Χουάν Ραμόν Χιμένεθ
Ποίηση
Κάποτε νιώθω
καθώς το ρόδο
που θά ’μαι μια μέρα, καθώς το φτερό
που θά ‘μαι μια μέρα.
Και με τυλίγει ένα άρωμα, ξένο και δικό μου,
δικό μου κι ενός ρόδου·
και με περισυλλέγει μια περιπλάνηση ξένη και δική μου
δική μου κι ενός πουλιού.
Τραγούδα, τραγούδα φωνή μου!
γιατί όσο υπάρχει ένα πράγμα
που δεν το είπες εσύ
δεν είπες τίποτα!
Ποίηση· δροσιά
της κάθε αυγής, κόρη
της κάθε νύχτας, ολόδροση, αγνή
αλήθεια των τελευταίων άστρων
πάνω στην τρυφερή αλήθεια των πρώτων λουλουδιών!
δροσιά, ποίηση·
πρωινή πτώση τ’ ουρανού πάνω στον κόσμο
Αυτή ’ναι η ζωή μου, εκείνη προς τα πάνω,
εκείνη της καθάριας αύρας,
του τελευταίου πουλιού,
των χρυσών κορυφών του σκοταδιού!
αυτή ’ναι η λευτεριά μου, να μυρίζω το ρόδο
να κόβω το ψυχρό νερό με το τρελό μου χέρι,
ν’ απογυμνώνω το δρυμό,
να παίρνω απ’ τον ήλιο το αιώνιο φως του!
(μετ. Τάκης Βαρβιτσιώτης)
Ημερολόγιο ενός προσφάτως παντρεμένου ποιητή
(Απόσπασμα)
Μοιάζεις, θάλασσα, να μάχεσαι
— ω! αναταραχή δίχως τέλος, μέταλλο αδιάκοπο! —
ώστε από σένα να βρεθείς ή εγώ για να σέ βρω.
Τι απέραντη δείχνεσαι,
στη γυμνότητά σου μόνη …….
Σαν σε τοκετό, γεννάς τον εαυτό σου,
— με πόση κούραση! —
τον εαυτό σου, θάλασσα μοναδική!
τον εαυτό σου, εσένα μόνο και εντός της δικής σου
μοναδικής πληρότητας όλων των πληροτήτων,
…ώστε από σένα να βρεθείς ή εγώ για να σέ βρω!
(μετ. Γιώργος Μίχος)
Εγώ δεν είμαι εγώ
Εγώ δεν είμαι εγώ.
Είμαι κείνος
που προχωράει στο πλάι μου, και δεν τον βλέπω·
που, άλλες φορές, τον επισκέπτομαι
και, άλλες φορές, τον λησμονώ.
Εκείνος που, γαλήνιος, σιωπά όταν μιλάω,
εκείνος που, μειλίχιος, συγχωρεί όταν μισώ,
εκείνος που συχνάζει όπου δεν πάω
και που θα μείνει όρθιος όταν θα 'μαι νεκρός.
(μετ. Γιώργος Κεντρωτής)
(*) Aπό επιστολή του Χουάν Ραμόν Χιμένεθ στην Ιδέα Βιλαρίνιο, μετ. Έλενα Σταγκουράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου