Ανεπαίσθητα σα Λύπη...

Η τρισευτυχισμένη Ώρα λιώνει ξαφνικά
Και δεν σ’ αφήνει ούτε κουρέλι να φυλάξεις–
Οδύνη αφόρητη το να μην έχεις τα φτερά
Ή να ’σαι απλώς πολύ βαρύς για να πετάξεις...

                                                                         Έμιλι Ντίκινσον

Γιάννης Σταύρου, Φθινοπωρινό, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Έμιλι Ντίκινσον
Ανεπαίσθητα σα Λύπη

Ανεπαίσθητα σα Λύπη
Κύλησε το καλοκαίρι -
Ανεπαίσθητα πια τόσο
Που έμοιαζε με Προδοσία -
Όπως Δείλι που όλο πέφτει,
Ή σα να περνούσε η Φύση
Απόγευμα ήσυχο μονάχη -
Πιο νωρίς το Σούρουπο ήρθε -
Το Πρωί έλαμπε ξένο -
Χάρη αβρή, που όμως λαβώνει,
Σα να φεύγει Καλεσμένος -
Λοιπόν, χωρίς ένα Φτερό
Και δίχως Πλοίο
Δραπέτευσε απαλά το Καλοκαίρι μας
Στην Ομορφιά -

(μετ. Ερρίκος Σοφράς)

Εάν ερχόσουν το φθινόπωρο

Εάν ερχόσουν το φθινόπωρο
Θα έδιωχνα μακριά το καλοκαίρι
με μισό χαμόγελο και μισή αποστροφή
όπως οι νοικοκυρές διώχνουνε τις μύγες

Εάν περνούσε ένας χρόνος πριν σε δω
θα τύλιγα τους μήνες σε κουβάρια
και θα τους έβαζα σε ξεχωριστά συρτάρια
μέχρι να περάσει ο καιρός τους

Κι αν ακόμα αιώνες αργούσες
στα χέρια θα τους μετρούσα
συνέχεια θ’ αφαιρούσα ίσαμε
τα δάχτυλα να έπεφταν στην γη του Van Diemen

Εάν, όπως είναι σίγουρο
η ζωή αυτή τελειώσει
για σένα και για μένα
θα πέταγα τον θάνατο σαν κρούστα
και αιωνιότητα θα γευόμουν

Αλλά τώρα, ανίδεη από το μήκος
του χρόνου το αβέβαιο φτερό,
με κεντρίζει, σαν δαιμόνια μέλισσα,
ότι ποτέ δεν θα μου φανερώσει το τσίμπημά του

(μετ. Μαρία Ροδοπούλου)