Μικρά ποιήματα σε πρόζα
O τρελός και η Αφροδίτη
(το σπλην του Παρισιού)
Τι θαυμάσια μέρα ! Το αχανές πάρκο λιποθυμά κάτω από το φλεγόμενο μάτι του ήλιου , όπως τα νιάτα κάτω από την τυραννία του Έρωτα .
Η παγκόσμια έκσταση των πραγμάτων δεν εκδηλώνεται με κανένα θόρυβο…τα νερά ακόμα κι αυτά είναι αποκοιμισμένα .Πιο διαφορετικό από τις ανθρώπινες γιορτές εδώ είναι ένα όργιο σιωπηλό .
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένα φως πάντα αυξανόμενο κάνει τα αντικείμενα όλο και πιο πολύ να βγάζουν σπίθες…ότι τα άνθη τα διεγερμένα που φλέγονται από τον πόθο ανταγωνίζονται το γαλάζιο του ουρανού με την ενέργεια των χρωμάτων τους , και ότι η ζεστασιά που κάνει ορατά τα αρώματα , τα ανεβάζει σαν καπνούς προς το άστρο της ομορφιάς .
Παρόλα αυτά μέσα σε τούτη την παγκόσμια απόλαυση , διέκρινα μια λυπημένη ύπαρξη .
Στα πόδια μιας γιγαντιαίας Αφροδίτης , ένας από αυτούς τους προσποιητούς τρελούς ένας από αυτούς τους κωμικούς που με τη θέλησή τους αναλαμβάνουν να κάνουν τους βασιλιάδες να γελάσουν όταν οι τύψεις ή η Ανία τους βασανίζουν, ντυμένος με ένα κουστούμι γελοίο και γυαλιστερό , με κεφάλι γεμάτο με κέρατα και κουδουνάκια , ζαρωμένος μπρος στο βάθρο σηκώνει τα μάτια γεμάτα δάκρυα προς την αθάνατη Θεά !
Και τα μάτια του λένε : - είμαι ο τελευταίος και ο πιο μοναχικός των ανθρώπων , στερημένος από έρωτα και από φιλία , και κατώτερος σ’ αυτό και από το πιο ατελές ζώο . Παρόλα αυτά κι εγώ είμαι φτιαγμένος , για να καταλαβαίνω και να αισθάνομαι την αθάνατη Ομορφιά ! Αχ ! Θεά ! Δείξε ευσπλαχνία για τη μελαγχολία και για το παραλήρημά μου .
Όμως η σκληρή Αφροδίτη κοιτάζει μακρυά δεν ξέρω τι με αυτά τα μαρμάρινα μάτια .
(μετ. Κώστας Ριτσώνης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου