«Η κλίση προς την ποίηση έχει πολλά κοινά σημεία με την κλίση προς τον μυστικισμό. Είναι η κλίση προς το ιδιάζον, το προσωπικό, άγνωστο, μυστηριώδες, άκρως αποκαλυπτικό, αναγκαίως-συμπτωματικό. Απεικονίζει το ανεικόνιστο. Θεάται το αθέατο, αισθάνεται το μη αισθητό. Κριτική της ποίησης είναι ο παραλογισμός. Δύσκολο επίσης να αποφανθείς, παρ' ότι η μόνη δυνατή απόφανση (είναι) εάν κάτι είναι ή όχι ποίηση. Ποιητής είναι ο τωόντι πνεύματι διαρπαγείς, γι' αυτό τα πάντα εμφανίζονται εντός του. Ορίζει με την απόλυτη κυριολεξία το υποκείμενο-αντικείμενο - πρόσωπο και κόσμο. Εξ' ου και η απειρότητα ενός καλού ποιήματος, η αιωνιότητα. Η κλίση προς την ποίηση έχει στενή συγγένεια με την αίσθηση της προφητείας και με το θρησκευτικό στοιχείο, το προφητικό γενικώς. Ο ποιητής διευθετεί, συνενώνει, επιλέγει, επινοεί - και είναι και στον ίδιο ακατανόητο γιατί ακριβώς είναι έτσι κι όχι αλλιώς...» Νοβάλις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου