(Πανιά ριχτά, χείλος στη θάλασσα.)
Σαν τα θλιμμένα μυστικά που λησμονήθηκαν...
Γιώργος Θέμελης
Ιστιοφόρα
Τα καράβια είναι σαν τα θλιμμένα μυστικά.
(Πανιά ριχτά, χείλος στη θάλασσα.)
Σαν τα θλιμμένα μυστικά που λησμονήθηκαν.
Μπορείς να τ' αγγίξης, να τ' αφουγκραστής.
Κάτι έχουν να πουν, τα καλύπτει, δεν μπορούν.
Σε κοιτάζουν, μάτια μεγάλα, σου χαρίζουν ονόματα:
ΜΑΙΡΗ, ΜΑΡΙΝΑ, ΕΛΠΙΣ, ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ...
Μπορεί να λάμψουν αμμουδιές, φυσιογνωμίες, ν' ακουστούν
Φωνές και βόγγοι από ταξίδια που κάναμε.
Να πω τη μαύρη αλήθεια: Δε πάτησα ποτέ
Σε ξύλινο παλιό σκαρί, φοβόμουν τον καιρό,
Φοβόμουν τη σκοτεινή – κάτω μαύρη – ρωγμή.
Από τη συλλογή Συνομιλίες (1953)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου