Εμίλ Σιοράν
Η σάρκα αφυπνίζεται από το κέντρισμα του πόνου· διαυγής και λυρική ύλη, άδει τη διάλυσή της. Όσο ήταν αξεχώριστη από τη φύση, αδρανούσε μέσα στη λήθη των στοιχείων: το εγώ δεν την είχε ακόμη κταταλάβει. Η ύλη που υποφέρει χειραφετείται από τη βαρύτητα, δεν είναι πια αλληλέγγυα με το υπόλοιπο σύμπαν, απομονώνεται από το ναρκωμένο σύνολο· γιατί ο πόνος, αίτιος του διαχωρισμού, δρώσα αρχή εξατομίκευσης, αρνείται τις τέρψεις ενος στατιστικού πεπρωμένου.
Το ον που πραγματικά είναι μόνο δεν είναι εκείνο που έχει εγκαταλειφθεί από τους ανθρώπους, αλλά εκείνο που υποφέρει ανάμεσά τους, που σέρνει την ερημιά του στα πανηγύρια και ξεδιπλώνει τα ταλέντα του ως μειδιών λεπρός, κωμωδός του ανεπανόρθωτου. Οι μεγάλο αλλοτινοί μοναχικοί ήταν ευτυχείς, δεν γνώριζαν τη διπροσωπία, δεν είχαν τίποτα να κρύψουν: συνομιλούσαν μόνο με την ίδια τους τη μοναξιά...
Εμίλ Σιοράν
Η μέριμνα για την ευσχημοσύνη, Εγκόλπιο ανασκολοπισμού, Στοχασμοί (σελ. 62)
Μετ. Κωστής Παπαγιώργης, Εκδ. Εξάντας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου