut sans cesse sur Brest
Comme il pleuvait avant
Mais ce n'est plus pareil et tout est abimé
C'est une pluie de deuil terrible et désolée...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Κυριακάτικος περίπατος, Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Ζακ Πρεβέρ
Μπάρμπαρα

Θυμήσου Μπάρμπαρα

Έβρεχε αδιάκοπα στη Βρέστη εκείνη την ημέρα
Και περπατούσες γελαστή
Όμορφη μαγεμένη μουσκεμένη
Κάτου από τη βροχή
Θυμήσου Μπάρμπαρα
Έβρεχε αδιάκοπα στη Βρέστη
Και σ' είχα στην οδό Σιάμ συναπαντήσει                    
Χαμογελούσες
Κι εγώ κι εγώ χαμογελούσα
Θυμήσου Μπάρμπαρα
Εσύ πού δε σε γνώριζα
Εσύ πού δε με γνώριζες
Θυμήσου
Θυμήσου ωστόσο εκείνη την ήμερα
Μη λησμονείς
Σ' ενός σπιτιού την είσοδο στεκόταν ένας άντρας
Και τ' όνομά σου εφώναξε
Μπάρμπαρα
Κι έτρεξες προς εκείνον κάτου απ' τη βροχή
Όμορφη μαγεμένη μουσκεμένη
Και ρίχτηκες στην αγκαλιά του
Αυτό θυμήσου Μπάρμπαρα
Κι αν σου μιλώ στον ενικό μη με παρεξηγείς
Σ' όλους εκείνους πού αγαπώ μιλώ στον ενικό
Ακόμη κι αν τους έχω δει μονάχα μια φορά
Μιλώ στον ενικό σ' όλους εκείνους πού αγαπιούνται
Ακόμη κι αν δεν τους γνωρίζω
Θυμήσου Μπάρμπαρα
Μη λησμονείς
Εκείνη τη βροχή τη φρόνιμη κι ευτυχισμένη
Στο ευτυχισμένο πρόσωπό σου
Και στην ευτυχισμένη πόλη
Εκείνη τη βροχή πέρα στη θάλασσα
Στο Ναύσταθμο
Και στο καράβι για το απέναντι νησάκι
Ω Μπάρμπαρα
Κατάρα πού είναι ο πόλεμος
Τι να 'χεις απογίνει τώρα εσύ
Μες στη βροχή από σίδερο φωτιά κι ατσάλι κι αίμα
Κι εκείνος πού με αγάπη σ' έσφιγγε στην αγκαλιά του
Να πέθανε να χάθηκε να ζει ποιος ξέρει ακόμη
Ω Μπάρμπαρα
Στη Βρέστη βρέχει αδιάκοπα καθώς έβρεχε πρώτα   
Όμως δεν είναι το ίδιο πια και ρημαχτήκαν όλα
Φριχτή κι απαρηγόρητη βροχή από πένθος πέφτει
Δεν είναι τώρα η καταιγίδα από
Σίδερο ατσάλι κι αίμα
Μονάχα είναι από σύγνεφα
Σύγνεφα που πεθαίνουν σαν σκυλιά
Σκυλιά πού εξαφανίζονται
Μέσα στο ρεύμα του νερού στη Βρέστη
Και πάνε να σαπίσουνε μακριά
Μακριά πολύ μακριά απ' τη Βρέστη
Πού τίποτε μα τίποτε απ' αυτή δεν απομένει.

(Μετ.  Πέτρος Δήμας)

JACQUES PRÉVERT
Barbara
   
Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest ce jour-là
Et tu marchais souriante
Épanouie ravie ruisselante
Sous la pluie
Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest
Et je t'ai croisée rue de Siam
Tu souriais
Et moi je souriais de même
Rappelle-toi Barbara
Toi que je ne connaissais pas
Toi qui ne me connaissais pas
Rappelle-toi
Rappelle-toi quand même ce jour-là
N'oublie pas
Un homme sous un porche s'abritait
Et il a crié ton nom
Barbara
Et tu as couru vers lui sous la pluie
Ruisselante ravie épanouie
Et tu t'es jetée dans ses bras
Rappelle-toi cela Barbara
Et ne m'en veux pas si je te tutoie
Je dis tu à tous ceux que j'aime
Même si je ne les ai vus qu'une seule fois
Je dis tu à tous ceux qui s'aiment
Même si je ne les connais pas
Rappelle-toi Barbara
N'oublie pas
Cette pluie sage et heureuse
Sur ton visage heureux
Sur cette ville heureuse
Cette pluie sur la mer
Sur l'arsenal
Sur le bateau d'Ouessant
Oh Barbara
Quelle connerie la guerre
Qu'es-tu devenue maintenant
Sous cette pluie de fer
De feu d'acier de sang
Et celui qui te serrait dans ses bras
Amoureusement
Est-il mort disparu ou bien encore vivant
Oh Barbara
Il pleut sans cesse sur Brest
Comme il pleuvait avant
Mais ce n'est plus pareil et tout est abimé
C'est une pluie de deuil terrible et désolée
Ce n'est même plus l'orage
De fer d'acier de sang
Tout simplement des nuages
Qui crèvent comme des chiens
Des chiens qui disparaissent
Au fil de l'eau sur Brest
Et vont pourrir au loin
Au loin très loin de Brest
Dont il ne reste rien.

Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

«Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ» Ν. ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ – Γ. ΒΡΕΤΤΑΚΟΥ

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017 στις 7.30μμ στο Polis Art Café στο κέντρο της Αθήνας, η παρουσίαση από τις εκδόσεις Αστάρτη του βιβλίου «Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ» των αρχιτεκτόνων Νίκου Μιχαλόπουλου και Γιώτας Βρεττάκου.
Πρώτη πήρε το λόγο πήρε η εκ των συγγραφέων Γιώτα Βρεττάκου που ανέλυσε εν συντομία τη θεματολογία και τον σκοπό του βιβλίου : Rethink Athens, Λ. Συγγρού, Ελληνικό.
Η παρουσίαση έγινε από 6 εκλεκτούς αρχιτέκτονες, με πολύπλευρο έργο και προσφορά στα κοινά : Γιώργος Μαδεμοχωρίτης, Ράνια Κλουτσινιώτη, Βασίλης Γρηγοριάδης, Αριστείδης Ρωμανός, Νίκος Χαρκιολάκης  και Βάνα Τεντοκάλη.
Σημαντικές παρεμβάσεις ακολούθησαν μετά τις κύριες ομιλίες, από τους : Στέφανο Μάνο, Γιάννη Αλαβάνο, Αυγή Μαρκοπούλου, Δημήτρη Κονταργύρη και Άννα Μελανίτου
Την εκδήλωση έκλεισε ο έτερος των συγγραφέων Νίκος Μιχαλόπουλος συνοψίζοντας τις βασικές θέσεις του βιβλίου :
•Η ακύρωση του Rethink Athens από το ΣτΕ, που θα είχε σαν αποτέλεσμα την «τραμοδρόμηση» και όχι πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, με την κατάργηση των πεζοδρομίων-πεζαπέτρεψε την υποβάθμιση του μητροπολιτικού κέντρου της πόλης.
•Η κυκλοφοριακή υποβάθμιση της Λ.Συγγρού με τη διέλευση του τραμ, θα κατέστρεφε τον Ολυμπιακό Δακτύλιο της πόλης και θα απέκοπτε τις κεντρικές περιοχές και τα Βόρεια Προάστια από την Παραλιακή ζώνη.
•Η επένδυση στο Ελληνικό χρειάζεται να προχωρήσει με τρόπο που να βελτιώνει την ποιότητα ζωής και να ενισχύει το μοντέλο ανάπτυξης της πόλης (και ειδικότερα τον τουρισμό), χωρίς κατασκευή Υψηλών Πύργων που στοχεύουν να αποτελέσουν νέα Τοπόσημα ανταγωνιζόμενα την Ακρόπολη και ευτελίζοντας τη διεθνή αναγνωρισιμότητα της Αθήνας.

ΓΙΩΤΑ ΒΡΕΤΤΑΚΟΥ
Εκ μέρους της ομάδας των συντελεστών του βιβλίου «Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ» (του Ορ. Μιχαλόπουλου, Φ. Βρακοπούλου, Αλ.  Νενεδάκη, του Ν. Μιχαλόπουλου και εμένα), σας καλωσορίζω στη σημερινή παρουσίαση του.
Σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να αποτελέσει ένα κείμενο αναφοράς , ώστε να μπορεί να ανατρέξει ακόμα και ένας μη ειδικός - ο ενεργός πολίτης - για να κατανοήσει την πόλη, την Ιστορία της και τα προβλήματά της. Πέραν όμως του εντοπισμού και της κριτικής, προτείνει λύσεις σε αυτά – προτάσεις εφαρμόσιμες και λειτουργικές.
Α)  Με το Rethink Athens λέμε ότι επιδίωξαν να μας πάρουν την πόλη μας. Και αποδεικνύεται στις 120 πρώτες σελίδες του βιβλίου ότι δεν είναι υπερβολή.
Αισθάνομαι δικαιωμένη με την απόφαση του ΣτΕ και περήφανη για τις προσπάθειες που κάναμε τότε το 2013-2015.  Ενάντια στο σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου και στην συντριπτική πλειοψηφία της Πανεπιστημιακής Κοινότητας. Ακόμα και οι «Διανοούμενοι» (δεν συνηθίζω αυτό τον όρο) , παρότι ρόλος τους είναι «να αμφισβητούν τον κυρίαρχο λόγο, να εισάγουν μια κριτική σκοπιά» ή ακόμα, κατά τον Σαρτρ, «να ανακατεύονται σε ότι δεν τους αφορά και να παραβιάζουν ταμπού», και αυτοί συντάχθηκαν με την πρόταση του Rethink Athens, άκριτα και αβασάνιστα.
Β)  Η πρόταση μετατροπής της Λ. Συγγρού σε Αστικό Δρόμο μειωμένης κυκλοφοριακής ικανότητας και χαμηλών ταχυτήτων, διέλυε τον Ολυμπιακό Δακτύλιο του Γ. Κανδύλη.
Γ)  Όσον αφορά το Ελληνικό, πιστεύουμε ότι αποτελεί μια ευκαιρία για την Αθήνα και μπορεί να συμβάλλει στην ανάπτυξή της στρατηγικά, αρκεί να γίνει η προσέγγιση με σεβασμό και γνώση. Με περιορισμό του ύψους των προβλεπόμενων κτηρίων, με προσοχή στα αξιόλογα υπάρχοντα κτίρια, με προσπάθεια μέσω πολεοδομικών εργαλείων διάχυσης του πρασίνου στις υποβαθμισμένες περιοχές της πρωτεύουσας. Αλλιώς κινδυνεύουμε να βλάψουμε ανεπανόρθωτα την εικόνα της πόλης και να αποτελέσει πράξη υπανάπτυξης , ακόμα και μη αναστρέψιμη.
Εμείς, με τις δυνάμεις που έχουμε προσπαθούμε να συμβάλλουμε στην βελτίωση της πόλης μας, της Αθήνας και των συνθηκών ζωής μας . Γιατί όπως λέει και ο ποιητής Νικ. Βρεττάκος: «Χρέος δε θα ειπεί να χτίσεις μόνος σου ένα ολόκληρο σπίτι ή να μεταμορφώσεις μια ολόκληρη περιοχή. Χρέος θα ειπεί να προσφέρεις τον οβολό της δύναμης σου, με όλη σου την ειλικρίνεια και με όλη σου την αγάπη, στην υπόθεση της ζωής, … και να διατηρήσεις έτσι το σύνδεσμο σου και την αδελφικότητα σου με το μέλλον.»

ΝΙΚΟΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
Ευχαριστώ όλους τους εξαίρετους συναδέλφους. Μας τιμούν ιδιαίτερα με την παρουσίαση σήμερα.
Το βιβλίο είναι γραμμένο από 3 άτομα (!)
1)Έναν επιστήμονα που είδε προτάσεις που επιστημονικά δεν ίσχυαν και απόρησε πως είναι δυνατόν, αυτά να γράφονται από καθηγητές Πολυτεχνείου, αφού τίποτα από αυτά δεν ήταν επιστημονικό. Στήνονταν μια αφήγηση (παραμύθι) που είχε χαλαρή σχέση με την πραγματικότητα όπως και οι αποκαλούμενες μελέτες. Αποφάσιζαν τι θα κάνουν και μετά κατασκεύαζαν μια μελέτη για να το αποδείξουν.
2)Ένας πολίτης αγανακτισμένος που του έπαιρναν την πόλη από τα χέρια και μας χώριζαν σε Βόρειους και Νότιους.
3)Ενός γνώστη της πραγματικότητας και της Ιστορίας της πόλης, που προσπάθησαν να τον πείσουν ότι είναι ανιστόρητος.

Α) Όσον αφορά το Rethink Athens πολλοί με ρωτούν : Γιατί να μη γίνει η Πανεπιστημίου Πεζόδρομος, δεν θα ήταν καλό για την πόλη;:
Η Πανεπιστημίου έχει 5 μέτρα πεζοδρόμια δεξιά και αριστερά δηλαδή 2 πεζόδρομους (Σύμφωνα και με την Αρχιτεκτονική Θεωρία). Δεν ήθελαν να Πεζοδρομήσουν την Πανεπιστημίου, ήθελαν να περάσουν το Τραμ, γι’ αυτό έκοβαν τα δέντρα και τα πεζοδρόμια.

Β) Άλλοι ρωτούν, έχουμε πολλούς πεζόδρομους, όπως υποστηρίζετε;
Ναι, αυτό που λείπει είναι δίκτυο πεζοδρόμων, καθαρών και φροντισμένων. Χρειαζόμαστε αγάπη για τον τόπο και φροντίδα. Δεν απαιτούνται μαζικές πεζοδρομήσεις αλλά επιλεκτικές ώστε να δημιουργήσουμε περιπάτους (σαν και αυτούς που περιγράφονται στο βιβλίο). Αυτά για το Rethink Athens.

Η Συγγρού ήταν συνέχεια του Rethink Athens. Αφού διέλυαν την πόλη, θα διέλυαν και τον Ολυμπιακού Δακτύλιο, έργο του Γ. Κανδύλη, από τα λίγα κέρδη των έργων της Ολυμπιάδας του 2004. Ήθελαν να δημιουργήσουν νέες κεντρικότητες στην περιφέρεια, νέα malls, να προσαρμόσουν την πόλη στα νέα μοντέλα των πόλεων του Millennium όπως επιτάσσει η Παγκοσμιοποίηση.

Έτσι οδηγούμαστε στο Ελληνικό.
Σύμφωνα με μελέτες όπως, των κ. Στ. Μάνου και κ. Αρ. Ρωμανού, για τράπεζα γης,  εάν κάναμε ανταλλαγή με βάση τις αξίες γης, παίρνοντας 300στρ από το Ελληνικό θα έχουμε 1500 στρ πράσινο στην πόλη, δηλαδή 500 πλατείες Εξαρχείων ή 30 άλση Νέας Σμύρνης.
Είμαστε υπέρ των Επενδύσεων, εφόσον είναι προς το συμφέρον της πόλης και ευθυγραμμίζονται με το μοντέλο Ανάπτυξης του τόπου π.χ. όχι να κόβουμε τις ελιές για να βάλουμε ανανάδες. Το Ελληνικό έχει σχέση με τον Τουρισμό. Δεν τον περιφρονούμε, (μονοκαλλιέργεια), είναι η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα. Θέλουμε η επένδυση να προάγει και να ενισχύσει το μοντέλο και όχι να το ευτελίσει.
Το Ελληνικό ξεκίνησε με 2 ψηλά κτίρια τώρα έχουν φτάσει τα 6, που το ένα θα είναι ψηλότερο από τον Παρθενώνα για να αποτελέσει το τοπόσημο της Πόλης και πλειάδα πύργων των 50 μέτρων ύψους. Πλέον δεν γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι ποια είναι η τελική πρόταση. Ξεκίνησε με δόμηση 3,7εκατ. μ2 και έχει φτάσει τα 6,5εκατ. μ2.
Εμείς έχουμε το γνωστότερο κτίριο του κόσμου, τον Παρθενώνα και θέλουμε να τον αντικαταστήσουμε με το μοντέλο του millennium που έχει εκπέσει. Τώρα νέα πρότυπα πόλεων ξεπηδάνε με αιχμή την ποιότητα και όχι την πρόσκαιρη λαμπρότητα και εμείς ετοιμαζόμαστε να επενδύσουμε στο προηγούμενο μοντέλο που έχει εγκαταλειφθεί.
Ο Le Corbusier, προέτρεπε αυτόν που αγαπάει τη ζωή να επιβιβαστεί σε πλοίο από τη Μασσαλία και να βάλει πλώρη για την Ελλάδα γιατί εκεί βρίσκεται η αφετηρία της Δύσης μας.  ‘’Από την Αθήνα στον Πειραιά, και από το ατμόπλοιο, το μεγάλο υπερωκεάνιο που περνάει, ως τον Παρθενώνα, που κοιτάζει μέσα από ένα υπέροχο τοπίο και μιας πόλης που πρέπει να ξαναβρεί τον εαυτό της και να σπρώξει προς τη χάρη και την ομορφιά, με μια μονάχα διάθεση: το πνεύμα’’ . Le Corbusier, διάλεξη στο ΕΜΠ 1933.

Οι ευκαιρίες είναι για τους γενναίους. Έχουμε τη γενναιότητα να τις εκμεταλλευτούμε;

Φωτογραφίες από την παρουσίαση:

 

 


Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2017

Είναι πιθανόν να μην υπάρχει ό,τι ονομάζεται χρόνος...

Η ιστορία δεν έχει νόημα , δεν συντελείται καμιά
εξελικτική κίνηση. Δεν υπάρχουν πια ψευδαισθήσεις,
ούτε απάτες . Η ιστορία είναι η κλασσική περίπτωση
του αλλοπρόσαλλου: Επιζεί στο Νιαγάρα
για να πνιγεί αργότερα στην μπανιέρα...


https://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Μοναχικό καράβι, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Γκότφριντ Μπεν
Αφορισμοί

Αντιμετωπίσαμε κάτι διαφορετικό απ' αυτό
που είμαστε, γράψαμε  κάτι διαφορετικό απ' αυτό
που σκεφτόμαστε, σκεφτήκαμε κάτι διαφορετικό απ' αυτό
που περιμέναμε, κι αυτό που μένει είναι
κάτι διαφορετικό απ' αυτό που φανταζόμαστε.
 
Ο κόσμος είναι μυστηριώδης αλλά θα 'ταν καλύτερα
να μη μιλήσουμε πια γι' αυτόν.
Είναι πιθανόν να μην υπάρχει ό,τι ονομάζεται χρόνος
αλλά συνεχίζουμε ήρεμα να φοράμε τα ρολόγια μας.
  
Η ιστορία δεν έχει νόημα, δεν συντελείται καμιά
εξελικτική κίνηση. Δεν υπάρχουν πια ψευδαισθήσεις,
ούτε απάτες . Η ιστορία είναι η κλασσική περίπτωση
του αλλοπρόσαλλου: Επιζεί στο Νιαγάρα
για να πνιγεί αργότερα στην μπανιέρα.

Η δημιουργικότητα δεν εμπνέεται από αριστερά ή
δεξιά φρονήματα, είναι πάντα κεντρώα.
Είδα τη ζωή πάντα χωρίς παρεκκλίσεις: ως τραγωδία,
αλλά νιώθοντας την υποχρέωση να την υποστώ.

Η γυναίκα που δεν είναι διανοούμενη... Αυτή μάλιστα
είναι πολύ πιο γοητευτική από εκείνη που κάνει ότι
τα ξέρει όλα. Κατορθώνει να απατά τους αφελείς
πολύ καλύτερα από μια καλλιεργημένη. Οι άντρες
δεν θέλουν να συγκινηθούν από το γυναικείο
πνεύμα αλλά από τελείως διαφορετικά πράγματα.

Εαν μια γυναίκα είναι έξυπνη πάει καλά.
Εαν όχι το κονσέρτο θα εκτελεστεί κανονικά.
Όπως όταν ένας βιολιστής υποφέρει από βραχνάδα.

(Μετ. Αρετή Καράμπελα)

Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 2017

Βυζάντιο βεβηλωμένο...

Σκουριασμένα σκαριά φορτηγῶν
στόν πορφυρό κόλπο...


Rust-hulled freighters in
a violet bay...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Δύση στον Θερμαϊκό, λάδι σε καμβά

Έιμυ Κλάμπιτ
Σαλονίκη

Σκουριασμένα σκαριά φορτηγῶν
στόν πορφυρό κόλπο· γάτες ἰσχνές
πού σουλατσάρουν, σπίνοι
πού κελαηδοῦν ἀκατάπαυστα·
ἡλιοτρόπια, ἐξωτικά
καμπουριασμένα μανουάλια,

πλάι στό ὑπόστεγο
ἑνός παλαιοχριστιανικοῦ ναοῦ
πού ’γινε ἀργότερα τζαμί: Βυζάντιο
βεβηλωμένο πού αντιστηρίζεται ξανά,
ὁ Ἰεζεκιήλ ἔγκλειστος σάν πουλί
στά ξεθωριασμένα ἴχνη τῆς προφητικῆς φωτιᾶς,
ἀπομεινάρι τουρκικῆς πυρπόλησης.

Βερίκοκα, βύσινα,
φουντούκια–τί
δέν πουλιέται ἐδῶ; Τιτιβίσματα
πτηνοπωλείου, τό ἀτέρμονο
γουργουρητό τῶν περιστεριῶν καί τῆς πολιτικῆς·
κάτω ἀπό τίς καμάρες
τῆς Ἀριστοτέλους, τό πλαστικό
ἀμέτρητων ἀπομιμήσεων.

(Μετ. Κώστας Χατζηκυριάκου)

Amy Clampitt
SALONIKI

Rust-hulled freighters in
a violet bay; lean cats
that slink, finches
that sing and sing;
sunflowers’ exotic
hunchback candlesticks

beside the hovel of an
early Christian church,
 later a mosque: Byzantium
profaned shored up again,
Ezekiel bird-caged in prophetic
fire’s faint shreds, a relic
of the arson of the Turks.

Apricots, sweet cherries,
hazelnuts–what’s not
for sale here? Bird-market
cheepings, the interminable
murmurings of doves and politics;
under the arcades of Odos
Aristotelous, the plastic
Of a hundred thousand fakes.

Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2017

Εδώ, στην πέτρα τη βαριά, τώρα ας καθίσω μόνος...

Ω! είναι από πέτρα όποιος για σε δε νιώθει, ωραία Ελλάδα,
ό,τι εραστής όπου θεωρεί μπρος του νεκρή ερωμένη...
*
Cold is the heart, fair Greece, that looks on thee,
Nor feels as lovers o'er the dust they loved...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Πρωϊνό στην Ακρόπολη, λάδι σε καμβά

Λόρδος Μπάυρον
Το προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ
(απόσπασμα)

Εδώ, στην πέτρα τη βαριά, τώρα ας καθίσω μόνος·
σε μαρμαρένιο κι άσειστον ακόμα στυλοβάτη,
εδώ που ο παντοδύναμος και διαλεχτός σου θρόνος
ήταν, του Κρόνου ω Oλύμπιε γιε, ψάχνοντας δώθε κάτι
πάντα κανείς απ' το κρυφό το μεγαλείο θα βρει.
Ω απίστευτο· μήδε κι αυτό της φαντασίας το μάτι
δεν πλάθει ό,τι με κάματο λες σβήσαν οι καιροί.
Μα οι στύλοι οι περήφανοι δε θεν απ' το διαβάτη
καν να στενάξει· πάνω τους ο Τούρκος ξαποσταίνει
με δίχως έννοια, κι ο Ρωμιός σφυρίζει και διαβαίνει.

Μ' απ' όλους όσους το Ναό κουρσέψαν κει ψηλά,
όπου η Παλλάδα ίσαμε χτες λημέρευε μονάχη,
πονώντας και μη θέλοντας ν' αφήσει τα στερνά
της δύναμής της λείψανα· σαν ποια πατρίδα νά 'χει
γραφτό ήταν ο υστερότερος στη φαύλην αρπαγή;
Καληδονία, κοκκίνισε, γιατί είχε μάνα εσένα.
Αγγλία, δόξα σου, που εσύ δεν είχες τέτοια γέννα,
τι δεν αγγίζει ελεύθερο παρά όποιος σκλαβοβγεί.
Και όμως εβιάσαν και έφεραν κάθε ιερό θλιμμένο
πα σε γιαλό πολύν καιρόν αποτροπιασμένο.

Oι Πίκτοι να και σήμερα τι θε ν' αφήσουν χνάρια
περήφανα· ρημάγματα ναούς και Παρθενώνες,
που σεβαστήκαν Βάνδαλοι, Γότθοι, Τουρκιά κι αιώνες.
Ω της Αθήνας τα στερνά παντέρμα απομεινάρια!
Όσοι ν' αρπάξουν σκέφτηκαν απ' τη γαλάζια χώρα,
μοιάζει η καρδιά τους η στεγνή το στέρφο τους κεφάλι,
στους βράχους της πατρίδας τους που κόβουν τ' ακρογιάλι.
Και, ωιμέ, προστάτες αχαμνοί μπρος στους βωμούς της τώρα,
να, τα παιδιά της, που ο καημός της μάνας τους σπαράζει
τα σίδερά τους νιώθοντας με πιο πικρό μαράζι.

Τώρα, το κρένει Βρετανός, ποιος το 'λπιζε, στοχάσου,
πως η Αλβιόνα έχει χαρές στων Αθηνών το κλάμα.
Μα οι σκλάβοι κι αν τους σπάραξαν, ωιμέ! με τ' όνομά σου,
μη στην Ευρώπη, είναι ντροπή, μην πεις το ανόσιο δράμα.
Η ρήγισσα του πέλαγου, η ελεύθερη η Αγγλία,
από τη ματωμένη τους πατρίδα να ξεσπά
τ' απομεινάρια τα στερνά που ανθίζαν στα μνημεία.
Ναι, διαφεντεύτρα ευγενική που ο κόσμος αγαπά,
με χέρι στρίγγλας ρήμαξες συντρίμμια, που και χρόνια
και τύραννοι σεβάστηκαν, μ' αγάπη ή ζηλοφθόνια.

Η αιγίδα σου η θαυματουργή που ξάφνιασε στη στράτα
τον θεριωμένο Αλάριχο, Παλλάδα, τι έχει γίνει;
Τι του Πηλέα γίνηκεν ο γιος, που τον εκράτα
του κάκου ο Άδης σκλάβο του, και που τη μέρα εκείνη
πετάχτη η σκιά του πάνοπλη στο φως· μη δεν μπορούσε
ξανά ν' αφήσει ο Πλούτωνας τον ήρωα να βγει,
να σκιάζει κι άλλον άρπαγα μπροστά στην αρπαγή!
Ω! μπρος στης Στύγας τις οχθές ανέμελα γυρνούσε
κι αφήκεν απροστάτευτες, τη μαύρη εκείνην ώρα,
μετόπες που διαφέντευεν είκοσι αιώνες τώρα.

Ω! είναι από πέτρα όποιος για σε δε νιώθει, ωραία Ελλάδα,
ό,τι εραστής όπου θεωρεί μπρος του νεκρή ερωμένη,
κι αναίσθητη έχει την καρδιά που αβούρκωτη απομένει,
μετόπες, τείχη και βωμούς βλέποντας σκόνη, αράδα
να σου τα γδύνουν Βρετανοί, που θα 'πρεπε ταμένοι
να στέκουν φυλακάτορες στα λείψανα τεμένη.
Ανάθεμά τη τη στιγμή κουρσάροι που αρμενίζαν
απ' το νησί τους, κι έσκιζαν τα στήθη σου ξανά
τα πληγωμένα, αρπάζοντας να παν στα βορινά
και μισητά τους κλίματα, θεούς που ανατριχιάζαν.

(μετ. Στέφανος Μύρτας)

George Gordon, Lord Byron
Childe Harold's Pilgrimage
Canto the Second

X
Here let me sit upon this massy stone,
The marble column's yet unshaken base;
Here, son of Saturn! was thy fav'rite throne:
Mightiest of any such!  Hence let me trace
The latent grandeur of thy dwelling-place.
It may not be: nor ev'n can Fancy's eye
Restore what Time hath labour'd to deface.
Yet these proud pillars claim no passing sigh;
Unmoved the Moslem sits, the light Greek carols by.           

XI
But who, of all the plunders of yon fane
On high, where Pallas linger'd, loth to flee
The latest relic of her ancient reign;
The last, the worst, dull spoiler, who was he?
Blush, Caledonia! such thy son could be!
England! I joy no child he was of thine:
Thy free-born men should spare what once was free;
Yet they could violate each saddening shrine,
And bear these altars o'er the long-reluctant brine.

XII
But most the modern Pict's ignoble boast,               
To rive what Goth, and Turk, and Time hath spared:
Cold as the crags upon his native coast,
His mind as barren and his heart as hard,
Is he whose head conceived, whose hand prepared,
Aught to displace Athena's poor remains:
Her sons too weak the sacred shrine to guard,
Yet felt some portion of their mother's pains,
And never knew, till then, the weight of Despot's chains.

XIII
What! shall it e'er be said by British tongue,
Albion was happy in Athena's tears?                   
Though in thy name the slaves her bosom wrung,
Tell not the deed to blushing Europe's ears;
The ocean queen, the free Britannia, bears
The last poor plunder from a bleeding land:
Yes, she, whose gen'rous aid her name endears,
Tore down those remnants with a harpy's hand,
Which envious Eld forbore, and tyrants left to stand.

XIV
Where was thine Aegis, Pallas! that appall'd
Stern Alaric and Havoc on their way?
Where Peleus' son? whom Hell in vain enthrall'd,           
His shade from Hades upon that dread day
Bursting to light in terrible array!
What! could not Pluto spare the chief once more,
To scare a second robber from his prey?
Idly he wander'd on the Stygian shore,
Nor now preserved the walls he loved to shield before.

XV
Cold is the heart, fair Greece, that looks on thee,
Nor feels as lovers o'er the dust they loved;
Dull is the eye that will not weep to see
Thy walls defaced, thy mouldering shrines removed           
By British hands, which it had best behov'd
To guard those relics ne'er to be restored.
Curst be the hour when their isle they roved,
And once again thy hapless bosom gored,
And snatch'd thy shrinking Gods to northern climes abhorr'd!

Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2017

από τον καιρό προετοιμαζόμουν...

Γιατί αλλιώς... Θροΐζει, να, ζεστά το θέρος,
στο παράθυρό μου στέκω κι είναι σαν γιορτή.
Το 'λεγε η καρδιά μου από καιρό, τα ξέρω
τούτο εδώ το φως και τ' άδειο σπίτι στη σιωπή...



https://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Εκδρομή, λάδι σε καμβά

Άννα Αχμάτοβα
Η Καταδικαστική Απόφαση

Καλοκαίρι 1939

Κι έπεσεν η λέξη η πέτρινη του νόμου
πα στο στήθος μου το ακόμα ζωντανό.
Τι να γίνει, από τον καιρό προετοιμαζόμουν,
όπως όπως θα τα βγάλω πέρα και μ' αυτό.

Έχω σήμερα πολλές δουλειές. Για μέτρα :
Πρέπει κάθε μνήμη ευθύς να σκοτωθεί,
πρέπει την καρδιά να κάνω πέτρα,
πρέπει πάλι τη ζωή να μάθω απ'την αρχή.

Γιατί αλλιώς... Θροΐζει, να, ζεστά το θέρος,
στο παράθυρό μου στέκω κι είναι σαν γιορτή.
Το 'λεγε η καρδιά μου από καιρό, τα ξέρω
τούτο εδώ το φως και τ' άδειο σπίτι στη σιωπή.

(μετ. Άρης Αλεξάνδρου)

Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2017

Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Αν αγαπάτε την πόλη μας, είμαστε σίγουροι ότι θα σας ενδιαφέρει το νέο βιβλίο των αρχιτεκτόνων, Νίκου Μιχαλόπουλου & Γιώτας Βρεττάκου:

Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ο εκδοτικός οίκος ΑΣΤΑΡΤΗ διοργανώνει Εκδήλωση - Παρουσίαση 
την Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017 στις 19.00, στο Polis Art Cafe
στο αίθριο της Στοάς Βιβλίου (Πεσμαζόγλου 5 & Σταδίου), Αθήνα.

https://yannisstavrou.blogspot.com 
https://yannisstavrou.blogspot.com

Κυριακή 1 Οκτωβρίου 2017

Είναι το μέγα δέντρο των αιτίων...

Το σύμπαν είναι ένα από τα ονόματα του.
Κανείς δεν το 'χει δει ποτέ
ούτε μπορεί όμως να δει και τίποτ' άλλο...


https://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου. Πειραιάς με φεγγάρι, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Το Πλέγμα

Στάζει κάθε τόσο
η βρύση στην αυλή
μοιραία σαν το θάνατο του Καίσαρα.
Και τα δυό είναι μέρη του πλέγματος
που αγκαλιάζει
τον ατέρμονα και άναρχο κύκλο,
της Φοινίκης την άγκυρα,
τον πρώτο λύκο και το πρώτο αρνί,
την ημερομηνία του θανάτου μου
και το χαμένο θεώρημα του Φερμά.
Τούτο το σιδερένιο υφάδι
οι στωικοί το θεωρούσαν πύρινο
που πεθαίνει και ξαναγεννίεται σαν τον Φοίνικα.
Είναι το μέγα δέντρο των αιτίων
και των συνεπειών που διακλαδίζονται,
στα φύλλα του βρίσκεται η Ρώμη και η Χαλδαία
και όσα βλέπουν τα κεφάλια του Ιανού.
Το σύμπαν είναι ένα από τα ονόματα του.
Κανείς δεν το 'χει δει ποτέ
ούτε μπορεί όμως να δει και τίποτ' άλλο.

(μετ.  Δημήτρης Καλοκύρης)