Ρένο, μου λείπεις...

Κ' έτσι, δεν έχεις πουθενά πια να πας,
και κάθεσαι μονάχος σου και πλήττεις,
με την υποψία
μήπως έχεις κιόλας αργοπορήσει...

Γιάννης Σταύρου, Ο Ρένος με τον Κεραυνό, σχέδιο

Ρένος Αποστολίδης
Αφού κρατάς ένα βιβλίο στο χέρι

᾿Αφοῦ κρατᾶς ἕνα βιβλίο στὸ χέρι, τί περιμένεις;
Θὰ πῇ πὼς δέν ἦρθα καὶ δέν ἦρθες
δὲ βγῆκα καὶ δὲ βγῆκες,
δὲ συναντηθήκαμε, δέ θὰ συναντηθοῦμε...
Ποιός εἶμαι; καὶ ποιά εἶσαι; θὰ πῇ·
δέ σὲ ξέρω καὶ δέ μὲ ξέρεις·
δέ θὰ σὲ μάθω καὶ δέ θὰ μὲ μάθῇς
- αὐτό θὰ πῇ ἕνα βιβλίο στὸ χέρι !.. Θὰ πῇ βαριέσαι, καὶ βαριέμαι·
σοῦ εἶμαι ἀδιάφορος καὶ μοῦ εἶσαι ἀδιάφορη.
Τὸ φαΐ σου καίγεται, ἂν μ' ἀκολουθήσῃς ;
Τὸ ραντεβού σου ἀργεῖ καὶ σὲ συντροφεύω ;..
Μὰ ἐμένα τί μὲ νοιάζει κι ἂν μαγειρεύῃς, 
κι ἂν δὲν τρῶς διόλου - τί 
κι ἂν τὸ ραντεβού σου ἀργεῖ;.. 
Κι ἂντρας ἂν εἶσαι 
- σὲ προτιμάω γυναῖκα· 
καὶ γέρος - νέο· 
κι ἄσκημη πούσαι - γίνε ὄμορφη· 
κ' ἐνάρετη - πάψε ! γίνε ἄσεμνη, δαιμονισμένη !.. 
(Κι οὔτε καὶ σὲ προτιμάω - βαριέμαι...)
Αὐτό θὰ πῇ ἕνα βιβλίο στὸ χέρι...
Θὰ πῇ ἕναν τάφο ν' ἀνοίξῃς – νὰ κάτσῃς δίπλα σ' ἕναν τάφο, 
σ' ἕα στεντούκι μὲ ξένα πράγματα καὶ ροῦχα, 
σ' ἕνα παράθυρο χωρίς διαβάτες – κι οὔτ' ἕνα παιδί 
νὰ μή ρωτήσῃς πῶς τὸ λέν, 
τί τάξη πάει...
Αὐτό θὰ πῇ ἕνα βιβλίο...
῞Ενα βιβλίο θὰ πῇ: νούμερο κάτω ἀπ' τὸ μηδέν, 
κάθοδο κάτω ἀπ' τὸ μηδὲν 
- τὰ πόδια πάνω, τὸ κεφάλι κάτω, 
τὰ πέλματα συναντημένα μ' ἄλλα πέλματα 
ποὺ περπατᾶν στὴν 'πάνω γη' 
ἀνυποψίαστα...

(῾Ρένος, "᾿Αφοῦ κρατᾶς ἕνα βιβλίο...", ᾿Ανθ. Α', σ. 90)

Γιάννης Σταύρου, Πορτρέτο του Ρένου, μικτή τεχνική

Η Υποψία

῾Ο ἕνας, πέθανε ἀπὸ λάθος.
῾Ο ἄλλος, ἔφυγε μὲ μιὰ σχεδία γιὰ τὸ Γιοχάνεσμπουργκ -
γιατ' οἱ δικοί του πῆγαν ἐκεῖ κάτω,
λὲς κ' ἤτανε Σεπτέβρης κι ἀλλάζαν συνοικία.
῾Ο τρίτος, αὐτοκτόνησε.
῾Η ἀγάπη σου, παντρεύτηκε - τὴν πῆρες ἐσύ ( τὸ ἴδιο κάνει ).
῎Αλλοι σκοτώθηκαν, ἄλλοι τρελλάθηκαν...
῞Ολοι, τέλοσπάντων, κατὰ κάποιο τρόπο 'λεῖψαν'.
Παρατῆσαν τὰ σπίτια τους σὲ ξένους,
νὰ περνᾶμε ἀπόξω,
νὰ τ' ἀναγνωρίζουμε
καὶ νὰ μήν τολμᾶμε νὰ σφυρίξουμε.
Νὰ λέμε: – 'Πάει αὐτός !'
῎Η: – 'Σπουδάζει στὴ Σορβόννη...'
Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα:
Νάρχουνται κάτι ἀπογέματα,
ὁλόιδια μὲ τ' ἀλλοτινά,
καὶ νὰ λές: – 'Πάω στὸ Νῖκο...'
(᾿Αλλὰ δ έ ν πᾶς. ῎Εχει πεθάνει.)
– 'Πάω στὸ Γιάννη...' (᾿Αλλὰ δ έ ν πᾶς,
μήτε σ' αὐτόν,
δίχως σημάδι στὸν κρόταφο...)

Κ' ἔτσι, δέν ἔχεις πουθενά πιὰ νὰ πᾶς,
καὶ κάθεσαι μονάχος σου καὶ πλήττεις,
μὲ τὴν ὑποψία
μήπως ἔχεις κιόλας ἀργοπορήσει...

(᾿Ανθ. Α', σ. 85)