Σχόλια & ζωγραφική, σύγχρονοι ζωγράφοι: κι είναι γλυκό να νοιώθω ναυαγός σ'αυτή την θάλασσα...

Ποίηση & σύγχρονοι Έλληνες ζωγράφοι, ζωγραφική


Γιάννης Σταύρου, Ύδρα, στο φως της σελήνης, λάδι σε καμβά

Θυμάμαι και καταμετρώ τις εποχές
Που η λύπη ετούτη μου ήταν αρεστή...

Τζάκομο Λεοπάρντι
Στη σελήνη

Ω, Σελήνη ευγενική, τώρα στου χρόνου τα γυρίσματα
Θυμάμαι πως, βαριά-βαριά με θλίψη,
Στο λόφο για να σ’ ατενίσω αναρριχούμουν
Κι ως τότε τώρα τα δέντρα αγκαλιάζεις
Προσδίδοντάς τους φως. Όμως στα μάτια μου
Συννεφιασμένο φαίνεται, τρεμάμενο, το πρόσωπό σου,
Από τα δάκρυτα που πλήθυναν κατ’ απ’ τα βλέφαρά μου,
Τόσο επώδυνη ήταν και είναι, Σελήνη φίλτατη, η ζωή μου·
Δεν αλλάζει η πορεία της. Κι ακόμη
Θυμάμαι και καταμετρώ τις εποχές
Που η λύπη ετούτη μου ήταν αρεστή. Πόσο ευπρόσδεκτη
Σ’ αυτά τα χρόνια της νεότητος -όταν ως και η ελάχιστη ελπίδα
Έχει ένα εύρος, κι είναι η θύμηση ελλιπής-
Είναι η μνήμη, ακόμη και περασμένων πραγμάτων, θλιβερών
Που ο πόνος τους ακόμη έχει διάρκεια.


Giacomo Leopardi (1798-1837)

Το άπειρο

Από πάντα μου είναι αγαπητός
αυτός ο ερημικός λόφος
κι αυτός ο φράκτης με τους θάμνους
που μου κρύβουν ένα μεγάλο μέρος
από τον μακρυνό ορίζοντα..
αλλά από δω που κάθομαι και θαυμάζω,
απέραντους χώρους πέρα απ'αυτόν,
υπερκόσμιες σιωπές και βαθύτατη γαλήνη
με την σκέψη μου φαντάζομαι..
σε τέτοιο σημείο που η καρδιά μου
μπορεί ν'αρχίσει να τρομάζει.
Και καθώς τον άνεμο ακούω να βουΐζει
μέσα απ'τό φύλλωμα των θάμνων
συγκρίνω αυτό τον ήχο
μ'εκείνη την απόλυτη σιωπή,
κι αναπολώ την αιωνιότητα
και τις περασμένες εποχές
και το ηχηρό ζωντανό παρόν.
Έτσι σ'αυτή την απεραντοσύνη
βυθίζεται η σκέψη μου:
κι είναι γλυκό να νοιώθω ναυαγός
σ'αυτή την θάλασσα.

Και μερικά αποφθέγματά του...

Σε έναν κόσμο φτιαγμένο απ’ τον Θεό, το πρόβατο θα μάθαινε αριθμητική μετρώντας αμέριμνο τα δόντια τού λύκου.

Ο πιο σίγουρος τρόπος να κρύβεις από τους άλλους τι όρια έχουν οι γνώσεις σου είναι να μην τα ξεπερνάς.

Η ειλικρίνεια μπορεί να ωφελήσει, όταν το αντικείμενό της είναι τόσο σπάνιο ώστε κανένας να μην πιστεύει σ’ αυτό.