δρόμο δεν άρχισε ποτέ και δρόμο εμπρός δεν είχε
τη λύπη μόνο άνοιξε με τα μικρά φτερά του
και γέμισε ο ουρανός μελάνι
κ’ η νύχτα λέει της ξαστεριάς' δεν έχω αστέρια απόψε...
Νίκος Καρούζος
Στον Ιωάννη Σεβαστιανό Μπαχ
(Υπνόσακκος - Τύχη Πρώτη)
(όπως λάμπει με όλη την οικογένεια του)
Ένα ποτάμι τραγουδά τη νύχτα με τ’ αστέρια
περνώντας απ’ τα στήθη
για ν’ αστράφτει ο θνητός αίφνης ωσάν άσπρος
ανήφορος που δεν τρομάζει τα πουλιά στην ουράνια φύση.
Κ’ ένα ποτάμι σκοτεινό σαν απριλιάτικη ρομφαία
σχίζει για πάντα την καρδιά μου
σε βυσσινιές ανάμεσα σε πορτοκαλιώνες
και τώρα να χαρίσω τα ποτάμια ήρθε η ώρα.
Λευκός εκεί που φίλησα φρέσκα φύλλα
της αόρατης λεμονιάς ο άγγελος φρέσκα φύλλα
έχει ανοίξει τα φτερά και ταξιδεύει σε μαύρους υετούς
και πάλι βγαίνει στον ήλιο
κια τεφρώνεται με κλειστά φτερά στην Κοιτίδα.
Δεν έχει εποχή δεν έχει εποχή
κι απ’ τον ύπνο παρθένας
ιερέας έλληνας ανεβαίνει σε ψαλμούς
αλλάζοντας μ’ άσπρες λαμπάδες τ’ αστέρια
και με το δισκοπότηρο αλλάζει τη σελήνη.
Πόση και πόση νύχτα
σα γιορτασμένη παλλακή από χρωματιστό μεσημέρι
και χτίζει παλάτια ο δαιδαλώδης ύπνος των νηπίων
άφαντο πηγάδι γεμάτο φως
κ’ η δεντρογαλιά στη χλωρή της οπτασίωση.
Ψηλά δεσμώτης ο ήλιος
απάνω απ’ τις βίες και τα κράτη
πολλαπλασιασμένος Ιησούς ο πύρινος και σφαγή.
Με τα μαγιάτικα χιλιάδες άστρα
πάει ψηλά κ’ η φρυγανώδης προσευχή τ’ ανθρώπου
με της Ανοίξεως το μέθυσμα σαλεύει ο πανταχού νεκρός
από μεγάλες λάμψεις ενωμένος χόρτο με χόρτο
σπόρο με σπόρο
χώμα χαρμόσυνο με χώμα
χαρμόσυνο πάλι.
Χρυσός υψοκράτης κι ο νους έγινε σάλπιγγα
τα σπλάχνα τα κατοίκησε αυλός
για ν’ ακούω ταραγμένος όσο το στήθος έχει την πνοή
και θα φουσκώνει πάντα η θάλασσα του στέρνου.
Με σίδερο που καίει θ’ αναστήσω τις πληγές
ώστε να πέσει το νεκρό κι αμοίραστο πουλί στην ελπίδα μου.
Χαίρε των ήχων ο Υπερίονας
και πάλι χαίρε των ήχων ο Υπερέλληνας
αφού πέρ’ απ’ τους ήχους
τα ουράνια σφίγγουν έρημα τη μουσική τους
χαίρε των άστρων ο που είδε την ορθόπλωρη λάμψη
σ’ ωκεανούς αναστραμμένους από τυφώνες αγάπης
χαίρε ο ναυπηγός της χαράς το σκάφος και ο ναυτίλος
χαίρε συ περισκόπιον όταν οι θνητοί βλέπουμε
την εκστατική μεγάλη επιφάνεια.
Μαύρα τα έλατα και τρίζουν οι οξυές απ’ το πολύ φεγγάρι
μονάχος ανεβαίνεις το βουνό και καρτεράς αλλόφρων αίμα
να ξεπηδήσει μέσ’ στη νύχτα η φωτιά του νου.
Χαίρε ψυχρέ Γαλαξία
η παραδείσια σκόνη στα πρόσωπα
χαίρε ουρανοδρόμε και χαίρε ορθόδοξε
γιατί έχεις τη θλίψη σα Βρυέννιος
έχεις τον άνωθεν έρωτα σα Μάρκος Ευγενικός
έχεις το τρίχινο ράσο του Νικηφόρου Φωκά τη γλώσσα του Χρυσοστόμου
τ’ άυλα που είδεν Ισαάκ ο Σύρος
κείνο το μαύρο έλατο σε φοβερόν αγέρα
που ρήμαξε με σπιθίσματα χιλιάδες το σκοτάδι.
Στους θνητούς καιρούς η φωνή στη λαλιά
κι ο υγρός ουρανίσκος αντηχεί την ουσία
τ’ άλογο της ελπίδας βγαίνει στα λιβάδια των ευτυχιών
και σαν άνθος είναι από σώμα.
Νικήθηκε, νικήθηκε τούτος ο χειμώνας
και το στήθος ολοένα στήνει ελευθερίες.
Βόρειος αετός αστράφτει στο γαλάζιον ήλιο
βόρειος με φωτοστέφανο στο στήθος.
Στην Αττική του έαρος ο Ιησούς πεθαίνει
πόση χαρά πόση χαρά
των Μαριών τα μύρα κ’ οι πληγές ολόφωτες
πόση χαρά πόση χαρά.
Μαύρο πουλάκι διάβαινε στο καθαρό αγέρι
δρόμο δεν άρχισε ποτέ και δρόμο εμπρός δεν είχε
τη λύπη μόνο άνοιξε με τα μικρά φτερά του
και γέμισε ο ουρανός μελάνι
κ’ η νύχτα λέει της ξαστεριάς' δεν έχω αστέρια απόψε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου