πένθιμες καμπάνες του καλοκαιριού...

στα ηλιόλουστα χωράφια να παρελαύνει αργά
όχι μόνο σα να μην υπήρχε κίνδυνος κανένας
αλλά και σαν να ήταν τα πουλιά μέσα στον κόλπο...

Γιάννης Σταύρου, Ελαιώνας στην Αττική, λάδι σε καμβά

Τζων Άσμπερυ
Αν τα πουλιά ήξεραν

Φέτος είναι καλύτερα.

Και τα ρούχα που φορούν
στον γκρίζο χέρσο ουρανό μας
πιθανότητα αλλαγής δεν υπάρχει
γιατί τα αληθινά κομμάτια είναι εδώ.

Ήμουν λοιπόν ευτυχής
που η ομίχλη μ’ έφερε σε σένα
απροσδιόριστο καλοκαιρινό πράγμα
φαγωμένο από τη θλίψη
και πέρασμα – εκεί που είσαι.

Έτοιμος ο τροχός να γυρίσει ξανά.

Όταν θα ΄χεις φύγει θα φωτίσει
η σκιά των αχτίνων να πνίξει την αναχώρησή σου
εκεί που πένθιμες καμπάνες του καλοκαιριού
κουβεντιάζουν με τη γινομένη αυγή.

Υπάρχει εντέλει κάτι σαν υπόσχεση
στην υπόθεση του καιρού που περιμένει.

Μάθαμε να μην κουραζόμαστε
ανάμεσα στα φετινά φανάρια του ύπνου
όμως κάποιος πληρώνει – καμία διαφάνεια
δεν μας σκλήρυνε πριν σε μακριές αποβάθρες σιωπής
και φράχτες κατανοήσεως, δύσκολα περνώντας
απ’ το ΄να μάθημα στο άλλο
κι η ψυχρότητα της συνέπειας της ζωής μας,
ευλάβεια στον κίνδυνο τον άσπιλο.

Ένα φύλλο θα ‘χε φτιάξει
την ταραχή της ατμόσφαιρας
όμως εκεί ψηλά πάνω απ’ την κοιλάδα
σκόρπια σύννεφα που μόλις έπληξαν τα βράχια
κι αυτός που ενέχεται
στα ηλιόλουστα χωράφια να παρελαύνει αργά
όχι μόνο σα να μην υπήρχε κίνδυνος κανένας
αλλά και σαν να ήταν τα πουλιά μέσα στον κόλπο.

(μετ. Κατερίνα Αγγελάκη-Ρούρκ)

Εγέρθητε

Ο Θερβάντες κοιμόταν όταν έγραψε τον Δον Κιχώτη...
Ο Τζόυς το ’χε ρίξει στον ύπνο όταν έγραφε το «Πλαγκτές Πέτρες» του Οδυσσέα...
Ο Προυστ ροχάλιζε σ’ όλη τη διάρκεια της Φυλακισμένης, όπως και πλήθη αναγνωστών του μετά από αυτόν...
O Φιτζέραλντ κοιμόταν σε όλο το Τρυφερή είναι η Νύχτα, πράγμα που μάλλον δεν εκπλήσσει, αλλά το γεγονός ότι ο Μαν πήρε τους υπνάκους του στις πλαγιές του Μαγικού Βουνού είναι καταπληκτικό — το ότι το έγραψε ακόμη πιο καταπληκτικό...
Ο Κάφκα βέβαια δεν κοιμόταν ποτέ, ακόμη κι όταν δεν έγραφε ή στις αργίες ...
Η Έμιλυ Ντίκινσον κοιμόταν στο κρύο, στενό κρεβάτι της στο Άμερστ. Όταν ξυπνούσε έβρισκε ένα νέο ποίημα γραμμένο από τον Τζακ Φροστ στο τζάμι του παραθύρου• έξω κουδούνιζε το γυάλινο φύλλωμα...
Εγώ κοιμάμαι όταν δεν μπορώ να το αποφύγω• το γράψιμο και ο ύπνος μου βελτιώνονται διαρκώς. Έχω να πω κι άλλα, αλλά δε θα σας κάνω να περιμένετε πολύ. Ποτέ μη βγαίνετε βαρκάδα με συγγραφείς — δεν έχουν ιδέα πότε βρίσκονται πάνω απ’ το νερό...
Να προσέχετε τ’ ανώνυμα γράμματα — ίσως τα έχετε γράψει εσείς σε μια βουβή ενδόρρηξη ύπνου...