Ελευθερία' στερέωμα της σιωπής.
Ομοιόμορφο το νεκροταφείο των προβλημάτων....
Νίκος Καρούζος
ΟΤΙ ΑΝΕΒΗ ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΙΑ ΤΩΝ ΘΥΡΙΔΩΝ
(Ιερεμίας θ΄, 21)
Καίει τ'αλώνι ως πέρα το μεσημέρι
κι ο ήλιος είναι σπαθί ζεματισμένο.
Καίνε οι καβαλίνες απ'τα ζώα στα χωράφια
και πιο πολύ στην άκρα σιωπή της
καίει η μέλισσα βαθιά στο άνθος.
Πατούμε στο χώμα σημαίνει
πατούμε πάνω στους νεκρούς
στην όχθη μας τη σταύρωση.
Ξάφνου η αστραπή τινάχτηκε κραδαίνοντας
το μπλάβο σταφύλι τ'ουρανού.
Δεν λυγίζει τίποτα.
Κι ας είπα το στήθος ηλιογέννητο.
Δεν λυγίζουν τα δέντρα κι ο αέρας αλύγιστος
ούτε βρύση να γίνω ούτε φλάουτο
το νερό δεν λυγίζει και ο ήχος.
Κάθε μέρα ευθεία
κάθε νύχτα τεντωμένη
ο καημός ένα τόξο πανάρχαιο
κι ο θεός ακαμψία.
Με το μαύρο η πλατειά σου ανθοφορία
κόσμε που ντύθηκες αϊτός
τα φυλλώματα και τ'άστρα.
Με το μαύρο η αίγα και το πρόβατο
η ρίζα με το μαύρο
καθώς ανοίγω τους καρπούς και χύνεται μελάνι
Μ'ένα πόδι τα οράματα.
Μέρα και νύχτα ο αέρας είν' αθέατος.
Περιμένω τ'αστέρια σε γαλάζια λεπτότητα.
Πώς θα 'θελα ν'αχτιδοβολήσουν τ' άντερά μου!
Η ερημιά που ξέρουμε δεν είναι του θανάτου.
Χαράματα και χάθηκαν τ' αστέρια.
Στο δέντρο χύθηκαν αιφνίδια πουλιά
την σιωπή του για να λαμποκόψουν.
Ενάρετος που είναι ο πορτοκαλιώνας.
Τα δέντρα χαίρονται μέσα τους απ' τη ζωή της τσιμουδιάς.
Ελευθερία' στερέωμα της σιωπής.
Ομοιόμορφο το νεκροταφείο των προβλημάτων.
Αναρρίχηση στο Αθώο Γεγονός.
Φωνή χαράς ανάερη ωσάν μεταξοχάρτι.
Κάποιος θα μηρυκάζει αόρατη χλόη
στ'αγγελοχώραφα.
Γιατί τους φοβηθήκαμε τους μύθους;
Η νόηση μοιάζει με παγοθραυστικό.
Το αίσθημα με πολλές σημαίες.
Η θέληση -πάλι- φαίνεται
σαν κάποια εποχή του Είναι.
Μα η καρδιά δεν έχει τ' όμοιό της.
Την ώρα που χρυσίζει η μελαγχολία
και μπαίνει ο θεός
στον κήπο του τον άνθρωπο
αλίμονο αν εξοκείλω τα μάτια μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου