Πάνω στα πέλαα να πατώ χωρίς να τα σουφρώνω
Σε βράχια πάνω να πετώ χωρίς να τα ματώνω...
Γιάννης Πατίλης
Η τελευταία φορά. Απολογία Διονυσίου Σολωμού ενώπιον εισαγγελέως
Μόνο το στήθος ζούσε ακόμη κάτω από τη στάχτη
Ένα κρυφό μυστήριο που αρνιόταν να πεθάνει κι οδηγούσε
Εδώ που τώρα λάμπαν άλλοι ουρανοί
Με το φιλάκι μοναχά τη φλόγα μου να σβήνω
Όταν δεν έχω τίποτα για να 'χω και να δίνω
Σε μέρες που 'χαν σαν παρθενικό τριαντάφυλλο το στόμα
Και μου ανάβαν την ψυχή και μού 'σβηναν το χώμα
Τον ύπνο μου ευωδιάζοντας μες στο ξερό χορτάρι
Που με τον άσπρο του καπνό νιο ουρανό σε κάνει
Κι ανοίγει μου στα αυτιά αυτιά και μέσ' στα μάτια μάτια
Να ακούω χρώματα λαμπρά ήχους μαλαματένιους
Πάνω στα πέλαα να πατώ χωρίς να τα σουφρώνω
Σε βράχια πάνω να πετώ χωρίς να τα ματώνω
Ας ήτανε το τρυφερό κλωνάρι μόνο να 'χα
Κι ούτε έχω γράψει άλλους στίχους ούτε πια
Θα ξαναγράψω
Ζεστό μεσημέρι
Υπάρχω για να ληστεύω την ανυπαρξία.
Από κει κουβαλάω με κόπο
Υπέροχα ποιήματα.
Είναι διάφανα, φωτεινά κι ανέκφραστα.
Αλλά στο δρόμο μου πέφτουνε, σπάνε.
Τα μπαλώνω, τα κολλάω με λέξεις.
Με λέξεις που οι άνθρωποι λένε.
Μ’ αυτά που ξέρω, που βλέπω κι ακούω.
Και τα χαλάω μ’ αυτό που υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου