Ο Παναγιώτης Κονδύλης παρουσιάζει τον Τσέζαρε Παβέζε

Παναγιώτης Κονδύλης

...Όμως η αποκοπή από την αφέλεια και μαζί από τους μεγάλους συλλογικούς σκοπούς πληρώνεται, τουλάχιστον για όποιον δεν έχει αξιώσεις ισχύος στον τομέα τούτο, με την εμπλοκή σ' ένα πυκνό δίχτυ αμφιβολιών και δισταγμών, αμφιθυμιών και παλινωδιών, οι οποίες επιτείνονται ακριβώς επειδή η λύση τους ή η άμβλυνσή τους δεν μπορεί παρά να αναζητηθεί κοντά σε άλλους, μπλεγμένους εξ ίσου στο ίδιο διχτυ. Ριγμένη και περιορισμένη στην ιδιωτικότητά της ως ειμαρμένη, η ύπαρξη είναι υποχρεωμένη όχι μόνο να θέσει όλα της τα ερωτήματα εξ αρχής, χωρίς δυνατότητα αναδρομής στην παράδοση, στην Αποκάλυψη της θρησκείας ή στον Λόγο της Ιστορίας, αλλά και να μορφώσει τις σχέσεις της με τους άλλους χωρίς τη μεσολάβηση αμοιβαία αποδεκτών, περισσότερο ή λιγότερο κοινών τόπων, που σε κάθε διαρκή, και διαρκώς υποφερτή, φιλική επαφή επέχουν θέση προστατευτικής ουδέτερης ζώνης και καταφυγίου, όταν στον ορίζοντα διαγράφονται συγκρούσεις.

Σχέσεις υπάρξεων αποκλεισμένων σε μια ριζική ιδιωτικότητα: αυτό είναι το μεγάλο θέμα του Pavese...

Παναγιώτης Κονδύλης

Τσέζαρε Παβέζε

Τσέζαρε Παβέζε 
Επιλογή από το Il mestiere di vivere
Εισαγωγή - Μετάφραση
Παναγιώτης Κονδύλης
Εκδ. Στιγμή

Το επιτήδευμα της ζωής
(αποσπάσματα)

Γιατί δεν ενδεικνυται να χάνουμε την ψυχαριμία μας; Γιατί τότε είμαστε ειλικρινείς.

Δοκίμασε να κάνεις το καλό σε κάποιον. Μετά θα δεις πόσο θα μισείς εκείνη την ξινισμένη και συνάμα λαμπερή μούρη.

Υπάρχει κάτι ακόμα θλιβερότερο από το ναυάγιο των ιδεωδών σου: η πραγμάτωσή τους.

Μπορεί με αγάπη μπορεί και με μίσος, αλλά έτσι κι αλλιώς με τη βία.

Τί νόημα έχει να ζεις με τους άλλους όταν στα πράγματα που αληθινά είναι σημαντικά για τον καθένα ο καθένας γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τον άλλον;

Το άσχημο με τις αναποδιές είναι ότι σε μαθαίνουν να βλέπεις ως αναποδιές και τα αδιάφορα πράγματα.

Παύεις να' σαι νέος όταν καταλαβαίνεις ότι λέγοντας σε κάποιον τον πόνο σου δεν κάνεις τίποτα.

Ή χωροφύλακες ή εγκληματίες.

Δίκιο έχουν οι ηλίθιοι, οι παλαβοί, οι ξεροκέφαλοι, οι βίαιοι, οι πάντες - εκτός από τους λογικούς ανθρώπους. Τί άλλο γίνεται μέσα στην ιστορία πέρα από το να εφευρίσκει ο καθένας λογικές εξηγήσεις για τις παλαβομάρες του; Κι αυτό πάλι σημαίνει ότι έρχονται καινούργιοι παλαβοί στο προσκήνιο που τα κάνουν όλα άνω-κατω.
Πρέπει να είμαστε παλαβοί, όχι ονειροπόλοι. Να βρισκόμαστε εντεύθεν του κανόνα, όχι εκείθεν.
Ένας παλαβός μπορεί να ξανάρθει στα σύγκαλά του, όμως ο ονειροπόλος δεν έχει άλλη λύση παρά ν' απογειωθεί.
Ο παλαβός έχει εχθρούς. Ο ονειροπόλος δεν έχει παρά τον εαυτό του.

Η καλοσύνη που γεννιέται επειδή κουράστηκες να υποφέρεις είναι δεινό χειρότερο κι από τον πόνο.

Ο έρωτας ενδιαφέρει το αγαπημένο πρόσωπο εξ αιτίας των πραγμάτων που φέρνει μαζί του. Γι' αυτό όποιος γνοιάζεται ν' αγαπήσει ειλικρινά κι ολοκληρωτικά σχεδόν ποτέ δε βρίσκει στη ζωή του χρόνο να σωρέψει όσα πράγματα θα έκαναν δεκτό τον έρωτά του (προσωπικότητα, πλούτη, δύναμη, μέσα, προσόντα κτλ.). Την αγάπη καθ' εαυτήν κανένας δεν ξέρει τι να την κάμει. Και ας είμαστε δίκαιοι: τί άλλο είναι η αγάπη πέρα από τη φιληδονία ενός πιθήκου;

Ο θάνατος είναι ανάπαυση, αλλά η σκέψη του θανάτου ταράζει κάθε ανάπαυση.

Τόσο ηλίθιος, ώστε για να βρει σκοπό στη ζωή του έκαμε έναν γυιό.

Να φυλάγεσαι από όποιον δεν νευριάζει ποτέ.

Πηγή όλων των αμαρτημάτων είναι το αίσθημα της μειονεξίας - το ονομαζόμενο και φιλοδοξία.

Η θρησκεία συνίσταται στην πίστη πως ό,τι συμβαίνει είναι εξαιρετικά σημαντικό. Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο δεν θα εξαφανιστεί ποτέ.

Δεν αρκούν οι συμφορές για να γίνει ο βλάκας έξυπνος.

Πρώτα υπηρετούσε η εξουσία τις ιδεολογίες, τώρα οι ιδεολογίες υπηρετούν τη εξουσία.

Ο επαγγελματισμός στην έκφραση ενθουσιασμού είναι η εμετικότερη ανειλικρίνεια.

Δεν είμαι φιλόδοξος: είμαι περήφανος.