Όταν βραδιάζει...

μήτ’ ένα μικρό φως δεν είχε φανεί!
Και τότε, θλιμμένοι, και σαν ορφανοί,
ζητώντας τον ήλιο, χαθήκαμε πάλι…

Γιάννης Σταύρου, Γαλατάς, λάδι σε καμβά

Ναπολέων Λαπαθιώτης
Όταν βραδιάζει

Όταν βραδιάζει, μέσα μου, ξυπνούν τα περασμένα·
ξυπνούν αργά, σα μουσικές νεκρές από καιρό,
– σα μουσικές που χάθηκαν, και που τις λαχταρώ,
κι έρχονται πάλι, μαγικά κι ανέλπιδα, σε μένα·

πόθοι, παράπονα παλιά, νοσταλγικές φωνές,
λόγια βαθιά κι αξέχαστα, κι ωστόσο ξεχασμένα,
παράξενα, χιμαιρικές αγάπες μακρινές,
όπως η φλόγα μιας αυγής, υψώνονται σε μένα!

Μια βρύση, τότε, μαγική, μου λύνεται ξανά,
και το τραγούδι ρυθμικό στα χείλη μου ανεβαίνει,
– ένα τραγούδι καθαρό, καθώς τα δειλινά
που μέσα του λυτρώνονται, και ζουν οι πεθαμένοι...

Πόθος

Βαθύ χινόπωρο γοερό, πόσον καιρό σε καρτερώ,
με τις πλατιές, βαριές σου στάλες·
των φύλλων άραχλοι χαμοί, των δειλινών αργοί καημοί,
που με μεθούσατε τις προάλλες…

Τα καλοκαίρια μ’ έψησαν, και τα λιοπύρια τα βαριά,
κι οι ξάστεροι ουρανοί οι γαλάζιοι:
απόψε μου ποθεί η καρδιά, πότε να ρθει, μες στα κλαριά,
ο θείος βοριάς και το χαλάζι!

Τότε, γερτός κι εγώ, ξανά, μες στα μουγγά τα δειλινά,
θ’ αναπολώ γλυκά, ―ποιος ξέρει,
και θα με σφάζει πιο πολύ, σαν ένα μακρινό βιολί,
το περασμένο καλοκαίρι…

Ζωές

Την πρώτη φορά, γεννηθήκαμε μέρα:
μας είχε θαμπώσει τ’ απέραντο φως·
Κανένας πόθος δεν ήταν κρυφός.
Του κάκου έναν ίσκιο γυρεύαμε πέρα…

Σιγή και σκοτάδι, βαστούσε, την άλλη:
μήτ’ ένα μικρό φως δεν είχε φανεί!
Και τότε, θλιμμένοι, και σαν ορφανοί,
ζητώντας τον ήλιο, χαθήκαμε πάλι…