ένας κοκκινολαίμης που τραγουδάει...

Πιστεύεις ότι όλα τελείωσαν, αλλά τελικά υπάρχει πάντα ένας κοκκινολαίμης που τραγουδάει.
Πωλ Κλωντέλ
*
On croit que tout est fini, mais alors il y a toujours un rouge-gorge qui se met a chanter.
Paul Claudel

                        Γιάννης Σταύρου, Κοκκινολαίμηδες- λεπτομέρεια από πολύπτυχο
 

.. κοινωνία; – μια κόλαση από σωτήρες!

Και οι τρομοκράτες βαφτίζονται απελευθερωτές...

«Κοιτάξτε γύρω σας: παντού Μορμόνοι που κάνουν κήρυγμα· μεταφυσική προς χρήση από πιθήκους… Όλοι πασχίζουν να βελτιώσουν τη ζωή όλων: οι ζητιάνοι, ακόμα και οι ανίατοι, αυτό ποθούν: οι πάροδοι του κόσμου και τα άσυλα βρίθουν αναμορφωτών. Η λαχτάρα να προκαλεί γεγονότα επιδρά πάνω στον καθένα σαν μια διανοητική διαταραχή ή σαν μια ηθελημένη κατάρα. Τι είναι η κοινωνία; – μια κόλαση από σωτήρες!»
Εμίλ Σιοράν

Φρανσίσκο Γκόγια «Ο μεγάλος τράγος» 

Περίπατος...

«Και αυτό που οι λάτρεις του υπολογιστή δεν αντιλαμβάνονται ή δεν τους ενδιαφέρει είναι ότι είμαστε χορευτικά ζώα. Ξέρετε, μας αρέσει να κυκλοφορούμε. Και είναι σαν να μην πρέπει να χορεύουμε πια. Ας σηκωθούμε όλοι και ας κινηθούμε λίγο τώρα... ή τουλάχιστον ας χορέψουμε.» Kurt Vonnegut

 

           Γιάννης Σταύρου, Κυριακάτικος Περίπατος- Θεσσαλονίκη

«Κάποτε είπα στη γυναίκα μου ότι θα πήγαινα να αγοράσω έναν φάκελο: "Ω", είπε, "καλά, δεν είσαι φτωχός. Γιατί δε μπαίνεις στο Διαδίκτυο και δεν αγοράζεις εκατό φακέλους, να τους βάλεις στο ντουλάπι;".

Έκανα πως δεν την άκουσα. Και βγήκα έξω να πάρω έναν φάκελο, γιατί περνάω, διάολε, πολύ καλά στη διαδικασία αγοράς ενός φακέλου.

Συναντώ πολύ κόσμο. Και βλέπω μερικά υπέροχα μωρά. Και ένα πυροσβεστικό όχημα περνάει. Και τους χαιρετάω. Και θα ρωτήσω μια γυναίκα τι είδους σκύλος είναι αυτός. Και, και δεν ξέρω. Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι - ότι είμαστε εδώ στη Γη για να τριγυρνάμε.

Και, φυσικά, οι υπολογιστές θα μας πετάξουν έξω από αυτό. Και αυτό που οι λάτρεις του υπολογιστή δεν αντιλαμβάνονται ή δεν τους ενδιαφέρει είναι ότι είμαστε χορευτικά ζώα. Ξέρετε, μας αρέσει να κυκλοφορούμε. Και είναι σαν να μην πρέπει να χορεύουμε πια.

Ας σηκωθούμε όλοι και ας κινηθούμε λίγο τώρα... ή τουλάχιστον ας χορέψουμε.»

Kurt Vonnegut

με περισσότερη θέληση παρά τύχη...

.. Ας πολεμήσομε τους εχθρούς μας με όλη μας τη δύναμη κι ας προσπαθήσομε να μην αφήσομε στους απογόνους μας μικρότερη κληρονομιά από εκείνη που λάβαμε...

(Ο Περικλής στους Αθηναίους, κατά Θουκυδίδη)

 

                                  Αμφορέας, 520 πΧ, Συλλογή Ελιάς στην Αττική

 

«Οι πατέρες μας αντιστάθηκαν στους Μήδους χωρίς καν να έχουν την μεγαλύτερη δύναμη που διαθέτομε εμείς σήμερα. Εγκαταλείποντας τα λίγα που είχαν και , με περισσότερη τόλμη παρά δύναμη, όχι μόνο έδιωξαν τους βαρβάρους, αλλά δημιούργησαν την δύναμη που έχομε σήμερα. Ας μην φανούμε κατώτεροί τους. Ας πολεμήσομε τους εχθρούς μας με όλη μας τη δύναμη κι ας προσπαθήσομε να μην αφήσομε στους απογόνους μας μικρότερη κληρονομιά από εκείνη που λάβαμε».

(Αυτά είπε ο Περικλής και οι Αθηναίοι, θεωρώντας ότι οι συμβουλές του ήσαν οι καλύτερες, εψήφισαν τα όσα είχε προτείνε)

*

«Οἱ γοῦν πατέρες ἡμῶν ὑποστάντες Μήδους καὶ οὐκ ἀπὸ τοσῶνδε ὁρμώμενοι, ἀλλὰ καὶ τὰ ὑπάρχοντα ἐκλιπόντες, γνώμῃ τε πλέονι ἢ τύχῃ καὶ τόλμῃ μείζονι ἢ δυνάμει τόν τε βάρβαρον ἀπεώσαντο καὶ ἐς τάδε προήγαγον αὐτά. ὧν οὐ χρὴ λείπεσθαι, ἀλλὰ τούς τε ἐχθροὺς παντὶ τρόπῳ ἀμύνεσθαι καὶ τοῖς ἐπιγιγνομένοις πειρᾶσθαι αὐτὰ μὴ ἐλάσσω παραδοῦναι.»

(Ὁ μὲν Περικλῆς τοιαῦτα εἶπεν, οἱ δὲ Ἀθηναῖοι νομίσαντες ἄριστα σφίσι παραινεῖν αὐτὸν ἐψηφίσαντο ἃ ἐκέλευε)

ένα ξύπνημα...

Δεν έχουμε παρά μόνο αυτήν την αρετή: να ξεκινάμε τη ζωή κάθε μέρα -μπροστά από τη γη, κάτω από έναν σιωπηλό ουρανό - περιμένοντας ένα ξύπνημα.
Τσέζαρε Παβέζε
*
Non abbiamo che questa virtù: cominciare ogni giorno la vita - davanti alla terra, sotto un cielo che tace - attendendo un risveglio.)
Cesare Pavese

                    Γιάννης Σταύρου, Θεσσαλονίκη

έναν λήθαργο, ένα αναισθητικό...

 Στην ουσία ζητούσα έναν λήθαργο, ένα αναισθητικό, μια βεβαιότητα ότι είμαι καλά κρυμμένος. Δεν ζητούσα παγκόσμια ειρήνη, ζητούσα τη δική μου.
(In sostanza chiedevo un letargo, un anestetico, una certezza di essere ben nascosto. Non chiedevo la pace nel mondo, chiedevo la mia.)
Cesare Pavese

                               Γιάννης Σταύρου, Ο σκύλος που γαύγιζε το φεγγάρι

28η Οκτωβρίου 1940 - Νυν υπέρ πάντων αγών!

 Ω παίδες Ελλήνων, ίτε, Ελευθερούτε  

πατρίδα, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, 

θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων  

νυν υπέρ πάντων αγών! 

Αισχύλος

(Ω παίδες Ελλήνων, εμπρός να κρατήσετε ελεύθερη την / πατρίδα, τα παιδιά μας, τις γυναίκες μας, τα ιερά / των θεών των πατέρων μας, και τους τάφους των προγόνων μας, τώρα, / για όλα αυτά ο αγώνας!)

 

Γιάννης Σταύρου, Ακρόπολις με πανσέληνο

Τόσο εύθραυστος ο πολιτισμός· όσο η ψυχή ενός αηδονιού...

 .. Ἀπὸ τὶς μυστικὲς πηγὲς τῆς φύσης ἐρχόταν μιὰ ἤπια πνοὴ καὶ συναντοῦσε μιὰν ἄλλη, ἐξίσου ἤπια, μέσα στὸ στῆθος μου... Ἄφησέ με νὰ ζήσω μιὰ στιγμὴ μόνο, ὅσο γιὰ νὰ βγάλω στὸν αἰθέρα καὶ γιὰ τὸ αὐτί σου τὸ θησαυρὸ ποὺ αἰσθάνομαι μέσα μου...

Γιάννης Σταύρου, Ακαδημία

Διονύσιος Σολωμός
Το αηδόνι και το γεράκι

Ἄκουσε, γεράκι, τὸ καημένο τ᾿ ἀηδόνι.
Ἡ ζωή μου εἶναι στὴν ἐξουσία σου, ὅπως καὶ τὸ πέταγμά μας αὐτὸ μέσα στὰ σύννεφα, ὅπου δὲν εἶχα φτάσει ποτέ. Ἀλλὰ ἄκουσέ με: Ἀπὸ τὶς μυστικὲς πηγὲς τῆς φύσης ἐρχόταν μιὰ ἤπια πνοὴ καὶ συναντοῦσε μιὰν ἄλλη, ἐξίσου ἤπια, μέσα στὸ στῆθος μου.
Αὐτὴ ἡ πνοὴ γινόταν τραγούδι, ὅπως καὶ τὸ φύλλωμα τοῦ δέντρου ποὺ μὲ φιλοξενοῦσε, ὅπως τὰ ἄστρα ποὺ ἔλαμπαν ψηλά.
Ἡ ὀμορφιὰ τῶν πραγμάτων ποὺ ἦταν γύρω μου μὲ συγκινοῦσε καὶ μεταβαλλόταν σὲ μουσική.
Εἶδα κι ἐσένα νὰ ἔρχεσαι καταπάνω μου, καὶ ὁ φόβος μου νικήθηκε ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς γρήγορης καὶ μεγαλόπρεπης πτήσης σου, ποὺ τὴ θαύμαζα σὰν δῶρο τῶν θεῶν.
Ἀλλὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη, ἀπὸ ἀπροσμέτρητο βάθος, ἑτοιμάζονταν ν᾿ ἀναβρύσουν ἀπὸ μένα τραγούδια θλίψης γιὰ ἕνα ρόδο ποὺ τὸ μάδησε ὁ ἀέρας.
Τὰ ἄρχιζα, τὰ τραγούδια αὐτά, ἐγὼ πού, ὅταν ξεσποῦσε ὁ κεραυνός, ἔνιωθα νὰ μοῦ τρέμει τὸ στῆθος, καθὼς ἤμουν μαζεμένο μέσα στὸ νέο φύλλωμα.
Ἄφησέ με νὰ ζήσω μιὰ στιγμὴ μόνο, ὅσο γιὰ νὰ βγάλω στὸν αἰθέρα καὶ γιὰ τὸ αὐτί σου τὸ θησαυρὸ ποὺ αἰσθάνομαι μέσα μου.
Μὴ σκοτώσεις αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γεννηθεῖ!.
Καθὼς τὸ ἀηδόνι μιλοῦσε, τὸ γεράκι χαλάρωνε τὸ ἁρπακτικὸ νύχι του, καὶ μὲ τὸ ἄλλο ἔκανε φιλικὸ νεΰμα στὸ ἀηδόνι, ποὺ ὅμως τὴ στιγμὴ ἐκείνη ξεψύχησε.

μια φευγαλέα ματιά...

.. η θλίψη της κατανόησης ότι η ζωή δεν είναι μια μεγάλη περιπέτεια...

 

                                   Γιάννης Σταύρου, Αραγμένα στο λιμάνι 

 

«Υπάρχει ένα είδος θλίψης που προέρχεται από το να γνωρίζεις πάρα πολλά, από το να βλέπεις τον κόσμο όπως είναι αληθινά. Είναι , αλλά μια διαδοχή από μικρές, ασήμαντες στιγμές, ότι η αγάπη δεν είναι ένα παραμύθι, αλλά ένα εύθραυστο, φευγαλέο συναίσθημα, ότι η ευτυχία δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση, αλλά μια σπάνια, φευγαλέα ματιά σε κάτι που δεν μπορούμε ποτέ να κρατήσουμε. Και σε αυτήν την κατανόηση, υπάρχει μια βαθιά μοναξιά, μια αίσθηση αποκοπής από τον κόσμο, από άλλους ανθρώπους, από τον εαυτό σου» Virginia Woolf

*

(There is a kind of sadness that comes from knowing too much, from seeing the world as it truly is. It is the sadness of understanding that life is not a grand adventure, but a series of small, insignificant moments, that love is not a fairy tale, but a fragile, fleeting emotion, that happiness is not a permanent state, but a rare, fleeting glimpse of something we can never hold onto. And in that understanding, there is a profound loneliness, a sense of being cut off from the world, from other people, from oneself)

(*) η πρόχειρη μετάφραση δική μου