στον Ωκεανό της Αμνησίας,
ερευνούσαμε για να βρούμε, θυμάμαι,
έξω από τους δρόμους τούς συνήθεις,
τη βεβαία μας ήπειρο της λήθης...
Αλέξανδρος Μπάρας
Μοναξιά
Είναι το πυκνό συλλαλητήριο
που οργανώνει μόνος ένας, μόνος,
κάπου ένα μαχαίρι είναι που βρέθηκε
δίχως ν' ακουστεί κανένας φόνος.
Όπλου είναι βολή χωρίς αντήχηση
στη μεγάλην άμμο μιας Σαχάρας,
πάνω μια χλωμή λειψή πανσέληνος
λιώνει σαν κεράκι της δεκάρας...
Είναι μια σημαία που ξεχάστηκε
στον ιστό μετά τη δύση του ηλίου,
ξέθωρο ένα ράκος που φυλάχτηκε
από εσθήτα περασμένου μεγαλείου.
Έρημος σταθμός το μεσονύχτιο
υπογείων αστικών σιδηροδρόμων,
πέτρες φορτωμένον είναι φέρετρο
που το πάνε τέσσερις στον ώμον.
Βάρκα είναι στο πέλαγο τ' απέραντο
μ' ένα σκελετό για κωπηλάτη
που ήλιος κατακόρυφος τον στέγνωσε
και τον λεύκανε της θάλασσας τ' αλάτι.
Είναι το πουλί που μόνο ξώμεινε
μίλια απ' το κυρίαρχο κοπάδι,
πίσω του το φως της μέρας σβήνεται
και μπροστά του πήζει το σκοτάδι...
Tango
Ένα ταγκό, ένα ταγκό
τόσο λυπημένο και αργό,
"τόσο πικρός και μάταιος
ο κόσμος" - το μοτίβο του,
ένα ταγκό που αναμετρά
το πρόσκαιρο και λίγο του.
Ένα ταγκό, ένα ταγκό...
Σιγά σιγά τα βήματα,
σιγά σιγά και βέβαια,
μας φέρνουν προς το Θάνατο...
Tristan da Cunha
Είναι ένα νησί πολύ μονάχο
που πήγαμε μια φορά μεθυσμένοι
- σήμερα όλη η γη συνηθισμένη.
Ταξιδεύαμε, σαν πήγαμε, θυμάμαι,
στον Ωκεανό της Αμνησίας,
ερευνούσαμε για να βρούμε, θυμάμαι,
έξω από τους δρόμους τούς συνήθεις,
τη βεβαία μας ήπειρο της λήθης.
Είναι ένα νησί πολύ μονάχο
το νησί Tristan da Cunha
που πήγαμε μια φορά μεθυσμένοι.
Ήμασταν, θυμάμαι, ευτυχισμένοι,
σαν ποτές πια, τόσο ευτυχισμένοι,
- τότες. Μα σήμερα,
όλη η γη συνηθισμένη.
(Δυστυχώς μου είναι πια γνωστή
η θέση «των νησιών» Tristan da Cunha.
Δυστυχώς σημειώνουνται στον άτλαντα
«τρία» νησιά του συγκροτήματος:
Τristan, Inaccessible και Nightingale
— δολοφονία της ποίησης απ' τη γεωγραφία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου