στην οδό του τίποτα...

Μια μέρα ίσως θα καταλάβουν ότι επιτέλεσα όσο κανείς άλλος το εγγενές καθήκον μου να γίνω ο ερμηνευτής ενός μεγάλου μέρους του αιώνα μας. Κι όταν θα το καταλάβουν, θα πρέπει να γράψουν ότι στην εποχή μου δεν με κατάλαβαν, ότι, δυστυχώς, έζησα ανάμεσα στην αδιαφορία και την ψυχρότητα, και ότι ήταν πολύ κρίμα που μου έλαχε αυτό. Κι αυτός που θα το γράψει, θα είναι, την εποχή που θα το γράψει, αυτός που δεν θα καταλάβει, όπως αυτοί που με περιβάλλουν σήμερα, τον αντίστοιχό μου εκείνη τη μελλοντική εποχή. Γιατί οι άνθρωποι μαθαίνουν μόνο για να χρησιμεύσει η γνώση στους προπάππους τους που έχουν ήδη πεθάνει. Μόνο στους νεκρούς ξέρουμε να διδάσκουμε τους αληθινούς κανόνες της ζωής.

Φερνάντο Πεσσόα
 

Γιάννης Σταύρου, Π. Μελά, Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Φερνάντο Πεσσόα
Λισαβόνα

Πάλι σε ξαναβλέπω ,
πόλη των παιδικών μου χρόνων φοβερά χαμένη ...
πόλη θλιμμένη και εύθυμη , πάλι ονειρεύομαι εδώ ...
Εγώ; Είμαι άραγε ο ίδιος εγώ που εδώ έζησα, κι εδώ γύρισα,
κι εδώ ξαναγύρισα και ξαναγύρισα;
Κι εδώ πάλι ξαναγύρισα;
Ή είμαστε, όλα τα Εγώ που υπήρξα εδώ ή υπήρξαν,
μια σειρά από χάντρες - όντα δεμένα μ' ένα νήμα-μνήμη,
μια σειρά ονείρων του εαυτού μου που τα ονειρεύτηκε
κάποιος άλλος πέρα από μένα;

Κατάστημα ψιλικών

Δεν είμαι τίποτα.
Ποτέ δεν θα είμαι τίποτα.
Δεν μπορώ να θέλω να είμαι τίποτα .
Πέραν αυτού, έχω μέσα μου όλα τα όνειρα του κόσμου.
Παράθυρα της κάμαρής μου,
της κάμαρής μου, μιας από τις χιλιάδες του κόσμου που κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι
(και να 'ξεραν ποια είναι , τι θα 'ξεραν;)
βλέπετε στο μυστήριο ενός δρόμου όπου περνούν ασταμάτητα άνθρωποι,
σ' ένα δρόμο απρόσιτο σ' όλες τις σκέψεις,
πραγματικό , συγκεκριμένο , αγνώστως συγκεκριμένο ,
με το μυστήριο των πραγμάτων κάτω από τις πέτρες και τα όντα ,
με το θάνατο να προσθέτει υγρασία στους τοίχους και άσπρα μαλλιά στους ανθρώπους,
με το πεπρωμένο να οδηγεί την άμαξα του παντός στην οδό του τίποτα.

Αλλά ο μαγαζάτορας φάνηκε στην πόρτα και στάθηκε στο κατώφλι .
Τον κοιτάζω με τη δυσφορία του κεφαλιού που δυσκολεύεται να γυρίσει
και τη δυσφορία της ψυχής που δυσκολεύεται να καταλάβει.
Θα πεθάνει και θα πεθάνω .
Θ' αφήσει πίσω την ταμπέλα του , κι εγώ τους στίχους μου.
Κάποτε θα πεθάνει κι η ταμπέλα , θα πεθάνουν κι οι στίχοι.
Μετά θα πεθάνει ο δρόμος όπου υπήρξε η ταμπέλα ,
και η γλώσσα όπου γράφτηκαν οι στίχοι.
Έπειτα θα πεθάνει ο περιστρεφόμενος πλανήτης όπου συνέβησαν όλα αυτά.
Σ' άλλους δορυφόρους άλλων ηλιακών συστημάτων κάτι
που θα μοιάζει με ανθρώπους
θα εξακολουθεί να κάνει πράγματα που μοιάζουν με στίχους
και να ζει κάτω από πράγματα που μοιάζουν με ταμπέλες,
πάντα ένα πράγμα απέναντι από ένα άλλο,
πάντα ένα πράγμα τόσο ανώφελο όσο και το άλλο,
πάντα το αδύνατο τόσο ανόητο όσο και το πραγματικό,
πάντα το μυστήριο του βάθους τόσο βέβαιο
όσο και ο ύπνος του μυστηρίου της επιφανείας,
πάντα αυτό ή πάντα κάτι άλλο ή μήτε το ένα μήτε το άλλο.