όταν πέφτει σιγή...

Αυτές οι πέτρες που βουλιάζουν μέσα στα χρόνια ως πού
θα με παρασύρουν;
Τη θάλασσα τη θάλασσα, ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει;..

Γιάννης Σταύρου, Αρόδο, λάδι σε χαρτί

Γιώργος Σεφέρης
Επιδρομη

Οι προβολείς σαρώνουν τ’ άστρα
σαρώνουν τ’ άστρα
αντένες από μεγάλες κατσαρίδες
ή σαν τα δάχτυλα που σμίγουν
και σταυρώνουνται σε στιγμές
αναμονής ή αδυναμίας
αποσιωπητικά πολύχρωμα
ωωωωωω
οι τροχιοδεικτικές.

Μυθιστόρημα
Κ'
(Ανδρομέδα)

Στο στήθος μου η πληγή ανοίγει πάλι
όταν χαμηλώνουν τ’ άστρα και συγγενεύουν με το κορμί
μου
όταν πέφτει σιγή κάτω από τα πέλματα των ανθρώπων.

Αυτές οι πέτρες που βουλιάζουν μέσα στα χρόνια ως πού
θα με παρασύρουν;
Τη θάλασσα τη θάλασσα, ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει;
Βλέπω τα χέρια κάθε αυγή να γνέφουν στο γύπα και στο γεράκι
δεμένη πάνω στο βράχο που έγινε με τον πόνο δικός μου,
βλέπω τα δέντρα που ανασαίνουν τη μαύρη γαλήνη των πεθαμένων
κι έπειτα τα χαμόγελα, που δεν προχωρούν, των αγαλμάτων.