στα όρια των αντοχών σου,
για το διαγραφόμενο θάνατο,
του γύρα σου
από σένα
στημένου κόσμου...
Ήρκος Ρ. Αποστολίδης
Ό,τι μπορείς...
Κάποτε, μια μέρα ξαφνικά,
συνειδητοποιείς πως μάταια πολεμάς για ό λ α·
ξεπερνάν τις δυνάμεις σου τα πράγματα, ξεφεύγουν...
Κ' εσύ παρακολουθείς, ολο΄΄ενα λιγώτερα μπορώντας...
Οι ενθουσιώδεις της νιότης σου αποφάσεις,
για κάτι εντελώς διαφορετικό απρόσβλητο,
εκπορευόμενο απ' τη δύναμή σου
και τις απόλυτες βεβαιότητες της ηλικίας σου,
χτυπιούνται, μιά-μιά, σιγά-σιγά,
κάπως σα δοκιμαστικά στην αρχή,
κ' έπειτα συστηματικά,
απ' όλες εκείνες τις αγνοημένες λεπτομέρειες,
που ορθώνονται γίγαντες μπροστά σου,
καταβάλλοντάς σε, κι αλλοιώνοντάς σε...
Θαρρούσες νίκες τα στοιχήματά σου,
ξεχνώντας τις μεγάλες, καραδοκούσες εκκρεμότητες...
Τις αναχωρήσεις, εκείνους κ' εκείνα
που θα χάνονταν ανεπιστρεπτί,
δείχνοντάς σου το σκοτεινό δρλομο
να στρώνεται μπροστά σου σταθερά...
Και τότε, αποφασίζεις αναδίπλωση·
παύεις να πιστεύης στην τόση τάχα σημασία
της όποιας επεκτατικής αγάπης σου·
μετριάζεις το θρασυμένο εγώ σου,
προσαρμόζοντάς το
στα όρια των αντοχών σου,
για το διαγραφόμενο θάνατο,
του γύρα σου
από σένα
στημένου κόσμου...
(Ήρκος Ρ. Αποστολίδης, "Ούτε πενηνταεφτά", Εκδ. Τυπωθήτω, 2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου