Ένα λιμάνι...

...υπάρχει μια κατηγορία απόλαυσης μυστηριώδης και αριστοκρατική για εκείνον που δεν έχει πια ούτε περιέργεια ούτε φιλοδοξία, να σκέφτεται ξαπλωμένος στην ταράτσα ή στηριγμένος με τους αγκώνες στο μώλο, να θαυμάζει όλες αυτές τις κινήσεις αυτών που φεύγουν κι αυτών που επιστρέφουν...
*
...il y a une sorte de plaisir mystérieux et aristocratique pour celui qui n'a plus ni curiosité ni ambition, à contempler, couché dans le belvédère ou accoudé sur le môle, tous ces mouvements de ceux qui partent et de ceux qui reviennent...

Γιάννης Σταύρου, Λιμάνι Πειραιά, λάδι σε καμβά

Σαρλ Μπωντλαίρ
Μικρά ποιήματα σε πρόζα
(το σπλην του παρισιού)

Το λιμάνι

Ένα λιμάνι είναι μια διαμονή ευχάριστη για μια ψυχή κουρασμένη απ’ τους αγώνες της ζωής . Η άπλα του ουρανού, η μετακινούμενη αρχιτεκτονική των συννέφων, οι άστατοι χρωματισμοί της θάλασσας, το σπινθηροβόλημα των φάρων, είναι ένα πρίσμα θαυμάσια χρήσιμο φτιαγμένο για να διασκεδάζουν τα μάτια χωρίς ποτέ να κουράζονται . Οι μακρουλές φόρμες των καραβιών, με την αρματωσιά τους την πολύπλοκη, που η φουσκοθαλασσιά τούς μεταδίδει ταλαντώσεις αρμονίας, χρησιμεύουν για να διατηρείται μέσα στην ψυχή η όρεξη για ρυθμό και για ομορφιά. Και μετά, κυρίως, υπάρχει μια κατηγορία απόλαυσης μυστηριώδης και αριστοκρατική για εκείνον που δεν έχει πια ούτε περιέργεια ούτε φιλοδοξία, να σκέφτεται ξαπλωμένος στην ταράτσα ή στηριγμένος με τους αγκώνες στο μώλο, να θαυμάζει όλες αυτές τις κινήσεις αυτών που φεύγουν κι αυτών που επιστρέφουν, αυτών που έχουν ακόμα τη δύναμη να θέλουν, τον πόθο να ταξιδεύουν ή να πλουτίζουν.

(μετ. Κώστας Ριτσώνης)

Charles Baudelaire
(Prose)
Le Spleen de Paris
Le port

Un port est un séjour charmant pour une âme fatiguée des luttes de la vie. L'ampleur du ciel, l'architecture mobile des nuages, les colorations changeantes de la mer, le scintillement des phares, sont un prisme merveilleusement propre à amuser les yeux sans jamais les lasser. Les formes élancées des navires, au gréement compliqué, auxquels la houle imprime des oscillations harmonieuses, servent à entretenir dans l'âme le goût du rythme et de la beauté. Et puis, surtout, il y a une sorte de plaisir mystérieux et aristocratique pour celui qui n'a plus ni curiosité ni ambition, à contempler, couché dans le belvédère ou accoudé sur le môle, tous ces mouvements de ceux qui partent et de ceux qui reviennent, de ceux qui ont encore la force de vouloir, le désir de voyager ou de s'enrichir.