οι άνθρωποι, η ελευθερία, τοπία μακρυνά.
Πίσω μου ακούω το κυνηγητό
και δεν υπάρχει σωτηρία...
(1958, το σοβιετικό καθεστώς αναγκάζει τον Μπόρις Πάστερνακ να αρνηθεί το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.)
Μπορίς Πάστερνακ
Χωρισμός
Εκείνος από το κατώφλι του θωρεί
Δίχως το σπίτι ν’ αναγνωρίζει.
Η αναχώρησή της ήταν σα φυγή
Παντού είναι της καταστροφής τα ίχνη.
Το χάος στα δωμάτια βασιλεύει.
Του χαμού την έκταση
Από τα δάκρυα δεν βλέπει
Και της ημικρανίας τη κρίση.
Βουίζουν τ’ αυτιά από το πρωί.
Είναι καλά ή μήπως όνειρα βλέπει πάλι;
Της θάλασσας γιατί
Τη σκέψη στο νου συνέχεια έχει;
Όταν από το παραθύρι έξω η πάχνη
Του Θεού το φως δεν αφήνει να φανεί
Της θλίψης μοιάζει η απελπισιά
Με του πελάγους την ερημιά.
Οικεία του ήτανε πολύ
Λάτρευε την κάθε της γραμμή
Όπως η θάλασσα λατρεύει την ακτή
Εκεί που το κύμα σκάει.
Στα βάθη ‘φύγαν της ψυχής
Τα ίχνη της και η μορφή
Σαν τα βραχάκια της ακτής
Που η θύελλα σκεπάζει.
Στους χρόνους των δοκιμασιών,
Στους χρόνους των βασάνων
Της μοίρας το κύμα απ’ τον βυθό
Την έφερε κοντά του.
Μπροστά σ’ εμπόδια άπειρα,
Τον κίνδυνο αγνοώντας
Το κύμα την παρέσυρε,
Την έφερε σιμά.
Μα τώρα το φευγιό της,
Βίαιο να ‘ναι δε μπορεί!
Τα σωθικά θα φάει ο χωρισμός,
Τα κόκαλα θα τσακίσει.
Κοιτάζει εκείνος γύρω του:
Την ώρα π’ έφευγε εκείνη,
Τα πάντα αναποδογύρισε
Στου κομοδίνου τα συρτάρια.
Περιδιαβαίνει εδώ κι εκεί
Μέχρι να σκοτεινιάσει
Και στο συρτάρι τακτοποιεί
Κεντήματα και ράκη.
Σκυμμένος πάνω απ’ το πανί
Με το βελόνι δίχως κλωστή
Άξαφνα βλέπει εκείνη
Κι ένας λυγμός τον πνίγει.
(Μετ. Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης)
Το Βραβείο Νόμπελ
Έπεσα να κοιμηθώ σαν κουρασμένο ζώο
οι άνθρωποι, η ελευθερία, τοπία μακρυνά.
Πίσω μου ακούω το κυνηγητό
και δεν υπάρχει σωτηρία.
Είμαι αποκλεισμένος από παντού
ότι είναι να γίνει ας γίνει
όλα μοιάζουν να είναι ίδια μεταξύ τους.
Έκανα κάποιο κακό;
μήπως είμαι ένας μισερός δολοφόνος;
Έπραξα ένα μεγάλο έγκλημα
έκανα την υφήλιο να κλάψει
για την ομορφιά της ρωσικής γης.
Αλλα ακόμα και από τον τάφο μου,
σιγουριά θα με ζεσταίνει ότι θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου,
που το άδικο και το μίσος θα παραμεριστούν
και η δικαιοσύνη και το καλό θα πάρουν την εκδίκηση τους.
(1958, το σοβιετικό καθεστώς αναγκάζει τον Μπόρις Πάστερνακ να αρνηθεί το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.)
Άμλετ
Αφού όλα ηρέμησαν, βγήκα στη σκηνή.
Στην παραστάδα της πόρτας, με τα νώτα
ακουμπώντας, αρπάζω, από τη μακρινήν
ηχώ, του αιώνα μου τα γεγονότα.
Τις χιλιάδες τα κιάλια της, πάνωθέ μου,
ρίχνει η μαύρη νυχτιά, που μ' έχει βάλει
στόχο της. Το ποτήρι αυτό, Θεέ μου,
πάρε μακρυά μου αν λύση υπάρχει κι άλλη.
Το γιομάτο πείσμα σχέδιο σου μ' αρέσει.
Σύμφωνοι. Θα τον παίξω αυτόν τον ρόλο. Αλλά
τώρα κάποιο άλλο δράμα είναι στη μέση.
Λυπήσου με, Θεέ μου, τούτη τη φορά.
Πλην η σειρά των πράξεων έχει πια οριστεί.
Μη και δεν είναι ανέκκλητο το τέλος τάχα;
Μοναχός μου, κ' οι Φαρισαίοι τριγύρω μου. Η ζωή
δεν είναι του κάμπου το πέρασμα μονάχα!
(μετ. Άρη Δικταίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου