άφεγγοι...

μπορούμε χωρίς αμφιβολία να πούμε ότι φτάσαμε
στην πιο μεγάλη δίψα της υπομονής και της μανίας

άφεγγοι...

Γιάννης Σταύρου, Στα μαύρα νερά του λιμανιού, λάδι σε καμβά

Αντουάν Εμάζ
Ποίημα πάνω σ’ένα μικρό μαύρο πτερύγιο

νύχτα μπροστά σιωπηλός τοίχος
μετά από τη χιονοστιβάδα των κενών λόγων
των απαραίτητων
για μια συνηθισμένη μέρα

τα μάτια λάμπουν
το βλέμμα δε μπορεί να φτάσει
πέρα από το μικρό μαύρο κομμάτι
του παραθύρου
τη νύχτα

αυτό αξίζει παραπάνω απ’τον φόβο
που έρχεται
σύντομα στα κλειστά μάται

προχωρώντας στο εσωτερικό
και προοδεύοντας στην πυκνότητα
δίχως λάμπα
οσφραίνομαι
στην άκρη
τελείως στην άκρη μιας
συγκεχυμένης νύχτας

βρισκόμαστε εκεί
για να μιλήσουμε
με λίγη λογική
πολύ
για να είναι σίγουρη

ένα γέλιο
ένα τελευταίο χτύπημα
μπορούμε χωρίς αμφιβολία να πούμε ότι φτάσαμε
στην πιο μεγάλη δίψα της υπομονής και της μανίας

άφεγγοι

Τέλος

Σταματάμε εδώ

Δεν ξέρουμε ποιο κόκκινο τοπίο κινείται
στο βάθος του ματιού
μοιάζει κάπως σαν υπόκωφο χτύπο
Ένα τεράστιο κύμα φερμένο από μακριά
ανεβαίνει και σπάει
ακόμα
εδώ
η νύχτα


*
Ce monde est sale de bêtise, d'injustice et de violence; à mon avis, le poète ne doit pas répondre par  une salve de rêves ou un enchantement de langue; il n'y a pas à oublier, fuir ou se divertir. Il faut être avec ceux qui se taisent ou qui sont réduits au silence. J'écris donc à partir de ce qui reste vivant dans la défaite et le futur comme fermé.

Antoine Emaz

Ο κόσμος είναι γεμάτος βλακεία, αδικία και βία. Κατά τη γνώμη μου ο ποιητής δε μπορεί ν’απαντά με όνειρα και εξεζητημένη γλώσσα. Δεν πρέπει να ξεχνά, να ξεφεύγει ή να διασκεδάζει. Οφείλει να είναι μ’αυτούς που είναι καταδικασμένοι στη σιωπή. Γράφω με ό,τι μένει ζωντανό στην καταστροφή και έγκλειστο στο μέλλον.

Αντουάν Εμάζ 

(μετ. Αγγελική Δημουλή)