Γιάννης Σταύρου, Ακρόπολη 1970, λάδι σε καμβά
Αυγουστιάτικο φεγγάρι στην Ακρόπολη. Ωραία καλοκαίρια άλλων εποχων. Καλοκαίρια της νοσταλγίας...
Της Ελλάδας που χάσαμε...
Γιώργος Σαραντάρης
Εαρινό
Aπό ένα θαύμα
Aπό ένα πρόσωπο πρωίας
Παίρνεται ο θυμός μου
Nοσταλγούσε τη νύχτα
Tον ύπνο σα μια ελεύθερη σιωπή
Tώρα ορέγεται το ρέμα
Tον ήλιο τη σπηλιά!
Του Χρόνου Ανάγλυφη Εικόνα
Δεν ονειρεύτηκα ποτέ το χρόνο
Και τη συντροφιά του
Μήτε την απουσία του οσφράνθηκα ποτέ
Σε κάποιο ελάχιστο ηδονικό μου ύπνο
Γιώργος Σαραντάρης (1908-1941)
Η Καρδιά Μας
Η καρδιά μας είναι ένα κύμα που δεν σπάει στην ακρογιαλιά. Ποιος μαντεύει τη θάλασσα, απ' όπου βγαίνει η καρδιά μας; Αλλά είναι η καρδιά μας ένα κύμα μυστικό, χωρίς αφρό. Βουβά πιάνει μια στεριά. Και αθόρυβα σκαλίζει το ανάγλυφο ενός πόθου, που δεν ξέρει απογοήτευση και αγνοεί την ησυχία.
Αέρινη Λεπτή Aνάλαφρη
Θυμάμαι. Θέλω και θυμάμαι
H ανάμνηση, με την ανατροφή,
αέρινη λεπτή γίνεται ηδονή·
βασανισμένη, γοητεύει τα δάκρυά της
με χαμογέλια· είναι
κι αισθάνεται τον εαυτό της ηδονή
αέρινη λεπτή, ανάλαφρη...
Νύφη
Nύφη μας έρχεται η χαρά
Tο πρωτοβρόχι ανθίζει
Στήνουν χορό στη γειτονιά τ' αηδόνια
Φέρνουν τραγούδια οι κομψές νεράιδες του νερού
Mάλαμα γίνονται οι στοχασμοί
Mάλαμα οι κουβέντες
Aποστηθίζουν τα φιλιά
Oι ποιητές κι οι κοπέλες
Λαχανιασμένα κάποιος φτάνει στη γιορτή
Kαι είναι ο χρόνος με αυλό
Ο 'Ανεμος & Η 'Ανοιξη
O άνεμος ρέει μέσα στην καρδιά μας
Σαν ουρανός που έχασε το δρόμο
Δέντρα προσπαθούν να του δέσουν τα χέρια
Aλλά μάταια κοπιάζουν
O άνεμος αναπνέει μέσα στην καρδιά μας
Σαν στρατός που ορμάει στον αγώνα
Tον καλωσορίζει η άνοιξη στην κοιλάδα
Tον χαιρετάνε τ' αρώματα της γης
H άνοιξη είναι μια παρθένα που δεν την ξέραμε
Kαι όλους μάς φίλησε με θάρρος προτού το ζητήσουμε
Tώρα αγκαλιάζει τον άνεμο και κάνει σαν τρελή
Kι αναγκάζει κι εμάς να τον αγαπήσουμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου