Γιάννης Σταύρου, Εκκλησάκι στην Αττική, λάδι σε καμβά
Κι όμως το ξέραμε πως την άλλη αυγή δε θα μας έμενε
τίποτε πια...
Γιώργος Σεφέρης
Η Τελευταία Μέρα
Ηταν η μέρα συννεφιασμένη. Κανείς δεν αποφάσιζε
φυσούσε ένας αγέρας αλαφρύς: "Δεν είναι γραίγος είναι
σιρόκος" είπε κάποιος.
Κάτι λιγνά κυπαρίσια καρφωμένα στη πλαγιά κι η
Θάλασσα γκρίζα με λίμνες φωτεινές, πιο πέρα.
Οι στρατιώτες παρουσίαζαν όπλα σαν άρχισε να ψιχαλίζει.
"Δεν είναι γραίγος είναι σιρόκος" η μόνη απόφαση που
ακούστηκε.
Κι όμως το ξέραμε πως την άλλη αυγή δε θα μας έμενε
τίποτε πια, μήτε η γυναίκα πίνοντας πλάι μας τον ύπνο
μήτε η ανάμνηση πως ήμασταν κάποτες άντρες,
τίποτε πια την άλλη αυγή.
"Αυτός ο αγέρας φέρνει στο νου την άνοιξη" έλεγε η
φίλη περπατώντας στο πλευρό μου κοιτάζοντας μακριά, "την
άνοιξη που έπεσε ξαφνικά το χειμώνα κοντά στη κλειστή θάλασσα. Τόσο απροσδόκητα. Πέρασαν τόσα χρόνια. Πως θα πεθάνουμε;"
Ενα νεκρώσιμο εμβατήριο τριγύριζε μες στη ψιλή βροχή.
Πως πεθαίνει ένας άντρας; Παράξενο... Κανένας δε το
συλλογίστηκε.
Κι όσοι το σκέφτηκαν ήταν σαν ανάμνηση από παλιά
χρονικά της εποχής των Σταυροφόρων ή της -εν Σαλαμίνι- ναυμαχίας.
Κι όμως ο Θάνατος είναι κάτι που γίνεται.
Πως πεθαίνει ένας άντρας;
Κι όμως κερδίζει κανείς το Θάνατό του, το δικό του Θάνατο, που δεν ανήκει σε κανέναν άλλον και τούτο το παιχνίδι είναι η ζωή.
Χαμήλωνε το φως πάνω από τη συννεφιασμένη μέρα, κανείς δεν αποφάσιζε.
Την άλλη αυγή δε θα μας έμενε τίποτε, όλα παραδομένα.
Μήτε τα χέρια μας.
Κι οι γυναίκες μας ξενοδουλεύοντας στα κεφαλόβρυσα και τα παιδιά μας στα λατομεία.
H φίλη μου τραγουδούσε περπατώντας στο πλευρό μου ένα τραγούδι σακατεμένο:
"Την άνοιξη, το καλοκαίρι, ραγιάδες..."
Θυμότανε κανείς γέροντες δασκάλους που μας άφησαν ορφανούς.
Ενα ζευγάρι πέρασε κουβεντιάζοντας:
"Βαρέθηκα το δειλινό, πάμε στο σπίτι μας;
Πάμε στο σπίτι μας ν' ανάψουμε το φως"...
Γιάννης Σταύρου, Γιώργος Σεφέρης (1900-1971)
(μικτή τεχνική)
Υστερόγραφο
Αλλά έχουν μάτια κάτασπρα χωρίς ματόκλαδα
και τα χέρια τους είναι λιγνά σαν τα καλάμια.
Κύριε, όχι μ' αυτούς. Γνώρισα
τη φωνή των παιδιών την αυγή
πάνω σε πράσινες πλαγιές ροβολώντας
χαρούμενα σα μέλισσες και σαν
τις πεταλούδες με τόσα χρώματα.
Κύριε όχι μ' αυτούς, η φωνή τους
δε βγαίνει καν από το στόμα τους.
Στέκεται κει κολλημένα σε κίτρινα δόντια.
Δική σου η θάλασσα κι ο αγέρας
μ' ένα άστρο κρεμασμένο στο στερέωμα,
Κύριε, δε ξέρουνε πως είμαστε
ό,τι μπορούμε να είμαστε
γιατρεύοντας τις πληγές μας με τα βότανα
που βρίσκουμε πάνω σε πράσινες πλαγιές
όχι άλλες, τούτες τις πλαγιές κοντά μας,
πως ανασαίνουμε όπως μπορούμε ν' ανασαίνουμε
με μια μικρούλα δέηση κάθε πρωί
που βρίσκει τ' ακρογιάλι ταξιδεύοντας
στα χάσματα της μνήμης.
Κύριε, όχι μ' αυτούς.
Ας γίνει αλλιώς το θέλημά Σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου