Τα χρώματα που με συγκινούσαν
βουλιάξαν στη θάλασσα...
Γ. Ξ. Στογιαννίδης
Η πόρτα
Αν κλείσεις την πόρτα
Θα μείνουν οι θόρυβοι έξω,
Το φως σκοτωμένο θα 'ναι μια λύπη να το συλλογιέσαι.
Βέβαια μπορείς έτσι να συγκεντρωθείς
Να σκεφτείς προσφιλείς ασχολίες,
Μόνη, όσο να ’ναι η ψυχή διαστέλλεται
Απλώνεται σα μια ζύμη ζεστή
κατακτά τις γωνιές κι’ εκείνες φωτίζονται
Παύουν να ’ναι φωλιές σκοτεινές,
Τα μυστικά σου ξυπνούν, τινάζουν τη νύστα απ’ τα μάτια τους
Θέλουν να σ’ απασχολήσουν ξανά, σ’ αναγνωρίζουν
Και τότε πόσες ώρες ξεκομμένοι απ’ τον κόσμο
Με τις παραισθήσεις μας ζούμε,
Σα να μην έχουμε σώμα άλλο απ’ την ψυχή μας,
Ένα κεφάλι μονάχα
Μες στο σκότος, ανήσυχο,
Ταχυδακτυλουργού, που συστρέφεται,
Γύρω, βουβό[...]
Ενδότερα
Η ώρα γυρίζει στο μαύρο.
Τα χρώματα που με συγκινούσαν
βουλιάξαν στη θάλασσα,
όμως θάλασσα δεν υπάρχει
έχω μετακομίσει στα ενδότερα και ησυχάζω.
Αύριο
θα ξηλώσω όλες τις παλιές σκαλωσιές
βαρέθηκα τις διαστολές και συστολές του μυαλού μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου