στον ίλιγγο την παρασύρει δίχως τύψεις...

Όμως όλα τούτα είναι χλωμά
μπροστά στο δηλητήριο που κυλά
από τα μάτια σου -τα πράσινά σου μάτια λίμνες... 
*
Tout cela ne vaut pas le poison qui découle
De tes yeux, de tes yeux verts,
Lacs où mon âme tremble et se voit à l'envers...

Γιάννης Σταύρου, Πορτρέτο νέας γυναίκας, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Σαρλ Μπωντλαίρ
Το δηλητήριο

Τὸ κρασὶ ντύνει καὶ τὴ πιὸ ἄθλια τρώγλη
μὲ λαμπρὴ πολυτέλεια,
τὴ μεταμορφώνει σὲ χρυσὸ παλάτι
μὲ τὶς χρυσές, τὶς πορφυρὲς λάμψεις του
ποὺ μοιάζουν ἥλιο ποὺ δύει στὴν ὁμίχλη.

Τὸ ὄπιο μεταμορφώνει τὸ ἀπέραντο
μεγαλώνει τὸ ἀέναο
μακραίνει τὸν καιρό,
ἐπιμηκύνει τὸν καιρό,
βαθαίνει τὴ λαγνεία
καὶ τὶς σκοτεινές,
τὶς ἐρεβώδεις ἡδονὲς
ὁδηγεῖ τὴ ψυχὴ πέρα ἀπ᾿ τὰ σύνορα.

Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ δηλητήριο ποὺ κυλᾶ
ἀπὸ τὰ μάτια σου -τὰ πράσινά σου μάτια λίμνες
καὶ μέσα τους ριγεῖ ἡ ψυχή μου καὶ ταράζεται
οἱ σκέψεις μου ὀρυμαγδὸς κι ὑψώνονται
πάνω ἀπὸ τὶς πικρὲς ἀβύσσους.

Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ θαῦμα τὸ ὑπέροχο
τοῦ σάλιου σου ποὺ μὲ σπαράζει
ποὺ ρίχνει στὴ λήθη τὴ ψυχή μου
στὸν ἴλιγγο τὴν παρασύρει δίχως τύψεις
κι ἄπνοη τήνε σέρνει
στὴν ὄχθη τοῦ θανάτου...

Charles Baudelaire
Le Poison

Le vin sait revêtir le plus sordide bouge
D'un luxe miraculeux,
Et fait surgir plus d'un portique fabuleux
Dans l'or de sa vapeur rouge,
Comme un soleil couchant dans un ciel nébuleux.

L'opium agrandit ce qui n'a pas de bornes,
Allonge l'illimité,
Approfondit le temps, creuse la volupté,
Et de plaisirs noirs et mornes
Remplit l'âme au delà de sa capacité.

Tout cela ne vaut pas le poison qui découle
De tes yeux, de tes yeux verts,
Lacs où mon âme tremble et se voit à l'envers...
Mes songes viennent en foule
Pour se désaltérer à ces gouffres amers.

Tout cela ne vaut pas le terrible prodige
De ta salive qui mord,
Qui plonge dans l'oubli mon âme sans remords,
Et charriant le vertige,
La roule défaillante aux rives de la mort!

δεν έχει ούτε ένα μόριο ανδρείας, δικαιοσύνης και συνέσεως...

Για να μπορέσει ο νομοθέτης να καθοδηγήσει ευχερώς ένα λαό πρέπει αυτός ο λαός να έχει διάνοια και ψυχική ορμή.

 

Γιάννης Σταύρου, Πορτρέτο πλοίου, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Αριστοτέλης
Αποφθέγματα

Οπως είναι το κάθε ον όταν φτάσει στην τέλειά του ανάπτυξη, λένε ότι αυτή είναι και η φύση του καθ’ ενός, είτε πρόκειται περί ανθρώπου, ή περί αλόγου, ή περί σπιτιού.
Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι κοινωνική ύπαρξη και όποιος από την φύση του και όχι από τυχαίο περιστατικό είναι ακοινώνητος είναι ή φαύλος ή ον ανώτερο του ανθρώπου…
Είναι φανερό ότι η πόλη από την φύση της βρίσκεται υπεράνω κάθε ατόμου…
Εκείνος που δεν μπορεί να ζει στην κοινωνία μαζί με άλλους ή εκείνος που δεν έχει την ανάγκη κανενός λόγω αυτάρκειας, δεν έχει καμία θέση μέσα στην πόλη, αυτός είναι θεός ή θηρίο.
Δούλος είναι από την φύση του εκείνος , ο οποίος ενώ είναι άνθρωπος δεν ανήκει στον εαυτό του αλλά σε άλλον. Σε άλλον ανήκει εκείνος, ο οποίος ενώ είναι άνθρωπος είναι κτήμα, κτήμα εντελώς αποκλειστικό.
Κάθε ζωντανή ύπαρξη αποτελείται από την ψυχή και από το σώμα από τα οποία από την φύση, το πρώτο είναι άρχον το δε άλλο αρχόμενο.
Στους διεφθαρμένους ή σε όσους έχουν τάση για διαφθορά είναι πασιφανές ότι εξουσιάζει το σώμα την ψυχή λόγω της φαυλότητάς τους γιατί δεν είναι φυσιολογικοί.
Η μεν εξουσία της ψυχής επί του σώματος είναι εξουσία κυρίου επί δούλου, η δε εξουσία του νου επί των επιθυμιών είναι εξουσία του πολιτικού ή του βασιλέως.
Ο φυσικός σκοπός της ανδρείας δεν είναι το χρήμα αλλά η γενναιότητα καθώς και ούτε της στρατηγικής ή της ιατρικής σκοπός είναι το κέρδος, αλλά της πρώτης είναι η νίκη και της άλλης η υγεία.
Μισείται η τοκογλυφία, γιατί το κέρδος προέρχεται από αυτό το ίδιο το νόμισμα και όχι από την χρήση χάριν της οποίας εφευρέθηκε το νόμισμα.
Ό,τι είναι κοινό πράγμα σε πολλούς καμιά επιμέλεια δεν έχει από κανένα, γιατί μονάχα για τα δικά του ο καθένας δείχνει εξαιρετική φροντίδα, για τα κοινά πράγματα δείχνει πολλή λιγότερη φροντίδα από αυτή που στον καθένα επιβάλλεται να δείχνει.
Δεν είναι εύκολο να προφυλαχθεί η κοινωνία από δυσκολίες όπως τραυματισμούς και φόνους ακούσιους και εκούσιους, συμπλοκές και εξυβρίσεις, από πράξεις δηλαδή οι οποίες και εναντίον ξένων να τελεσθούν είναι αξιοκατάκριτες αλλά τελούμενες εναντίων πατέρων και μητέρων και στενών συγγενών είναι ανοσιουργήματα.
Δύο πράγματα είναι εκείνα τα οποία κάνουν τους ανθρώπους να ενδιαφέρονται και να αγαπιούνται μεταξύ τους η ιδιοκτησία και η στοργή.
Δεν μπορεί κανείς να περιγράψει πόσο μεγάλη είναι η ηδονή το να θεωρεί κάποιος ως δικό του κάτι που κατέχει γιατί είναι φυσική η αγάπη προς τον εαυτό μας και δεν είναι μάταιο αίσθημα. Η φιλαυτία δικαίως κατακρίνεται, και φιλαυτία δεν είναι η αγάπη του εαυτού μας αλλά το ξεπέρασμα του μέτρου αυτής της αγάπης, καθώς και η φιλοχρηματία, αφού η με μέτρο αγάπη και του εαυτού και του χρήματος είναι γενικό αίσθημα όλων.
Πρέπει να κάνει κανείς υποθέσεις ευχάριστες όχι όμως απραγματοποίητες.
Τα μεγαλύτερα αδικήματα δεν τελούνται για την ικανοποίηση βιοτικών αναγκών αλλά από υπερβολικές επιθυμίες.
Τα αγαθά είναι τριών ειδών, τα αγαθά του εξωτερικού κόσμου, τα αγαθά του σώματος και τα αγαθά της ψυχής τα οποία αγαθά πρέπει κάποιος να απολαμβάνει για να είναι ευτυχισμένος και καλότυχος. Γι αυτό τον λόγο δεν μπορεί κανείς να ονομάσει μακάριο κάποιον ο οποίος δεν έχει ούτε ένα μόριο ανδρείας, δικαιοσύνης και συνέσεως, ο οποίος φοβάται και από αυτό το φτερούγισμα της μύγας, ούτε εκείνον που δεν μπορεί να αποφύγει ότι βλαβερό επιθυμεί να φάει ή να πιει, ούτε εκείνον που για λίγα χρήματα καταστρέφει τους φίλους του, ούτε εκείνον που διανοητικά είναι τόσο άμυαλος και διεστραμμένος όσο ένα μικρό παιδί ή ένας τρελός.
Πρέπει να θεωρούμε καλές όλες τις φροντίδες για την πολεμική προετοιμασία της πόλης, όχι όμως σαν τελικό σκοπό υπάρξεώς της αλλά για την διαφύλαξη της ύπαρξής της.
Στην πολιτική μόνη η αρετή δεν αρκεί, χρειάζεται να υπάρχει συγχρόνως μαζί της και δύναμη δράσεως.
Αριστος βίος και για την πόλη και για τους πολίτες πρέπει να θεωρείται ο ενεργός βίος.
Ενεργούς ονομάζουμε κυρίως όλους εκείνους που σαν αρχιτέκτονες εξωτερικεύουν με τις πράξεις τους τα δημιουργήματα της σκέψεώς τους.
Θεωρούν μεγάλη την πόλη με τους περισσοτέρους κατοίκους αλλά είναι ορθότερο να αποβλέπουμε στην δύναμη των κατοίκων και όχι στον αριθμό τους.
Το έργο του άρχοντα είναι να διατάσσει και να κρίνει. Αλλά για να είναι δίκαια η κρίση και για να γίνεται αξιοκρατικά η απονομή των πολιτικών αξιωμάτων είναι ανάγκη οι πολίτες να γνωρίζονται μεταξύ τους, να γνωρίζουν το ποιόν του καθενός γιατί όπου υπάρχει άγνοια των προσώπων υπάρχει και εσφαλμένη απονομή τόσο των αξιωμάτων όσο και της δικαιοσύνης.
Στην πολυπληθή πόλη είναι εύκολο να αποχτήσουν λαθραία δικαιώματα πολιτικά οι ξένοι και οι μέτοικοι γιατί δεν είναι δύσκολο λόγω του μεγάλου πλήθους να γίνει η απάτη.
Οπως ο υπερπληθυσμός είναι βλαβερός για την ευνομία της πόλης άλλο τόσο ασύμφορη είναι και η συχνή επικοινωνία με ξένους που μορφώθηκαν με άλλους νόμους.
Για να μπορέσει ο νομοθέτης να καθοδηγήσει ευχερώς ένα λαό πρέπει αυτός ο λαός να έχει διάνοια και ψυχική ορμή.

Ασ' τη βάρκα στο κύμα όπου θέλει να τρέχει...

μη θαρρείς το πανί σου μπορείς να βαστάξεις,
όπου θέλει το κύμα μαζί του θ' αράξεις...

Γιάννης Σταύρου, Στο κύμα, λάδι σε καμβά

Κωνσταντίνος Χατζόπουλος
Ασ' τη βάρκα

Ἄσ᾿ τὴ βάρκα στὸ κῦμα ὅπου θέλει νὰ τρέχει,
ἂς ὁρίζει τ᾿ ἀγέρι, τιμόνι-πανί,
τὰ φτερὰ ἅπλωσε πλέρια, ἄκρη ὁ κόσμος δὲν ἔχει,
εἶναι πι᾿ ὄμορφοι οἱ ἄγνωστοι πάντα γιαλοί,
ἡ ζωὴ μία δροσιὰ εἶναι, ἕνα κῦμα, ἂς τὸ φέρει
ὅπου θέλει τ᾿ ἀγέρι, ὅπου ξέρει τ᾿ ἀγέρι.
Ἂς ἀλλάζουν λιβάδια μὲ βράχους καὶ δάση,
γύρω ἂς φεύγουν ποῦ πύργοι, ποῦ καλύβας καπνός,
εἴτ᾿ εἰδύλλιο γελούμενο ἀπλώνετ᾿ ἡ πλάση,
εἶτ᾿ ἀντάρτες καὶ μπόρες σου κρεμᾷ ὁ οὐρανός,
μὴ θαρρεῖς τὸ πανί σου μπορεῖς νὰ βαστάξεις,
ὅπου θέλει τὸ κῦμα μαζί του θ᾿ ἀράξεις.
Τί γυρεύεις, τί θέλεις μὴ κι ἐσὺ τὸ γνωρίζεις;
Ἔχεις πιάσει ποτέ σου τὸ τί κυνηγᾷς;
Μή ῾που σπέρνεις καλὸ τὸ κακὸ δὲ θερίζεις;
Δὲ σκοντάβεις σὲ ρώτημα σ᾿ ὅτι ρωτᾷς;
Ὅτι σ᾿ ἔχει μαγέψει κι ὅτι σοῦ ῾χει γελάσει,
τό ῾χεις μόνος κερδίσει, μοναχὸς ἑτοιμάσει;
Ἄσε τότε τὸ κῦμα ὅπου θέλει νὰ σπάζει,
ἄσ᾿ τὶς ζάλες νὰ σέρνουν τυφλὰ τὴ καρδιὰ
κι ἂν τριγύρω βογγὰ κι ἂν ψηλὰ συννεφιάζει,
κάπου ὁ ἥλιος σὲ κάποιο γιαλὸ θὰ γελᾷ
κι ἂν πικρό τη ψυχή σου τὸ δάκρυ τὴ ραίνει
πάντα κάπου κρυφή, μιὰ χαρὰ τὴ προσμένει.

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή...

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο...

Γιάννης Σταύρου, Τριαντάφυλλα με βιβλίο, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Τάκης Σινόπουλος
Ο καιόμενος

Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

Δεν είναι πλέον όπως τότε...

Οπουδήποτε κι αν στρέψω το βλέμμα μου
νύχτα ή μέρα
τα πράγματα που αντίκρισα
δεν μπορώ πια ν’αντικρίσω...
*
Turn wheresoe’er I may,
By night or day,
The things which I have seen I now can see no more...

Γιάννης Σταύρου, Εκδρομή, λάδι σε καμβά

Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ
Ένας ύπνος σφράγισε το πνεύμα μου

Ένας ύπνος σφράγισε το πνεύμα μου
Δεν είχα ανθρώπινους φόβους:
Φαινόνταν σαν ένα πράγμα που δεν μπορούσε να αισθανθεί
Το άγγιγμα των επίγειων χρόνων.

Καθόλου κίνηση δεν περικλείει τώρα, διόλου δύναμη
Ούτε ακούει μήτε βλέπει
Παρασυρμένη στης γης την καθημερινή περιστροφή,
Με βράχους και πέτρες και δέντρα.

(Μετ. Ηλίας Κεφάλας )

Ωδή στον Υπαινιγμό της Αθανασίας
(απόσπασμα)

Υπήρχε μια εποχή
όταν ο λειμώνας, το σύδεντρο και το ρυάκι
η γη
και κάθε κοινή θέα
μου φαίνονταν
λουσμένα σε ουράνιο φως!
Η δόξα και η φρεσκάδα
ενός ονείρου...

Δεν είναι πλέον όπως τότε

Οπουδήποτε κι αν στρέψω το βλέμμα μου
νύχτα ή μέρα
τα πράγματα που αντίκρισα
δεν μπορώ πια ν’αντικρίσω

William Wordsworth
A Slumber did my Spirit Seal

A slumber did my spirit seal;
I had no human fears:
She seemed a thing that could not feel
The touch of earthly years.

No motion has she now, no force;
She neither hears nor sees;
Rolled round in earth's diurnal course,
With rocks, and stones, and trees. 


Ode on Intimations of Immortality
(extract)

There was a time when meadow, grove, and stream,
The earth, and every common sight
To me did seem
Apparelled in celestial light,
The glory and the freshness of a dream.
It is not now as it hath been of yore;—
Turn wheresoe’er I may,
By night or day,
The things which I have seen I now can see no more.

ο χρόνος είχε σβήσει το λυχνάρι του μέλλοντος...

Και μου ’πε: — Στα εμπόδια της ρίμας
ψηλάφησα τη μοίρα του ισοβίτη,
για μήνες σ’ ένα σπίτι της Αθήνας
κοιτώντας τη σελήνη απ’ το φεγγίτη
το θύμα είχα ταυτίσει με το θύτη
κι αντί για το σχεδιάγραμμα του ονείρου
προτίμησα τα λόγια, τη βιασύνη
που δίνει του θανάτου ελεημοσύνη...


Γιάννης Σταύρου, Λιμάνι Θεσσαλονίκης με φεγγάρι, λάδι σε καμβά

Ευγένιος Αρανίτσης
Οφειλή
Νίκος Καρούζος (1926-1990)

Σε όνειρο που έμοιαζε μ’ αλήθεια
συνάντησα το Νίκο ένα βράδυ
και μου ’πε: — Το παρόν είναι συνήθεια,
αλλά το χτες θα γίνει το αλφάδι
γι’ αυτά που ο χρόνος δώρισε στον Άδη.
Η ένταση του πόνου, εδώ στα στήθια,
σημαίνει πως το μέλλον εξαρτάται
απ’ όλα όσα κανείς μας δε θυμάται.

Δε δείχνει ούτε το ναι ούτε το όχι
το βέλος της πυξίδας, το σημάδι
ξεχάστηκε για πάντα και οι στόχοι
συγχέονται σε τούτο το σκοτάδι.
Είν’ άραγε ο κόσμος παρακλάδι
τ’ ονείρου που αναδύεται απ’ τη λόγχη
του τίποτα; Στην άβυσσο που μοιάζει
νεκρή και στείρα βλέπω να πλησιάζει

η μέρα που ο τάφος μου θ’ ανθίσει,
μα η σκιά πάνω στης μνήμης την οθόνη,
σαλεύοντας αργά για να θυμίσει
εκείνο που αγαπώ και που τελειώνει,
μου θέτει ένα αίνιγμα που ακόμη
κι ο θάνατος απέτυχε να λύσει.
Λουλούδια από λέξεις θα τινάξουν
τα πέταλα της σκέψης και θα πιάσουν

το νήμα που τυλίγεται κι αρχίζει
να πλέκει μονοπάτια από μετάξι.
Αλλάζουμε. Μα αυτό που συνεχίζει
να μας κρατάει δέσμιους στην τάξη
των ζώντων και νεκρών είναι η πράξη,
εκείνη που στο αίμα της βαφτίζει
τις άγονες στιγμές, τις πιο τρωτές μου.
Σβήσε το φως του μέλλοντος και πες μου.

Δεν ξέρω αν ήταν ψέμα ή αλήθεια…
Θυμάμαι πως τον είδα έν’ άλλο βράδυ
και του ’πα: — Το παρόν είναι συνήθεια,
σωστά το λες κι ας βρίσκεσαι στον Άδη.
Μα τούτη η σκέψη έχει το ψεγάδι
πως κι αν η αγάπη γράφει παραμύθια
το μίσος θα μας δείχνει άλλους δρόμους
κι οι γάμοι θα σφραγίζονται με φόνους.

Και μου ’πε: — Στα εμπόδια της ρίμας
ψηλάφησα τη μοίρα του ισοβίτη,
για μήνες σ’ ένα σπίτι της Αθήνας
κοιτώντας τη σελήνη απ’ το φεγγίτη
το θύμα είχα ταυτίσει με το θύτη
κι αντί για το σχεδιάγραμμα του ονείρου
προτίμησα τα λόγια, τη βιασύνη
που δίνει του θανάτου ελεημοσύνη.

Κοιμάται και σωπαίνει σαν τη Σφίγγα
το φως του παραλόγου, κι όμως τώρα
εγώ, που ούτε το δάκρυ μου δε βρήκα
σ’ αυτής της νοσταλγίας την αιώρα,
σου δείχνω εδώ του μνήματος τα δώρα:
οι στίχοι είναι του τίποτα η προίκα.
Και του ’πα: — Ως εκεί δεν έχω φτάσει.
Κι εκείνος μ’ απαντάει: — Όποιος χάσει

τα ίχνη του ανάμεσα στους μύθους
σ’ αυτόν θ’ ανήκει πάντοτε η μνήμη
κι αυτός θα ’χει το κράτημα του ξίφους
ανάμεσα σε πόλεμο κι ειρήνη.
Η νύχτα ξαγρυπνούσε σαν αγρίμι
κι ο Νίκος πάλι έπαιζε με γρίφους.
Το ίσως, είπε, είναι του βεβαίως
ο άλλος εαυτός, ο αμελητέος.

Αλλά καθώς οι λέξεις οι αναγκαίες
αγγίζαν στα τυφλά η μια την άλλη
κι ανοίγαν του νοήματος οι αυλαίες,
το σφάλμα, σα μαστίγιο, και πάλι
ηχούσε μες στη σκέψη και η ζάλη
του ύπνου αναμόχλευε ιδέες
κι ελπίδες που σωθήκαν κατά τύχη
στου χρόνου την αφρούρητη αποθήκη.

Και τότε μου ’πε: — Έλα, θα σου δείξω
τα μέρη τ’ από ’δω, που δεν αλλάζουν.
Το φως του σταλακτίτη θα σ’ ανοίξω
να δεις τις ερημιές που σε τρομάζουν
και τ’ άφυλα παιδιά που τα θαυμάζουν
οι νέοι και οι γέροι. Κι ό,τι αγγίξω
να ξέρεις πως δε θα ’ναι παρά ψέμα
και μίμηση γιορτής μπροστά στο βλέμμα.

Ακούσαμε απαλό της χλόης το ρίγος
στο πέλμα, και ο άνεμος θρηνούσε
το κύμα των ψυχών μέσα στο σφρίγος
μιας άγνωστης φωνής που αντηχούσε
πλησιάζοντας διαρκώς. Αδημονούσε
η νύχτα να μιλήσει κι ήταν λίγος
ο χρόνος που απέμενε στον κήπο.
Τον μέτραγε η καρδιά σε κάθε χτύπο

κι ο ήλιος είχε πάψει να φωτίζει.
— Το βλέπεις, μου ’πε, αυτό το μονοπάτι;
Τελειώνει εκεί που η όραση αρχίζει
κι αρχίζει εκεί που φλέγονται οι βάτοι.
Σ’ αυτής της γης τα μήκη και τα πλάτη
δεν έμαθ’ η ζωή να ψιθυρίζει
στ’ αυτί των πεθαμένων. Κάθε μέρα
την τέφρα τους σκορπίζει στον αέρα

θυσία στην ανθρώπινη αστοχία.
Υπέφεραν στην έρημο και χάρη
σ’ εκείνης της πληγής την ευτυχία
επέτρεψαν στο θάνατο να πάρει
στα χέρια του τ’ ωραίο χαλινάρι
του πόνου που γεννάει τη λατρεία.
Πεθαίνοντας, νυμφεύτηκαν το χώμα
και τώρα ταξιδεύουν δίχως σώμα.

Παιδιά περάσαν δίπλα μας και γέροι
μιλώντας σε αόρατες Κυρίες
που ακούμπησαν στον ώμο μου το χέρι.
Οι άγγελοι διηγούνταν ιστορίες
για αρραβώνες, γάμους και μοιχείες
γνωστές από παλιά σ’ αυτά τα μέρη.
Κι ο Νίκος είπε: — Εδώ θα μοιραστούμε
αυτό που απομένει ν’ αρνηθούμε.

Δεν λέω πως τον πίστεψα, αλλά τώρα
ερχόταν προς το μέρος μου απ’ τη λίμνη
(όπου οι ψυχές περίμεναν την ώρα
που θ’ άγγιζε η φτερούγα τους τη μνήμη)
η μάνα μου και μου ’δειχνε την κρήνη
που έπιναν νερό τα σαρκοβόρα.
Στα μάτια της φυσούσε απ’ την Ασία
και μέσα στης βοής την πανδαισία

ακούστηκε για μένα κάποια νύξη.
Ποιος ίλιγγος, ποια χίμαιρα αιώνων
μπορούσε τώρα πια να ξαναδείξει
τον κόσμο των τρισδιάστατων εικόνων
σ’ εκείνη τη γυναίκα; Των αφρόνων
μνηστή και ερωμένη είν’ η θλίψη –
μα η μάνα μου περπάταγε μιλώντας
για τη χαρά. Της έγνεφε γελώντας

από ψηλά ο πατέρας μου, ζητούσε
αντίπαλο να παίξουν με τα χρόνια
και μέσα στη σιωπή του αναιρούσε
τη λύπη, που μου φαίνονταν αιώνια.
Σε μια σκακιέρα άδεια, δίχως πιόνια,
καθόταν και την ώρα του περνούσε.
Κι ο Νίκος είπε: — Ξέχνα τον, δε βλέπει.
Η νύχτα θα τον βρει εκεί που πρέπει.

Ιρίδιζαν οι κήποι. Και οι λάμψεις
τα βήματα οδηγούσαν προς το Δέντρο.
— Αν θες, είπε, το πνεύμα σου να θάψεις,
ιδού ποιο ’ναι του σύμπαντος το κέντρο,
και της φωνής του άλλαζε το τέμπρο
σιγά σιγά. — Θα άξιζε να κλάψεις
γι’ αυτούς τους μίσχους, για το κάθε φύλλο
της βλάστησης που έθρεψε το θρύλο.

Ανάμεσα στου ύπνου τις καμπύλες
κατέβαιναν τ’ αστέρια προς το χώμα
φωτίζοντας τού όνειρου τις ύλες
και είδα πως, θρεμμένο με το πτώμα
των ένοχων, δεν εχει σχήμα ή χρώμα
το Δέντρο στου Παράδεισου τις πύλες.
Καρπός του είν’ η σκιά που δελεάζει
εκείνον που τολμάει και πλησιάζει.

Λαμπύριζεν η Άρκτος και η πάχνη
αλλοίωνε το θέαμα στο βάθος,
εκεί που είχε πλέξει η αράχνη
το ψέμα απ’ του τίποτα το πάθος.
— Κοιμήσου, είπε ο Νίκος, είναι λάθος
να σκέφτεσαι το σώμα που σε ψάχνει.
Εδώ, όλες οι μέρες είν’ αργίες
κι ο ύπνος θα σου δίνει οδηγίες.

Κοιμήθηκα κι αυτός μονολογούσε
ορθός μπροστά στης νύχτας το δρεπάνι
— Ναι!, έλεγε, ο θάνατος χωρούσε
πολλούς ακόμη, μόνο που η πλάνη
του κάτω κόσμου ήταν το λιμάνι
για όσους ο Θεός δε συγχωρούσε.
Παράδεισος είν’ όνομα ένος τόπου
που φτιάχτηκε απ’ τη φύρα του ανθρώπου.

Ξημέρωσε κι απλώθηκε να λύσει
τα μάγια του το φως πάνω στο στάρι
που πάλλονταν. Κατάλαβα τη ρήση:
ο χρόνος είχε σβήσει το λυχνάρι
του μέλλοντος. Και ρίχνοντας το ζάρι
μιας μοίρας που την είχα λησμονήσει
θυμήθηκα το μόνο που γνωρίζω:
φεύγω μακριά θα πει απλώς γυρίζω.

το περιφρονητικό του μεγαλείο των μακρινών αναχωρήσεων…

στα ελαιώδη νερά του προλιμένος,
μετακινείται κύκνεια
ένα μεγάλο πλοίο,
μετακινείται παίρνοντας
κατεύθυνση προς τ’ ανοιχτά,
μ’ εκείνο το περιφρονητικό του μεγαλείο
των μακρινών αναχωρήσεων…

 

Γιάννης Σταύρου, Ανταύγειες στο λιμάνι, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Αλέξανδρος Μπάρας
Τα εσπέρια

Βράδυ.
Ελαιώδη τα νερά του προλιμένος,
βαριά, σαν υδραργυρικά, με κάτι
κυανά σαξωνικά, με κάτι ιώδεις
αποχρώσεις, κάτι θαμπούς
μεταλλισμούς κι αποχαυνώσεις ρόδινες…

Ναι, κάτι τέτοιες
ευδαιμονικές βραδιές,
ανώδυνες,
περιπλανώμενες βραδιές
μέσα στα θέρη,
διστακτικές να σβήσουν,
διστακτικές να καταλύσουν
την ονειροκρατία προς δυσμάς
μετά το πέσιμο του ήλιου,
— ενώ μια θεία μεσοβασιλεία
χωρίζει πια το φως που μας δυνάστευε
απ’ την ερχόμενη του σκότους μοναρχία
ναι, κάτι τέτοιες βραδιές,

στα ελαιώδη νερά του προλιμένος,
μετακινείται κύκνεια
ένα μεγάλο πλοίο,
μετακινείται παίρνοντας
κατεύθυνση προς τ’ ανοιχτά,
μ’ εκείνο το περιφρονητικό του μεγαλείο
των μακρινών αναχωρήσεων…

— Κι ίσως δεν είναι πλοίο,
ίσως είναι το παν που φεύγει,
όλα που φεύγουν — Όλα.

Εμένα διάβηκε η ζωή...

Όταν πια θα 'μαι κουρασμένη
εδώ να ζω μόνη και ξένη
χρόνους αβίωτους... 
*
Quand ayant beaucoup travaillé
J’aurai, le cœur de pleurs mouillé,
Cessé de vivre...

Γιάννης Σταύρου, Δύση στον Θερμαϊκό, λάδι σε καμβά

Άννα ντε Νοάϊγ
Ήμουν φτιαγμένη για να ζω

Ήμουν φτιαγμένη για να ζω πλάι στα νερά τ αμαρτωλά
κι από του ήλιου το χάδι,
τη χώρα αφιερώνοντας του μισοφεγγαριού
στην Άρτεμη, το βράδυ...

Ήμουν φτιαγμένη για να ζω στα βέλα τα μεταξωτά
και μέσ τα κεχριμπάρια,
που δένουν και σκεπάζουνε τα μπράτσα τα λαχταριστά,
ανάλαφρα κι' ανάρια...

(μετ. Μυρτιώτισσα)

Οι σκιές

Όταν πια θα 'μαι κουρασμένη
εδώ να ζω μόνη και ξένη
          χρόνους αβίωτους,
θα πάω να δω τη χώρα που 'ναι
οι ποιητές και καρτερούνε     
          με το βιβλίο τους.

Francois Villon, σκιά μου φίλη,
που ταπεινά καθώς οι γρύλοι
         ετραγουδούσες,
πόσο η ψυχή μου θα σ' επόνει,
όταν σ' απρόσμενε η αγχόνη
         κι έκλαιαν οι Μούσες!

Τάχα τρεκλίζοντας ακόμα,
Βερλαίν, κρατάς αυλό στο στόμα,
         δεύτερος Παν,
πάντα είσαι απλός και θείος εσύ,
μεθώντας με οίστρο με κρασί,
            pauvre Lélian;

Και τέτοιο αν είχες ριζικό,
που άλλο δεν είναι πιο φριχτό,
       Ερρίκε Χάινε,
ουτ' έτσι ωραίο σαν το δικό σου,
στα χέρια μου το μέτωπό σου
         γύρε και πράυνε.

Εμένα διάβηκε η ζωή
όλη ένα δάκρυ, απ' το πρωί
       έως την εσπέρα.
Κι άλλο πια τώρα δε μου μένει,
παρά, θεοί μου αγαπημένοι,
να 'ρθω εκεί πέρα.

(μετ. Κ.Γ. Καρυωτάκης)

Anna de Noailles
Les ombres

Quand ayant beaucoup travaillé
J’aurai, le cœur de pleurs mouillé,
 Cessé de vivre,
J’irai voir le pays où sont
Tous les bons faiseurs de chansons
  Avec leur livre.

Chère ombre de François Villon
Qui, comme un grillon au sillon,
 Te fis entendre,
Que n’ai-je pu presser tes mains,
Quand on voulait sur les chemins
Te faire pendre.

Verlaine qui vas titubant,
Chantant et semblable au dieu Pan
Aux pieds de laine,
Es-tu toujours simple et divin,
Ivre de ferveur et de vin
 Bon saint Verlaine ?

Et vous dont le destin fut tel
Qu’il n’en est pas de plus cruel
  Pauvre Henri Heine,
Ni de plus beau chez les humains,
Mettez votre front dans mes mains,
Pensons à peine.

Moi, par la vie et ses douleurs,
J’ai goûté l’ardeur et les pleurs
 Plus qu’on ne l’ose…
Laissez que, lasse, près de vous,
O mes dieux si sages et fous,
 Je me repose…

στο σημείο που βρίσκεται το βουνό Τρόμος...

κι άκουγα μία εκθαμβωτική μουσική πράξη
σχεδόν εξωανθρώπινη
προς τ' αριστερά στο γεωγραφικό χάρτη
στο σημείο που βρίσκεται το βουνό Τρόμος
τυλιγμένο πάντοτε μ' αστραπές
και έκπαγλες καταιγίδες...

Γιάννης Σταύρου, Στον Υμηττό, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Νίκος Καρούζος
Αιώρηση

του Θάνου Κωνσταντινίδη

Στὸν οὐρανὸ οἱ δυνατότητες
εἶναι μόνο συναρπαστικές.
Καθὼς κρεμόμουνα στὸν ἀέρα
κρατημένος ἀπὸ ἕνα κάτασπρο σύννεφο
σὲ μυθικὴ ὀθόνη τῆς φαντασίας
παρατηροῦσα τὶς τιμὲς
τῶν στοιχείων τοῦ αἵματός μου
κι ἄκουγα μία ἐκθαμβωτικὴ μουσικὴ πράξη
σχεδὸν ἐξωανθρώπινη
πρὸς τ᾿ ἀριστερὰ στὸ γεωγραφικὸ χάρτη
στὸ σημεῖο ποὺ βρίσκεται τὸ βουνὸ Τρόμος
τυλιγμένο πάντοτε μ᾿ ἀστραπὲς
καὶ ἔκπαγλες καταιγίδες.
Ἐκεῖ ἀνέβηκα μία φορά.
Ἐκεῖ πρωτάκουσα τὸ τραγούδι
ποὺ ἔλεγε ἀνήκουμε στὰ νερά.
Κι ἀπ᾿ τὴν ἄλλη ἔλαμπε ὁ Ἐκκλησιαστής.
Ἀπὸ καιρὸ γνώριζα πὼς τὸ αἷμα
περιέχει ὅλο τὸ μυστήριο
ποὺ δίνεται μὲ σημάδια
στὸν ἀνθρώπινο νοῦ καὶ πλήρη ἀσυνέχεια.
Μήπως ἡ κυκλοφορία; -
διερωτήθηκε ὁ λαμπρὸς Καὶ αἰφνιδίως
ἦρθε στὸ μυαλό μου ὁ Λεονάρντο
ποὺ ἤξερε θεσπέσιες εἰδήσεις ἀπ᾿ τὸ σῶμα.

Κύπρον, ου μ' εθέσπισεν

Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλων,
συ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους
στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές
αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν...

 

Γιάννης Σταύρου, Στο δάσος με τις κουτσουπιές, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Γιώργος Σεφέρης

Ελένη

ΤΕΥΚΡΟΣ

... ἐς γῆν ἐναλίαν Κύπρον, οὗ μ’ ἐθέσπισεν

οἰκεῖν Ἀπόλλων, ὄνομα νησιωτικόν

Σαλαμῖνα θέμενον τῆς ἐκεῖ χάριν πάτρας.

*

ΕΛΕΝΗ

Οὐκ ἦλθον ἐς γῆν Τρῳάδ’, ἀλλ’ εἴδωλον ἦν.

*

ΑΓΓΕΛΟΣ

Τί φῄς;

Νεφέλης ἄρ’ ἄλλως εἴχομεν πόνους πέρι;

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, ΕΛΕΝΗ
*
«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»

Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλων,
συ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους
στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές
αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.
Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη
βήματα και χειρονομίες∙ δε θα τολμούσα να πω φιλήματα∙
και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.

«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»

Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;
Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:
καινούριους τόπους, καινούριες τρέλες των ανθρώπων
ή των θεών∙
                                                η μοίρα μου που κυματίζει
ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα
και μιαν άλλη Σαλαμίνα
μ’ έφερε εδώ σ’ αυτό το γυρογιάλι.
                                                Το φεγγάρι
βγήκε  απ’ το πέλαγο σαν Αφροδίτη∙
σκέπασε τ’ άστρα του Τοξότη, τώρα πάει νά ‘βρει
 την Καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ’ αλλάζει.
Που είν’ η αλήθεια;
Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης∙
το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.

Αηδόνι ποιητάρη,
σαν και μια τέτοια νύχτα στ’ ακροθαλάσσι του Πρωτέα
σ’ άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,
κι ανάμεσό τους –ποιος θα το ‘λεγε;– η Ελένη!
Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.
Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου∙ την άγγιξα μου μίλησε:
«Δεν είν’ αλήθεια, δεν είν’ αλήθεια» φώναζε.
«Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.
Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία».

Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό
το ανάστημα
ίσκιοι και χαμόγελα παντού
στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα∙
ζωντανό δέρμα, και τα μάτια
με τα μεγάλα βλέφαρα,
ήταν εκεί στην όχθη ενός Δέλτα.
                        Και στην Τροία;
Τίποτε στην Τροία – ένα είδωλο.
Έτσι το θέλαν οι θεοί.
Κι ο Πάρης, μ’ έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν
πλάσμα ατόφιο∙
 κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια.

Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.
Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης∙
τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φούσκωναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.
Κι ο αδερφός μου;
                        Αηδόνι αηδόνι, αηδόνι,
τ’ είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ’ ανάμεσό τους;

«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουν να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»

Δακρυσμένο πουλί,
στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,
άραξα μοναχός μ’ αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δε θα ξαναπιάσουν
 τον παλιό δόλο των θεών∙
                                                αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος άλλος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος, που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το ‘χει μες στη μοίρα του ν’ ακούσει
μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε
πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.

λάμψεις «στο όριο της φαντασίας»...

Το καντηλάκι της επιστήμης (όπως έλεγε ο Carl Sagan) παραμένει αναμμένο μέσα στον σκοτεινό κόσμο μας! 
Η ανθρώπινη όραση «αντιλαμβάνεται μεμονωμένα φωτόνια»...


Γιάννης Σταύρου, Καράβι σε κίτρινο φόντο, λάδι σε καμβά

Ακολουθεί σχετικό άρθρο:

Μεμονωμένα φωτόνια δημιουργούν λάμψεις «στο όριο της φαντασίας» 

Νέα Υόρκη
Σε μια προσπάθεια να προσδιορίσουν το όριο της ανθρώπινης όρασης, φυσικοί στις ΗΠΑ ζήτησαν από εθελοντές να καθίσουν στο απόλυτο σκοτάδι, απέναντι από μια συσκευή που έστελνε στα μάτια τους μεμονωμένα φωτόνια. Τα αποτελέσματα υποδεικνύουν ότι η ανθρώπινη όραση συναγωνίζεται τους καλύτερους οπτικούς ανιχνευτές, και δεν αποκλείεται να αντιλαμβάνεται ακόμα και κβαντικά οπτικά φαινόμενα.

Επιστήμονες και φυσικοί προσπαθούν εδώ και δεκαετίες να βρουν τα όρια του ανθρώπινου ματιού. Μια σημαντική εξέλιξη ήρθε από μελέτη του 2012, η οποία έδειχνε ότι φωτοευαίσθητα κύτταρα στο μάτι του βατράχου αντιδρούν ακόμα και όταν δεχθούν ένα φωτόνιο -μια επίδοση που καθιστά τα κύτταρα αυτά ισάξια με πανάκριβους ανιχνευτές ακριβείας.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ένα και μόνο φωτόνιο αρκεί για να φτάσει το σήμα στον εγκέφαλο και να γίνει αντιληπτό ως λάμψη -ο αμφιβληστροειδής ουσιαστικά επεξεργάζεται και συμπιέζει τα ερεθίσματα πριν τα διαβιβάσει στον οπτικό φλοιό, οπότε το αρχικό σήμα μπορεί να χάνεται στην πορεία.

Επιπλέον, τουλάχιστον το 90% των φωτονίων που πέφτουν στο μάτι δεν φτάνει ποτέ στον αμφιβληστροειδή, αφού ανακλάται ή απορροφάται από άλλες περιοχές του ματιού όπως ο διαφανής κερατοειδής χιτώνας.

«Στο όριο της φαντασίας»

Μια νέα ένδειξη ήρθε το 2015 από μελέτη που προσέφερε ενδείξεις ότι οι άνθρωποι μπορούν να αντιλαμβάνονται, έστω και ασυναίσθητα, λάμψεις που αντιστοιχούν σε μόλις τρία φωτόνια.

Η νέα έρευνα, η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Nature Communications, ακολουθεί μια παρόμοια προσέγγιση. Η ομάδα του Δρ Αλίπασα Βάζιρι στο Πανεπιστήμιο Ρόκεφελερ της Νέας Υόρκης ζήτησε από τρεις εθελοντές να καθίσουν στο σκοτάδι για 40 λεπτά μέχρι να προσαρμοστούν τα μάτια τους. Στη συνέχεια, κλήθηκαν να κοιτάξουν στην κατεύθυνση μιας πηγής που μπορεί να εκπέμπει μεμονωμένα φωτόνια.

Κάθε φορά που οι εθελοντές πατούσαν ένα κουμπί ακούγονταν δύο ήχοι με διαφορά ενός δευτερολέπτου. Κάποιες φορές δεν συνέβαινε τίποτα, κάποιες άλλες ο ένας από τους δύο ήχους συνοδευόταν από εκπομπή ενός φωτονίου. Σε κάθε περίπτωση, οι εθελοντές έπρεπε να αναφέρουν αν είδαν κάτι, καθώς και πόσο σίγουροι αισθάνονταν για το αν το είδαν.

Οι τρεις εθελοντές υποβλήθηκαν σε συνολικά 2.400 δοκιμές, αριθμός αρκετά μεγάλος για να εξαχθεί ασφαλές στατιστικό αποτέλεσμα, λένε οι ερευνητές.

Η ανάλυση των απαντήσεων έδειξε ότι οι συμμετέχοντες της μελέτης έδιναν τη σωστή απάντηση πιο συχνά από ό,τι θα περίμενε κανείς αν απαντούσαν απλά στην τύχη. Επιπλέον, το επίπεδο σιγουριάς που ανέφεραν ήταν υψηλότερο όταν οι απαντήσεις τους ήταν σωστές.

Αυτό σημαίνει ότι ο εγκέφαλος δέχεται οπτικά ερεθίσματα που αντιστοιχούν ακόμα και σε ένα φωτόνιο. Τα ερεθίσματα αυτά, όμως, δεν γίνονται αντιληπτά από τη συνείδηση.

«Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν μοιάζει με το να βλέπεις φως» σχολιάζει στο δικτυακό τόπο του Nature ο Δρ Βάζιρι, ο οποίος υποβλήθηκε και ο ίδιος στη δοκιμή.

«Είναι σχεδόν σαν αίσθημα στο όριο της φαντασίας» λέει.

Ο ερευνητής σκοπεύει τώρα να συνεχίσει τα πειράματα για να ερευνήσει το κατά πόσο η ανθρώπινη όραση αντιλαμβάνεται κβαντικά οπτικά φαινόμενα.

Το βασικότερο τέτοιο φαινόμενο είναι η υπέρθεση, μια αλλόκοτη κατάσταση στην οποία ένα φωτόνιο μπορεί να βρίσκεται σε δύο μέρη ταυτόχρονα.

Μια στάνταρτ παραδοχή στα πειράματα κβαντικής φυσικής είναι ότι τα φωτόνια που βρίσκονται σε υπέρθεση δύο καταστάσεων τελικά διαλέγουν μία από τις δύο καταστάσεις τη στιγμή που πέφτουν σε έναν ανιχνευτή.

Αυτό θα σήμαινε ότι το φωτόνιο θα γινόταν αντιληπτό ως ένα μεμονωμένο φωτεινό σημείο, και όχι ως δύο ταυτόχρονες λάμψεις.

Υπάρχουν όμως και φυσικοί που υποψιάζονται ότι η υπέρθεση μπορεί να γίνεται αντιληπτή, οπότε οι λάμψεις θα ήταν δύο.

Περαιτέρω μελέτες ίσως δώσουν απάντηση στο ερώτημα, η οποία θα είχε μεγάλη σημασία για τους βιολόγους, τους φυσικούς, ακόμα και τους φιλοσόφους.

Βαγγέλης Πρατικάκης

Πηγή
http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500091381

Ε και;

ας λεν, δεν χάθηκα σ' ανούσια πράγματα,
σε κάτι τέλειο εγώ έχω φτάσει".
Μα ακούστηκε πιο δυνατά η σκιά: "Ε και;"
*
Let the fools rage, I swerved in naught,
Something to perfection brought";
But louder sang that ghost, "What then?" 

Γιάννης Σταύρου, Πεύκα στον Υμηττό, λάδι σε καμβά

Ουίλλιαμ Μπάτλερ Γέητς
Ε ΚΑΙ ;

Οι σύντροφοί του οι άξιοι στο σχολείο
πίστευαν πως θα γίνει ξακουστός·
το ίδιο κι εκείνος – πάνω στο βιβλίο
ώς τα τριάντα του έζησε σκυφτός.
"Ε και;" του Πλάτωνα έκανε η σκιά. "Ε και;"

Όλα όσα έγραψε διαβάστηκαν πολύ,
μετά από χρόνια απέκτησε λεφτά
που ήταν για τις ανάγκες του αρκετά
και φίλους που ήτανε φίλοι σωστοί.
"Ε και;" του Πλάτωνα έκανε η σκιά. "Ε και;"

Απ' τα όνειρά του χάρηκε καρπούς –
γυναίκα, ένα παλιό σπιτάκι, δυο παιδιά,
είχε στον κήπο του λουλούδια, οπωρικά,
γύρω του μάζευε ποιητές, σοφούς.
"Ε και;" του Πλάτωνα έκανε η σκιά. "Ε και;"

"Το έργο μου", σκεφτόταν στα γεράματα,
"νά το, όπως τό 'χα από παιδί σχεδιάσει·
ας λεν, δεν χάθηκα σ' ανούσια πράγματα,
σε κάτι τέλειο εγώ έχω φτάσει".
Μα ακούστηκε πιο δυνατά η σκιά: "Ε και;"

(μετ. Κώστας Κουτσουρέλης)

William Butler Yeats
WHAT THEN ?

His chosen comrades thought at school
He must grow a famous man;
He thought the same and lived by rule,
All his twenties crammed with toil;
"What then?" sang Plato's ghost. "What then?"

Everything he wrote was read,
After certain years he won
Sufficient money for his need,
Friends that have been friends indeed;
"What then?" sang Plato's ghost. "What then?"

All his happier dreams came true —
A small old house, wife, daughter, son,
Grounds where plum and cabbage grew,
poets and Wits about him drew;
"What then?" sang Plato's ghost. "What then?"

"The work is done," grown old he thought,
"According to my boyish plan;
Let the fools rage, I swerved in naught,
Something to perfection brought";
But louder sang that ghost, "What then?"

Ταξιδιώτη...

Ταξιδιώτη, ταξιδιώτη δέξου την επιστροφή,
Δεν έχει θέση πια σε σένα για τα καινούργια πρόσωπα,
Τ’ όνειρό σου σχεδιασμένο με τα πολλά τοπία,
Ας το να ξεκουραστεί μες στο καινούργιο σου περίγραμμα...
*
Voyageur, voyageur, accepte le retour,
Il n’est plus place en toi pour de nouveaux visages,
Ton rêve modelé par trop de paysages
Laisse-le reposer en son nouveau contour...

Γιάννης Σταύρου, Δύση στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, λάδι σε καμβά

Ζυλ Συπερβιέλ
Ταξιδιώτη, ταξιδιώτη...

Ταξιδιώτη, ταξιδιώτη δέξου την επιστροφή,
Δεν έχει θέση πια σε σένα για τα καινούργια πρόσωπα,
Τ’ όνειρό σου σχεδιασμένο με τα πολλά τοπία,
Ας το να ξεκουραστεί μες στο καινούργιο σου περίγραμμα.

Γλίτωσε από τον ορίζοντα που όλο με θόρυβο σε διεκδικεί
Για να ακούσεις επιτέλους τη ζωντανή σου οχλοβοή
Που τώρα την φυλά με τις αψίδες της τις καταπράσινες
η φοινικιά που υποκλίνεται στις πηγές της ψυχής σου.

Μεταθανάτιο

Θα 'πρεπε να δώσουμε στους νεκρούς φράσεις καθημερινές
Λέξεις που με ευκολία πηγαίνουν απ’ τα χείλια μας στα αυτιά τους,
Λέξεις για να βαστούν συντροφιά
Όταν δεν είμαστε πια στη ζωή.
Βοηθείστε με, φίλοι μου, άνθρωποι,
Δεν είναι δουλειά μοναχά για έναν. Από τις μεταχειρισμένες φράσεις τριμμένες από τα χρόνια
Φράσεις δικές σας και δικές μου μα και των πατεράδων μας
Προπάντων για τους νεκρούς του πολέμου
Με τη μοίρα τους που εξερράγη Φράσεις διαλεγμένες προσεχτικά
Για να τους έχουν εμπιστοσύνη.
Τίποτε δεν είναι τόσο δειλό όσο ένας νεκρός
Αισθάνεται λιγάκι τον έξω αέρα
Και να που δυσπιστεί,
Φράσεις που πρέπει να τις βαστούμε έτοιμες
Για να τις τρίβουν λιγάκι στα χείλια τους
Και βρίσκοντας τες τόσο όμορφες από την μεγάλη τους χρήση
Αισθάνονται το μικρό πυρετό
Που μαζί του έχασε μια όμορφη μέρα την ανάμνηση των σκοταδιών
Και κοίταξε πίσω του.

(Μετ. Κώστας Ριτσώνης)

Jules Supervielle
Voyageur, Voyageur...

Voyageur, voyageur, accepte le retour,
Il n’est plus place en toi pour de nouveaux visages,
Ton rêve modelé par trop de paysages
Laisse-le reposer en son nouveau contour.

Fuis l’horizon bruyant qui toujours te réclame
Pour écouter enfin ta vivante rumeur
Que garde maintenant de ses arcs de vendeur
Le palmier qui s’incline aux sources de ton âme.

Αόρατοι κατοικούμε σε μια μουσική...

Αόρατοι κοιμόμαστε στη χλόη
Και κελαηδάμε...

Γιάννης Σταύρου, Ελαιώνας στην Αττική, λάδι σε καμβά

Γιώργος Σαραντάρης
Αόρατοι κατοικούμε σε μια μουσική

Αόρατοι κατοικούμε σε μια μουσική
Σε μια μεγάλη κάμαρα
Σε μια μουσική
Που έχει όργανο την ησυχία
Τραπέζι τη γη
Δάχτυλα τον αγέρα και τη βροχή
Κι έμπνευση τον άνεμο

Αόρατοι κοιμόμαστε στη χλόη
Και κελαηδάμε
Όταν ξαπλώνουμε
Με τα πόδια στον ορίζοντα
Και τους πόθους στον ουρανό
Το φως της αυγής
Είναι η βρύση που μας ξυπνά
Όπως είναι και η κούνια στα παιδιά μας

Ανάμεσα στη βέβαιη και την περιπλανώμενη...

Και ζούμε κατά τρόπο
Που η ζωή που κάποιος έχει
Είναι εκείνη που έχει να σκέπτεται...

Γιάννης Σταύρου, Αναγνώστρια, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Φερνάντο Πεσσόα
Η περιπλανώμενη το όνομα αρμόζει

Έχω τόσα αισθήματα
Που συχνά πείθω τον εαυτό μου
Ότι είμαι αισθηματίας,
Αλλά αναγνωρίζω, μετρώντας τον
Ότι όλο αυτό είναι σκέψη
Πού εγώ δεν ένιωσα τελικά.
Έχουμε, όσοι ζούμε,
Μια ζωή πού είναι ζωντανή
Και μιαν άλλη πού σκεπτόμαστε,
Και η μόνη οπού ζούμε
Είναι εκείνη που είναι μοιρασμένη
Ανάμεσα στη βέβαιη και την περιπλανώμενη.
Στην οποία περισσότερο από πραγματική
Η περιπλανώμενη το όνομα αρμόζει
Κανείς δε θα το ξέρει να το εξηγήσει,
Και ζούμε κατά τρόπο
Που η ζωή που κάποιος έχει
Είναι εκείνη που έχει να σκέπτεται.

ΝΙΚΑΙΑ: ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΘΛΙΨΗ...

Υποστηρίζουμε τον δυτικό πολιτισμό!

Ας ήτανε το τρυφερό κλωνάρι μόνο να 'χα...

Να ακούω χρώματα λαμπρά ήχους μαλαματένιους
Πάνω στα πέλαα να πατώ χωρίς να τα σουφρώνω
Σε βράχια πάνω να πετώ χωρίς να τα ματώνω...

Γιάννης Σταύρου, Αποθήκες στον Θερμαϊκό, λάδι σε καμβά 

Γιάννης Πατίλης
Η τελευταία φορά. Απολογία Διονυσίου Σολωμού ενώπιον εισαγγελέως

Μόνο το στήθος ζούσε ακόμη κάτω από τη στάχτη
Ένα κρυφό μυστήριο που αρνιόταν να πεθάνει κι οδηγούσε
Εδώ που τώρα λάμπαν άλλοι ουρανοί
Με το φιλάκι μοναχά τη φλόγα μου να σβήνω
Όταν δεν έχω τίποτα για να 'χω και να δίνω
Σε μέρες που 'χαν σαν παρθενικό τριαντάφυλλο το στόμα
Και μου ανάβαν την ψυχή και μού 'σβηναν το χώμα
Τον ύπνο μου ευωδιάζοντας μες στο ξερό χορτάρι
Που με τον άσπρο του καπνό νιο ουρανό σε κάνει
Κι ανοίγει μου στα αυτιά αυτιά και μέσ' στα μάτια μάτια
Να ακούω χρώματα λαμπρά ήχους μαλαματένιους
Πάνω στα πέλαα να πατώ χωρίς να τα σουφρώνω
Σε βράχια πάνω να πετώ χωρίς να τα ματώνω

Ας ήτανε το τρυφερό κλωνάρι μόνο να 'χα

Κι ούτε έχω γράψει άλλους στίχους ούτε πια
Θα ξαναγράψω

Ζεστό μεσημέρι

Υπάρχω για να ληστεύω την ανυπαρξία.
Από κει κουβαλάω με κόπο
Υπέροχα ποιήματα.
Είναι διάφανα, φωτεινά κι ανέκφραστα.
Αλλά στο δρόμο μου πέφτουνε, σπάνε.
Τα μπαλώνω, τα κολλάω με λέξεις.
Με λέξεις που οι άνθρωποι λένε.
Μ’ αυτά που ξέρω, που βλέπω κι ακούω.
Και τα χαλάω μ’ αυτό που υπάρχει.

το παιχνίδι που τελειώνει...

Ύστερη μέρα: ύστερο θάλπος, άπλα γύρω,
νερά σε φέρνουν σ’ ένα απόμακρο σκοπό,
ψηλά το φως λούζει τα δέντρα, άχροο μύρο,
και παιχνιδίζει μες στων ίσκιων τον ιστό,
στάχυ τ’ ακρόκλωνα, καρπός δεν στεφανώνει,
για τη σοδειά η μέρα πια αδιαφορεί...


Γιάννης Σταύρου, Πλαγιά στον Υμηττό, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Γκόττφρηντ Μπεν
Αποχαιρετισμός

Όπως τη νέα πληγή το αίμα με σκεπάζεις
και σπέρνεις το ίχνος του βαθιά το σκοτεινό,
όπως η νύχτα εσύ την ώρα μ’ αγκαλιάζεις
που βάφουν οι ίσκιοι το χαλί ρούχο χλωμό,
όπως το ρόδο ανθείς, ποτέ σε κήπο ξένο,
εσύ του γήρατος, του ολέθρου μοναξιά,
εσύ επιβίωση, όνειρο εσύ πεσμένο –
ω πόσα υπέφερες και πόσα είδες πολλά!

Φυγάς νωρίς από την άνοια των πραγμάτων,
μα πάντα υπόλογος στον κόσμο τον δοτό,
απ’ την απάτη κουρασμένος των σχημάτων
π’ ούτε καν ψαύουν το βαθύ, το μύχιο εγώ·
τώρα απ’ τα βάθη αυτά, που ’ναι η απάθεια πλήρης
κι όπου ποτέ μια λέξη δεν τα εξιστορεί,
ώρα να πάρεις τη σιωπή σου και να γείρεις
στα ρόδα τα όψιμα, στη νύχτα τη γυμνή.

Αναλογίζεσαι φορές –θρύλοι δικοί σου…– :
Ήσουν αυτό λοιπόν; πώς έχεις ξεχαστεί!
Τέτοια η εικόνα σου; δεν ήταν κατοχή σου
η λέξη, το ουράνιο φως πού ’χες εκεί;
Η λέξη, το ουράνιο φως που είχα πρώτα,
η λέξη, το ουράνιο φως, τρίμμα, σωρός –
αν κάποιος τά ’ζησε ποτέ, στρέφει τα νώτα,
κείνες τις ώρες δεν τις ξαναγγίζει αυτός.

Ύστερη μέρα: ύστερο θάλπος, άπλα γύρω,
νερά σε φέρνουν σ’ ένα απόμακρο σκοπό,
ψηλά το φως λούζει τα δέντρα, άχροο μύρο,
και παιχνιδίζει μες στων ίσκιων τον ιστό,
στάχυ τ’ ακρόκλωνα, καρπός δεν στεφανώνει,
για τη σοδειά η μέρα πια αδιαφορεί –
ρουφάει το φως της, το παιχνίδι που τελειώνει,
δεν έχει μνήμη εκείνη – όλα έχουν λεχθεί.

(μετ. Κώστας Κουτσουρέλης)

με τις πέτρες των δειλών στα χέρια...

με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια
με τ' άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα
με τις πέτρες των δειλών στα χέρια
παραμονεύουν σ' άλλους πλανήτες το φως

Γιάννης Σταύρου, Πράσινα μήλα με μαχαίρι. λάδι σε καμβά

Μίλτος Σαχτούρης
Αστεροσκοπείο

Διαρρῆχτες τοῦ ἥλιου
δὲν εἶδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δὲν ἄγγιξαν φλογισμένο στόμα
δὲν ξέρουν τί χρῶμα ἔχει ὁ οὐρανὸς

Σὲ σκοτεινὰ δωμάτια κλεισμένοι
δὲν ξέρουν ἂν θὰ πεθάνουν
παραμονεύουν
μὲ μαῦρες μάσκες καὶ βαριὰ τηλεσκόπια

μὲ τ᾿ ἄστρα στὴν τσέπη τους βρωμισμένα μὲ ψίχουλα
μὲ τὶς πέτρες τῶν δειλῶν στὰ χέρια
παραμονεύουν σ᾿ ἄλλους πλανῆτες τὸ φῶς

Νὰ πεθάνουν

Νὰ κριθεῖ κάθε Ἄνοιξη ἀπὸ τὴ χαρά της
ἀπὸ τὸ χρῶμα του τὸ κάθε λουλούδι
ἀπὸ τὸ χάδι του τὸ κάθε χέρι
ἀπ᾿ τ᾿ ἀνατρίχιασμά του τὸ κάθε φιλὶ

το αγιασματοδόχο σκεύος γίνεται πτυελοδοχείο...

Κανείς δεν ευθύνεται που υπάρχει, και ακόμα λιγότερο που υπάρχει όπως υπάρχει. Έχοντας πληγεί από την ύπαρξη, καθένας υφίσταται σαν ζώο τις συνέπειες. Έτσι, μέσα σε έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι αξιομίσητα, τό μίσος γίνεται πιο πλατύ κι απ' τον κόσμο, και επειδή έχει ξεπεράσει το αντικέιμενό του, εκμηδενίζεται...
                                                                                                                Εμίλ Σιοράν 

Γιάννης Σταύρου, Σταφύλια σε μπολ, λάδι σε καμβά

... Όποιος προτείναι μια νέα πίστη διώκεται περιμένοντας να γίνει διώκτης: οι αλήθειες ξεκινουν συγκρουόμενες με την αστυνομία για να καταλήξουν να την κάνουν στήριγμά τους· κάθε παραλογισμός για τον οποίο έχουμε υποφέρει εκφυλίζεται σε νομιμότητα, όπως κάθε μάρτυρας καταλήγει στις παραγράφους του κώδικα, στις ανοστιές του ημερολογίουή στην ονοματολογία των οδών. Μέσα σε αυτό τον κόσμο, ακόμα και ο ουρανός αποβαίνει αυθεντία - και είδαμε περιόδους που έζησαν μόνο με αυτόν. Μεσαίωνες περισσότερο κι απ' τις πιο διαλυμένές εποχές δαψιλείς σε πολέμους και κτηνώδεις σταυροφορίες, ψευδοκαλυμμένες με ιδεώδη, απέναντι στις οποίες οι εισβολές των Ούνων φαίνονται προπέτειες παρηκμασμένων οδών.

Οι άμωμοι άθλοι υποβιβάζονται σε δημόσια επιχείρηση· η καθιέρωση σκοτεινιάζει ακόμα και το πιο αέρινο φωτοστέφανο. Ένας άγγελος που προστατεύεται από έναν χωροφύλακα, - έτσι πεθαίνουν οι αλήθειες και εκπνέουν οι ενθουσιασμοί. Αρκεί μια εξέγερση να έχει δίκιο και να προκαλέι έξαψη, μια προκάλυψη να διαδίδεται και ένας θεσμός να την ιδιοποιείται, ώστε οι αλλοτινές μοναχικές φρικιάσεις - που λαχαίνουν νεοφώτιστους ονειροπόλους - να μολύνοντια μέσα σε μιαν εκπορνευμένη ύπαρξη.

Ας μου δείξουν σε αυτό τον κόσμο ένα και μόνο πράγμα που να ξεκίνησε καλά και να μην τέλειωσε άσχημα. ΟΙ πιο περήφανες συγκινήσεις βουλιάζουν μέσα σε έναν οχετό, ή παύουν να υπάρχουν, σάμπως να έφτασαν στπο φυσικό τους τέρμα: αυτή η έκπτωση συνιστά το δράμα της καρδιάς και το αρνητικό νόημα της ιστορίας. Κάθε "ιδεώδες" τρέφεται, στις αρχές του, από το αίμα των αιρετικών του, όταν όμως υιοθετείται από το πλήθος φθείρεται και αφανίζεται. Ιδού πως το αγιασματοδόχο σκεύος γίνεται πτυελοδοχείο: είναι ο αναπόδραστος ρυθμός της "προόδου"...

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ποιον να μισήσεις; Κανείς δεν ευθύνεται που υπάρχει, και ακόμα λιγότερο που υπάρχει όπως υπάρχει. Έχοντας πληγεί από την ύπαρξη, καθένας υφίσταται σαν ζώο τις συνέπειες. Έτσι, μέσα σε έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι αξιομίσητα, τό μίσος γίνεται πιο πλατύ κι απ' τον κόσμο, και επειδή έχει ξεπεράσει το αντικέιμενό του, εκμηδενίζεται.

Εμίλ Σιοράν

Οδοιπορικό του μίσους

Εγκόλπιο Ανασκολοπισμού (σελ. 156-157), Εκδόσεις Εξάντας

Εμίλ Σιοράν, ο μεγάλος μοναχικός

Το ον που πραγματικά είναι μόνο δεν είναι εκείνο που έχει εγκαταλειφθεί από τους ανθρώπους, αλλά εκείνο που υποφέρει ανάμεσά τους, που σέρνει την ερημιά του στα πανηγύρια και ξεδιπλώνει τα ταλέντα του ως μειδιών λεπρός, κωμωδός του ανεπανόρθωτου...
                                                                                                              Εμίλ Σιοράν

 

Γιάννης Σταύρου, Άνθρωπος και δέντρο, λάδι σε καμβά

Η σάρκα αφυπνίζεται από το κέντρισμα του πόνου· διαυγής και λυρική ύλη, άδει τη διάλυσή της. Όσο ήταν αξεχώριστη από τη φύση, αδρανούσε μέσα στη λήθη των στοιχείων: το εγώ δεν την είχε ακόμη κταταλάβει. Η ύλη που υποφέρει χειραφετείται από τη βαρύτητα, δεν είναι πια αλληλέγγυα με το υπόλοιπο σύμπαν, απομονώνεται από το ναρκωμένο σύνολο· γιατί ο πόνος, αίτιος του διαχωρισμού, δρώσα αρχή εξατομίκευσης, αρνείται τις τέρψεις ενος στατιστικού πεπρωμένου.

Το ον που πραγματικά είναι μόνο δεν είναι εκείνο που έχει εγκαταλειφθεί από τους ανθρώπους, αλλά εκείνο που υποφέρει ανάμεσά τους, που σέρνει την ερημιά του στα πανηγύρια και ξεδιπλώνει τα ταλέντα του ως μειδιών λεπρός, κωμωδός του ανεπανόρθωτου. Οι μεγάλο αλλοτινοί μοναχικοί ήταν  ευτυχείς, δεν γνώριζαν τη διπροσωπία, δεν είχαν τίποτα να κρύψουν: συνομιλούσαν μόνο με την ίδια τους τη μοναξιά...

Εμίλ Σιοράν

Η μέριμνα για την ευσχημοσύνη, Εγκόλπιο ανασκολοπισμού, Στοχασμοί (σελ. 62)

Μετ. Κωστής Παπαγιώργης, Εκδ. Εξάντας

Ω γενιά της απόλυτης αυταρέσκειας...

Ω Θεέ, Ω Αφροδίτη, Ω Ερμή, των κλεφτών προστάτη,
χαρίστε μου ένα μικρό καπνοπωλείο,
ή βάλτε με σε όποιο επάγγελμα και να ’ναι...
*
O God, O Venus, O Mercury, patron of thieves,   
Lend me a little tobacco-shop,   
or install me in any profession... 

 

Γιάννης Σταύρου, Απολαύσεις, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Έζρα Πάουντ

Χαιρετισμός

Ω γενιά της απόλυτης αυταρέσκειας
και της απόλυτης αμηχανίας,
έχω δει ψαράδες στον ήλιο να τρων να πίνουν,
τους έχω δει μαζί με τις ατημέλητες οικογένειες τους,
έχω δει τα ορθάνοιχτα χαμόγελα τους
κι έχω ακούσει τα άξεστα γέλια τους.
Και είμαι από σένα πιο χαρούμενος
κι εκείνοι ήταν πιο χαρούμενοι από μένα.
Και τα ψάρια στη λίμνη κολυμπούν
και δεν είναι καν ντυμένα.

Το νησί μέσα στη λίμνη

Ω Θεέ, ω Αφροδίτη, Ω Ερμή, των κλεφτών προστάτη,
δώστε μου μετά από χρόνια σαν θελήσω,
σαν ικετεύσω, ένα μικρό καπνοπωλείο, με τα μικρά
γυαλιστερά κουτιά του πάνω στα ράφια με τάξη
στοιβαγμένα και τον χύμα αρωματικό καπνόκαι τον
ψιλοκομμένο, και τον ξανθό καπνό απ’ τη
Βιρτζίνια χύμα μέσα στις φωτεινές τις γυάλες, και μία
πλάστιγγα όχι και τόσο λιγδιασμένη, και τις πουτάνες
να περνούν για κουβεντούλα,

έτσι για λίγη πάρλα, και να σουλουπώσουν

λίγο τα μαλλιά τους.

Ω Θεέ, Ω Αφροδίτη, Ω Ερμή, των κλεφτών προστάτη,
χαρίστε μου ένα μικρό καπνοπωλείο,
ή βάλτε με σε όποιο επάγγελμα και να ’ναι
πέρα από τούτο το καταραμένο επάγγελμα
του ποιητή
όπου το μυαλό χρειάζεται να δουλεύει ασταμάτητα.

(μετ. Γιάννης Λειβαδάς)

Ezra Pound
Salutation

O generation of the thoroughly smug
and thoroughly uncomfortable,
I have seen fishermen picnicking in the sun,
I have seen them with untidy families,
I have seen their smiles full of teeth
and heard ungainly laughter.
And I am happier than you are,
And they were happier than I am;
And the fish swim in the lake
and do not even own clothing.

The Lake Isle

O GOD, O Venus, O Mercury, patron of thieves,   
Give me in due time, I beseech you, a little tobacco-shop,   
With the little bright boxes   
piled up neatly upon the shelves   
And the loose fragrant cavendish           
and the shag,   
And the bright Virginia   
loose under the bright glass cases,   
And a pair of scales   
not too greasy,         
And the volailles dropping in for a word or two in passing,   
For a flip word, and to tidy their hair a bit.   

O God, O Venus, O Mercury, patron of thieves,   
Lend me a little tobacco-shop,   
or install me in any profession          
Save this damn’d profession of writing,   
where one needs one’s brains all the time.

σήμερον την γην μη παραιτήσης, την πατρικήν μου...

Δυστυχησμένα πλάσματα
της πλέον δυστυχησμένης
φύσεως, τελειώνομεν
ένα θρήνον και εις άλλον
πέφτομεν πάλιν. 

Γιάννης Σταύρου, Θεσσαλονίκη των χρωμάτων, λάδι σε καμβά

Ανδρέας Κάλβος
Ωιδή Εννάτη
Εις Ελευθερίαν
(απόσπασμα)
α´.
Δυστυχησμένα πλάσματα
τῆς πλέον δυστυχησμένης
φύσεως, τελειώνομεν
ἕνα θρῆνον καὶ εἰς ἄλλον
πέφτομεν πάλιν.
β´.
Ἡμεῖς κατεδικάσθημεν
ἄθλιοι, κοπιασμένοι,
πάντα ῾νὰ κατατρέχωμεν,
ἀλλὰ ποτὲ δὲν φθάνομεν
τὴν εὐτυχίαν.
γ´.
Ἴσως (ἂν δὲν μὲ τρέφῃ
ματαία ἐλπίς) εὑρίσκεται
μετὰ τὸν θάνατόν μου
γλυκυτέρα ζωὴ
καὶ μὲ προσμένει.
δ´.
Ὅμως, διατὶ ἐὰν ἔσπειρε
παντοῦ εἰς τὴν οἰκουμένην
τὴν χαρὰν μὲ᾿ τὴν θλῖψιν
τοῦ ἐπουρανίου πατρὸς
τὸ δίκαιον χέρι·
ε´.
Διατὶ κ᾿ ἐδῶ ὅπου μ᾿ ἔρριψεν
εἰς τὴν ἀέριον σφαῖραν,
μίαν ῾νὰ μὴν εὕρω τρέχουσαν
διὰ μέ, μόνην μίαν βρύσιν
παρηγορίας;
ς´.
Βρύσιν! - Καὶ τὰ θαυμάσια
τῆς Ἀρετῆς ἀένναα
νερὰ δὲν βλέπω; Χύνονται
ποταμηδὸν τρυγύρω μου,
τὴν γῆν σκεπάζουν.
ζ´.
Ὦ θνητοί, ποτισθῆτε.
Ἔαν τὸ θεῖον πίετε
ρεῦμα, ὁ πόνος μὲ᾿ δάκρυα
τὴν τράπεζαν, τὸ στρῶμα σας
ἂς βρέξῃ τότε.
η´.
Ἂς ἔλθῃ τότε, ἂς ἔλθῃ
῾νὰ σᾶς περικυκλώσῃ
μὲ᾿ σκοτεινά, βρονταῖα,
πεπυκνωμένα σύννεφα
ἡ δυστυχία.
θ´.
Μία δύναμις οὐράνιος
εἰς τὴν ψυχήν σας δίδει
πτερὰ ἐλαφρά, καὶ ὑψώνεται
λαμπρὸν τὸ μέτωπόν σας
ὑπὲρ τὴν νύκτα.
ι´.
Ἀπὸ τὰ ὀλύμπια δώματα
δροσερὸν καταβαίνει
χαρᾶς, ἐλαίου φύσημα,
καὶ στεγνώνει τὰ δάκρυα·
τὸν ἵδρωτά σας.
ια´.
Ἐκεῖ ὅπου ἐπατήσατε
ἰδοὺ οἱ καρποὶ φυτρώνουν,
καὶ τ᾿ ἄνθη ἰδοὺ σκορπίζουσι
τὰ κύματα εὐτυχῆ
τῆς μυρωδίας.
ιβ´.
Τῆς Φιλίας ἡ Χάριτες,
καὶ τοῦ Ὑμεναίου, συμπλέκουσι
χορῶν πλουσίους στεφάνους·
βωμὸν ἔχουν τὸν θρόνον σας
καὶ τὸν δοξάζουν.
ιγ´.
Ἂν εἰς δικαίους ἔλθητε
πολέμους, ἢ ἕνα μνῆμα,
μνῆμα τίμιον εὑρίσκετε,
ἢ τῶν θριάμβων τ᾿ ᾄσματα,
καὶ τὰ κλωνάρια.
ιδ´.
Τὰ πολύχρυσα πέπλα,
καὶ τ᾿ ἀρώματα ὁ Πλοῦτος,
γλυκὺ ἡ Σοφία τὸ φίλημα
σᾶς χαρίζει ἐὰν ἦναι
μὲ σᾶς ἡ εἰρήνη.
ιε´.
Ὦ Ἀρετή! πολύτιμος
θεά, σὺ ἠγάπας πάλαι
τὸν Κιθαιρῶνα, σήμερον
τὴν γῆν μὴ παραιτήσῃς,
τὴν πατρικήν μου.

"Του ΣΥΡΙΖΑ τα Εννιάμηνα" του Νίκου Μιχαλόπουλου

Παρουσίαση του βιβλίου "Του ΣΥΡΙΖΑ τα Εννιάμηνα" του Νίκου Μιχαλόπουλου
Δευτέρα 11/7/2016, 20.00, Polis art Cafe 
(Πεσμαζόγλου 5, Αίθριο Στοάς Βιβλίου)

Ο αρχιτέκτονας, Νίκος Μιχαλόπουλος, ανήκει στην κατηγορία των πολύπλευρων ανθρώπων που δεν ασχολούνται μόνο με την επιστήμη που έχουν σπουδάσει και γνωρίζουν καλά, αλλά ασκεί δημιουργικά παράλληλες δραστηριότητες, ενώ η ενασχόληση με την πολιτική διαπερνά τη ζωή του από τα φοιτητικά του χρόνια.

Αυτό το Πολιτικό Κόμικ, «Του ΣΥΡΙΖΑ τα Εννιάμηνα» είναι το πρώτο ατομικό του βιβλίο και παρακολουθεί τα βήματα της κυβέρνησης και του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την κατάκτηση της εξουσίας τον Μάρτιο του 2015.

Υπάρχει μια ιστορική αφήγηση με κεντρικούς ήρωες και δεν είναι μια σειρά άσχετων μεμονωμένων εικόνων. «Οι εικόνες έχουν μια διαδοχή με στόχο να πληροφορήσουν αλλά ταυτόχρονα να προκαλέσουν τις αισθήσεις του θεατή». Αυτά σε πρώτη ανάγνωση. Ταυτόχρονα το βιβλίο αυτό είναι πιθανότατα το πιο ΣΟΒΑΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ που έχετε διαβάσει αυτό τον καιρό. Προτείνουμε να διαβαστεί με τέτοιο σκεπτικό, σε μια δεύτερη ανάγνωση.

Η σάτιρα χρησιμοποιείται για να αναδείξει αποκλειστικά πολιτικές και ιδεολογίες. Δεν σατιρίζουμε κάποιον επειδή είναι κοντός ή αγράμματος ή για τα αγγλικά του ή τα σωματικά του ελαττώματα. Στις «φούσκες» χρησιμοποιήθηκαν λόγια και σκέψεις που «είπαν» ή που θα «μπορούσαν να έχουν πει» και ταιριάζουν με τη γενικότερη κουλτούρα τους ή την πρακτική τους και όχι άσχετα με το πρόσωπο στο οποίο αποδίδονται, για να το γελοιοποιήσουν. Εξάλλου δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνουμε κάτι τέτοιο, φρόντιζαν να γελοιοποιούνται μόνοι τους «αυτοβούλως».

Μέσα από τα σύντομα κείμενα και την εικόνα, προβάλλονται ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις και μάλιστα σε ζητήματα που οι περισσότεροι αποφεύγουν να τοποθετηθούν ή τοποθετούνται αποσπασματικά ή συναισθηματικά ή που θεωρούνται ταμπού, όπως η ηθική της Αριστεράς, το προσφυγικό, η ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ, η μετανάστευση των νέων μας κλπ.

Στις τελευταίες σελίδες τα πράγματα «σοβαρεύουν» και υπάρχει μια ανάλυση των ιδεολογιών του ΣΥΡΙΖΑ … από τους πλέον ειδικούς και μια τοποθέτηση για τα παιδιά του κόσμου. Ίσως και μόνο για αυτές τις σελίδες αξίζει τον κόπο να διαβαστεί το συγκεκριμένο Βιβλίο.

Οι περιστάσεις είναι δημιούργημα του ανθρώπου....

Τα ελαττώματα των μεγάλων είναι η παρηγοριά των μικρών...


Γιάννης Σταύρου, Πειραιάς σε κόκκινο φόντο, λάδι σε καμβά

Βενιαμίν Ντισραέλι
Αφορισμοί

Η αλλαγή είναι τόσο αναπόφευκτη όσο και ο χρόνος, κι όμως τίποτα δεν συναντά μεγαλύτερη αντίσταση.

Το Λονδίνο δεν είναι μια πόλη. Είναι ένα έθνος.

Να μη δουλεύεις και να κερδίζεις όσο γίνεται περισσότερα χρήματα. Να πώς ένας νέος ονειρεύεται την ιδεώδη καριέρα.

Εκείνος που μαθαίνει διπλωματία πρέπει να μάθει τρία πράγματα: να μιλάει γαλλικά, να μη μιλάει καθόλου, να λέει την αλήθεια.

Το να έχεις συνειδητοποιήσει ότι έχεις άγνοια των γεγονότων, είναι ένα μεγάλο βήμα προς τη γνώση.

Ο άνθρωπος δεν είναι δημιούργημα των περιστάσεων. Οι περιστάσεις είναι δημιούργημα του ανθρώπου.

Έχει την ευφυΐα ενός βοηθού δικηγόρου και τις μηχανορραφίες ενός Έλληνα της Ανατολικής Αυτοκρατορίας.

Η δράση ίσως να μην φέρνει πάντα ευτυχία. Δεν υπάρχει όμως ευτυχία χωρίς δράση.

Εάν θέλετε να κατακτήσετε έναν άνθρωπο, τότε επιτρέψτε του να σας κερδίσει σε λογομαχία.

Υπάρχουν τριών ειδών ψεύδη: τα συνήθη, τα καταστρεπτικά και η στατιστική.

Εγώ ποτέ δεν απορρίπτω. Εγώ ποτέ δεν αντιλέγω. Εγώ απλά ξεχνάω.

Το μυστικό της επιτυχίας στη ζωή είναι να είσαι έτοιμος όταν έρθει η δική σου ώρα.

Αυτό που δίνει στην αγάπη μαγικό χαρακτήρα είναι ότι πιστεύουμε πως δεν θα τελειώσει ποτέ.

Μιλήστε σ’ έναν άνθρωπο για τον εαυτό του και θα σας ακούει για ώρες.

Τα ελαττώματα των μεγάλων είναι η παρηγοριά των μικρών.

Όταν θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο, γράφω ένα.

Η πλειοψηφία είναι η καλύτερη απάντηση.

Η επιτυχία είναι τέκνο της θρασύτητας.

Η νεότητα είναι μια ανοησία, η μέση ηλικία ένας αγώνας και τα γηρατειά μια θλίψη.

Ναι, είμαι Εβραίος. Και όταν οι πρόγονοι του αξιότιμου αντιπάλου μου ήταν αγριάνθρωποι σ’ ένα άγνωστο νησί, οι δικοί μου ήταν ιερείς στο Ναό του Σολομώντα.

Όπως όλοι οι μεγάλοι ταξιδιώτες, έχω δει περισσότερα απ’ όσα θυμάμαι και θυμάμαι περισσότερα απ’ όσα έχω δει.

Η δολοφονία δεν άλλαξε ποτέ την ιστορία του κόσμου.

Η γυναίκα μου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, αλλά δεν μπορεί να θυμηθεί αν ήρθαν πρώτα οι Έλληνες ή οι Ρωμαίοι.

Η αλλαγή είναι αναπόφευκτη. Η αλλαγή είναι συνεχής.

Όλες οι γυναίκες θα ‘πρεπε να παντρεύονται, αλλά κανένας άντρας.

τ' αυγινό το σφύριγμά τους...

Νά 'ταν το καλοκαίρι να μου δίνανε
τα φύλλα να πλαγιάσω τα ξερά τους,
μαζί τους να το λέω το τραγούδι τους,
μαζί τους τ' αυγινό το σφύριγμά τους.

Γιάννης Σταύρου, Πεύκα στο Μαρούσι, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Κώστας Ουράνης
Πεύκα

Νά ῾ταν τὰ πεῦκα τῆς πλαγιᾶς, νὰ μοῦ ῾διναν
ἀπ᾿ τὰ κλαδιά τους τ᾿ ἄμετρα μία στοῖβα,
νά ῾φτιανα σὲ μίαν ἄκρη δίπλα τους
τὴ φτωχική μου κι ἔρημη καλύβα.

Νά ῾ταν τὸ καλοκαίρι νὰ μοῦ δίνανε
τὰ φύλλα νὰ πλαγιάσω τὰ ξερά τους,
μαζί τους νὰ τὸ λέω τὸ τραγούδι τους,
μαζί τους τ᾿ αὐγινὸ τὸ σφύριγμά τους.

Κι ὕστερα τίποτ᾿ ἄλλο. Κι ὅταν θά ῾σβηνε
ἔτσι ἡ ζωή μου ἀπὸ χαρὰ γεμάτη,
λίγα κλαδιά τους πάλι νὰ μοῦ δίνανε,
νὰ γίνουν τὸ στερνό μου τὸ κρεββάτι...

Την ώρα που χρυσίζει η μελαγχολία...

Τα δέντρα χαίρονται μέσα τους απ' τη ζωή της τσιμουδιάς.
Ελευθερία'  στερέωμα της σιωπής.
Ομοιόμορφο το νεκροταφείο των προβλημάτων....

Γιάννης Σταύρου, Λεύκες στον Λαγκαδά, λάδι σε καμβά

Νίκος Καρούζος
ΟΤΙ ΑΝΕΒΗ ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΙΑ ΤΩΝ ΘΥΡΙΔΩΝ
(Ιερεμίας θ΄, 21)

Καίει τ'αλώνι ως πέρα το μεσημέρι
κι ο ήλιος είναι σπαθί ζεματισμένο.
Καίνε οι καβαλίνες απ'τα ζώα στα χωράφια
και πιο πολύ στην άκρα σιωπή της
καίει η μέλισσα βαθιά στο άνθος.

Πατούμε στο χώμα σημαίνει
πατούμε πάνω στους νεκρούς
στην όχθη μας τη σταύρωση.

Ξάφνου η αστραπή τινάχτηκε κραδαίνοντας
το μπλάβο σταφύλι τ'ουρανού.

Δεν λυγίζει τίποτα.
Κι ας είπα το στήθος ηλιογέννητο.
Δεν λυγίζουν τα δέντρα κι ο αέρας αλύγιστος
ούτε βρύση να γίνω ούτε φλάουτο
το νερό δεν λυγίζει και ο ήχος.
Κάθε μέρα ευθεία
κάθε νύχτα τεντωμένη
ο καημός ένα τόξο πανάρχαιο
κι ο θεός ακαμψία.

Με το μαύρο η πλατειά σου ανθοφορία
κόσμε που ντύθηκες αϊτός
τα φυλλώματα και τ'άστρα.
Με το μαύρο η αίγα και το πρόβατο
η ρίζα με το μαύρο
καθώς ανοίγω τους καρπούς και χύνεται μελάνι
Μ'ένα πόδι τα οράματα.
Μέρα και νύχτα ο αέρας είν' αθέατος.

Περιμένω τ'αστέρια σε γαλάζια λεπτότητα.
Πώς θα 'θελα ν'αχτιδοβολήσουν τ' άντερά μου!
Η ερημιά που ξέρουμε δεν είναι του θανάτου.

Χαράματα και χάθηκαν τ' αστέρια.
Στο δέντρο χύθηκαν αιφνίδια πουλιά
την σιωπή του για να λαμποκόψουν.

Ενάρετος που είναι ο πορτοκαλιώνας.
Τα δέντρα χαίρονται μέσα τους απ' τη ζωή της τσιμουδιάς.
Ελευθερία'  στερέωμα της σιωπής.
Ομοιόμορφο το νεκροταφείο των προβλημάτων.
Αναρρίχηση στο Αθώο Γεγονός.

Φωνή χαράς ανάερη ωσάν μεταξοχάρτι.
Κάποιος θα μηρυκάζει αόρατη χλόη
στ'αγγελοχώραφα.
Γιατί τους φοβηθήκαμε τους μύθους;

Η νόηση μοιάζει με παγοθραυστικό.
Το αίσθημα με πολλές σημαίες.
Η θέληση -πάλι- φαίνεται
σαν κάποια εποχή του Είναι.
Μα η καρδιά δεν έχει τ' όμοιό της.

Την ώρα που χρυσίζει η μελαγχολία
και μπαίνει ο θεός
στον κήπο του τον άνθρωπο
αλίμονο αν εξοκείλω τα μάτια μου.

ως εκείνος που κάθε χρόνο έγραφε για τις αμυγδαλιές...

...Αλλά ο ποιητής στέκεται μπροστά σ' αυτά που δεν τραβούν
την προσοχή των καθωσπρέπει κυρίων, έτσι ώστε ν' αναρωτιόμαστε αν είναι ερωτευμένος ή κατάσκοπος
και - είναι τόση ώρα άλλωστε που φαίνεται να
κοιτάζει αυτό το δέντρο! - τι κοιτάζει στ' αλήθεια;
                                                                                                 Marcel Proust

 

Γιάννης Σταύρου, Αμυγδαλιές, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Η Χριστίνα Λιναρδάκη παρουσιάζει τη συλλογή ποιημάτων του Χαρ. Γιαννακόπουλου, "Τι κοιτάζει στ' αλήθεια ο ποιητής"... (απόσπασμα)

...Το "τι κοιτάζει στ' αλήθεια ο ποιητής" είναι ένα από τα σπάνια εκείνα ποιητικά βιβλία όπου το κάθε ποίημα είναι προσεγμένο και άψογο και όπου, παρά το μεγάλο πλήθος των ποιημάτων, καθετί είναι στη σωστή θέση. Ο ποιητής μιλά με απλότητα για τη δύναμη των αισθήσεων, την οποία συνδέει αλλού με τον έρωτα, αλλού με την οικογενειακή θαλπωρή, αλλού με την παράδοση και αλλού με τη νεωτερικότητα, συχνά με ρομαντική και αναστοχαστική διάθεση. Γεύσεις, μυρωδιές και αγγίγματα γίνονται ένας στρόβιλος που συνεπαίρνει τον ίδιο και τον αναγνώστη. Ο ποιητής σταματά στα μικρά πράγματα και  τα αναδεικνύει: αποκαλύπτει με αυτόν τον τρόπο που κοιτάζει και το βλέμμα του που εξετάζει τα πράγματα υπό ένα μυστηριώδες, ευαίσθητο και τρυφερό φως. Κάθε φορά που το βλέμμα του στέκεται κάπου, είναι σα να το βλέπει για πρώτη φορά, βαφτίζεται μέσα του και αναγεννάται - τέτοια είναι η ένταση των συναισθημάτων που εγείρει. Η εικονοποιΐα είναι πολύ δυνατή, οι μετασχηματισμοί εύστοχοι, ο ρυθμός ρέων... (Χριστίνα Λιναρδάκη)

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος
Φιλοδοξίες

Ακούγεται ασήμαντο για φιλοδοξία
και ξεπερασμένο και ρομαντικό,
μα δεν είναι άσχημο για πεπρωμένο:

να μείνω στη μνήμη των ανθρώπων
ως εκείνος που κάθε χρόνο
έγραφε για τις αμυγδαλιές
λες και τις έβλεπε πρώτη φορά.

Στη θάλασσα

Ούτε σήμερα κατάφερα να περπατήσω πάνω στα νερά,
που είναι το πιο αγαπημένο μου απ' όλα τα θαύματα.

Τα άλλα δύο είναι ο έρωτας και η ποίηση.

Πηγή : ΣΤΙΓΜΑ ΛΟΓΟΥ

Οι κύκνοι το φθινόπωρο...

Περιμένοντας το φθινόπωρο! Αναζητώντας δροσιά...

Γιάννης Σταύρου, Φθινοπωρινό τοπίο με πεύκα, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Ναπολέων Λαπαθιώτης
Οι κύκνοι το φθινόπωρο

Οἱ κύκνοι τὸ φθινόπωρο ζητᾶνε τὴ χαρά τους
γιατὶ ἡ χαρά τους πέταξε μαζὶ μὲ τ᾿ ἁγιοκαίρι...
Θὰ ζήσουν τάχα νὰ τὴ βροῦν, τὴν ἄνοιξη; -Ποιὸς ξέρει;
...γιατὶ μπορεῖ καὶ νὰ χαθοῦν πρὶν βροῦνε τὴ χαρά τους...
Ἀπόψε τὴν περίμεναν, σχεδὸν ὅλο τὸ βράδι,
ὥσπου στὸ τέλος νύσταξαν κοιτώντας τὸ σκοτάδι,
κι ἔγειραν καὶ κοιμήθηκαν ἀπάνω στὰ φτερά τους...

βλέπεις τον ήλιο μ' άλλα μάτια...

σ' ένα μεγάλο σπίτι με πολλά παράθυρα ανοιχτά
τρέχοντας από κάμαρα σε κάμαρα, δεν ξέροντας από που
να κοιτάξεις πρώτα,
γιατί θα φύγουν τα πεύκα και τα καθρεφτισμένα βουνά...

Γιάννης Σταύρου, Ύδρα, λάδι σε καμβά

Γιώργος Σεφέρης
Το φως

Καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια
πληθαίνουν οἱ κριτὲς ποὺ σὲ καταδικάζουν-
καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια καὶ κουβεντιάζεις μὲ λιγότερες
  φωνές,
βλέπεις τὸν ἥλιο μ᾿ ἄλλα μάτια-
ξέρεις πὼς ἐκεῖνοι ποὺ ἔμειναν, σὲ γελοῦσαν,
τὸ παραμίλημα τῆς σάρκας, ὁ ὄμορφος χορὸς
ποὺ τελειώνει στὴ γύμνια.
Ὅπως, τὴ νύχτα στρίβοντας στὴν ἔρμη δημοσιά,
ἄξαφνα βλέπεις νὰ γυαλίζουν τὰ μάτια ἑνὸς ζώου
ποὺ ἔφυγαν κιόλας, ἔτσι νιώθεις τὰ μάτια σου
τὸν ἥλιο τὸν κοιτᾶς, ἔπειτα χάνεσαι μὲς στὸ σκοτάδι-
ὁ δωρικὸς χιτώνας
ποὺ ἀγγίξανε τὰ δάχτυλά σου καὶ λύγισε σὰν τὰ βουνά,
εἶναι ἕνα μάρμαρο στὸ φῶς, μὰ τὸ κεφάλι του εἶναι στὸ
  σκοτάδι.
Κι αὐτοὺς ποὺ ἀφῆσαν τὴν παλαίστρα γιὰ νὰ πάρουν
  δοξάρια
καὶ χτύπησαν τὸ θεληματικὸ μαραθωνοδρόμο
κι ἐκεῖνος εἶδε τὴ σφενδόνη ν᾿ ἀρμενίζει στὸ αἷμα
ν᾿ ἀδειάζει ὁ κόσμος ὅπως τὸ φεγγάρι
καὶ νὰ μαραίνουνται τὰ νικηφόρα περιβόλια-
τοὺς βλέπεις μὲς στὸν ἥλιο, πίσω ἀπὸ τὸν ἥλιο.
Καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ κάναν μακροβούτια ἀπ᾿ τὰ μπαστούνια
πηγαίνουν σὰν ἀδράχτια γνέθοντας ἀκόμη,
σώματα γυμνὰ βουλιάζοντας μέσα στὸ μαῦρο φῶς
μ᾿ ἕνα νόμισμα στὰ δόντια, κολυμπώντας ἀκόμη,
καθὼς ὁ ἥλιος ράβει μὲ βελονιὲς μαλαματένιες
πανιὰ καὶ ξύλα ὑγρὰ καὶ χρώματα πελαγίσια-
ἀκόμη τώρα κατεβαίνουνε λοξὰ
πρὸς τὰ χαλίκια τοῦ βυθοῦ
οἱ ἄσπρες λήκυθοι.

Ἀγγελικὸ καὶ μαῦρο, φῶς,
γέλιο τῶν κυμάτων στὶς δημοσιὲς τοῦ πόντου,
δακρυσμένο γέλιο,
σὲ βλέπει ὁ γέροντας ἱκέτης
πηγαίνοντας νὰ δρασκελίσει τὶς ἀόρατες πλάκες
καθρεφτισμένο στὸ αἷμα του
ποὺ γέννησε τὸν Ἐτεοκλῆ καὶ τὸν Πολυνείκη.
Ἀγγελικὴ καὶ μαύρη, μέρα-
ἡ γλυφὴ γέψη τῆς γυναίκας ποὺ φαρμακώνει τὸ φυλακισμένο
βγαίνει ἀπ᾿ τὸ κύμα δροσερὸ κλωνάρι στολισμένο στάλες.
Τραγούδησε μικρὴ Ἀντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε...
δὲ σοῦ μιλῶ γιὰ περασμένα, μιλῶ γιὰ τὴν ἀγάπη
στόλισε τὰ μαλλιά σου μὲ τ᾿ ἀγκάθια τοῦ ἥλιου,
σκοτεινὴ κοπέλα-
ἡ καρδιὰ τοῦ Σκορπιοῦ βασίλεψε,
ὁ τύραννος μέσα ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο ἔχει φύγει,
κι ὅλες οἱ κόρες τοῦ πόντου, Νηρηίδες, Γραῖες
τρέχουν στὰ λαμπυρίσματα τῆς ἀναδυομένης
ὅποιος ποτέ του δὲν ἀγάπησε θ᾿ ἀγαπήσει,
στὸ φῶς-
  καὶ εἶσαι
σ᾿ ἕνα μεγάλο σπίτι μὲ πολλὰ παράθυρα ἀνοιχτὰ
τρέχοντας ἀπὸ κάμαρα σὲ κάμαρα, δὲν ξέροντας ἀπὸ ποῦ
  νὰ κοιτάξεις πρῶτα,
γιατὶ θὰ φύγουν τὰ πεῦκα καὶ τὰ καθρεφτισμένα βουνὰ
  καὶ τὸ τιτιβισμάτων πουλιῶν
θ᾿ ἀδειάσει ἡ θάλασσα, θρυμματισμένο γυαλί, ἀπὸ βοριὰ
  καὶ νότο
θ᾿ ἀδειάσουν τὰ μάτια σου ἀπ᾿ τὸ φῶς τῆς μέρας
πῶς σταματοῦν ξαφνικὰ κι ὅλα μαζὶ τὰ τζιτζίκια.