Γιάννης Σταύρου, Θεσσαλονίκη ΙΙ, λάδι σε καμβά
Δεν θα βρεθεί κανένα πλοίο για να ταξιδέψεις
σαν το βιβλίο και να πας στα μακρινά τα ξένα,
μητ' άλογο σβέλτο πολύ να το καβαλικέψεις,
σαν μια σελίδα ποίησης με λόγια φτερωμένα...
Εμιλι Ντίκινσον
Το Νερό, μαθαίνεται απ’ τη δίψα
Το Νερό, μαθαίνεται απ’ τη δίψα.
Η Στεριά – απ’ το αρμένισμα στα Πέλαγα.
Η Έκσταση – απ’ την οδύνη –
Η Ειρήνη, απ’ των πολέμων της το χρονικό –
Η Αγάπη, απ’ του τάφου το ανάγλυφο –
Τα Πουλιά, απ’ το χιόνι.
(μτφ Ερρίκος Σοφράς)
Water, is taught by thirst
Water, is taught by thirst.
Land—by the Oceans passed.
Transport—by throe—
Peace—by its battles told—
Love, by Memorial Mold—
Birds, by the Snow.
"Κάποιος δεν χρειάζεται να είναι δωμάτιο για να στοιχειώσει·
Κάποιος δεν χρειάζεται να είναι σπίτι·
Το μυαλό έχει διαδρόμους που υπερβαίνουν·
Τον υλικό χώρο." ~ Time and Eternity
Είναι αγαλλίαση ο πηγαιμός
Είναι αγαλλίαση ο πηγαιμός
Ψυχής –νησί στη θάλασσα,
Πίσω στα σπίτια αφήνοντας –και κάβους–
Για του Αιώνιου τ’ άδυτα–
Θρεμμένοι όπως εμείς, στα όρη ανάμεσα,
Στη θεία ο ναύτης μέθη
Της πρώτης λεύγας έξω από στεριά μπορεί
Άραγε να μετέχει;
(μτφ. Έλλη Συνοδινού)
Να πολεμάς στα φανερά
Να πολεμάς στα φανερά, πόσο λογιέται ανδρείο!
Μα μοιάζει γενναιότερο κι απ' ό,τι είναι συνήθως
τις λεγεώνες δυστυχίας, εχθρικό φορτίο,
μόνοι τους όσοι πολεμούν μες στο δικό τους στήθος.
Που κι αν κερδίζουν κι αν νικούν, λαοί δεν τα μαθαίνουν,
που χάνονται και μητ΄αυτό κανείς το συζητάει,
που τα θλιμμένα μάτια τους πατρίδα, σαν πεθαίνουν,
καμιά με πατριωτική λατρεία δεν κοιτάει.
Πιστεύουμε σ' αέρινη κι ουράνια λιτανεία,
πάντα βαδίζουν οι άγγελοι, λευκά φτερά ζωσμένοι,
προσεκτικά σειρά- σειρά, με τάξη δίχως βία,
κι είν' οι χιτώνες που φορούν λευκοί σαν χιονισμένοι.
Δεν θα βρεθεί κανένα πλοίο για να ταξιδέψεις
Δεν θα βρεθεί κανένα πλοίο για να ταξιδέψεις
σαν το βιβλίο και να πας στα μακρινά τα ξένα,
μητ' άλογο σβέλτο πολύ να το καβαλικέψεις,
σαν μια σελίδα ποίησης με λόγια φτερωμένα.
Τέτοιο ταξίδι ανέξοδο και το φτωχό συμφέρει,
δεν του γυρεύουν διόδια και ναύλα δεν χρωστάει.
Τόσο λιτό, κι όμως παντού το νου μας μεταφέρει.
το μέσο αυτό που ταξιδιώτες όλους μας χωράει.
Ίσως να ζήτησα τ’ απέραντα
Ίσως να ζήτησα τ’ απέραντα –
Από ουρανούς όχι πιο λίγα –παίρνω–
Γιατί, στην Πόλη που γεννήθηκα
Πυκνώνουνε σαν Μούρα οι Γαίες –
Το Καλάθι μου έχει μέσα –μόνο– το Άπειρο–
Που ελεύθερα –στο μπράτσο μου– αιωρείται
Αλλά μικρότερα δεμάτια –Συνωθούνται
Τη χαρά πρώτα ζητά η καρδιά
Τη χαρά πρώτα ζητά η καρδιά
Μετά τη θλίψη ν’ αποφεύγει
Κι έπειτα εκείνα τα μικρά παυσίπονα
Που ξεγελούν τον πόνο.
Ύστερα, να πάει να κοιμηθεί
Και τελικά, αν είναι δυνατόν,
Το θέλημα τ’ Αφέντη της
Την άδεια να πεθάνει.
(μτφ. Σπύρος Δόικας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου