Πώς να την πάρεις τη ζωή δόλωμα του θανάτου;

Μα η γενιά της μεγάλης ανταρσίας
Χάραξε πάνω στα βράχια της Ύδρας ή σε μέρος άγνωστο:
Ανθρώπινη νομιμότητα δεν υπάρχει
Η νομιμότητα είναι έννοια μεταφυσική...

Γιάννης Σταύρου, Ύδρα, λάδι σε καμβά

Ζήσιμος Λορεντζάτος
Συλλογή
(Απόσπασμα)

Καημένη αγάπη της στεριάς και που δε σε περπάτησα
Και που δε σε κολύμπησα της θάλασσας αγάπη –
Τέτοια χαρά στον ουρανό και τέτοιο φως στον κόσμο
Πώς να την πάρεις τη ζωή δόλωμα του θανάτου;

Μικρά Σύρτις

(Απόσπασμα)
*
Μα η γενιά της μεγάλης ανταρσίας
Χάραξε πάνω στα βράχια της Ύδρας ή σε μέρος άγνωστο:
Ανθρώπινη νομιμότητα δεν υπάρχει
Η νομιμότητα είναι έννοια μεταφυσική
Και η μεταφορά της από το θείο στο ανθρώπινο επίπεδο
Για λόγους ΜΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥΣ όπως έγινε η γίνεται σήμερα
Δεν αποτελεί υποχρέωση
Για όσους βρίσκουνται ακόμα σε ΖΩΝΤΑΝΗ επαφή με το σύμπαν
Δηλαδή τη θεότητα
*
Όπως οι βασιλιάδες στα νομίσματα
που τριφτήκαν στων λαών τα χέρια ξεπροβάλλει
το μισοφαγωμένο πρόσωπο του Εμπεδοκλή
Αίματος εν πελάγεσσι αντιθορόντος

Τέτοιες ώρες τον κόσμο αυτόν όταν κοιτάζω
Που πάει να δέσει σα βαρέλι όλη τη σφαίρα
Στου λογικού τα τσέρκια ή όταν από παντού
Με ζώνει το τυφλό σταμάτημα του πάθους
Στο αίμα γυρνάω που θρέφει ως πέλαγος το νου μας
Στο μαύρο αίμα που ήπιε ο Τειρεσίας
Κι οι αρχαίες προφητικές ψυχές στον άδη
Στο περικάρδιον αίμα ανθρώποις νόημα
Του χορευτή που κάνει αυτό το πάτωμα
Κόσκινο με των τακουνιών το ντουφεκίδι
Κι απ’ τα κατάβαθα της πατρικής μου γης
Βλέποντας τη διπλή παράδοση φωνάζω

Σκοτεινή δύναμη άγρια φανερώσου
Αντίμαχη της κλασικής Ελλάδας
Και λύτρωσε με απ’ το λευκό της κίονα που με κλείνει
*
Μα την πληγή του ανθρώπου όταν αφόρμισε
Την έγιανε η μητέρα αυτού του ποταμού
Γερόντισσα εκατόχρονη που είδα το γένι της αραιό
Μια Κυριακή να στάζει από μαρίσα

Καθώς η τρίχα στο κατωσάγονο του αλόγου
Όταν σηκώνει το κεφάλι από μια γούρνα

Λέω το μεγάλο φωτεινό θεό
Μοναχογιό της χήρας αιωνιότητας
Που δένεται καλούμα στις περιπλανήσεις του
Με το Σταυρό του Νότου στα μεσούρανα
Και τον αστερισμό της Ανδρομέδας