Τα αναθήματα της ανελέητης Γης...

Η δική μου νωθρότητα πυκνώνει
Κοιτάζοντας τον κορυδαλλό να μοχθεί δίπλα στο σύννεφο
Αναρριχιέται
Με κόπο εφιαλτικό
ψηλά μέσα στο τίποτα...

Γιάννης Σταύρου, Αλλαγή βάρδιας, λάδι σε καμβά

Έντουαρντ Τζέιμς Χιουζ
Κορυδαλλοί στον ουρανό
(απόσπασμα)

IV

Σταματάς για ανάπαυση, ψηλά εκεί, ταλαντεύεσαι
Πάνω από την πτώση

Χωρίς σταματημό τραγουδώντας

Ανάπαυση μόνο για μια στιγμή

Μικρή πτώση ελάχιστη

Μετά πάνω και πάνω και πάνω

Σαν ποντικός που πνίγεται
Ξετυλίγοντας το μασούρι των βημάτων του στο τοίχωμα του πηγαδιού

Θρηνώντας, αρπάζεται για λίγο-

Αλλά ο ήλιος δεν δίνει σημασία
Και το κέντρο της Γης χαμογελά.

V

Η δική μου νωθρότητα πυκνώνει
Κοιτάζοντας τον κορυδαλλό να μοχθεί δίπλα στο σύννεφο
Αναρριχιέται
Με κόπο εφιαλτικό
ψηλά μέσα στο τίποτα

Τα φτερά του συνθλίβονται, η καρδιά του θα βροντάει σαν μηχανή,
Σα να ήταν πια πολύ αργά, πολύ αργά
Διαλύεται στον αιθέρα
Το τραγούδι του ξετυλίγεται όλο και πιο γρήγορα
Και ο ήλιος  γυρίζει
Ο κορυδαλλός εξατμίζεται
Μέχρι που ο ιστός του ματιού μου σπάει
και η ακοή μου επιστρέφει αιωρούμενη στη Γη

Και μετά ο ουρανός στέκεται ανοιχτός και άδειος
Χωρίς φτερά, και η Γη ένας σβώλος από χώμα.

Μόνον ο ήλιος εξακολουθεί σιωπηλά και ατέρμονα με το
τραγούδι του κορυδαλλού.

VI

Ολο το ζοφερό κυριακάτικο πρωινό
Ο ουρανός ένα φρενοκομείο
Με τις φωνές και τις τρέλες των κορυδαλλών,

Να στριγγλίζουν, να φλυαρούν, να καταριούνται

Με τα κεφάλια ριγμένα πίσω, τους βλέπω,
Με τα φτερά τους σχεδόν σκισμένα - εκεί ψηλά

Σαν θυσίες που αρμενίζουν
Τα αναθήματα της ανελέητης Γης

Οι ιεραπόστολοι της τρελής Γης.

VII

Σαν εκείνες τις φλόγες που μαίνονται
Την κορυφή μιας πυρκαγιάς που κορώνει
Νύχια αρπακτικού που αιωρούνται κρατώντας εκείνο που τα τρέφει

Οι κορυδαλλοί μεταφέρουν τη γλώσσα τους μέχρι το έσχατο άτομο
Εκσφενδονίζοντας ξανά και ξανά τις τελευταίες σπίθες τους έξω απ' τα όρια-
Κι είναι μια ανακούφιση, μια δροσερή αύρα
Οταν πια χορτάσουν, όταν καούν εντελώς
Και ο Ηλιος τούς ρουφήξει ώς το μεδούλι
Και η Γη τούς δώσει την έγκρισή της

Και γαληνεύουν, αφήνονται σε κελαηδισμούς αλλιώτικους

Βουτούν και πλανάρουν, όχι ακόμα σίγουροι αν μπορούν
Και μετά σίγουροι πια πέφτουν

Και ίσως ολόκληρος ο αγώνας έγινε γι' αυτό

Την κάθετη θανάσιμη πτώση

Με μακρόσυρτες κοφτερές κραυγές συντρίβονται σαν ξυράφια

Αλλά μόλις πριν φυτευτούν στη Γη

Πεταρίζουν και γλιστρούν χαμηλά στο γρασίδι, μετά πιο πάνω
Για να προσγειωθούν πάνω σ' έναν τοίχο, με το λοφίο ψηλά

Χωρίς βάρος
Εκπληρωμένοι
Εναργείς

Με τη συνείδηση άθικτη.

(μετ. Κατερίνα Ηλιοπούλου)