το αγιασματοδόχο σκεύος γίνεται πτυελοδοχείο...

Κανείς δεν ευθύνεται που υπάρχει, και ακόμα λιγότερο που υπάρχει όπως υπάρχει. Έχοντας πληγεί από την ύπαρξη, καθένας υφίσταται σαν ζώο τις συνέπειες. Έτσι, μέσα σε έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι αξιομίσητα, τό μίσος γίνεται πιο πλατύ κι απ' τον κόσμο, και επειδή έχει ξεπεράσει το αντικέιμενό του, εκμηδενίζεται...
                                                                                                                Εμίλ Σιοράν 

Γιάννης Σταύρου, Σταφύλια σε μπολ, λάδι σε καμβά

... Όποιος προτείναι μια νέα πίστη διώκεται περιμένοντας να γίνει διώκτης: οι αλήθειες ξεκινουν συγκρουόμενες με την αστυνομία για να καταλήξουν να την κάνουν στήριγμά τους· κάθε παραλογισμός για τον οποίο έχουμε υποφέρει εκφυλίζεται σε νομιμότητα, όπως κάθε μάρτυρας καταλήγει στις παραγράφους του κώδικα, στις ανοστιές του ημερολογίουή στην ονοματολογία των οδών. Μέσα σε αυτό τον κόσμο, ακόμα και ο ουρανός αποβαίνει αυθεντία - και είδαμε περιόδους που έζησαν μόνο με αυτόν. Μεσαίωνες περισσότερο κι απ' τις πιο διαλυμένές εποχές δαψιλείς σε πολέμους και κτηνώδεις σταυροφορίες, ψευδοκαλυμμένες με ιδεώδη, απέναντι στις οποίες οι εισβολές των Ούνων φαίνονται προπέτειες παρηκμασμένων οδών.

Οι άμωμοι άθλοι υποβιβάζονται σε δημόσια επιχείρηση· η καθιέρωση σκοτεινιάζει ακόμα και το πιο αέρινο φωτοστέφανο. Ένας άγγελος που προστατεύεται από έναν χωροφύλακα, - έτσι πεθαίνουν οι αλήθειες και εκπνέουν οι ενθουσιασμοί. Αρκεί μια εξέγερση να έχει δίκιο και να προκαλέι έξαψη, μια προκάλυψη να διαδίδεται και ένας θεσμός να την ιδιοποιείται, ώστε οι αλλοτινές μοναχικές φρικιάσεις - που λαχαίνουν νεοφώτιστους ονειροπόλους - να μολύνοντια μέσα σε μιαν εκπορνευμένη ύπαρξη.

Ας μου δείξουν σε αυτό τον κόσμο ένα και μόνο πράγμα που να ξεκίνησε καλά και να μην τέλειωσε άσχημα. ΟΙ πιο περήφανες συγκινήσεις βουλιάζουν μέσα σε έναν οχετό, ή παύουν να υπάρχουν, σάμπως να έφτασαν στπο φυσικό τους τέρμα: αυτή η έκπτωση συνιστά το δράμα της καρδιάς και το αρνητικό νόημα της ιστορίας. Κάθε "ιδεώδες" τρέφεται, στις αρχές του, από το αίμα των αιρετικών του, όταν όμως υιοθετείται από το πλήθος φθείρεται και αφανίζεται. Ιδού πως το αγιασματοδόχο σκεύος γίνεται πτυελοδοχείο: είναι ο αναπόδραστος ρυθμός της "προόδου"...

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ποιον να μισήσεις; Κανείς δεν ευθύνεται που υπάρχει, και ακόμα λιγότερο που υπάρχει όπως υπάρχει. Έχοντας πληγεί από την ύπαρξη, καθένας υφίσταται σαν ζώο τις συνέπειες. Έτσι, μέσα σε έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι αξιομίσητα, τό μίσος γίνεται πιο πλατύ κι απ' τον κόσμο, και επειδή έχει ξεπεράσει το αντικέιμενό του, εκμηδενίζεται.

Εμίλ Σιοράν

Οδοιπορικό του μίσους

Εγκόλπιο Ανασκολοπισμού (σελ. 156-157), Εκδόσεις Εξάντας