σα βαρύ άδειο καράβι...

όμως η απάντηση
έρχεται ύστερα από χρόνια
και από μακριά
σαν αλυσοδεμένο φάντασμα

και σα βαρύ άδειο καράβι...

Γιάννης Σταύρου, Αραγμένο στο λιμάνι, λάδι σε καμβά

Μίλτος Σαχτούρης
Ιστορία

Όταν άνοιξε η σκουριασμένη πόρτα σαν αυλαία
έτριξε
όπως σάπιο καράβι σε κακό λιμάνι
πρόβαλε γελασμένο το πρόσωπο του κοριτσιού
μέσα στο άρωμα της φωτιάς και του καπνού
η φωνή της
σα σκοτεινή αίθουσα κινηματογράφου
πρόβαλε γελασμένη
κι εγώ
ένα πουκάμισο στον αγέρα μέσα στο χαλασμό
κρεμασμένο
ετοιμαζόταν να πετάξει

το κορίτσι
ένα ζωντανό λουλούδι
ένα λουλούδι αναμμένο
ένα ωραίο τέρας
ανάποδα γυρισμένο το στόμα
τα μάτιατ
α φρύδια
ένα ωραίο τέρας
που χτυπούσε
σα μαγικό ρολόγι
το βράδυ αυτό το μαγικό

τέλος προχώρησε
η νύχτα
το κορίτσι έσπασε μέσα στον καθρέφτη

ύστερα
φάνηκαν πάλι
τεράστια
το πρόσωπό μου
το πρόσωπό της
παραμορφωμένα
άγρια ματωμένα

σαν κινηματογράφος

Όταν σας μιλώ
(Στον Θ. Ι. Ρούσσο)

Φυτρώσαμε πάλι άγρια λουλούδια
αυτή την άνοιξη
άγρια βυσσινιά κι άγρια γαλάζια
άλλα πεθαίνουν
εμείς μεγαλώνουμε σαν τ’ αγάλματα
άγρια ζεστά λουλούδια αυτή την άνοιξη
απλώνουμε τα χέρια και φωνάζουμε
όμως η απάντηση
έρχεται ύστερα από χρόνια
και από μακριά
σαν αλυσοδεμένο φάντασμα

και σα βαρύ άδειο καράβι