Γιάννης Σταύρου, Δειλινό στον Θερμαϊκό, λάδι σε καμβά
...προσπάθησε μ' αγάπη, με στοργή να περικλείσεις
το εξαίσιον όραμα, το μέγα όραμα αυτής της πόλης,
που αγάπησες τόσο πολύ, που ελάτρεψες με πάθος...
-----------------------
Ευτυχώς η εικόνα της δύσης στο Θερμαϊκό κρατάει ακόμα κάτι από την παλιά ομορφιά της...
Τελευταίο απομεινάρι μιας εποχής που χάθηκε οριστικά...
Γιώργος Θ. Βαφόπουλος (1903-1996)
Από τη συλλογή τα "Λόγια της Μυρτάλης" (1931)
Δύση στο Θερμαϊκό
Τον ήλιο δες, Λυδία, πώς γέρνει ανάμεσα
στων καταρτιών το δάσος, που αργοτρέμοντας,
τις άπειρες κορφές σαλεύει μ' έκσταση
στο θαύμα μπρος, που φλέγεται, της δύσης.
Α, πόσο είναι μεθυστικό το λίκνισμα
των καραβιών που απλώνουνε στη θάλασσα
το ρίγος των μακρών σκιών, που πάλλονται
σαν κόμη εξαίσια, οι αύρες που ανεμίζουν.
Τον κύκλο δες, Λυδία, που αστράφτει πύρινος,
στων καταρτιών μπλεγμένος το κυμάτισμα,
σαν πορφυρή καρδιά πελώριου γίγαντος,
που ένας μεγάλος πόθος τη φλογίζει.
Γιάννης Σταύρου, Καράβια - ναύτες, λάδι σε καμβά
Θεσσαλονίκη! Θεσσαλονίκη!
Όταν, καμμιά φορά, την τελευταίαν αυγή αντικρύσεις,
κ' έξω απ' τη θύρα σου, μ' απογοήτεψη και φρίκη,
τον κρότο των συντριβομένων σου πλανών ακούσεις,
κι' ούτε καιρός γι' άσκοπες μεταμέλειες θα σου μένει,
στ' άτονα βλέφαρά σου, που θα τα βαραίνει η οδύνη,
προσπάθησε μ' αγάπη, με στοργή να περικλείσεις
το εξαίσιον όραμα, το μέγα όραμα αυτής της πόλης,
που αγάπησες τόσο πολύ, που ελάτρεψες με πάθος.
Ο μέγας πόθος σου, που θα την στερηθεί για πάντα,
στην έξαψη των τελευταίων ονείρων σου ας την πλάσει
καθώς και τότε, όταν ευγενικές πλάνες γεμάτος,
νωχελικά έσερνες το βήμα στους στενούς της δρόμους.
Το απλόχωρο λιμάνι της με τα πυκνά καράβια,
που αψήφιστα της Μεσογείου τα ρεύματα διασχίζουν,
κ' η προκυμαία, που απ' των ναυτών το θόρυβο βουΐζει,
στη σκέψη σου ας μετεωρισθούν, σα φευγαλέα εικόνα.
Όμως προσπάθησε πολύ, στου ονείρου σου τη δίνη,
να συγκρατήσεις δυο ματιών εξαίσιων την εικόνα,
που μ' αγωνίαν, απ' του κλειστού παράθυρου τις γρίλλιες,
στο υγρό λιθόστρωτο συντρόφευσαν τα βήματά σου.
Τ' όραμα αυτό προσπάθησε ζωηρά να συγκρατήσεις,
γιατί από χίλιες άσκοπες ζωές πιότερο αξίζει
ο θάνατος κάτω από δυο γλυκών ματιών τον ίσκιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου