οι κρήνες έπαψαν να βγάζουνε ανθούς...

Οι ποιητές εργάζονται τη νύχτα
όταν ο χρόνος δεν τους βιάζει
τότε που σβήνει ο θόρυβος του πλήθους
και φτάνει το λιντσάρισμα των ωρών στο τέλος...
                                                                    Αλντα Μερίνι 
                                                                    (μετάφραση Α. Σελλενίδη)

Γιάννης Σταύρου, Πεύκα τη νύχτα, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Άλντα Μερίνι
Οι μύθοι των ποιητών

Οι μύθοι των ποιητών
κάποιες φορές φαντάζουν θλιβερά όνειρα
όμως αρκεί ο γυρισμός
ενός ευγενικού Θησέα
για να μαζέψει τον μίτο της Αριάδνης
και να σώσει την ψυχή από τον λαβύρινθό της.
Πόσες βόλτες δεν έκανα φίλε μου
στην κόλαση της μελαγχολίας
ψάχνοντας μια πόρτα αφηρημένη
που θα με οδηγήσει στον ουρανό.
Ομως κανένας ήρωας οπλισμένος με ασπίδα
που κουβαλά μαζί του μια ωραία γυναίκα                      
δεν ήρθε για να με σώσει.
Οι ήρωες δεν ξέρουν ν' αγαπούν
μόνο να εκτιμούν την κατάσταση
και να αντιλαμβάνονται ότι πάνω από τη γη
ίπταται η σκέψη του ανθρώπου.
Ετσι είσαι εσύ η σκέψη μου
και ξέρω ότι κυριαρχείς στην ύλη,
θα μπορούσες να κατακτήσεις την κόλαση
χωρίς να γδάρεις την καρδιά του ποιητή
που ραγίζει για κάθε τριαντάφυλλο
που ραγίζει για κάθε ανάσα.

(μετ. Ελσα Κορνέτη & Βασίλης Ρούβαλης)

Χθες υπέφερα τον πόνο

Χθες υπέφερα τον πόνο,
δεν ήξερα ότι είχε μια όψη πορφυρή,
τα χείλη από σκληρό μέταλλο,
μια έλλειψη σαφών ορίων.
Ο πόνος δεν έχει αύριο,
είναι το ρύγχος του αλόγου που εμποδίζει
τους στιβαρούς ταρσούς,
ωστόσο χθες σωριάστηκα κάτω,
τα χείλη μου σφραγίστηκαν
κι ο φόβος μπήκε στο στέρνο μου
σαν ένα διαπεραστικό σφύριγμα
κι οι κρήνες έπαψαν να βγάζουνε ανθούς,
το στοργικό νερό τους
ήταν μονάχα ένα πέλαγος θλίψης
στο οποίο ναυαγούσα κοιμώμενη
αλλά ακόμα και τότε φοβόμουν τους αγγέλους της αιωνιότητας.
Μα αν είναι τόσο ευχάριστοι και πιστοί
γιατί η ακινησία να με τρομάζει;

(μετ. Ευθυμία Γιώσα)