Σχόλια & ζωγραφική, ζωγράφοι: από σονέτα του Καρυωτάκη...

Έλληνες ποιητές & Έλληνες ζωγράφοι, ζωγραφική

Γιάννης Σταύρου, Αλλαγή νυχτερινής βάρδιας, λάδι σε καμβά

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες

κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,

στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει

στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες...

Κώστας Καρυωτάκης

ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Χωρίς να το μάθει πότε, εδάκρυσε

ίσως γιατί έ π ρ ε π ε να δακρύσει,

ίσως γιατί οι συφορές έ ρ χ ο ν τ α ι

Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι·

απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.

Δε βρέχει πια. Κ’ η κόρη αποσταμένη

στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη·

κ’ έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,

στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει

το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ’ Απρίλη.

Ξεφεύγουν απ’ το σύννεφον αχτίδες

και κρύβονται στα μάτια της· τη βρέχει

μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες

που στάθηκαν στο μάγουλα διαμάντια

και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει

καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.

ΧΑΡΑ

Ελπίζω το λουλούδι κι απ’ τα σχίνα.

Γελάει το χλόισμα σαν τον έρωτά μου.

Το πεύκο παίζει αβρό με την αχτίνα.

Θα ευώδιασαν οι τάφοι, κλίνες γάμου.

Παλμός του δάσου, φεύγει μια ελαφίνα.

Και δίπλα που ξαπλώσαμε δω χάμου

την ψυχούλα τους στάζουν άγρια κρίνα

κι ανοίγει, ρόδο αιμάτινο, η χαρά μου.

Τη βλέπω –στα μαλλιά σου πνέει– την αύρα.

Είναι βαθιά τα μάτια σου όπως να ’βρα

το δρόμο της ζωής μου, τον Απρίλη.

Πια δεν πονώ μηδέ την ανεμώνη,

στης γης η ερωτοπάλη που τη λιώνει,

καθώς ορμάω για να σου πιώ τα χείλη.



Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

ΔΙΚΑΙΩΣΙΣ

Τότε λοιπόν αδέσποτο θ’ αφήσω

να βουίζει το Τραγούδι απάνωθέ μου.

Τα χάχανα του κόσμου, και του ανέμου

το σφύριγμα, θα του κρατούν τον ίσο.

Θα ξαπλωθώ, τα μάτια μου θα κλείσω,

και ο ίδιος θα γελώ καθώς ποτέ μου.

«Καληνύχτα, το φως χαιρέτησέ μου»

θα πω στον τελευταίο που θ’ αντικρύσω.

Όταν αργά θα παίρνουμε το δρόμο,

η παρουσία μου κάπως θα βαραίνει

–πρώτη φορά– σε τέσσερων τον ώμο.

Ύστερα, και του βίου μου την προσπάθεια

αμείβοντας, το φτυάρι θα με ρένει

ωραία ωραία με χώμα και με αγκάθια.

EIMAΣΤΕ…

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες

κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,

στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει

στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.

Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,

στην κορυφή τους τ’ άπειρο αντηχάει,

μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,

χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.

Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσης.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.

Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις

είναι το καταφύγιο που φθονούμε.