Τους είδα να πέφτουν από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης...

Ταξίδεψα μάλιστα.

Πήγα κι από εδώ, πήγα και από εκεί...

Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.

Έχασα κι από εδώ, έχασα κι από κεί...

Γιάννης Σταύρου, Ταξιδεύοντας, λάδι σε καμβά

Κική Δημουλά
Πέρασα

Περπατῶ καὶ νυχτώνει.

Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.

Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.

Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,

πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.

Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων

μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.

Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες μὲ βροχή,

ἐντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ

τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο

ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,

ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων

ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει

κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα ἀπὸ κήπους, στάθηκα σὲ συντριβάνια

καὶ εἶδα πολλὰ ἀγαλματίδια νὰ γελοῦν

σὲ ἀθέατα αἴτια χαρᾶς.

Καὶ μικροὺς ἐρωτιδεῖς, καυχησιάρηδες.

Τὰ τεντωμένα τόξα τους

βγήκανε μισοφέγγαρο σὲ νύχτες μου καὶ ρέμβασα.

Εἶδα πολλὰ καὶ ὡραῖα ὄνειρα

καὶ εἶδα νὰ ξεχνιέμαι.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,

τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,

κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους

νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.

Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.

Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα

καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.

Ἔλαβα κάρτες σύντομες:

ἐγκάρδιο ἀποχαιρετιστήριο ἀπὸ τὴν Πάτρα

καὶ κάτι χαιρετίσματα

ἀπὸ τὸν Πύργο τῆς Πίζας ποὺ γέρνει.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη ποὺ γέρνει ἡ μέρα.

Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,

στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.

Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.

Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια

καὶ νὰ χάνω χέρια.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.

Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...

Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.

Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.

Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα

κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.

Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.

Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.

Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ

καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.

Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν

ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,

ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα

κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.

Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες

ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.

Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν ἡ πεῖρα.

Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,

σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι

ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,

κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ

στὰ ξεροπόταμα

καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.